3

ได้ผล... เธอหน้าแดงลามไปถึงใบหู

“มันถ่ายเทอากาศได้ดีค่ะ หนูนาไม่ชอบให้น้องสาวหนูนาอับชื้น อึดอัด หายใจไม่ออก อุ๊ย!”

เธอโพล่งออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง หน้าแดงหนักกว่าเดิม ดันไปบรรยายเรื่องกางเกงในที่เธอสวมให้เขาฟังทำไมกันล่ะ

เขายกยิ้มมุมปาก มองสบตาเธอไม่วาง นราวดีหลบสายตาเป็นพัลวัน

“มีแฟนหรือยัง?”

จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น ไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลยสักนิด เธอมุดเข้าใต้รักแร้เขาเพื่อหาทางหนี เขายอมปล่อยแต่โดยดี

นราวดีใจหายใจคว่ำ รีบจัดข้าวของเข้ากระเป๋าจนเสร็จ เขานั่งมองเธอบนเตียง ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับข้าวของเธออีก

“เสร็จแล้วค่ะ แต่หนูนาต้องเคลียร์กับทางนี้ก่อนนะคะ”

“แค่ไปบอก เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวจะจัดการให้”

เขาพูดทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องง่าย ก่อนจะแย่งกระเป๋าจากมือเล็กๆ ของเธอ พาเธอไปเคลียร์กับเจ้าของที่พักและจับเธอรวมถึงกระเป๋ายัดใส่รถ

มันง่ายขนาดนั้นเลย

มันง่ายขนาดนั้นจริงๆ สำหรับคนมีเงิน

“ไปซื้อเสื้อผ้าก่อน” เขาบอกเธอ

“ซื้อทำไมคะ เสื้อผ้าของหนูนามีเยอะแล้ว”

“อันไหนที่บอกว่าเยอะในกระเป๋านี่นะเหรอ”

เขาถามกลับ เธออึ้งไป

“ชุดไปสัมภาษณ์วันนี้ยังกับไปบวชชี เห็นตอนแรกนึกว่าจะได้แม่ชีมาเป็นเลขา”

เธออ้าปากค้าง แต่ปิดปากเงียบไม่กล้าเถียงว่าที่เจ้านายคนใหม่ เพราะชุดที่เธอใส่ไปสัมภาษณ์วันนี้เชยจริงๆ นั่นแหละ เป็นชุดที่เธอคิดว่าดีที่สุด ชุดอื่นแย่กว่านี้อีก บริษัทของเขาใหญ่โต เลขาแต่งตัวไม่เอาไหนเขาคงอายลูกค้าเป็นแน่

เขาพาเธอมายังห้างดังของเมืองใหญ่ เธอเม้มปากแน่น ขณะเดินตามเขาไป อัครัฐเดินด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย เขาหล่อเหลาคมเข้มแบบว่าเดินไปตรงไหนสาวๆ ก็มอง เธอก้มมองตัวเองเหมือนสาวใช้ที่คอยมาเดินตามถือของให้เจ้านายอย่างเขาเลย

ยัยลูกเป็ดขี้เหร่เอ๊ย!

เธอด่าตัวเอง

“เร็วสิ”

คนที่คิดฟุ้งซ่านคนเดียวสะดุ้งเมื่อเขาหันมาดุ เธอรีบเดินตามเขาไป มือกอดกระเป๋าสะพายของตัวเองแน่น

ร้านที่เขาพาเข้าไปซื้อ เสื้อผ้าราคาแพงทั้งนั้น เธอหยุดกึก หน้าซีดเผือดยิ่งกว่าไก่ต้ม

“เร็วสิ พี่ไม่มีเวลายืนรอเธอทั้งคืนหรอกนะ”

“เอ่อ... หนูนาขอซื้อเองวันหลังได้ไหมคะ จริงๆ อาทิตย์แรกหนูนาก็เตรียมชุดทำงานเอาไว้แล้วค่ะ”

“ชุดที่พับลงกระเป๋านะเหรอ”

เขาเอ่ยถามเพราะนั่งมองเธอจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

“ค่ะ” เธอพยักหน้าบอกเขา

“ชุดพนักงานทำความสะอาดในบริษัทพี่ยังดูดีดีกว่าเลย”

เธอหน้าชาเป็นแถบ เม้มปากแน่น มองเขาตาปริบๆ อายแสนอาย

“เร็วสิ”

“คือร้านนี้มันแพงมากๆ เลยค่ะ หนูนาไม่มีปัญญาซื้อหรอก”

เธอโพล่งออกมา บอกเขาเหมือนจะร้องไห้

จริงๆ เธอคิดว่าจะไปหาซื้อเสื้อผ้าราคาถูกแต่ดูดีแถวตลาดนัดมาสวมใส่ก่อน เงินเดือนออกค่อยว่ากันอีกที

“มาเลือกเถอะน่า เรื่องมากจริงเชียว”

เขาทำเสียงขัดใจ ดึงเธอให้เดินเข้าไปในร้านก่อนจะสั่งพนักงาน เธอโดนดันหลังเข้าไปลองชุด แถมยังต้องออกมาให้เขาดู เขาถูกใจชุดไหนก็พยักหน้ารับ

“พี่เก้าคะ”

“อะไร”

“มันเยอะมาก หลายชุดแล้วนะคะ คือหนูนาว่า...”

“เอาทุกชุดนะครับ”

เขายื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน เธอได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง ขณะที่ช่วยเขารับถุงเสื้อผ้ามาถือเอาไว้อย่างเงอะงะ

“หิวข้าว...” จู่ๆ เขาก็เปรยขึ้น

“คะ?”

เธอเดินตามเขาไป เรียกว่าวิ่งตามกระมั้ง เธอกับเขาต่างกันลิบลับ เขาคงอายที่ต้องมาเดินกับยัยลูกเป็ดขี้เหร่อย่างเธอ

นราวดีได้ยินเขาบอกว่าหิวข้าว แต่เขาไม่เห็นแวะกินข้าวร้านไหน สงสัยเปลี่ยนใจเพราะอายที่ต้องพาเธอออกมาสู่สายตาสาธารณชนแบบนี้

เขาพาเธอมายังคอนโดหรูใจกลางกรุง เธอเพิ่งรู้ว่าพนักงานได้อภิสิทธิ์พิเศษแบบนี้ด้วย ทำงานบริษัทใหญ่ๆ ได้อะไรๆ พิเศษแบบนี้ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมใครๆ ก็อยากทำงานที่นี่

วันก่อนเธอเจอรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย เขาแนะนำให้เธอลองมาสมัครงานที่นี่ดูเพราะเธอกำลังหางานอยู่ พอมายื่นใบสมัครผ่านไปแค่สามวันบริษัทก็เรียกเธอสัมภาษณ์งานเลย

คอนโดที่เขาพามาอยู่หรูหราจนเธอไม่กล้าเหยียบย่าง ก้มมองตัวเองเหมือนขอทานข้างถนนก็ไม่ปาน

“ทำกับข้าวเป็นไหม”

เขาหันมาถาม เธอมองเขาตาปริบๆ ก่อนพยักหน้า

“พอทำได้ค่ะ”

“พี่หิวข้าว ยังไม่ได้กินอะไรเลย ของสดในตู้เย็นมีหลายอย่าง ลองเปิดดูสิ”

เขาไปนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา หลับตาเหมือนเหนื่อย ได้ยินแบบนั้นเธอก็พอรู้ว่าเขาจะให้เธอทำอะไรให้กิน เลยไปเปิดตู้เย็นดูปรากฏว่ามีของสดมีผักสดเต็มตู้ไปหมด ในครัวก็มีอุปกรณ์ครบครันและมีพวกซอสปรุงรสและเครื่องครัวจัดวางอย่างเรียบร้อย

“นั่นห้องนอนของเธอ หนูนา”

เขาชี้ไปที่ประตูห้องสีขาวขณะเธอเดินออกมาจากห้องครัว

นราวดีรีบเข้าห้องไปล้างหน้าล้างตา คิดว่าคืนนี้ค่อยจัดเสื้อผ้าก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องเร่งไปทำอาหารให้คนที่นอนหิวอยู่ก่อน