เสพสวาทแม่เลี้ยงกำมะลอ

อติณ รัตนโชค จำต้องรีบเดินทางกลับมาจากสหรัฐอเมริกาอย่างเร่งด่วน เมื่อบิดาแท้ๆ เกิดหัวใจวายจากไปอย่างกะทันหันคาอกของเมียเด็กภายในห้องนอน

ครอบครัวรัตนโชคแตกแยกตั้งแต่เขาอายุได้สิบห้าปี พ่อมีเมียน้อยอยู่ทุกหัวระแหงของเมืองไทย แม่ของเขาทนไม่ไหวต้องฟ้องหย่า แบ่งทรัพย์สมบัติกันก่อนจะพาเขาบินไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกาอย่างถาวร จนกระทั่งตอนนี้เขาอายุสามสิบห้าปีแล้วจึงได้มีโอกาสเดินทางกลับมาเมืองไทยอีกครั้ง เพื่อร่วมงานศพของบิดา

มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น พ่อไม่สมควรมาตายคาอกของผู้หญิงแบบนี้ แต่มันอาจจะเป็นเพราะกรรมที่ท่านได้ทำให้แม่ของเขาเสียใจก็ได้ ท่านถึงต้องจบทุกอย่างลงเช่นนี้

แม้จะยังรู้สึกโกรธในตัวของบิดา แต่เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่ไม่อาจจะตัดขาดได้ เขาจำเป็นต้องเดินทางมากราบท่านเป็นครั้งสุดท้ายตามคำขอร้องของมารดา

อติณในชุดสูทสีดำเรียบร้อยก้าวลงจากรถคันงามราคาแพง เขาใส่แว่นดำ ขณะเดินเข้ากลับเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงามที่เคยอยู่เมื่อสิบกว่าปีก่อน ทุกอย่างมันยังคงเหมือนเดิม พ่อดูแลที่นี่ได้เป็นอย่างดี

อดีตทำให้เขารู้สึกทรมาน แต่มันก็ผ่านมานานแล้ว เขาควรจะทำใจยอมรับกับความสูญเสียตรงหน้า ใช่ หยุดกล่าวโทษบิดาได้แล้ว

“คุณ... อติณใช่ไหมคะ”

เขาหันไปตามเสียงเรียก ผู้หญิงสูงวัยผมขาวโพลนทั้งศีรษะยืนยิ้มทั้งน้ำตาอยู่หน้าประตูบ้าน เขาเพ่งมองอยู่สองสามวินาทีจึงยิ้มออกมาเมื่อจำได้

“ป้าพรรณใช่ไหมครับ”

หญิงสูงวัยพยักหน้ารับ ปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้ม ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเขาแน่น

“คุณอติณของป้า... คิดถึงเหลือเกิน...”

เขายืนนิ่งให้ป้าพรรณกอด พร้อมกับยกแขนขึ้นลูบแผ่นหลังของหญิงสูงวัยแผ่วเบา

“ผมก็คิดถึงป้าพรรณครับ”

ป้าพรรณยืนร้องไห้แนบอกกว้างของเขาอยู่นาน กว่าจะขยับตัวออก และช้อนตาขึ้นมองเขา

“คุณหญิงเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีไหมคะ”

“คุณแม่สบายดีครับ ตอนนี้เดินทางไปพักผ่อนที่โรมกับญาติๆ”

“ป้าดีใจจังค่ะที่คุณหญิงสบายดี”

ป้าพรรณยกมือขึ้นป้ายน้ำตา

“คืนนี้คุณอติณพักที่นี่นะคะ”

ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าน้อยๆ

“ผมจองโรงแรมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

“บ้านหลังนี้ก็ยังเป็นของคุณอติณเหมือนเดิม จะไปค้างโรงแรมทำไมล่ะคะ”

เขายิ้มบางๆ ดวงตาเย็นชา

“บ้านหลังนี้เป็นของบรรดาเมียของคุณพ่อน่ะครับ ซึ่งไม่ใช่ของผม”

“คุณท่านมีเมียเยอะก็จริง แต่สมบัติทุกชิ้นของที่นี่ยังเป็นของคุณอติณนะคะ”

เขาไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่ป้าพรรณพูดหรอก พ่อไม่ได้รักแม่แล้ว และแน่นอนว่าก็คงไม่ได้รักเขาด้วย ดังนั้นคงไม่ปล่อยให้แม่พาเขาบินไปอยู่ที่อเมริกาตามลำพังหรอก

“ป้าพรรณสบายดีนะครับ”

“ไม่เปลี่ยนเรื่องคุยสิคะคุณอติณ”

ป้าพรรณพ้อขึ้นอย่างรู้ทัน ก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปในห้องรับแขก

“นั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำเย็นๆ มาให้”

“ขอบคุณครับ”

เขายิ้มบางๆ ให้กับป้าพรรณ ขณะทรุดกายลงนั่งบนโซฟานุ่มภายในห้องรับแขก ฉับพลันภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาในหัว ภาพพ่อแม่ลูกชายคนกำลังพูดคุยกันสนุกสนานภายในห้องนี้

เขา พ่อ และแม่...

แต่มันก็เป็นเพียงแค่อดีตเท่านั้น...

ชายหนุ่มทิ้งศีรษะทระนงลงบนขอบโซฟานุ่มด้านบนและหลับตาลงช้าๆ

ความจริงเขาไม่อยากมาเหยียบที่นี่นัก แต่เพราะถูกรับเชิญจากเมียคนล่าสุดของบิดา จึงไม่อาจจะปฏิเสธได้

ที่งานศพของบิดา เขาเห็นแม่เลี้ยงคนนี้ในระยะไกลๆ ไม่มีโอกาสได้มองหน้าชัดๆ สักครั้งเดียว แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้ใส่ใจกับผู้หญิงหิวเงินพวกนี้อยู่แล้ว

เสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเข้ามา แม้จะแผ่วเบาแต่เขาก็ได้ยิน ดวงตาคมกล้าลืมขึ้น ก่อนจะรีบหันไปมองผู้ที่เพิ่งเข้ามาเยือน

ทันใดนั้นเสมือนตกลงไปในหลุมดำที่มืดมิดและไร้อากาศหายใจ เขาดิ้นทุรนทุรายอยู่ภายในหลุมลึกแคบนั้นเพื่อหาทางรอด

ไม่จริง!

ไม่มีทางเป็นหล่อน?!

“ชมจันทร์?!”

เด็กสาวนักเรียนแลกเปลี่ยนที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบหน้า และหล่อนเองก็แสดงทีท่าว่าสนใจเขาเช่นกัน เขาถามจีบหล่อน และเริ่มสานสัมพันธ์อันดีด้วยกัน ความรักกำลังเบ่งบาน หัวใจของเขากำลังเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขมากมาย แต่สุดท้ายมันก็มลายหายไปคล้ายกับเป็นเพียงแค่ความฝัน เมื่อจู่ๆ ผู้หญิงที่เขาหลงรักและคาดหวังว่าจะแต่งงานด้วยหนีกลับเมืองไทยไปทั้งๆ ที่ยังเรียนไม่จบ เขาพยายามตามหาหล่อนในทุกๆ ทางที่จะทำได้ แต่กลับไม่ได้รับข่าวๆ ใดๆ ของหล่อนตอบกลับมาเลย จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปห้าปีเต็มที่เขาหมดหวังและจมดิ่งอยู่ในบ่อเหวที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว

แต่วันนี้เขาพบหล่อนแล้ว... เจอหล่อนโดยไม่ทันตั้งตัว คำถามมากมายที่เขาอยากจะถามออกไป อยากจะจับหล่อนเขย่าแรงๆ และถามว่าหล่อนหายไปไหน แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า ในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าเปลี่ยนไปเสียแล้ว

“ผมไม่คิดว่าจะพบคุณที่นี่”

แม้จะรู้อยู่ล่วงหน้าแล้วว่าลูกชายของสามีที่เพิ่งเสียชีวิตไปคือเขา... คนรักเก่าที่หล่อนเลือกจะทอดทิ้งอย่างไร้เยื่อใย แต่กระนั้นก็อดสั่นเทาเพราะความปวดร้าวไม่ได้

“สวัสดีค่ะ คุณอติณ”