2 ตอนที่ 1 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน 1

หลังคริสต์มาส ปี 2023

“ประกาศครั้งสุดท้ายของสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TGXXX ที่จะออกเดินทางไป XXX โปรดขึ้นเครื่องได้ที่ประตูทางออกหมายเลข X6 ขอบคุณค่ะ”

“Attention please, This is a Final Call of Thai Airways International Flight TGXXX To XXX, It's now boarding at gate number X6, Immediately, Thank You.”

เสียงประกาศภายในสนามบินสุวรรณภูมิดังอย่างต่อเนื่อง

เสียงจอแจดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่ขาดสาย

สามแม่ลูกที่กำลังนั่งรอคนมารับบริเวณโซนผู้โดยสารขาเข้าประเทศ ซึ่งมีกระเป๋าใบใหญ่ทั้งหมด 3 ใบ และกระเป๋าใบเล็กสะพายหลังอีก 3 ใบวางเรียงอยู่ใกล้กัน

ใครที่เดินผ่านบริเวณที่สามแม่ลูกนั่งอยู่ต่างหันมามองอย่างละสายตาไม่ได้ เด็กคนหนึ่งแต่งตัวแบบคลูบอยเท่ๆ แต่หน้าตาน้องกลับดูน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิง หากไม่ตัดผมสั้น ทุกคนที่มองมาก็คงคิดว่าเด็กคนนี้ คือ เด็กผู้หญิงอย่างแน่นอน

ส่วนเด็กอีกคน ที่หน้าตาคมคาย หล่อตั้งแต่เด็ก ทั้งสองแต่งตัวเหมือนกันต่างกันที่สีเสื้อด้านใน คนแรกใส่เสื้อด้านในเป็นเสื้อยืดสีดำ ส่วนอีกคนใส่เสื้อยืดสีขาว สวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสียีน ผิวขาวของเด็กทั้งคู่ทำให้ยิ่งมองยิ่งดูน่ารัก

ส่วนแม่ของเด็กทั้งสองยิ่งดึงดูดความสนใจของสายตาทั้งหญิงและชาย ทั้งไทยและเทศ เพราะด้วยใบหน้าที่ได้รูป รับกับจมูกที่เหมือนหยดน้ำราวปั้นแต่งมาเพื่อให้ใบหน้าของเธอ ดวงตาที่เป็นประกายกลมโตชวนให้น่ามอง คิ้วที่ได้รูป รับกับใบหน้าขาวออกชมพู ผมดำเงาเป็นหลอนตรงปลาย ยิ่งชวนให้น่าสนใจ การแต่งตัวของเธอก็ไม่แตกต่างจากเด็กทั้งสองที่อยู่ข้างๆ เธอ

เธอแต่งตัวสไตล์แบบคลูเกิร์ล ข้างในเป็นเสื้อสายเดี่ยวสีขาวสวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตยีนสีเดียวกับกระโปรง กระโปรงเป็นแบบคาร์โก้ยาว และรองเท้าผ้าใบสีขาว

เด็กตัวเล็กที่หน้าตาหล่อเหล่า คมคายยืนขึ้น มองไปยังทางเดินบริเวณที่พวกเขานั่งรอ จากนั้นก็หันมาพูดกับผู้เป็นแม่

“แม่ครับ เมื่อไหร่แม่ดาจะมาครับ ผมหิวแล้ว”

“เดี๋ยวแม่ดาก็มาแล้วลูก รออีกนิดนะครับ” ผู้เป็นแม่เอามือลูบหัวเด็กน้อยเพื่อให้เขาอดทนอีกนิด

“นายก็ทนหน่อย เราก็หิว แม่ก็หิว นายหิวคนเดียวเสียที่ไหน อย่าบ่นให้มากนักเลย เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนสิ” พี่ชายของเด็กชายตัวเล็กที่หน้าตาน่ารักราวเด็กผู้หญิง ดูเรียบร้อย แลดูเป็นผู้ใหญ่เอามากๆ ที่มีความสูงไม่ต่างกันมากนัก บอกน้องชายของเขา

“นายจะทำตัวแก่ไปถึงไหน เกิดก่อนเราไม่ถึงนาที ทำเป็นเกิดก่อนสัก ไฟฟ์พอยนท์ทโวมิลเยินมินิท (five point two million minutes หรือ 5.2 ล้านนาที คือ 10 ปี)

“ถึงไงเราก็เป็นพี่นาย ใครใช้ให้นายเกิดที่หลังเราละ ถึงจะไม่ถึงนาทีก็ตาม” เด็กชายทั้งสองที่มีความสูงเท่ากันเริ่มสนทนาภาษาวัยเด็กของพวกเขา ที่ทำเอาแม่ปวดหัวทุกครั้งที่เห็นสองคนนี้คุยกัน

ทั้งคู่คือ เด็กแฝด แต่หน้าตาไม่ได้เหมือนกันในฉบับแฝดแท้ เพราะพวกเขาเป็นแฝดเทียม คนหนึ่งหน้าตาได้แม่มา นั้นจึงทำให้เขามีรูปหน้าที่ดูน่ารักราวเด็กผู้หญิง ส่วนอีกคนหน้าตาได้พ่อแท้ๆ มาแบบถอดมาเลย หน้าตาจึงดูคมคายหล่อเหล่า

นอกจากนี้ บุคลิกของเด็กทั้งคู่ก็ตรงกันข้าม เด็กชายที่หน้าตาได้แม่มา มีนิสัยเรียบร้อย ช่างวางแผนกลยุทธ์ ชอบภาษาและศิลปะ พูดง่ายๆ คือนิสัยและความสามารถได้แม่มาล้วนๆ

ส่วนน้องชายตัวแสบ ที่มีหน้าตาเหมือนพ่อผู้ให้กำเนิด กลับมีนิสัย ดื้อ ซน เอาแต่ใจนิดๆ เป็นตัวก่อกวนประจำบ้านก็ว่าได้ หากมีโอกาสชอบพูดจากวนบาทา

แต่ความฉลาดไม่ต้องพูดถึง ลูกชายของเธอทั้งสองถือเป็นเด็กอัจฉริยะทั้งคู่ ไอคิวของพวกเขาอยู่ที่ 180

เด็กทั้งคู่เรียนรู้ได้เร็ว ผู้เป็นแม่เมื่อรู้ว่าลูกๆ ของเธอเป็นเด็กอัจฉริยะ เธอก็ไม่ได้ปิดกันแถมยังส่งเสริมให้เกิดการเรียนอย่างอิสระ เพื่อสร้างจินตนาการให้กับพวกเขาตามสิ่งที่พวกเขาชื่นชอบ

โดยแฝดน้อง จะชอบตัวเลข และคอมพิวเตอร์ เธอก็ส่งเสริมและให้เขาเรียนรู้มันจนชำนาญเกินวัย จนตอนนี้เขาสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยของคนอายุน้อยได้สำเร็จในสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ของสหรัฐอเมริกา

ส่วนคนพี่ก็เช่นเดียวกัน เขาก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยของคนอายุน้อยได้สำเร็จในสาขาวิศวโยธา ความสนใจของเจ้าปีคือ การออกแบบภายในเช่นเดียวกันกับแม่ แต่เขาเลือกสาขานี้เพราะมันไปได้ไกลกว่าสาขาอินทีเรียดีไซเนอร์

พวกเขาทั้งคู่เกิดที่สหรัฐอเมริกา จึงได้สัญชาติอเมริกันมาโดยอัตโนมัติ และได้เรียนในโรงเรียนที่นั่น

เธอก็ให้ลูกๆ ของเธอเรียนตามสิ่งที่พวกเขาชอบ และเหมาะกับไอคิวของพวกเขา พวกเขาจึงถือเป็นเด็กอายุน้อยที่สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เช่นเดียวกับเด็กอัจฉริยะคนอื่นๆ

ตอนนี้ทั้งคู่นั้นอายุ 9 ขวบแล้ว!!!

เมื่อพวกเขากลับมาที่เมืองไทย การเรียนในระดับอุดมศึกษาของทั้งคู่จึงเรียนในรูปแบบออนไลน์กับมหาวิทยาลัยของทางฝั่งสหรัฐอเมริกา

เด็กทั้งสองคนเป็นเด็กที่มีระดับการเรียนเกินวัยของเขา ผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าลูกๆ ของเธอจะต้องเรียนจบในวัยเพียงแค่นี้ เธอหวังให้เด็กทั้งคู่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามวัย แต่เมื่อลูกๆ ของเธอเลือกที่จะเรียน และต้องการมัน เธอจึงไม่ได้ห้ามหรือบังคับอะไร

เธอคิดว่าความเก่งที่ลูกๆ ของเธอได้มาคงมาจากผู้ชายคนนั้น คนที่เธอจำหน้าเขาได้แม่น คนที่เป็นพ่อแท้ๆ ของเด็ก ๆ เหล่านี้ แต่เธอไม่เคยพูดถึงเรื่องผู้ชายที่เป็นพ่อให้เด็กๆ ให้พวกเขาฟังเลย และพวกเขาทั้งคู่ก็ไม่เคยร้องขอให้เธอพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน ลูกๆ ของเธอช่างเป็นสิ่งที่สวรรค์ส่งลงมาให้เธออย่างแท้จริง

ในช่วงที่เด็กทั้งคู่กำลังต่อล้อต่อเถียงกัน ผู้เป็นแม่มองไปยิ้มไป

จากนั้นเธอก็ยืนขึ้น ทั้งคู่จึงหันไปมองยังทางเดิน

“เด็กๆ แม่ดามาแล้วลูก อย่ามัวแต่เถียงกันเลย ปะ เก็บกระเป๋าได้แล้ว” ผู้เป็นแม่บอกเด็กชายทั้งสอง เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามา

“ไฮ เมย์ ยินดีต้อนรับกับบ้านนะเพื่อนรัก” เสียงหญิงสาวที่เดินเข้ามาหา ร้องทักออกมาด้วยความดีใจ