ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

“ก็หาเงินไง เก้านี่ก็ถามแปลกๆ”

“แต่มุกก็ทำงานที่ฟาร์มคุณติณห์อยู่แล้ว แล้วทำไมต้องมาหางานทำเพิ่มด้วย”

“ก็มันไม่พอ มุกเลยหางานพิเศษทำเพิ่ม”

เก้าถึงกับถอนหายใจดังๆ ไม่เข้าใจว่าที่บ้านของมุกธิดาทำไมไม่ห้ามลูกสาวบ้าง ให้ออกมาทำงานแล้วกลับดึกๆ ดื่นๆ ได้ไง

“มุกกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” เก้าลากแขนมุกธิดาให้เดินออกจากผับ เพราะการทำงานในผับมันเสี่ยงเกินไปสำหรับมุกธิดา

“เก้า! มุกยังกลับไม่ได้ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของมุก”

“แต่เก้าไม่อยากให้มุกมาทำงานที่ผับ”

“ไม่ทำไม่ได้หรอก มุกต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ”

“อย่าบอกว่าเฮียชงไปก่อหนี้อีกแล้ว”

“อืม” มุกธิดาตอบเสียงอ้อมแอ้มและก็มีแต่เก้าคนเดียวที่เธอพอจะเล่าหรือปรึกษาอะไรได้บ้าง เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

“ปวดหัวกับพ่อมุกจริงๆ ว่าแต่เฮียชงรู้หรือเปล่าว่ามุกมาทำงานที่ผับ”

“รู้สิ แต่เก้าปล่อยแขนมุกเถอะ มุกจะกลับไปทำงานแล้ว”

“แล้วมุกจะกลับยังไง เลิกก็ดึก มันอันตรายนะ”

“มุกก็เรียกรถกลับไง แถวนี่มีรถเยอะแยะ อย่ากลัวห่วงเลย”

“มุกประมาทเกินไป”

“เก้าก็กังวลเกินไป” มุกธิดายิ้มกว้าง เพื่อให้เพื่อนสบายใจ

“ตกลงว่าเก้าห้ามมุกไม่ได้”

“ใช่แล้ว เพราะมุกต้องทำงานหาเงินให้ได้เยอะๆ”

“ถ้างั้นเก้าจะมารับมุกทุกคืนแล้วกัน ห้ามปฏิเสธด้วย” เก้าทักท้วงเมื่อเพื่อนอ้าปากจะคัดค้าน

มุกธิดาเลยต้องยอมให้เพื่อนมารับ ก่อนจะแยกย้ายกันไป โดยมุกธิดาก็รีบไปเอาของแล้วกลับเข้าไปในห้องครัวทำหน้าที่ล้างจานชามต่อ ด้านเก้าก็กลับไปหาเจ้านายหนุ่มที่พอเจอหน้าก็ถามทันทีว่าหายไปไหนมา ส่วนสองสาวก็แยกตัวไปห้องน้ำแล้วเมื่อติณห์บอกว่าอีกเดี๋ยวก็จะกลับบ้าน

“พอดีไปเจอเพื่อน เลยอยู่คุยด้วย ว่าแต่คุณติณห์จะกลับแล้วเหรอครับ”

“อืม เบื่อไม่อยากอยู่แล้ว แล้วแกล่ะ จะนั่งอยู่ต่อก็ได้ ฉันไม่ว่า”

“ถ้างั้นคุณติณห์กลับก่อนเลยครับ ผมว่าจะอยู่ต่อสักพัก”

“งั้นฉันกลับก่อน” ติณห์ลุกขึ้นตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเดินออกไป โดยไม่อยู่รอสองสาว ที่พากันเข้าห้องน้ำ ไปคิดวางแผนเพื่อจะได้ลากหนุ่มหล่อเจ้าของฟาร์มเข้าโรงแรม แต่แผนการก็เป็นหมันเมื่อออกมาแล้วพบว่าเป้าหมายกลับไปแล้ว อัญชิสาเลยออกจากผับอย่างคนอารมณ์เสีย แต่ก็ดีขึ้นเมื่อมาเจอคู่ควงอีกคน ทั้งสองจึงพากันไปโรงแรม โดยปล่อยให้เรนุกากลับบ้านไปตามลำพัง

******

วันต่อมา

มุกธิดาเดินทางมาทำงานที่ฟาร์มสุรรัตนพงศ์ตามปกติ แต่วันนี้เธอตื่นสายเลยมาถึงออฟฟิศเป็นคนสุดท้าย ซึ่งตลอดทางที่เดินมาออฟฟิศ คนงานหลายคนพากันจ้องมาที่เธอแล้วก็หันไปซุบซิบกัน รวมถึงคนในออฟฟิศก็มีการจับกลุ่มคุยกัน แต่พอเธอเข้ามาใกล้ๆ ก็แยกย้ายก้มหน้าก้มตากันทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คิ้วเรียวขมวดยุ่ง แล้วก้มมองตัวเองหาความผิดปกติ แต่ทุกอย่างก็ปกติดี

มุกธิดาสะลัดไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง

กระทั่งถึงเวลาเลิกงานที่คนในออฟฟิศทยอยกลับกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงเธอที่วันนี้ต้องทำโอที เพราะต้องรีบทำเงินเดือนส่งเจ้านาย แต่จู่ๆ ก็มีคนงานหน้าตาตื่นมาหาพร้อมกับคนของเสี่ยอินทร์

“ผมไปนะพี่มุก” คนงานบอกแล้วรีบออกไป เพราะโดนคนของเสี่ยอินทร์ข่มขู่ด้วยสายตาจึงลนลานกลับไป ด้านมุกธิดาก็มองคนของเสี่ยอินทร์อย่างไม่ไว้ใจ

“มีอะไร!” มุกธิดาถามเสียงห้วน