เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ

แฟนหนุ่มหมั้นแล้ว แต่เจ้าสาวไม่ใช่เธอ？！

วันวิวาห์ไม่เคยคิดเลยว่า เรื่องทุเรศไม่น่าเชื่อแบบนี้ จะเกิดขึ้นที่ตัวเธอ

ทางเข้าห้องจัดเลี้ยง เธอมองสองคนบ่าวสาวในรูปคู่ ไม่ได้สติอยู่นาน

ภาชิระ วาเลนไทน์

คนหนึ่งคือแฟนเธอ อีกคนคือพี่สาวแท้ๆของเธอ ดันมาหมั้นกัน ในวันที่เธอกลับประเทศ！

“โง่เง่าเต่าตุ่น！”

วันวิวาห์กัดฟันด่า หยิบไวน์แดงขวดหนึ่งบนโต๊ะเครื่องดื่มตรงหน้าประตู แล้วก้าวเท้ายาวเข้าไปในงานหมั้น

เพล้ง——

ไวน์แดงถูกทำให้แตก เสียงอึมครึมนั้นทำลายบรรยากาศหอมหวานในห้องจัดเลี้ยง

ได้ยินเสียง ทุกคนในงานต่างมองไปที่ทางเข้า

วันวิวาห์เช็ดไวน์แดงที่สาดโดนใส่ใบหน้า เดินเข้าไปด้วยความโกรธจัด：“พวกเธอหมั้นกัน ถามความเห็นฉันยัง？”

บยเวที คู่บ่าวสาวกำลังเตรียมแลกแหวนหมั้น

รอยยิ้มที่ใบหน้าอันสวยงามของวาเลนไทน์ชะงักไปเล็กน้อย พูดอย่างประหลาดใจ：“วิวาห์ เธอกลับมาแล้วเหรอ พวกเรารู้ว่าเธอยุ่งอยู่ที่ต่างประเทศ เลยไม่ได้แจ้งเธอ เธออย่าโกรธล่ะ”

ภาชิระกุมมือของวาเลนไทน์อย่างเอาอกเอาใจ สายตาที่มองไปที่วันวิวาห์แอบมีการตักเตือน：“วิวาห์ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน แต่ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวมาเสมอ พอเลนไทน์กลับมา ฉันเห็นเธอแวบแรกก็ใจเต้นเลย”

“รักแรกพบ？เหอะ！”

วันวิวาห์ยืนตรงหน้าเขา ทันใดนั้นก็พบว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้แปลกหน้าสุดๆ

นี่แฟนหนุ่มที่รู้จักกันมาแต่เด็กของเธอเหรอ？！

เธอกดความปวดใจเอาไว้ ถามด้วยตาแดงก่ำ：“บอกความรู้สึกข้างในใจกับฉันไปเป็นรักแรกพบกับพี่สาวฉันไปด้วยเหรอ？”

สีหน้าภาชิระเปลี่ยนไป：“เธอเข้าใจผิดแล้ว……”

“เข้าใจผิด？”

วันวิวาห์ตัดบทเขาอย่างดูถูก：“จะให้ฉันเอารูปภาพกับประวัติสนทนาที่เราคบกันในหลายปีนี้ออกมา……”

“เพียะ——！”

เสียงตบดังๆตัดบทวันวิวาห์

หน้าของเธอถูกตบไปอีกด้าน ริมฝีปากสีชมพูนุ่มๆแตก มีเลือดไหลออกมาซิบๆ

หูของวันวิวาห์ดังอื้อ สมองว่างเปล่า

เทียนแขด่าเสียงดังไปทั่วงาน：“วันวิวาห์ ทำไมแกเลือดเย็นและเห็นแก่ตัวแบบนี้？เลนไทน์เป็นพี่สาวแท้ๆแกนะ！เธอหายไปแต่เด็ก ใช้ชีวิตลำบากมากว่า 23 ปี！ไม่ได้กลับมาง่ายๆเลย มีงานแต่งดีๆแบบนี้ แกเห็นหน่อยไม่ได้เลยเหรอ？”

มองความโกรธจัดและผิดหวังที่เต็มไปทั่วใบหน้าผู้เป็นแม่ ดวงตาวันวิวาห์ก็รู้สึกร้อนผ่าว：“แม่ พวกเขาทำร้ายฉันนะ！”

ถูกต้อง วาเลนไทน์ที่เป็นพี่สาวหายไปแต่เด็ก

ตระกูลโสธรณาลัยหาไปทั่วอยู่หลายปี ในที่สุดก็หาเจอและพากลับมาได้เมื่อครึ่งปีก่อน เธอสงสารพี่สาว รู้ว่าหลายปีมานี้พี่สาวใช้ชีวิตอย่างลำบาก ดังนั้นเลยเอาบ้าน เงินฝาก และหุ้นทั้งหมดที่เป็นชื่อตัวเองให้พี่สาว

ไม่ใช่แค่นี้ ครึ่งปีมานี้ พี่สาวชอบอะไร เธอก็ให้เธอได้หมดโดยไม่ลังเล！

แต่คิดไม่ถึงว่า ตัวเองไปทำงานต่างประเทศแค่เดือนเดียว พี่สาวจะถูกใจแฟนหนุ่มของเธอซะได้！

จะให้เธอรับได้ไงล่ะ？！

ในงานนั้นเงียบมาก เสียงของเทียนแขโกรธจัดมากขึ้น：“ทำร้าย？ถ้าฉันไม่ได้กลัวจะทำร้ายแก ก็คงเอาของทุกอย่างของแกให้ชดเชยพี่เขาไปแล้ว！หลายปีมานี้แกมีความสุขแต่พี่สาวแกลำบาก แกยังไม่รู้จักขอบคุณอีก ยังจะทำตัวไร้มโนธรรมแบบนี้อีก แกยังเป็นคนอยู่ไหม？”

และในงานก็ถกเถียงกันขึ้นมา

“ที่แท้ก็มองไม่ออกเลยว่าวันวิวาห์จะร้ายกาจขนาดนี้ ……”

“นี่เธอเสพติดการเป็นลูกสาวตัวน้อยที่ถูกโอ๋สินะ ยังคิดว่าเธอจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลโสธรณาลัย？”

“การเลี้ยงดูของตระกูลโสธรณาลัย22ปีมานี้เธอเรียนรู้แต่สิ่งไม่ดีไปเหรอ เอะอะวุ่นวายในงานหมั้นของพี่สาวเนี่ยนะ？ไม่มีความเป็นคุณหนูผู้ดีที่มาจากตระกูลชั้นสูงเลย？”

“ทำไมเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันแท้ๆแต่ต่างกันแบบนี้ล่ะ？คุณดูเลนไทน์เธอสิ ถึงแม้จะเร่ร่อนอยู่ข้างนอกยี่สิบกว่าปี ครอบครัวที่เลี้ยงเธอจนโตก็จนสุดๆ แต่กิริยามารยาทและการอบรมสั่งสอนของเธอ ก็ดีจนเข้ากระดูก และดูวันวิวาห์สิ สู้เลนไทน์ไม่ได้เลยสักนิด！”

……

สีหน้าวันวิวาห์ซีดขาวเหมือนกระดาษ ในหูดังอื้อ ความว่างเปล่าในใจไหลไปตามลม

เธอมองกลุ่มคนที่คุ้นเคย และไม่คุ้นเคยเหล่านี้

ก่อนหน้านี้พวกเขายังชมเธอว่าเป็นเด็กที่ฉลาดและมีความสามารถที่สุด ในทายาทรุ่นสามของตระกูลโสธรณาลัยอยู่เลย ……

“แม่……”

เธอจับหน้าที่ร้อนผ่าว กลั้นน้ำตาไว้แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้น：“แต่ฉันเป็นลูกสาวแม่นะ……”

“อย่าเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกสาวแบบแก！ยาม ไล่เธอออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”

วันวิวาห์ยังไม่ทันจะพูดอะไร ก็ถูกบอดี้การ์ดดึงแขน แล้วโยนออกไปนอกโรงแรมอย่างหยาบคาย

มือของเธอไถลผ่านพื้นหินที่ขรุขระ ฝ่ามือทั้งสองข้างเลือดไหลออกมาทันที เจ็บปวดทะลุหัวใจ

ตอนที่โมโมะได้รับข้อความก็หาวันวิวาห์เจอที่สวนดอกไม้เล็กๆข้างโรงแรม เธอดูอนาถเหมือนหมาจรจัด

แวบแรกที่เห็นเพื่อนสนิท วันวิวาห์ก็หัวเราะอย่างดูถูกตัวเอง：“โม ทำไมกัน？ฉันก็เป็นลูกแท้ๆนะ……”

ทั้งๆที่หัวเราะอยู่ แต่กลับแทงใจดำโมโมะจนน้ำตาไหล

“เธอยังมีพี่ ต่อไปพี่จะปกป้องเธอเอง ไป ไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อน”

……

ห้องฉุกเฉิน

หมอช่วยจัดการแผลที่มือให้วันวิวาห์ แต่แผลที่ใบหน้าเธอชัดเจนกลับกว่า

เทียนแขลงมือได้ร้ายกาจมาก หน้าของเธอบวมเหมือนลูกหมั่นโถวแล้ว รอยนิ้วมือแดงๆทั้งห้าชัดเจนและสะดุดตา

โมโมะสงสารอย่างมาก และก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ：“เธอโง่เหรอ？แม่เธอตบเธอ เธอก็ยืนตรงนั้นให้เธอตบเนี่ยนะ？”

วันวิวาห์เงียบไม่พูด ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกแบบไม่มีใครให้รักแล้ว

เธอไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน ทำไมวาเลนไทน์กลับมาแล้ว ท่าทีที่พ่อแม่มีต่อเธอกลับเปลี่ยนไปอย่างตาลปัตร

และเธอยังสงสัยด้วยว่า ตัวเองจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเขา！

โมโมะโกรธมาก นั่งไปที่ข้างเธออย่างทำอะไรไม่ได้：“วาเลนไทน์ลำบากอยู่ข้างนอกน่ะใช่ แต่ตอนนั้นที่เธอหายไปไม่ใช่ความผิดเธอนี่！พ่อแม่เธอมีสิทธิ์มาลำเอียงอะไรล่ะ？ถึงได้……”

“เร็วๆๆ คุณหมอจอมพลมาแล้ว！”

ห้องฉุกเฉินที่เป็นระเบียบเรียบร้อยก็เกิดความโกลาหลขึ้นมาทันที

แพทย์หญิงและพยาบาลสาวที่ไม่ยุ่งก็ค่อยๆวางของแล้ววิ่งออกไป

คำพูดของโมโมะก็ถูกตัดบท

ทั้งสองเงยหน้ามองไปที่ผู้คนมารวมตัวกัน ก็เห็นร่างสูงใหญ่หล่อเหลาในชุดกาวน์กำลังเคลื่อนตัวฝ่าฝูงชนอย่างยากลำบาก

แพทย์สาวกลุ่มหนึ่งล้อมรอบเขา พูดเจื้อยแจ้วอย่างไม่ยอมซึ่งกันและกัน

“ห่า！เขาเองเหรอ？”

โมโมะเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มชัดเจนแล้ว ก็ยืนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น กะพริบตาถามด้วยสายตาที่มีแต่แผนการ：“วิวาห์ อยากแก้แค้นไหม？”

วันวิวาห์แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย：“ทำไม？”

โมโมะชี้ไปที่หมอผู้ชายที่โดดเด่นที่สุดในฝูงชน：“เธอรู้ไหมเขาคือใคร？จอมพลน้าชายของภาชิระ！”

วันวิวาห์ขมวดคิ้ว：“จะเป็นไปได้ไง？น้าชายของภาชิระอยู่ต่างประเทศมาตลอด ไม่เคยกลับมาเลย”

แต่ว่า แม่ของภาชิระนามสกุลจรัสพิบูรณ์คือเรื่องจริง

“ไม่เคยกลับมาไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่กลับมานะ！”

โมโมะดึงแขนของเธออย่างตื่นเต้น：“สองวันก่อนฉันร่วมงานเลี้ยงหนึ่งกับแม่ฉัน เห็นเขาที่งานเลี้ยง แม่ฉันบอกว่าคุณหมอจอมพลคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพี่สาวเขา มักจะไปตระกูลเหรัญเมธีเพื่อเยี่ยมพี่สาวเขา ที่สำคัญคือ เขาโสด！”

เธอพูดโน้มน้าวอย่างเจ้าเล่ห์：“แค่เธอเป็นภรรยาของคุณหมอจอมพลนี้ เธอก็จะเป็นป้าสะใภ้ของภาชิระ ต่อไปภาชิระกับวาเลนไทน์เห็นเธอ ก็ต้องเรียกเธอด้วยความเคารพว่าป้าสะใภ้ พวกเขาคงขยะแขยงน่าดู ระบายความโกรธได้เลยใช่ไหมล่ะ？”

วันวิวาห์กำหมัดแน่น ใจเต้นอย่างมาก！