ตอนที่ 2 เพื่อนร่วมเตียง

แคทเธอรีนนั่งอยู่เพียงคนเดียวในโต๊ะ เธอเห็นว่าชายหนุ่มหลายคนเดินผ่านไปผ่านมา อีกทั้งพวกเขาส่งสายตาเชิญชวนให้เธอสนใจพวกเขาเหล่านั้น เธอกลับไม่ได้สนใจใครพวกเขาเลย เธอกลับสนใจผู้คนมากมายที่เดินเข้ามาในร้าน และคิดถึงรายได้ของที่นี่ในแต่ละวัน คงจะมหาศาลเลยทีเดียว ขนาดวันนี้ไม่ใช่ลองวีคเอน คนยังมากมายถึงเพียงนี้ ไม่ต้องพูดถึงลองวีคเอนว่าจะมากมายแค่ไหน

“นั่งด้วยคนได้ไหม”

เสียงของชายหนุ่มที่ดูคุ้นเคยดังขึ้น ทำให้เธอหันมาสนใจเขาโดยทันที เมื่อเธอมองใบหน้าหล่อคมคลาย เธอกลับเผยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรเช่นทุกครั้งที่เจอกัน

“นั่งสิ มาด้วยหรือ" แคทเธอรีนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม เขาจึงนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเธอที่นั่งบนโซฟาลักษณะโค้ง

“เมื่อก่อนผมมาบ่อยมาก แต่เดียวนี้ไม่ค่อยบ่อยนัก นานๆ ทีจะมา” อดัมเอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม

“ดื่มอะไรดีละฉันเลี้ยง” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องผมเลี้ยงเอง” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“คุณมานั่งโต๊ะฉัน ฉันต้องเลี้ยงคุณสิ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมไม่เกรงใจนะ ขอโค้กขวดหนึ่ง” เขาเอ่ยบอกบริกร

“วอดกาแก้วหนึ่ง” เธอบอกบริกรเช่นนี้

“โค้กหนึ่งขวด กับเหล้าช็อตมาสามแก้ว ไม่เกินสิบห้านาทีครับ” บริกรเอ่ยบอกเช่นนี้ แล้วก้าวเดินออกไปทันที

“ดื่มแรงไปหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันเนี่ยคอแข็งที่สุดในกลุ่มแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“แล้วเพื่อนคุณไปไหนหมดละ”

“เบลล่าไปฮันนีมูนกับเอ็ดเวิร์ดยังไม่กลับมีลูกถึงจะกลับมั้ง”

“ผมก็ว่าแบบนั้น”

“ส่วนเจนไปดูหนังกับสามี ส่วนแคนรี่ไปงานการกุศล แล้ววันนี้ว่างหรือ”

“พึ่งว่าง สามสี่วันนี้พึ่งกลับจากดูไบ ไปดูงานแทนพ่อ”

“แล้วไม่กลับไปอยู่กับพ่อแม่คุณหรือ” เธอเอ่ยถาม ขณะที่บริกรนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ

“ผมอยากจะสร้างครอบครัวที่นี่ก่อน หาคนที่ใช่แล้วค่อยไปหาเขา” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เมื่อกี้ฉันเห็นอะไรแวบๆ เห็นว่ามีผู้หญิงนั่งประกบคุณอยู่” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม แล้วนำเหล้าช็อตดื่มรวดเดียว

“เพื่อนกัน” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“เพื่อนร่วมเตียงกันมากว่า” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงขบขัน

“คุณไม่คิดจะคบใครสักคนเหรอ”

“ยังไม่อยากคิดในตอนนี้ เพื่อนร่วมเตียงน้องขอวอดกาเป็นขวดเลย” เธอเอ่ยบอกบริกรที่ยืนข้างๆ เธอ

“นี้เดี๋ยวก็เมาจริงหรอก” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไปส่งฉันได้ไหมล่ะ” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“คุณกำลังอ่อยผมใช่ไหม” เขาเอ่ยถามและเลิกคิ้ว

“บ้านฉันอยู่ที่คอนโด เมอร์คาร่าโรส ชั้นห้าสิบ รหัสห้าหนึ่งแปดเก้าเก้า” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“วันหลังจะขนของเข้าไปอยู่ด้วย” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม บริกรนำวอดการินใส่ที่แก้วของเธอ

“คิดอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย” เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“อยากให้คิดอะไร” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงยั่วยวนเสียมากกว่า

“เวลาที่ฉันกินมากๆ เนี่ยจะควบคุมสติไม่ค่อยได้ ถ้าฉันเมาแล้วส่งฉันให้ถึงห้องด้วยนะ ตอนนี้กินไปหกแก้วแล้วรู้สึกมึนๆ เอาเป็นว่าไปส่งหน่อยนะ บริกรเก็บเงินหน่อย” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม บริกรเดินไปเอาบิลมาให้เขา

“มานี้ฉันจ่ายเอง” เธอเปิดกระเป๋านำเงินสดส่งให้บริกรโดยทันที

“ไปเดี๋ยวผมไปส่งบ้าน” เขาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ เธอกลับเซด้วยความมึนเมา เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มาประคงเธอทันที

“ผมพยุงนะ” เขาเอ่ยบอกเธอ

บริกรนำเงินมาทอดให้ บอดี้การ์ดของอดัมรับเงินสดแทน เขาจึงพาเธอก้าวเดินมายังลานจอดรถโดยทันที ทันใดนั้นรถสปอร์ตหรูคันสีดำของเขามาจอดตรงหน้า เขาพาเธอนั่งข้างคนขับ และคาดเบลท์ให้เธอ เขาก้าวเดินไปนั่งฝั่งคนขับ หันไปอีกทีเธอก็หลับไปแล้ว เขาทอดสายตามองใบหน้าของเธอที่หลับสนิทเนิ่นนานพอคมควร แล้วขับรถออกไปทันที

1 หัวใจ และ 1 คอมเม้นท์

เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยเด้อ