12 ข่าวร้าย

ดาด้านำสมุดพก กลับคอนโดของเธอทันที เมื่อถึงคอนโดดาด้าเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย เพราะว่าพรุ่งนี้เธอมีบินกลับไทย

" ดาด้ายูจะไปไหน " โรเซ่เอ่ยถามดาด้าเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

"ฉันกำลังจะกลับประเทศไทย"

" งือ อย่างนี้ฉันก็เหงาแย่น่ะสิ "... โรเซ่ทำหน้างอ

"ไว้เดี๋ยวฉันบินมาหาบ่อยบ่อยนะจะได้ไม่เหงา อีกอย่างเธอก็กินผู้ชายเป็นอาหารอยู่แล้ว ถ้าฉันไม่อยู่ฉันรับรองได้เธอไม่มีวันเหงา"

" เพื่อนกับผู้ชายมันไม่เหมือนกันนะ เพื่อนคือคนที่เรารัก ไม่ว่าจะวันไหนไหนความรู้สึกก็จะไม่แปรเปลี่ยน แต่ผู้ชายสิกินแล้วคายหรือเปล่ายังไม่รู้เลย "

ดาด้าจึงดึงโรเซ่เข้ามากอด

"โอ๋ ๆๆๆๆ ไม่เหงานะเดี๋ยวเพื่อนมาเที่ยวหา"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก่อนฉันไปสนามบินฉันจะแวะเอาสมุดรายงานการฝึกงานไปให้คณะบดี แล้วอีกหกเดือนฉันก็จะบินมาใหม่มารับปริญญาพร้อมกับเธอไงจ๊ะ"

"อืม แต่ฉันก็เหงานะ ฉันเริ่มชินกับการที่มีเธอนอนเป็นเพื่อนในห้องแล้วอ่ะสิ"

" โอ๋ๆๆๆๆ มามามากอดหน่อย "

เพื่อนสาวสองคนกอดกันด้วยความรัก ก็เพราะเธออยู่หอนี้มาเกือบเจ็ดปีแล้วสองคน ปริญญาตรีสี่ปีกว่าและปริญญาโทอีกสองปีกว่า เธอสองคนเป็นเพื่อนซี้รูมเมทของกันและกัน

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ตอนนี้ด้าด้าก็ถึงเมืองไทยเป็นที่เรียบร้อย เมื่อดาด้าลงจากเครื่องบินก็รับกระเป๋าแล้วตรงกับไปที่บ้านของเธอทันที

เมื่อถึงบ้านตัวเองดาด้าห้องครัวไปทันทีเพราะ หญิงสาวรู้ว่าแม่ของเธอต้องอยู่ที่ห้องครัวอยู่แน่นอน

ดาด้าเดินเข้าไปในห้องครัว ก็เจอกับแม่ของหญิงสาว คนเป็นแม่เมื่อเห็นลูกสาวเดินใกล้เข้ามารีบวางอุปกรณ์เครื่องครัวที่อยู่ในมือตอนนี้ยนทิ้งทันทีแล้ววิ่งไปกอดลูกสาว ที่เธอแสนจะรักและหวงแหนทันที

"ดาด้ามาทำไมไม่บอกแม่ลูกแม่จะได้ไปรับที่สนามบิน" แม่เดินมากอดลูกสาว

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ดาด้ากลับเองได้อีกอย่างอยากจะมา surpriseคุณแม่ด้วยค่ะ"

" นั่งก่อนลูกเดินทางมาเหนื่อยไหมจ๊ะ แล้วคุณพ่อล่ะจ๊ะกลับมาด้วยกันไหม "

"อ้าวววว แล้วคุณพ่อไม่ได้อยู่ที่ไทยหรอกเลยคะ

" คุณพ่อบอกว่าจะบินไปรับดาด้ากลับจากกรุงโรมใงลูก ???

"คุณพ่อไม่ได้ไปหาด้าด้าสองเดือนได้แล้วนะคะคุณแม่

" อ้าว !!! แล้วถ้าอย่างนั้นพี่คุณพ่อบอกว่าไปอิตาลีแล้วคุณพ่อไปทำอะไรล่ะ ... "

"หนู งงว่าพ่อไปไหน แล้วโกหกแม่ทำไมว่าไปหาลูกนะ "... ดาด้าได้แต่คิดอยู่ในใจ

"คุณแม่คะหรือว่าคุณพ่อจะมีกิ๊กคะ ???

" แม่ว่าไม่น่าจะใช่นะ " แม่ทำหน้าคิดตาม

"แล้วทำไมคุณพ่อต้องโกหกพวกเราด้วยเหรอคะ " ดาด้าสงสัย

" นั่นน่ะสิแม่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน "

"หนูว่าเราโทรหาคุณพ่อกันดีกว่าค่ะ"

กริ้งงงง

เสียงโทรศัพท์ของสมภพดังขึ้น ตอนนี้ชายชราชื่อสมภพ นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้มือไพล่หลังถูกมัดด้วยเชือกตามเนื้อตัวมีแต่บาดแผลจากการโดนทำร้ายร่างกายอย่างหนัก

กริ้งงงง

โทรศัพท์สมภพดังขึ้นครั้งที่สอง

"ลูกพี่โทรศัพท์ของไอ้แก่นี่มันดังจะให้ผมรับโทรศัพท์มั้ยครับลูกพี่...." ลูกน้องของโรเบิร์ตเอ่ยถาม

" เอาโทรศัพท์มานี่เดี๋ยวกูคุยเอง.... ฮัลโหล "

" ขอโทษนะคะอันนี้ใช่โทรศัพท์ของคุณสมภพไหมคะ "

" ใช่อันนี้เป็นโทรศัพท์ของไอ้แก่สมภพ "

" ทำไมคุณถึงเรียกชื่อสามีฉันแบบนี้ล่ะคะ "

" ก็ไอ้แก่สมภพตอนนี้มันโดนขังอยู่ที่บ่อนกาสิโนที่อิตาลี่ "

" ห๊าาาา คุณว่าอะไรนะคะ "

" กู บอกว่าไอ้แก่สมภพมันโดนขัง อยู่ที่กาสิโนในอิตาลี กำลังจะโทรหามึงพอดีเลย เอาเงินที่บ่อนมาคืนด้วย 50,000,000 เหรียญถ้าไม่มีคืนไอ้แก่นี้ตาย !!!!!

" ห๊าาาา "

เมื่อได้ยิน โรเบิร์ตพูดแบบนี้มารดาของดาด้าก็เป็นลมโทรศัพท์หล่นจากมือทันที ทั้งโทรศัพท์และตัวคนร่วงหล่นไปพร้อมพร้อมกัน

"คุณแม่คะคุณแม่ คุณแม่เป็นอะไรไปคะ คุณแม่ได้ยินดาด้าไหมคะ คุณแม่ "

ดาด้า พยายามเรียกแม่แต่เรียกยังไงก็ไม่ฟื้นหญิงสาวรีบไปหยิบยาดมที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองมาให้มารดาของเธอดมทันที