เสพติดหัวใจมาเฟีย [1] แค่ช่วยยื่นข้อเสนอ

เท้าเล็กเหยียบคันเร่งรถหรูของตัวเองบนถนนของสะพานแห่งหนึ่งใจกลางเมืองมหานครในยามค่ำคืนท่ามกลางน้ำตามากมายบนใบหน้า หัวใจดวงน้อยปวดหนึบคล้ายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในตอนนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา

เอี๊ยดดด

นาร์มินเหยียบเบรกจนล้อครูดเสียดกับพื้นถนนเสียงดังไปทั่วบริเวณ หญิงสาวฟุบใบหน้าลงพวงมาลัยแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ภาพแฟนหนุ่มและผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนัวเนียกันอย่างถึงพริกถึงขิงยังคงติดตามาจนถึงตอนนี้

รู้ดีว่าไม่มีใครลืมเหตุการณ์ที่ทำให้เราเจ็บปวดได้ภายในไม่กี่วินาที แต่ถ้าหากเป็นไปได้ เธอก็อยากลืมมันเสียตอนนี้ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากจดจำ และไม่อยากให้ภาพเหล่านั้นมาทำร้ายความรู้สึกของเธอ

“ฮึก…” เธอเปิดประตูรถลงมา ตวัดสองเท้าไปยังสะพานแม่น้ำตรงหน้า

ลมเย็นพัดโกรกผ่านมาทำให้น้ำตาบนใบหน้าเริ่มแห้ง แทนที่น้ำตาจะหายไป แต่ทว่ามันกลับยังคงไหลโรยรินเปียกชุ่มใบหน้าเหมือนเดิม

แววตาคู่สวยแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทอดมองสายน้ำตรงหน้า พร้อมหลุบมองความสูงระหว่างจุดที่ตัวเองยืนและแม่น้ำข้างล่าง สองมือกำขอบสะพานเอาไว้แน่น

“หึ แค่ผู้ชายคนเดียว มันทำให้ฉันถึงขั้นเกือบคิดสั้นเลยเหรอเนี่ย” เธอแค่นหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นึกสมเพชตัวเองไม่น้อยที่เผลอมีความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัว

เธอใช้ชีวิตบนโลกนี้มายี่สิบกว่าปี ไม่มีทางเอาชีวิตที่ใช้มาแล้วหลายปีของตัวเอง…มาแลกกับระยะเวลาที่คบกันเพียงไม่กี่ปีกับผู้ชายเฮงซวยคนนั้นหรอก!

เธอฟุบใบหน้าลงขอบสะพานแล้วร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ยอมรับว่ารักผู้ชายคนนั้นมาก ไม่คิดว่าแค่ผู้ชายคนเดียวจะมีอิทธิพลต่อชีวิตเธอมากมายขนาดนี้ ควรดีใจที่มีคนลากผู้ชายเลวๆ คนนี้ออกไปจากชีวิต ไม่ใช่มาเสียใจและเสียดายอย่างที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้

“มีอยู่วิธีนึงนะ ที่สามารถทำให้คนเรา…เลิกร้องไห้”

กึก

เสียงผู้ชายที่ดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงร้องไห้ของทำให้นาร์มินหยุดชะงัก ใบหน้าค่อยๆ ผละออกจากขอบสะพานมองไปยังจุดกำเนิดเสียง

“…..” เธอมองผู้ชายคนนึงที่กำลังยืนสูบบุหรี่พิงขอบสะพานอยู่ข้างๆ แขนข้างที่มีรอยสักรูปงูสีดำยกขึ้นเพื่อดูดบุหรี่ที่คีบเอาไว้ในมือ ริมฝีปากหยักได้รูปคล้ำเล็กน้อยพ่นควันกลิ่นเหม็นฉุนออกมาท่ามกลางอากาศดีๆ ในยามค่ำคืน

เธอไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้มาก่อน…

ใบหน้าหล่อเหลาเอียงไปมองเจ้าของเสียงร้องไห้ข้างๆ ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดไปด้านข้างเล็กน้อย แววตาคมเข้มอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกว่างเปล่า และคาดเดาอะไรได้ยาก

“อยากรู้ไหมวิธีคนนั้นคืออะไร?”

“….”

“คำตอบอยู่ตรงหน้าเธอแล้วไง ที่เหลือก็อยู่ที่เธอแล้วนะ…ว่าจะเลือกคำตอบที่ใช่รึเปล่า”

“นายเป็นใคร”

“หึ” ชายหนุ่มหน้าตาดีไม่ตอบ เพียงแค่กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วสูบบุหรี่ต่อโดยเบือนใบหน้ามองออกไปข้างหน้าตัวเอง

“นายอยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอ?”

“….” อีกฝ่ายไม่ยอมตอบ เอาแต่ยืนเงียบราวกับคำพูดของนาร์มินไม่ได้ผ่านเข้าโสตประสาท ใบหน้าหล่อเหลาเบือนกลับไปมองหญิงสาว แล้วขยับเรียวปากพูดประโยคหนึ่งขึ้นมา “ร้องไห้หนักขนาดนี้ แปลว่าถูกทิ้งมาใช่ไหม?”

“เรื่องส่วนตัว ขอไม่ตอบ”

“ถ้าเธอไม่เลือกคำตอบที่เสนอไปตอนแรก งั้นลองเลือกคำตอบช้อยที่สองของฉันดูไหม?”

“….” เธอมองผู้ชายคนนั้นนิ่งๆ ไม่เคยรู้จักเขามาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เจอกัน ภายนอกดูดีและมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้าม แววตาคู่นั้นยากจะคาดเดาในสิ่งที่กำลังคิดหรือรู้สึก

ภายนอกที่ดูดีน่าเข้าหา หากแต่กลับแฝงไปด้วยรังสีอันตรายที่แผ่ขยายออกมาจนไม่อยากเข้าใกล้

“!!!!” หัวใจเธอกระตุกเมื่อสายตาปะทะเข้ากับกระบอกปืนที่ชายคนนั้นชักออกมาเล็งใส่หน้า เขาเคลื่อนสองเท้าเข้ามาหา ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดยิ้มน่ากลัวจนทำให้เธอเสียวสันหลังวาบ

“ถ้าเธอเลือกตัวเลือกนี้ รับรองว่าฉันจะทำให้เธอทรมานน้อยกว่าการกระโดดลงจากสะพาน”

“นะ…นายเป็นใครกันแน่” เธอถามเสียงสั่น จากเคยเสียใจกับเรื่องแฟนหนุ่มนอกใจ กลับต้องมาหวาดกลัวกับการกระทำของชายแปลกหน้าคนนี้

“ก็แค่ช่วยยื่นข้อเสนอให้”

“ถอยออกไปห่างๆ ฉันนะ”

“หึ ปืนไม่มีลูก” ชายแปลกหน้าพูดแล้วโยนกระบอกปืนในมือลงจากสะพาน มุมปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาว

ร่างสูงใหญ่เดินออกไปท่ามกลางสายตาของนาร์มินที่มองตาม เขาก้าวขึ้นรถหรูที่มีชายชุดดำยืนเปิดประตูรถให้

“หน้าตาก็ดี แต่ทำไมถึงดูเหมือนโรคจิตก็ไม่รู้…” เธอพึมพำคนเดียวท่ามกลางอาการหวาดกลัว ยอมรับว่าตอนแรกกำลังเสียใจกับเรื่องแดน ทว่าพอชายคนนี้ชักปืนออกมาจ่อหน้า มันทำให้เธอลืมเรื่องเสียใจไปชั่วขณะ