(หนักไป)ลางาน

ชายสอง หญิงหนึ่ง นอนหอบหายใจ ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ กับเตียงสปริงสั่นไหว ได้ยุติลง เมย์แทบจะขยับต้นขาไม่ออก มันสั่นแทบจะลุกไม่ออกจากเตียง ราวกับพวกเขาคิดไว้ก่อนแล้วว่า จะกกเธอทั้งคืน จะต้องหาทางเผ่นกลับ โดยไม่ให้โดนต่อรอบสาม

ถึงจะนิยมชมชอบลีลารักพวกเขา แต่เล่นไม่ปล่อยเลยมันก็มากไปหน่อย อย่างน้อยๆ ก็มองหาเสื้อผ้ามา ค่อยสวมใส่อย่างระมัดระวัง ระหว่างพวกเขากำลังนอนกรน เพราะเผลอหลับด้วยความอ่อนแรง

“อยากได้กางเกงใน ก็จัดให้” เมย์บ่นในขณะกำลังหยิบมันมาวางไว้ที่มือพวกเขาทั้งสองคน แต่ตัวเองไม่เหลือเก็บไว้ใส่เลย นึกว่าจะมาคนเดียว ดันพกเพื่อนมาเล่นคู่สามได้อีก

“ถึงจะสนุก แต่งานเลี้ยงย่อมมีเลิกรานะ” เมย์บอกในขณะกำลังบิดลูกกุญแจ แล้วเผ่นออกไปเพียงลำพังในช่วงเวลาตีสองครึ่ง ต้องเรียกแท็กซี่ดึกดื่นแค่ไหน โดยลืมมองสภาพตัวเองตอนออกมา

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ปากเจ่อ และน้ำขาวขุ่นเจือจางจนใส แห้งกรังกรายเป็นเมือกติดอยู่ ตามหัวไหล่ ลำคอ หรือ บนหน้าผาก เธอคงเช็ดล้างไม่หมด

ส่งผลให้คนขับรถแท็กซี่สีชมพู ต้องลอบมองเธออย่างสงสัย ว่าไปโดนอะไรรุมโทรมมาหรือเปล่า แววตาเขาเป็นห่วง

“สบายดีนะครับ คุณผู้หญิง เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ” คนขับรถแท็กซี่ถามด้วยความเป็นห่วง ต้องไปส่งเธอถึงร.พ.หรือเปล่า

“เอ่อ ฉันไม่เป็นไรค่ะ ช่วยไปส่งให้เร็วหน่อยนะคะ ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว” เมย์ตอบน้ำเสียงหวานๆ เขาจึงยิ้มรับว่า ได้ทันที จากนั้นตัวรถแท็กซี่จึงออกไปด้วยความเร็ว ไปส่งเธอจนถึงบ้านอย่างปลอดภัยในที่สุด

******

​

ราวกับไปออกศึกสงคราม ผจญภัยในดงกาม เมย์แทบจะลุกไม่ขึ้น ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อตามตัว ยิ่งไปกว่านั้น ปากเจ่อ ตาโหล ผมเผ้ายุ่งเหยิงรุงรัง เนื้อตัวมีแต่รอยจ้ำ แถมที่ก้นยังมีรอยแดงๆ ที่เจ้าสองหนุ่มนั้น บีบตบอย่างเมามัน

“เออ... เอากันไม่ถนอมกันเล้ย” เมย์บ่นเพียงลำพัง อย่างไม่ค่อยพอใจจนคิ้วเปลือยเครื่องสำอางขมวดหงิก และดันมาฉุดคิดเรื่องน้ำเสียงเมื่อสักครู่ น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไป แสบแห้งราวกับคนเป็นหวัดภูมิแพ้

“เฮ้อ... หาน้ำอุ่นดื่มเสียหน่อย คอแห้งจริงๆ” เมย์ยังรู้สึกหนืดๆ ลำคอเลย เมื่อวานเจ้าหนุ่มหล่อนั้น ระเบิดน้ำกามพุ่งในลำคอจนทะลักล้นออกมาจากปาก อาบร่างเธอได้เยอะดีก็จริง เห็นทีต้องอุ่นน้ำเดือดชงกาแฟล้างคอเสียหน่อย

เมย์เดินเปลือยเปล่าหลังอาบน้ำเมื่อวาน ก็ล้มพับนอนหลับเป็นตาย ถึงจะหันมองนาฬิกาเช้านี้ เธอคงไปทำงานไม่ทันแล้วล่ะ ถ้ารุ่นน้องจะโทรศัพท์มา ก็ต้องบอกไปว่าป่วยไม่สบายเสียแล้วล่ะ แววตาละสายตาจากนาฬิกาบนผนังห้องเช่าส่วนตัว กำลังตระเตรียมกาแฟเพื่อดื่มอุ่นคอเสียหน่อย

เสียงมือถือดังกระหน่ำ ส่งผลให้เมย์ในสั่นจนกระตุกไปถึงท้องน้อย หญิงสาวจึงเดินเท้าไปยังเชื่องช้า เพราะเมื่อวานรับศึกหนักถึงสองยก เกือบจะออกจากสังเวียนเตียงสปริงไม่ได้เสียแล้ว

“สวัสดีค่ะ พี่เมย์ ฤดีเองนะคะ วันนี้พี่เมย์ไม่มาทำงานหรอคะ?” รุ่นน้องสุดน่ารักของเธอโทรมาหาด้วยความเป็นห่วง

“พี่ไม่ค่อยสบาย เสียงเปลี่ยนเลย วันนี้พี่หยุดพักวันหนึ่งนะ พรุ่งนี้ถ้าอาการดีขึ้น พี่จะไปทำงานตามปกติ ฝากขอโทษทุกๆ คนด้วยนะ” เมย์ตอบอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นเรื่องจริง แต่ความจริงไม่ควรให้ใครได้รู้เลย เรื่องส่วนตัวของเธอเมื่อคืนวานนี้

“ไปหาหมอ ทานข้าวทานยา หายป่วยไวๆ นะคะ พี่เมย์” ฤดีกล่าวน้ำเสียงหวานใส เป็นครั้งแรกที่เมย์ได้ยินเสียงรุ่นน้องโทรเข้ามือถือเธอเป็นครั้งแรก ถึงว่าเรตติ้งของฤดีก็เริ่มจะดีขึ้น ส่วนเธอยังคงเป็นดาวลอยค้างอยู่บนฟ้าในบริษัท

“ขอบใจจ้า ฤดี พี่ขอตัวไปพักนะ” เมย์ตอบน้ำเสียงแผ่วเบา ปลายสายพักกดวางสายมือถือ จนหน้าเกือบแดงระเรื่อ

“พี่เมย์เป็นไงบ้างอ่ะ ฤดี?” กระตั้วถามเพราะครั้งสุดท้าย คุยกันเมื่อวานหลังเลิกงาน เมย์บอกว่ามีนัดที่อื่น

“พี่เมย์ไม่มาทำงานหรอก ไม่สบายมาก เสียงเปลี่ยนเลย แต่... เสียงยังเซ็กซี่กว่าเดิมอีก” ฤดีบอกจนตัวเองก็เขินอายเสียเอง ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า

ในขณะพนักงานคนอื่นๆ เริ่มจะคิดว่าฤดีคิดอะไรของเธอนะ เกี่ยวกับเมย์... สายตาพนักงานทุกๆ คนมองฤดีเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง

“ชอบเสียงพี่เมย์ล่ะสิ ก็แน่นอนล่ะ เสียงพี่เมย์ขั้นเทพนะ บางทีผมก็อยากจะฟังเสียงอย่างอื่นพี่เมย์บ้าง” กระตั้วออกความเห็นส่วนตัว ทำให้ฤดีหันมามองกระตั้วไม่ค่อยพอใจ

“คิดอะไรแย่ๆ ถึงว่าพี่เมย์ไม่กล้าคบใครเลย ตั้งแต่เข้ามาทำงาน” ฤดีก็พอจะสังเกตรุ่นพี่มานาน เมื่อได้เวลาทำงาน พนักงานหลายๆ คนต่างสลายตัว ประจำตำแหน่ง รับโทรศัพท์เริ่มการทำงานตามปกติ...

******

“วันนี้เมย์ไม่มารึ?” ผู้จัดการหันไปถามฤดี ซึ่งน่าจะสนิทกับเมย์ที่สุดแล้ว เพราะเขาเดินเข้ามาตรวจตราพนักงาน พร้อมกับพนักงานชายคนใหม่ เพิ่งจะสอบสัมภาษณ์ผ่าน และกำลังจะบรรจุทำงานวันนี้วันแรก

“พี่เมย์ไม่สบายค่ะ บอส ฤดีโทรไปหาแล้วค่ะ”

“ตั้งใจว่าจะให้เมย์สอนงานเด็กใหม่เสียหน่อย คงจะต้องเป็นวันพรุ่งนี้สินะ ฤดีโทรบอกเมย์ด้วยนะ ว่าพรุ่งนี้มีเด็กใหม่ให้เทรนด์งาน” ผู้จัดการหัวแสงอาทิตย์ ใส่แว่นตากรอบดำ เป็นจุดเด่นของบริษัทนี้ เมื่อเห็นที่ใด นั้นคือบอสใหญ่คุมพนักงานส่วนนี้

“ได้ค่ะ บอส” ฤดีหันไปมองพนักงานใหม่ ตั้งใจจะจดจำ เพราะอาจจะต้องทำงานร่วมกันอีกระยะยาว