ตอนที่1

นักศึกษาปีสุดท้ายที่ทำวิจัยแสนหนักหน่วงผ่านพ้นไปได้ด้วยดีจึงรวมตัวกันเลี้ยงฉลองที่อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเรียนจบกันแล้ว

"โอ๊ย! ฉันล่ะแทบตายวิจัยตัวร้ายทำฉันแทบกระอักเลือด" เพื่อนในกลุ่มที่นัดมาเลี้ยงฉลองบ่นเสียงดังอย่างเหนื่อยล้า

"มึงเป็นคนเดียวหรือไงไอ้ขนุน กูนี่แก้แล้วแก้อีกจนคอมที่หอกูแทบระเบิด" เสียงเพื่อนผู้ชายในกลุ่มบ่นออกมาอีกคน อย่างที่บอกพอเหล้าเข้าปากทุกอย่างที่เก็บเอาไว้ถูกปล่อยออกมาจนหมด

"พอๆ มึงทั้งคู่นั้นแหละ ผ่านมาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว" อิทธิพลกระดกเหล้าแล้วพูดปรามเพื่อนที่เถียงกันอยู่

"ไอ้อิฐก็มึงเรียนเก่งนี่หว่า คนห่าอะไรทั้งหล่อ ทั้งรวยแล้วยังเสือกเรียนเก่งอีก" เพื่อนผู้ชายในกลุ่มเอ่ยอย่างอิจฉาในความเพอร์เฟกต์ของอิทธิพล

"อย่าอิจฉากูสิเพื่อน" อิทธิพลพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ ไม่มีการเขินอายแต่อย่างใดที่ถูกชม

"แหวะ ฉันจะอ้วก" บารารีทนนั่งฟังอยู่นานรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนสนิทของตัวเอง

"ทำไม! จะบอกว่าฉันไม่หล่อว่างั้น?"

"จ้าหล่อจ้า หล่อมากเลยจ้า" บารารีเอ่ยประชดเพื่อนของตนเอง มือเล็กเอื้อมไปหยิบแก้วเหล้าของตนเองที่ผสมอย่างเจือจางขึ้นมาดื่ม

"ทำไมขมกว่าเดิม?" ใบหน้าสวยเหยเกแก้วเหล้าของตัวเองรสชาติเปลี่ยนไปค่อนข้างมาก

"แกเมาหรือเปล่าเนี่ย นั่นมันแก้วฉัน" อิทธิพลแย่งเหล้าในมือเพื่อนกลับมาเขาเผลอว่างแค่ไม่นานบารารีก็หยิบผิดเสียแล้ว

"แล้วใครให้มาวางตรงหน้าฉันล่ะ" บารารีหันไปถามเพื่อนเสียงดัง เหล้าในแก้วอิทธิพลแทบจะเป็นเหล้าเข้มๆ ไม่มีโซดาหรือน้ำอัดลมผสม แถมร้านที่เธอมานั่งมันค่อนข้างมืดจนมองไม่ชัด

"เดี๋ยวก็เมาจนได้" อิทธิพลเอ็ดเพื่อนด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลทำให้ทั้งคู่รู้นิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี

"แค่อึกเดียวไม่เมาหรอกมั้ง" บารารีหันไปพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าแดงๆ เธอเป็นคนคออ่อนที่เจอเหล้าแรงเข้าไปทีไรก็มักจะมึนหัวแม้แต่เดินยังก็ไม่ตรงทุกที

"แต่หน้าแดงแล้วนะ ไปนอนมั้ย" คนตัวโตกว่าหันมาถาม บารารีส่ายหน้าพัลวัน เธอไม่ได้เมาจนถึงขั้นขาดสติเสียหน่อย

"ถ้าไม่ไหวบอกนะ จะพาไปส่งที่หอ" อิทธิพลถามด้วยความเป็นห่วง หอพักของเขาและเธออยู่หอเดียวกันแถมอยู่ห้องติดกันอีกต่างหาก เพราะทั้งคู่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก

"อืม ไม่เมาหรอก" บารารีบอกกับเพื่อนแต่ในหัวเริ่มหมุนติ้ว เหล้าแค่อึกเดียวทำเธอเป็นได้ถึงขั้นนี้เลยหรือ

พอฝืนนั่งไปได้สักพักร่างบางก็ลุกขึ้นยืนกะทันหันจนทุกคนบนโต๊ะตัวยาวมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

"จะไปไหน?" อิทธิพลถามเสียงดัง

"กลับหอ ปวดหัว"

"ไปส่งมั้ย" เพื่อนสนิทอาสาจะไปส่งแต่บารารีส่ายหน้ารัวๆ

"ฉันไหวๆ กลับได้ไม่ต้องห่วง" พูดจบก็เดินออกจากโต๊ะไปทันที ร่างบางแวะเข้าห้องน้ำในร้านก่อนที่จะเดินกลับหอขืนเดินกลับตอนกำลังปวดฉี่แบบนี้คงไม่ถึงห้องเป็นแน่

"เฮ้อ! โล่ง" เมื่อได้ปลดปล่อยก็รู้สึกโล่งก่อนจะเดินมึนๆ คลำทางกลับห้อง หอพักของเธอกับร้านเหล้าไม่ได้ไกลจากกันเลยแต่วันนี้เหมือนเดินยังไงก็ไม่ถึงเสียที

"ให้ฉันไปส่งที่ห้องนะ" เสียงของคนใจดีเมื่อเห็นบารารีเดินปัดซ้ายปัดขวาจึงอาสาจะพาไปส่งที่ห้อง

"ขอบใจนะกันต์" บารารีหันไปขอบคุณคนที่เข้ามาพยุง เขาคือประธานสาขาที่แสนอบอุ่นและเป็นสุภาพบุรุษของทุกคนและเป็นคนที่เธอเคยปลื้ม

"ค่อยๆ เดินนะ" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนก่อนจะพยุงร่างบางไปส่งถึงห้องด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย