เล่ห์สวาทเพื่อนสนิท

พลอยใส กิจจานันนท์ หญิงสาววัย 24 ปี ยกมือขึ้นโบกลาให้กับ ภาคิน ถาวรกุล ลูกชายมหาเศรษฐีลำดับต้นๆ ของเมืองไทย หลังจากที่เขาอุตส่าห์รับหล่อนมาจากป้ายรถเมล์ และเลยมาส่งที่ทำงาน

ภาคินทำงานในตำแหน่งผู้บริหารระดับของบริษัทของครอบครัว เขากับหล่อนเคยอยู่บ้านใกล้ๆ กันมาก่อน ทำให้รู้จักกัน ก่อนที่หล่อนจะได้ทุนเรียนดีเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกับเขา และนับตั้งแต่นั่นเป็นต้นมาหล่อนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของเขาจนถึงทุกวันนี้

“ขอบใจมากนะคิน”

“ไม่เห็นต้องขอบใจอะไรเลย เราเป็นเพื่อนนะ พลอย”

หล่อนยิ้มตอบบางๆ พยายามเก็บซ่อนความรู้สึกที่มีต่อภาคินเอาไว้ให้ลึกที่สุด

หัวใจของหล่อนตกเป็นของภาคินตั้งแต่สมัยเด็ก และแม้เวลาจะเปลี่ยนแปลงไปนานสักกี่ปี ดวงใจดวงนี้ก็ยังรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง

“นั่นแหละ ยังไงก็ขอบใจ ฉันไปทำงานล่ะ”

“อืม”

ภาคินยิ้มกว้าง ก่อนจะร้องเรียกอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้ร่างอรชรในชุดทำงานสีเข้มหันกลับมามอง

“เย็นนี้จะแวะมารับนะ”

ความตื่นเต้นเกิดขึ้นภายในใจ แต่หล่อนจำต้องเก็บมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด

“มาทำไมล่ะ ทางผ่านเหรอ”

ศีรษะทุยได้รูปสวยของภาคินส่ายน้อยๆ รอยยิ้มมีเสน่ห์เกลื่อนใบหน้าหล่อจัด และนั่นก็ทำให้หัวใจของหล่อนอ่อนระทวย

จะมีสักครั้งไหมที่ภาคินไม่ได้มองหล่อนแบบเพื่อน จะมีสักครั้งไหมที่เขาจะมองหล่อนแบบหญิงสาวคนหนึ่ง

คงไม่มีหรอก...

พลอยใสปลอบใจตัวเองเบาๆ ในอก ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง

“ไม่ใช่หรอก”

“อ้าว แล้วทำไมจะมารับเราล่ะ”

ภาคินเอียงคอ และระบายยิ้ม

“เราอยากกินข้าวกับพลอยนะ ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานแล้วนะ ตั้งแต่พลอยย้ายบ้านไปน่ะ”

หัวใจของพลอยใสสั่นเทา รู้ทั้งรู้ว่าภาคินไม่ได้คิดอะไรด้วย เพราะเขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว แต่หล่อนกลับห้ามความรู้สึกไม่ได้ อึดอัดเหลือเกินที่ต้องเก็บเอาไว้แบบนี้ อึดอัดจนปวดร้าว

“อึ้งไปแบบนี้ ไม่ว่างเหรอ ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ เอาไว้วันหน้าก็ได้”

ความเข้าใจผิดของภาคินทำให้หล่อนต้องรีบแก้ไขทันที

หล่อนอยากไปกินข้าวกับเขา อยากมองหน้าเขา อยากคุยกับเขามากที่สุด

“ว่างสิ ทำไมจะว่างล่ะ” หล่อนฝืนใจหัวเราะ “นานๆ จะบังเอิญเจอเพื่อนรักสักที”

“นั่นสิ” ภาคินหัวเราะเบาๆ “งั้นเย็นนี้จะมารับตอนเลิกงานนะ”

“แต่แถวนี้รถติดนะคิน ให้เรานั่งรถเมล์ไปหาที่บริษัทก็ได้ คินจะได้...”

หล่อนยังไม่ทันพูดจบ เขาก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่เอาๆ อย่าลำบากสิ เราจะมารับ รออยู่ที่นี่แหละเข้าใจไหม พลอยใส”

“เอ่อ งั้นก็ได้”

หล่อนฝืนยิ้ม พยักหน้าให้กับเขา และเผลอมองเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง จนภาคินต้องกระแฮ่มและพูดแซ็วเตือน หล่อนถึงได้สติ

“คิดถึงเรามากหรือไง จ้องหน้าเราไม่วางตาเลยนะ”

“เอ่อ... เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก”

ภาคินหัวเราะชอบ

“เราหล่อขึ้นมากใช่ไหมล่ะ”

แก้มนวลของพลอยใสแดงระเรื่อขึ้น หัวใจของหล่อนเต้นรัวไม่หยุด

“ก็... ก็หล่อขึ้นนิดหน่อย”

“แค่นิดหน่อยเองหรือ”

คนที่นั่งอยู่บนรถเปิดประตูลงมายืนบนพื้น และก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าหล่อน

พลอยใสตกใจ ขาขยับไม่ได้ การได้ใกล้ชิดกับภาคินในระยะห่างกันแค่ไม่ถึงหนึ่งฟุต ทำให้หล่อนหายใจไม่ออก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง

“คินมีอะไร... กับ... เราเหรอ...”

เขาอมยิ้มโน้มหน้าต่ำลงมาหา จนระดับความสูงเท่ากับหล่อนพอดี จากนั้นก็ยกมือขึ้นแตะปลายจมูกโด่งเชิดของหล่อนอย่างหยอกล้อ

“แต่พลอยดูเป็นสาวขึ้นมากเลยนะ”

“เอ่อ...”

หล่อนทำหน้าไม่ถูก รู้สึกขัดเขินเหลือเกิน

“และก็สวยขึ้นมากด้วย”

หล่อนเบิกตากว้าง ช้อนมันขึ้นมองคนกล่าวชม สายตาสีดำขลับทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนลอยออกไปนอกโลก หัวใจของเต้นแรง สองขาก็สั่นเทา

“อย่า... อย่าล้อกันเล่นสิ”

ในที่สุดก็สามารถหมุนตัวหนีได้สำเร็จ

“นี่เราไม่ได้ล้อเล่นนะ”

เขาพูดพร้อมกับกระชากเรียวแขนของหล่อน และบังคับให้หมุนตัวกลับไปหา

“พลอยสวยขึ้นจริงๆ เวลาที่ไม่ได้ใส่แว่นหนาๆ เหมือนตอนเรียนน่ะ”

หล่อนเขินจนหน้าแดงก่ำ

“ไม่หรอก... เราก็หน้าตาบ้านๆ เหมือนเดิมนั่นแหละ ขอตัวไปทำงานก่อนนะ”

“เดี๋ยว”

“มีอะไรกับเราอีกเหรอ”

ภาคินอมยิ้ม ดวงตาของเขายังหน้ามองเช่นเดิม

“สนใจไปเป็นเลขาฯ ของเราหรือเปล่า”

“เลขาฯ ของคินน่ะเหรอ”

หญิงสาวถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหัวเราะขบขันเพราะคิดว่าเขาล้อเล่น

“ใช่น่ะสิ นี่ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เราพูดจริง พอดีเลขาฯ คนเก่าลาคลอดน่ะ ก็เลยต้องหาคนแทน พลอยสนใจไหม เดี๋ยวเราจะจัดการให้เลย”

พลอยยิ้มบางๆ สีหน้ามีความวิตกกังวล “เรา... เราขอคิดดูก่อนได้ไหม”

“ทำไมล่ะ หรือว่าไม่อยากไปจากที่นี่” เขาจ้องมองด้วยสายตาคาดคั้น

“อย่าบอกนะว่ามีแฟนอยู่ในนี้น่ะ”

“ปละ เปล่าสักหน่อย”

ภาคินหัวเราะร่วน “ก็แค่แซ็วเล่น ทำไมต้องหน้าแดงด้วยล่ะ มีแฟนก็บอกมาเถอะ”

“ไม่มีจริงๆ”

“ไม่เชื่อ พลอยสวยขนาดนี้ หุ่นก็ดี ไม่น่ารอด น่าจะมีแฟนแล้ว”