บทที่ 2 นางแบบจำเป็น (3)

นิทราเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมซึ่ง ‘สวยจัด’ กว่าผู้หญิงอย่างเธอแวบหนึ่ง แล้วเลือกส่ายหน้าโดยไม่ยอมพูดจาแล้วก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้น เธอรู้สึกถึงความอึดอัดซึ่งมีมากกว่าเก่า รวมทั้งจังหวะการเต้นของหัวใจที่เต้นถี่กว่าเดิม จนรู้สึกว่าเธอกำลังกลั้นลมหายใจเอาไว้เมื่อสายตาสีน้ำตาลสนิมเหล็กยังมองเธออยู่ไม่ห่าง

ทุกความอึดอัดตึงเครียดถาโถมเข้ามาประหนึ่งเกลียวคลื่นอัดเข้าฝั่งสลายไปเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกกว้าง ทุกคนในลิฟต์ต่างทยอยเดินออกไป ส่วนใหญ่เป็นผู้สนใจในผลงานของแม่มดแห่งวงการภาพถ่าย ช่างภาพสมัครเล่นประปราย และพนักงานบริษัทอื่น ๆ ซึ่งเข้ามาเช่าพื้นที่ตัวตึกของคุณเพชรธาราเป็นสำนักงาน

และเป็นความซวยซ้ำซ้อนของนิทราก็ว่าได้ เมื่อกระโปรงยีนส์เจ้ากรรมปักลวดลายพิสดารดันไปเกี่ยวกับกระเป๋าสะพายมากด้วยซิปของช่างภาพหนุ่มนั่นเข้า

ก็ว่าจะแกะออกตอนนี้เลย แต่กุสุมาซึ่งยืนซ้อนหลังอยู่กลับดันให้นิทราเดินออกไปจากตัวลิฟต์ พอออกมาข้างนอกแล้วนั่นล่ะ กุสุมาจึงรู้ว่าเหตุใดนิทราถึงจึงเดินตามนายอารัญต้อย ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเจ้าหล่อนแทบจะกระโจนหนีช่างภาพสุดหล่อคนนี้ไปสุดขอบโลก

“เรียกเขาสิยัยบุษบก” กุสุมาให้คำแนะนำ

แต่ให้ตายเถอะ! ยังไม่ทันทำตามคำแนะนำด้วยซ้ำ ร่างสูงอันสง่างามก็เดินเร็วกว่าเดิมจนเธอต้องวิ่งตามแล้วถอดรองเท้าสานส้นตึกทิ้งไว้ ผู้เดินตามหลังอย่างกุสุมาจึงต้องตามเก็บรองเท้าแล้ววิ่งตามหลังไป

จนกระทั่งเดินมาถึงมุมซึ่งมีกระจกเงาบานใหญ่ติดอยู่บนผนังห้องนั่นล่ะ อารัญที่รู้สึกตัวว่ามีคนเดินตามมาตลอด และเขาคิดเอาเองว่าใครคนนั้นอาจเป็นนักข่าวจึงหยุดเท้าลงเมื่อเห็นเงาเจ้าหล่อนในกระจกบานใหญ่ยักษ์ก่อนถอนหายใจแล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้า

“จะตามผมอีกนายมั้ย... คุณผู้หญิง?”

เพราะอารัญหยุดเดินพร้อมหันมากะทันหัน บวกกับความซุ่มซ่ามและไม่ระมัดระวังของนิทรา ดังนั้นเธอจึงปะทะเข้ากับอกกว้างของชายหนุ่มเต็มแรง ทั้งนี้เป็นเพราะฝีมือกุสุมาที่ดันหลังอยู่ด้วยนั่นเอง

ผลก็คือรอยลิปสติกสีชมพูสดใสประทับติดเสื้อยืดสีขาวตัวในของเขา และมันก็ทำให้นิทรายิ้มอะไรไม่ออก นอกจากรีบยันกายออกจากร่างสูงพร้อมยกสองมือขึ้นแล้วมองหน้าเขาด้วยสีหน้าซีดเผือด…

มีเสียงคำรามในคอ และปฏิกิริยานั้นก็ยิ่งทำให้นิทราทำอะไรไม่ถูก ใครจะคิดว่านายอารัญสุดยอดเทพบุตรชาวเกย์จะเปลี่ยนเป็นคนละคนจนน่ากลัวได้ถึงขนาดนี้ นิทรากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หันมาหาเพื่อนรักอย่างกุสุมาด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

“มีอะไรหรือ คุณผู้หญิง?” อารัญถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาพลางยกคิ้วสีน้ำตาลเข้มขึ้นสูง ขณะที่ดวงตาสีสนิมเหล็กของเขายังจับจ้องไม่ละไปจากวงหน้าจืด ๆ ของผู้หญิงสวมแว่นตากรอบหนาซึ่งสะดุดตาแต่เพียงแรกเห็น

ยิ่งพิจารณาผู้หญิงคนนี้ในระยะประชั้นชิดด้วยแล้ว ความรู้สึกแปลก ๆ ก็แล่นเข้ามา แต่เมื่อไม่มีคำตอบอะไรจากผู้หญิงมาดเซอร์อารัญจึงหันหลังเดินหนีดื้อ ๆ

แล้วมีหรือนิทราจะยอมปล่อยให้อารัญเป็นอิสระทั้ง ๆ ที่กระโปรงยีนส์ของเธอยังติดอยู่กับกระเป๋าสะพายของเขาแบบนั้น พอสาวเท้าตามมาได้อีกนิดซ้ำนิทรายังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับกระโปรงยีนส์ตัวโปรดของเธอเพื่อปลดเส้นด้ายออก อารัญจึงจำต้องหยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง

“พวกเธออีกแล้วเหรอ? ตามผมไปถึงไหนไม่ทราบ” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจ ซ้ำยังสาวเท้าเดินหนีแต่คราวนี้เป็นกุสุมาเองที่ต้องเอ่ยปาก

“หยุดก่อนฮะ คุณอารัญ”

อารัญยอมเสียเวลาหยุดเท้าลงอีกครั้ง มองหญิงสาวสองคนซึ่งมีบุคลิกต่างกันลิบโลกด้วยสีหน้าเอือมระอา

“มีอะไรก็รีบว่ามา ผมไม่ว่างมากพอจะเล่นไล่จับกับพวกคุณหรอกนะ”

ตำหนิไปแล้วสายตาสีสนิมเหล็กจึงหุบมองผู้หญิงมาดเซอร์เจ้าปัญหาซึ่งยังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับกระเป๋าสะพายของเขา นั่นล่ะอารัญจึงเห็นถึงปัญหาและสาเหตุที่ทำให้เจ้าหล่อนต้องตามเขามา

“ทำไมไม่บอกแต่แรก ?” คราวนี้น้ำเสียงของอารัญติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย

“เรียกแล้ว แต่คุณไม่สนใจ” คนนั่งชันเข่าก้มหน้าก้มตาแกะเส้นไหมสีสวยบนกระโปรงออกจากกระเป๋าของชายหนุ่มเถียง

อารัญเห็นว่าไม่ได้เรื่องเป็นแน่จึงย่อตัวลงมาช่วยหญิงสาวแปลกหน้าซึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดีแกะเส้นไหมสีสวยออกจากกระเป๋าสะพายอีกแรง กระนั้นแวบหนึ่งเขาก็อดมองเธออย่างพิจารณาไม่ได้

โครงหน้า คิ้ว ดวงตา จมูกโด่ง ริมฝีปาก… ช่างคุ้นตาเหลือเกิน เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก

“ถามจริง ๆ เถอะ เราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?” ดวงตาสีสนิมเหล็กหรี่ตาขณะมองหญิงสาวมาดเซอร์แต่งเนื้อแต่งตัวชนิดไม่สอดคล้องกัน เขาจึงได้จัดให้แม่สาวมาดเซอร์นี้เป็นสาวสไตล์ยิปซี แต่คงจะเป็นสไตล์ยิปซีประยุกต์ล่ะนะ

นิทรารีบส่ายหน้าปฏิเสธรวด ก่อนก้มหน้างุดตั้งใจแกะเส้นไหมอย่างเดิมจนกระทั่งกระโปรงยีนส์ตัวโปรดได้รับอิสรภาพจากกระเป๋าสะพายของนายอารัญนั่นล่ะ หญิงสาวจึงลอบถอนหายใจโล่ง