ep1

รถบัสประจำทางที่กำลังมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองหลวง เริ่มเปิดไฟบนรถเพื่อให้ผู้โดยสารรู้ว่าใกล้ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เรไร สาวน้อยวัย ๑๘ งัวเงียขึ้นมาจากเบาะหลังเกือบท้ายสุด ข้างๆ ของเธอคือหญิงสาววัยกลางคนเอื้ออารี

“เดี๋ยวจะถึงหมอชิตแล้ว มีใครมารับหรือเปล่า?”

นางถามด้วยความเป็นห่วงเพราะก่อนหน้านี้เรไรได้พูดคุยกับนางไปแล้วว่ามาหาเรณู พี่สาวที่ทำงานเป็นแม่บ้านให้กับครอบครัวมหาเศรษฐีรายหนึ่ง

“พี่สาวฉันจ้ะ เขารู้ว่าฉันเพิ่งมากรุงเทพฯ ไม่ปล่อยให้ฉันถูกหลอกแน่ๆ” เรไรตอบอยางมั่นใจ สายตามีความหวัง

“ก็ดี อย่าไว้ใจใครง่ายๆ ล่ะ สวยๆ ซื่อๆ อย่างหนูเนี่ยถูกหลอกง่าย”

เรไรยิ้มรับ หล่อนไม่ได้โต้เถียงอะไรกับหญิงสาววัยกลางคนผู้นี้ เพราะสิ่งที่เธอถูกสั่งสอนมาตลอดคือให้เคารพผู้อาวุโสกว่า เรไรเดินทางเข้ามาในกรุงเทพฯ เพื่อมาทำงานกับพี่สาวที่บอกทางบ้านไปว่าทางนายจ้างอยากได้คนรับใช้อีกสักคน เรไรเสนอตัวทันที เพราะต้องการเก็บเงินสักก้อนมาเรียนต่อ เรณูพี่สาวของเธออิดออดอยู่บ้าง เพราะถ้ามาหางานทำเพื่อจะออกในวันข้างหน้า ก็กลัวว่านายจ้างจะดุเอา แต่เมื่อน้องสาวร้องขอก็ยอมตามใจ

เด็กสาวลงจากรถบัสประจำทางแล้วกวาดตามองหาพี่สาวของเธอ ผู้คนมากมายที่กรูกันลงจากรถ กรูกันไปในช่องทางเดินมากมายหลากหลายจนเรไรมึนงงไปหมด

“เรไร!” มือที่สะกิดที่บ่าพร้อมเสียงเรียกเบาๆ ทำให้เด็กสาวหันมายิ้มกว้างทันที

“พี่เรณู ฉันไม่รู้ว่าคนเยอะมากขนาดนี้”

“เออ ข้ากลัวเอ็งหลงนี่แหละเลยต้องมารับ มาๆ ตามข้ามา ถ้าสายกว่านี้รถจะติด”

เรณูช่วยถือสัมภาระของน้องสาวมือหนึ่งแล้วจูงมือน้องสาวอีกมือหนึ่งตรงลิ่วไปยังท่ารถเมล์ที่อยู่อีกฟากของสถานีขนส่งสายเหนือ หมอชิต ๒ เธออายุห่างจากเรไรนับสิบปี เพราะเรไรเป็นลูกหลง ทุกคนในครอบครัวก็เลยประคบประหงมกับเรไรเต็มที่จนแทบไม่ได้เรียนรู้โลกภายนอก

“นั่งรถเมล์ชมกรุงตอนเช้า ประเดี๋ยวก็ถึงบ้าน”

เธอจูงน้องสาวขึ้นรถเมล์ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เรไรก้าวเดินตามอย่างร่าเริง

“อีกไกลไหมจ๊ะ”

“ไม่ไกลหรอก เกือบสุดทางเท่านั้นเอง เอ็งหลับรอไปเลยก็ได้” เรณูหันมาตอบแล้วหัวเราะเบาๆ

“โอ๊ย ฉันไม่หลับหรอก ฉันอยากเห็นกรุงเทพฯ”

เรไรยิ้มกว้างแล้วมองไปรอบๆ บริเวณอย่างสนอกสนใจ ไม่นานนัก รถเมล์ก็เคลื่อนออกจากท่า เหมือนๆ กับชีวิตของเรไร ที่กำลังจะเริ่มต้นในกรุงเทพฯ ณ บัดนี้

******

พุดกรองนอนกอดร่างชายหนุ่มที่หลับสนิทอยู่เคียงข้าง เขาหมดแรงกับเกมกามกรีฑาที่ทั้งคู่ฟาดฟันกันอย่างดุเดือด เช้าวันนี้ เธอรู้สึกตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ เมื่อแผนการทุกอย่างกำลังไปได้สวย ในขณะเดียวกันธันวาก็เริ่มรู้สึกตัวและกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง

“จะรีบไปไหนละคะคุณธัน.....ยังเช้าอยู่เลย..อืม....คุณยอดเยี่ยมเหลือเกินค่ะที่รัก”

เธอจูบซุกไซ้ลงบนซอกคอของเขาแล้วสอดมือเข้าไปกำท่อนลำที่กำลังแข็งตัวเป็นปกติในช่วงเช้า

“อืมมม....ยังไม่อิ่มอีกเหรอพุดกรอง นี่เราทำกันทั้งคืนจนแทบไม่ได้นอนเลยนะครับ” ชายหนุ่มกระเซ้าแล้วเริ่มตอบสนองเธอช้าๆ ด้วยการลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียน

“อูยย.....คุณธันขา นานๆ กรองจะได้เจอคุณธัน กรองก็อยากตักตวงให้ได้เต็มที่สิคะ”

หญิงสาวร้องตอบก่อนเสียววูบไปทั้งร่างเผลอร้องครางเบาๆ เมื่อแผ่นหลังขาวเนียนนุ่มของเธอถูกลูบไล้เบาๆ ก่อนจะพลิกตะแคงข้างแล้วถูกโลมไล้จากการดอมดมซุกไซ้จากใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราบางๆ ของชายหนุ่ม ร่างอวบอิ่มบิดงอด้วยความกระสันรัญจวน

“อุ๊ย...คุณธันขา....ไหนตะกี้ว่านอนไม่เต็มอิ่มไงคะ”

เธอแกล้งกระเซ้า แล้วความกระสันสวาทของหญิงสาวคุโชนขึ้นอีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มซุกไซ้แผ่นหลังขาวเนียนแล้วดอมดมความหอมหวานของผิวพรรณและกลิ่นกาย จมูกและปากของเขาเลื่อนไล้เรื่อยไปจนถึงลำคอและซอกหู แถมมือซ้ายก็สอดลอดเข้าประกบเต้าอวบใหญ่แล้วคลึงเคล้นอย่างหนักหน่วง

“ซี๊ดด..คุณธันขา อูยยย....เสียวจังเลยค่ะ...หยุดงานสักวันนะคะ พุดกรองจะบริการให้ตลอดทั้งวันเลย”