6 ตอนที่ 5 สองสาวเพื่อนรัก

“ไม่ต้องทำมาเป็นไล่ฉัน ... เราก็อย่าดื่มหนักล่ะ เดี๋ยวดูแลตัวเองไม่ได้” น้าเล็กก็ยังอดที่จะเป็นห่วงหลานสาวไม่ได้ ใครจะรู้ล่ะเวลาคนเมานี้ไม่ว่าหญิงหรือชายก็ดูแลตัวเองไม่ค่อยที่จะได้ซะด้วยสิ!

“ค่าๆๆๆๆ รู้แล้วค่าคุณพ่อ” ลดา ยิ้มแป้นให้น้าเล็กของเธอ

ลดารู้ว่าน้าเล็กของเธอเป็นคนที่เป็นห่วงเธอเสมอ และยังเข้าใจวัยรุ่นอย่างเธอดีด้วย เพราะน้าเล็กของเธอมีอายุห่างจากเธอแค่ 5 ปีเอง เขาเป็นลูกชายคนเล็กของคุณยายเธอ หรือก็คือ น้องชายแม่ของเธอนั้นเอง

น้าเล็กเป็นเหมือนลูกหลงมา จึงทำให้อายุของน้าเล็กและแม่ของเธอห่างกันเกือบจะ 20 ปีได้ หลังเรียนจบแม่ก็แต่งงานเลย ตอนที่แม่ของลดาแต่งงานก็อายุประมาณ 21 ปีได้ และปีถัดมาก็มีลดาเลย เธอเลยกลายเป็นหลานคนแรกของครอบครัว ตอนนั้นน้าเล็กอายุได้ 5 ขวบเอง

ลดากับน้าเล็กเปรียบเสมือนเป็นพี่ชายน้องสาวกันมากกว่า แต่ก็ยังคงมีสักเป็นน้าหลานกัน และลดาก็ไม่ชอบเรียกชื่อของน้าเล็กโดยตรง แต่จะชอบเรียกว่าน้าเล็กมากกว่า

ลดามองว่า เรียกแบบนี้ดูให้เกียรติน้าเล็กดี และอีกอย่างคือ เธอมองว่าน้าเล็กแก่นั้นเอง ฮ้า ฮ้า ฮ้า .... จะได้รู้ว่าใครเด็กกว่า

น้าเล็กของเธอมักจะคอยช่วยเหลือเธอเสมอ และปกปิดเรื่องราวต่างๆ ของเธอเพื่อไม่ให้ที่บ้านเป็นห่วงเธอ เธอจึงสนิทกับน้าเล็กมาก และเธอก็ชอบน้าเล็กของเธอมากเช่นกัน

ถึงแม้น้าเล็กของเธอจะดูเป็นคนเจ้าชู้ แต่แท้ที่จริงแล้วเขาเป็นคนอบอุ่น และจริงใจมาก

ที่เธออยากให้น้าเล็กเจอกับเพื่อนรักของเธอนั้นก็เรื่องจริง เพราะหากคนที่เธอรัก 2 คนลงเอยกัน

(โฮ้ยๆๆๆ !!!! มันจะดีสักแค่ไหนเชียว บรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ)

แต่น้าเล็กของเธอก็ชอบจะปฏิเสธเธอในเรื่องนี้ตลอด เธอจึงไม่ได้มีโอกาสที่จะแนะนำเพื่อนรักของเธอให้น้าเล็กได้รู้จักสักที

หลังจากที่ลดาทักทายน้าเล็กเสร็จ เขาก็เดินไปยังบันไดวนที่อยู่ตรงกลางของล็อบบี้โรงแรม ลดามองตามหลังน้าเล็กของเธอ ที่กำลังก้าวขึ้นบันได เสียงบ่นของเธอก็ดังขึ้น

“พวกผู้ใหญ่ ทำเป็นสอนเด็กนะคะ” ลดาบ่นให้กับน้าเล็กของเธอแบบให้ได้ยินด้วย

ผู้ใหญ่ที่เธอบ่นให้ หันขวับกลับมาทำตาดุใส่ พร้อมยกแขนขวาขึ้นระดับหน้าอกตัวเอง และชี้นิ้วชี้ขึ้นด้านบน เขาเอียงศีรษะไปทางนิ้วชี้ที่ชี้ขึ้นเพียงนิ้วเดียว พร้อมกวัดแกว่งเบา

“เดี๋ยวเถอะเรานะ” จากนั้นเขาก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไป

ลดาได้แต่ทำหน้าทะเล้นใส่น้าเล็กที่เป็นผู้ใหญ่ของเธอ

หลังจากที่น้าเล็กของเธอจากไป ลดานั่งรอเพื่อนอยู่ที่โซฟา ล็อบบี้ของโรงแรมไม่ถึง 10 นาที

ลดาก็มองเห็นเพื่อนรักที่เธอรอ เดินเข้ามาภายในโรงแรม

“เฮ้! ทางนี้ยัยเมย์” ลดาร้องเรียกเพื่อนสาวเมื่อเธอเห็นพฤษา หรือเมย์ที่เดินเข้ามาล็อบบี้โรงแรม

หลังจากที่ลดาเห็นการแต่กายของเพื่อนที่ไม่ได้ดังใจ พร้อมมองชุดที่เพื่อนของเธอใส่มา มันให้ความรู้สึกเหมือนคุณหนูตกอับยังไงยังงั้นเลย เธออดที่จะพูดว่าเพื่อนคนนี้ของเธอไม่ได้จริงๆ

“นี่ยัยเมย์ วันนี้วันเกิดเธอนะ ทำไมแต่งตัวเหมือนอยู่บ้านเลย ... มานี่เลย ดีนะที่ฉันซื้อชุดมาเป็นของขวัญวันเกิดเธอ” ลดาจับแขนเมย์เพื่อนสาวแล้วลากเธอออกไปยังประตูทางเข้าโรงแรม ซึ่งเป็นทางเดิมที่เมย์เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่นี้

“ไม่เป็นไรหรอกดา ชุดนี้ฉันก็ว่าดีแล้วนะ มันใส่สบายดี” เมย์ไม่ต้องการที่จะรบกวนลดา และเรื่องชุดของเธอ เธอคิดว่ามันไม่สำคัญอะไร และเธอก็มั่นใจในระดับหนึ่ง ว่าชุดที่เธอใส่มามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก

“สบายแต่ไม่สวย เพื่อนยอมไม่ได้ ไม่ต้องพูดมาก ตามฉันมานี่เลย” ลดาไม่พูดเปล่า ลากเพื่อนของเธอออกไปทันที

ชุดที่ เมย์ ใส่มาในวันนี้ คือ กระโปรงยีนส์ยาวเลยเข่า และเสื้อยืดคอกลมสีเขียวมิ้นลายการ์ตูนน่ารักๆ พร้อมกระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก มันเป็นชุดเรียบๆ มันเป็นชุดที่พร้อมทั้งอยู่บ้านกับเดินเล่นชิวๆ มากกว่า

แต่สำหรับลดา เธอมองว่ามันไม่ใช่ชุดที่จะมางานในคืนนี้ นี่มันงานเลี้ยงที่จัดภายในโรงแรม มันต้องเป็นชุดที่จัดเต็ม พร้อมเสริมความสวยให้กับสตรี

ลดาได้คาดการณ์แล้วว่ายัยเมย์ต้องแต่ตัวแนวๆ นี้ออกจากบ้านแน่นอน เธอจึงเตรียมชุดมาให้เพื่อนรักของเธอคนนี้ และเธอก็คาดไม่ผิด