บทที่3

ใบหน้าของนารีเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นพ่อค้ารับซื้อทุเรียนเดินลงมาจากรถ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเธอกำลังจะได้รับเงินจากผลผลิตของทุเรียนในปีนี้จำนวนหลายบาทกันเลยทีเดียว

"ยิ้มหวานมาแต่ไกลแบบนี้ผมก็ละลายแย่เลยสิครับ"

"คุณเสกก็พูดไปเรื่อย ว่าแต่ราคาทุเรียนช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ"

"ช่วงนี้ราคากำลังคงที่ครับ กิโลร้อยยี่สิบจากสวน ไม่ทราบว่ารอบนี้คุณนารีจะขายแบบกิโลหรือว่าจะให้ผมรับเหมาดีครับ"

"ลองคำนวณกันก่อนดีกว่าค่ะ ทุเรียนปีนี้ดันติดผลเยอะเสียด้วยสิ"นี่คงเป็นทางออกที่ดีสำหรับทั้งสองฝ่ายซึ่งคำตอบในการซื้อขายผลทุเรียนในปีนี้เป็นที่น่าพอใจ นารีมองเอกสารการซื้อขายในมือตัวเลขจำนวนเจ็ดหลักทำให้เธอมีกำลังใจหายเหนื่อยจากการบำรุงรักษามันมาเป็นอย่างดี

"ผมจะเริ่มตัดวันนี้เลยนะครับ ช่วงนี้มีหลายรายที่ผมไปมัดจำเอาไว้"

"ได้เลยค่ะ"นารีพยักหน้าเธอหันไปมองลูกน้องของพ่อค้าทุเรียนซึ่งกำลังทยอยเดินลงมาจากรถพร้อมกับอุปกรณ์การเก็บเกี่ยวผลทุเรียน

หมับ

"อื้อ คุณเสกคะ อย่าค่ะ"ริมฝีปากของนารีสั่นระริกทันทีเมื่อปลายจมูกคมของพ่อค้าซื้อทุเรียนกำลังซุกไซร้ซอกคอขาวของเธอ บรรยากาศโดยรอบเงียบวังเวงเมื่อลูกน้องของพ่อค้าซื้อทุเรียนเดินเข้าไปในสวนผลไม้กันหมด

"ผมคิดถึงคุณที่สุดเลยรู้ไหม นารี"

"อย่าค่ะ เราสองคนไม่ควรทำแบบนี้"นารีพยายามดันร่างใหญ่ของเสกสรรออก ทั้งที่ความรู้สึกของเธอนั้นเริ่มคล้อยตามไปกับรสสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ แต่อีกใจก็ต่อต้านเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นได้แต่งงานมีภรรยาแล้ว

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

ริมฝีปากหยักครอบครองริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความช่ำชอง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้ไปตามเอวบางก่อนที่มันจะมาหยุดอยู่ตรงเต้าอวบคู่ใหญ่ล้นฝ่ามือ

"ผมคิดถึงร่างกายของคุณมากที่สุดเลยรู้ไหมนารี"

"อย่าค่ะคุณเสก คุณมีเมียแล้วนะคะ"

"ผมไม่สน"เธอหอบหายใจด้วยความกระสันยามเมื่อปลายนิ้วลากผ่านยอดถันใต้เสื้อลูกไม้ แสงแดดที่แรงกล้ายังแรงไม่เท่ากับความต้องการของชายหนุ่มเมื่อเขาพยายามดันกายของนารีให้นอนลงบนแคร่ไม้ไผ่ใต้ถุนบ้าน

"ปล่อยนารีเถอะค่ะ นารีไม่อยากทำผิดบาปต่อเมียของคุณ"นารีบอกสาเหตุทำให้เสกสรรถอนหายใจ ความอัดอั้นของชายหนุ่มนูนเด่นออกมาเป็นรูปทรงตรงกลางกาย

แม้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอมันจะเคยเกิดขึ้นแต่เธอไม่อยากให้มันเกิดซ้ำสองขึ้นอีกครั้ง เพราะตอนนั้นเสกสรรยังไม่ได้แต่งงานแต่ตอนนี้เขามีเมียอยู่ที่บ้านเป็นตัวเป็นตน

นารีลุกขึ้นนั่งเธอจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่ แววตาของเธอแสดงความรู้สึกผิดต่อภรรยาของเสกสรร แม้เธอจะเป็นหม้ายแต่ยังรักษาความเป็นมนุษย์ยังรู้จักคุณงามความผิดชอบชั่วดีเอาไว้

"เดี๋ยวผมจะไปเอาเงินมาให้ ขอโทษด้วยนะครับที่เผลอทำอะไรไป"

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะฉันไม่อยากรู้สึกผิดบาป"เสกสรรไม่พูดอะไร เขาเดินออกไปหลังจากฟังคำพูดตักเตือนของเธอจบ

"ขอบคุณมากนะคะ หวังว่าเราสองคนจะยังเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกัน"

"ครับ"นารีส่งยิ้มบาง ๆ ให้ชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเดินตามลูกน้องเข้าไปในสวนผลไม้ของเธอ

นารีก้มมองเงินก้อนใหญ่ซึ่งอยู่ในซองสีน้ำตาลจากการขายผลไม้ในฤดูนี้ได้ เธอนำมันเก็บเอาไว้ภายในตู้เซฟซึ่งอยู่ภายในห้องนอนเป็นอย่างดี

ฉ่า~

ใบหน้าสวยมีเหงื่อผุดพราย นารีกำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารอยู่ในครัวสำหรับการต้องรับเพื่อนสนิทซึ่งกำลังใกล้จะเดินทางมาถึง ตลอดหลายปีที่เธอไม่ได้พบเจอกับต้นอ้อมันทำให้เธอรู้สึกคิดถึงเพื่อนสนิทคนนี้มากมาย ถ้าหากไม่ได้โซเชียลfacebookเธอและต้นอ้อคงไม่ได้พบเจอกันอีกครั้ง

หลังจากเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็นไว้เรียบร้อย ซึ่งมีทั้งอาหารคาวหวานและผลไม้ตามฤดูกาล นารีจัดจานไว้อย่างสวยงามพลางนึกถึงสีหน้าเพื่อนสนิท อาหารที่เธอรังสรรค์ด้วยเป็นอาหารที่ต้นอ้อชอบทั้งนั้นซึ่งเธอยังจำมันได้ดี

"คงใกล้มาถึงแล้วสินะ"นารีมองนาฬิกาท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนสี เธอรีบปรี่เข้าไปคว้าผ้าเช็ดตัวเผื่ออาบน้ำ

ซ่า

หญิงสาวนุ่งผ้าถุงกระโจมอกกำลังตักน้ำโดยใช้ขันราดรดลงบนเรือนร่างขาวผ่องของตัวเอง กลิ่นหอมกรุ่นดั่งดอกไม้จากสบู่เหลวคละคลุ้งภายในห้องน้ำ

ริมฝีปากเรียวเล็กเม้มเข้าหาเมื่อฝ่ามือของตัวเธอเองลูบไล้ถูสบู่ไปตามร่างกาย เธอห่างหายไปจากเรื่องอย่างว่ามานาน ถึงจะเป็นสาวหม้ายมีชายหนุ่มทั้งในอำเภอหรือต่างอำเภอมาแวะเวียนขายขนมจีบมากมายแต่ก็ใช่ว่าเธอจะสนใจชายอื่นโดยง่าย หลังจากสามีตายจากไปความอ้างว้างผลักให้เธอเดินลงทางไปกับเสกสรรเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว

"อ๊าส์"น้ำเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมายามมือนิ้วเรียวเล็กสอดลึกออกแรงขยับอยู่ในช่องทางรักอันแสนคับแคบ ยามเมื่อนิ้วเรียวถูไถไปกับเม็ดเสียวสร้างความสะสันซ่านให้กับนารีมากยิ่งนัก เธอจัดหนักอยู่ในห้องน้ำจนความค้างคาในก่อนหน้านี้ถูกปลอดปล่อยออกมา ดวงตาหยาดเยิ้มหวนนึกถึงลำกายของสามีที่เคยขยับเข้าออกอย่างเมามันในรูนี้ ถ้าหากตอนนี้สามีของเธอยังอยู่มันก็คงจะเป็นเรื่องดี