บทที่ 2

อาหารถูกนำมาเสิร์ฟโดยมณีริน เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เป็นมิตรทันทีที่เห็นใบหน้าของเขาอย่างจัง มณีรินกระแทกจานลงไปที่โต๊ะ จนพี่แมยกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของเธอ

“อีวาว อีนี่...มึงไม่พอใจอะไรเจ๊หรือเปล่า เดี๋ยวเถอะมึง กูจะฟ้องป๊า” สาวแมพูดออกไปแบบปากไว เพราะมณีรินทำกิริยาที่ไม่งาม

วาวยักไหล่ และทำหน้าย่นใส่ผู้ชายตรงหน้า มองข้ามหัวพี่แมไปเสียอย่างนั้น

“อีนี่ ดูมันทำ” แมยังว่าเธอไม่เลิก ปกติเธอก็จะมีปากเสียงกับวาวอยู่เป็นประจำ ชอบหยอกเอินกันเจ็บ ๆ แรง ๆ และเป็นไม้เบื่อไม้เมากัน

“อย่าไปถือสาเด็กมันเลยนะคะ อีเด็กวาวเนี่ยผีเข้าผีออกค่ะ” เธอหันไปบอกชายหนุ่ม ตอนนี้นั่งเอาหน้าอกเบียดบี้เข้าไปที่แขนของเขา

“อยากทำอาชีพนี้ไปอีกนานไหมครับ” พสุเอ่ยถามตรง ๆ แมมองหน้าเขาหน้าเสีย หลังจากนั้นก็ทำมองแบบไม่ยี่หระ

“คงสักพักน่ะค่ะ คุณขา... คนไม่มีความรู้ เรียนไม่จบ ม. สามอย่างแมนี้จะทำอะไรได้คะ ทำงานที่นี่ก็ใช่พอกินนะคะ” เธอเริ่มออดอ้อน ใช้จริตสบตาของเขาอีกครั้ง

“ไม่พอกิน ทำไมไม่หันไปทำอย่างอื่น อาชีพอื่นล่ะครับ”

“โธ่คุณ ถ้าแมมีสตางค์ บ้านพอจะมีกินบ้าง คงเลือกที่จะไม่ทำอาชีพนี้หรอกค่ะ” เธอกระแทกน้ำเสียง เริ่มงอน ๆ

“จริงหรือครับ” พสุทำสีหน้าพอใจกับคำตอบที่เขาได้ยิน เธอจึงสีหน้าดีขึ้น

“ว่าแต่คุณ เออ... จะให้แมเรียกคุณว่าอะไรคะ คุยกันมาตั้งนานแล้ว”

“เรียกผมว่า เกน ก็ได้ครับ”

“ชื่อแปลกนะคะ ไม่เคยได้ยินเลย คุณเกน” พูดจบ แมซบหน้าลงที่หัวไหล่ของเขา นั่งไปได้สักพัก เขาเห็นมีชายหนุ่มวัยกลางคนเดินเข้ามาในร้าน ก่อนจะมีหญิงสาวสองคนเดินออกมาต้อนรับ แล้วทั้งสี่คนก็เดินหายเข้าไปในม่านแดง

“ในนั้นมีห้องวีไอพีหรือครับ” เขาถามขึ้น ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ไม่แน่ใจ

“ค่ะ บริการเสริม วีไอพี้ วีไอพีค่ะ” เธอพูดแกมหัวเราะ ยกมือขึ้นปิดปากแบบมีจริต

“ว่าแต่ คุณเกนอยากได้บริการพิเศษไหมคะ” เธอยกมือขึ้นบีบปลายคางของเขาเบา ๆ พสุเริ่มตัวแข็งทื่อ สาวแมเล่นตะปบลงตรงเป้ากางเกงของเขาอย่างจงใจ

“ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะครับ เช็กบิลเลยแล้วกัน พอดีผมมีธุระต้องไปต่อ” เขาบอก จับมือไม้ของหญิงสาวที่เปะปะบนเนื้อตัวของเขาให้พ้นไป

“ว้า... เสียดายจัง จะประเดิมให้แมหน่อยก็ไม่ได้” เธอพูดพลางลุกขึ้นสะบัดสะบิ้งตัวเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน

“อีวาวเก็บตังค์ด้วย แม่งคืนนี้กูฟาวทั้งคืนแน่ ๆ เชี่ย...” แมสะบัดหน้าก่อนจะเดินออกไปทางหน้าร้าน เพราะเห็นมีชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งกำลังลงจากรถ

“สี่ร้อยเก้าสิบบาท” มณีรินบอกราคาค่าอาหารกับเขา

พสุหยิบเงินในกระเป๋ายื่นให้

“ไม่ต้องทอนนะ พี่ให้หนูเป็นเงินสะสม หากอยากเลิกอาชีพนี้ให้บอกพี่” เขาหยิบกระดาษและปากกาที่อยู่บนโต๊ะ เขียนเบอร์โทรหยุกหยิกลงไป แล้วยื่นส่งให้ มณีรินทำตาโต แต่ก็รับมันมาถือเอาไว้และกำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น

“ทำงานแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวแบบนี้ก็ได้นะ มันดูไม่มีราคาเอาเสียเลย” เขาเอ่ยถากถางเธอนิด ๆ มณีรินอ้าปากค้าง มองตามหลังคนที่ก้าวฉับ ๆ ออกไปตามทางเดินอย่างรวดเร็ว

“หาว่าหนูขายตัวหรือนี่” เธอพูดโพล่งออกมา เดินกระแทกเท้ากลับไปที่หลังเคาน์เตอร์อย่างเสียอารมณ์

ในห้องครัวหลังร้าน

“เป็นอะไร ฮึ...วาว” ป้ากันยาเอ่ยถาม เมื่อเห็นใบหน้าของมณีรินบอกบุญไม่รับ

“วันนี้มันซวยป้า เมื่อกี้ตอนขากลับมาจากซื้อยาให้พี่ ๆ เกือบโดนรถชน แถมเมื่อกี้ไอ้คนที่ขับรถชนมันหาว่าหนูเป็นกะหรี่” คำพูดของเธอทำเอาป้ากันยาฟาดฝ่ามือตีมาที่แขนของเธอ

“สอนไม่จำ พูดจาให้มันดี ๆ หน่อย เรานี่ชักจะเอาใหญ่ ไปคุยกับพวกนั้นมาก ดูสิ...ติดนิสัยมาเชียว เดี๋ยวป้าจะตีให้น่วม” ป้ากันยายกทัพพีขึ้นมาชี้หน้าเธอ

สาวน้อยยกมือขึ้นลูบแขนตรงที่ถูกตี ทำสีหน้ายุ่ง

“ก็ดูแต่งเนื้อแต่งตัว เสื้อผ้าดี ๆ ก็มี ไอ้แบบนี้เลิกใส่ได้แล้วนะ ป้าขอร้องเถอะ วาว... เฮ้อ...” ป้ากันยาส่ายหน้าระอาไปกับเด็กสาวที่นางเลี้ยงมากับมือ แต่สภาพแวดล้อมมันเป็นเช่นนี้ นางก็ได้แต่คอยระวังและตักเตือนเธออยู่เสมอ

“นางวาว รับออร์เดอร์ด้วย” เสียงหนึ่งดังมาจากในร้าน มณีรินรีบวิ่งเข้าไปหลังเคาน์เตอร์ตัวปลิว เพื่อหยิบเมนู และลงมือทำงานอย่างแข็งขัน

พสุกลับบ้านไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ใบหน้าของเด็กสาวยังติดตา เขาตั้งปณิธานก่อนนอนอย่างแรงกล้า

“ผมขออธิษฐานผลบุญที่ผมเคยทำมา ผมยกให้เด็กผู้หญิงคนนั้นครับ ให้เธอได้พ้นจากชีวิตโสมมแบบนั้นเสียที” เขาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง ก่อนจะก้มลงไปกราบที่หมอน แล้วล้มตัวลงไปนอน

กริ๊ง... เสียงกริ่งดังขึ้นทั่วบริเวณโรงเรียน กศน. ซึ่งอยู่ในเขตอำเภอนี้

“เขาว่าวันนี้จะมีการแนะแนวทางอาชีพอะไรสักอย่างนี่แหละ และก็ให้เลือกลงเรียนเสริม ซึ่งทางกรมอะไรก็ไม่รู้ เขาว่าพวกเราไม่ต้องจ่ายเงินสักบาทเลยว่ะ แกจะลงเรียนอะไรดีวะ...วาว” แมวเด็กสาวตัวดำ ลูกเกษตรกรทำสวนยางที่อยู่ชานเมืองออกไป และเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของวาว เพราะถึงจะผิวสีต่างกันแต่เคมีเข้ากันเป็นที่สุด

“ดูก่อนสิแมว แกก็... แล้วเราสองคนค่อยตัดสินใจ” วาวพูดกับเพื่อน พลางลุกตามแรงมือของแมวที่กำลังฉุดเธอให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง

“อย่าช้านะแก มีเช็กชื่อก่อนเข้าเรียนด้วย ใครไม่มาวันนี้ อาจารย์บัญชาให้ติด ร. วิชานี้ด้วย” แมวให้ข้อมูลต่อ

“ก็ไม่เห็นเหรอ ฉันต้องแหกขี้ตาตื่นมาเรียนตั้งแต่เช้า เมื่อคืนก็เกือบตีสองค่ะ” เธอพูดเสียงสูง ก่อนจะออกเดินเร็วเคียงคู่กันไปกับแมว