ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“ออกรับแทนกันเข้าไป แต่อย่าบอกนะว่ารามหายไปพร้อมน้องแคทจริงๆ เฮ้ย! คู่นี้ก็จริงๆ เลย ปากบอกว่าไม่มีอะไร แต่ชอบแอบหายไปพร้อมกัน แล้วนี่ติดต่อรามได้บ้างหรือเปล่า” มีมี่เปรยอย่างเอือมระอากับสองหนุ่มสาวในสังกัด ที่เพียงแค่ได้พบหน้ากันก็ส่งสายตาชวนกันขึ้นเตียง แต่โชคดีหน่อยที่รามเป็นคนมีความรับผิดชอบต่องาน ทำให้ตนวางใจ แต่คราวนี้ก็อดห่วงไม่ได้ เพราะนักข่าวตามไม่เลิก ด้านผู้ช่วยสาวก็พยายามที่จะติดต่อพระเอกคนดังให้ได้

“เป็นไงไพลิน ติดต่อรามได้หรือยัง” หลังรอมาครู่ใหญ่มีมี่ก็ถามผู้ช่วยอย่างร้อนใจ เพราะถ้าติดต่อได้จะได้ถามถึงเรื่องข่าว

“ติดต่อไม่ได้เลยค่ะ”

“ให้มันได้อย่างนี้สิ แต่ปกติรามไม่เคยหนีปัญหา แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมรามถึงหนีหายไปเป็นอาทิตย์แบบนี้” มีมี่บอกเสียงเครียดและก็นึกห่วง จนนึกกลัวว่าเด็กในสังกัดจะไปประสบอุบัติเหตุหรือไม่

“สงสัยคุณมีมี่คงต้องรอให้ทางคุณรามติดต่อกลับมาเองแล้วค่ะ”

“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ แต่เธอออกไปทำงานเถอะ แล้วถ้าใครมาขอพบพี่ บอกไปว่าพี่ไม่ว่าง”

“ค่ะคุณมีมี่” ไพลินน้อมรับคำสั่งแล้วก็เดินออกไป ส่วนเจ้าของโมเดลลิ่งก็นั่งถอนหายใจอยู่บนเก้าอี้ หวนคิดไปถึงคำพูดของพระเอกหนุ่มที่อยากหันหลังให้วงการก่อนอายุสี่สิบ ซึ่งตอนนี้รามก็อายุสามสิบแปดแล้ว

‘พี่หวังว่าเธอจะเปลี่ยนใจออกจากวงการนะราม’ มีมี่พึมพำ เพราะยังอยากให้นายแบบหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นพระเอกดังจนนักข่าวให้ฉายาว่าพระเอกคิวทอง ทำงานในวงการไปก่อนอีกสักห้าปี แต่หากเจ้าตัวจะออกจริงก็คงห้ามไม่ได้

‘ธีภพ’

มีมี่ที่กำลังหันไปหยิบแฟ้มเอกสารมาเซ็นเกิดนึกขึ้นได้ว่าบางทีเพื่อนสนิทของรามอาจรู้ก็ได้ว่ารามหายไปไหน จึงรีบไล่หาเบอร์ของอีกฝ่ายแล้วโทรหาทันที

“สวัสดีครับพี่มีมี่” ธีภพ กล่าวทักทายทันทีที่รับสายจากเจ้าของโมเดลดิ่งที่เพื่อนรักสังกัดอยู่

“สวัสดีค่ะ นี่พี่มี่คงไม่ได้โทรมารบกวนเวลางานใช่ไหมคะ” มีมี่เอ่ยถามอย่างเกรงใจ

“ไม่ครับ”

“งั้นพี่เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ พอดีพี่ติดต่อรามไม่ได้มาเป็นอาทิตย์แล้ว แล้วข่าวก็เยอะเหลือเกิน เยอะจนพี่ตอบนักข่าวไม่ถูก พี่เลยอยากรู้ว่ารามติดต่อหาเธอบ้างหรือเปล่า”

“รามไม่ได้ติดต่อหาพี่มี่เป็นอาทิตย์เลยเหรอครับ” ธีภพถามกลับอย่างตกใจเช่นกัน เพราะปกติเพื่อนจะไม่เงียบหายไปนานขนาดนั้น แล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้ติดต่อหาเขาเลย นี่ก็สี่วันแล้วที่ไม่ได้โทรหา เขาเองก็ยุ่งๆ กับงาน เลยไม่ได้โทรไปหาเพื่อนเช่นกัน

“ใช่จ้ะ”

“ทางผมก็ไอ้รามก็ไม่ได้ติดต่อมาสี่วันแล้วครับพี่มี่”

“แย่จริงเลย แต่ปกติรามไม่เคยเงียบหายแบบนี้เลยนะ นี่พี่ก็ชักห่วงกลัวจะไปเกิดอุบัติเหตุแล้วนะเนี่ย”

“คงไม่หรอกครับพี่มี่ แต่เดี๋ยวทางผมจะลองโทรติดต่อเพื่อนคนอื่นดูนะครับ แล้วถ้าได้เรื่องยังไง ผมจะติดต่อหาพี่มี่ทันที”

“ขอบใจจ้ะ” บอกกล่าวแล้วมีมี่ก็วางสาย เพราะไม่อยากรบกวนเวลางานของอีกฝ่าย ก่อนที่ตัวเองจะวางเรื่องของรามแล้วหันไปเคลียร์งานเอกสาร แต่ใจก็ภาวนาขอให้รามติดต่อกลับมาโดยเร็ว