4

สามชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่เจรจาตกลงกันเสร็จ ไดอิจิก็เอ่ยขอตัวกลับไปอย่างมึนๆ งงๆ ดูเหมือนว่าทุกคนจะเชื่อว่านี่คือแมตช์การชกเพื่อการกุศลจริงๆ และเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกอินเมื่อเห็นคลิปของเด็กๆ บนดอย ที่น่ารักน่าเอ็นดู มีชีวิตที่แตกต่างจากเด็กเมืองกรุงอย่างเห็นได้ชัด จึงไม่แปลกใจที่ คุณกังศมา ยายของหิรัญจะระดมทุน และชักชวนคนในแวดวงชั้นสูงไปร่วมทำบุญและแจกทุนการศึกษาอยู่ทุกปี

ดั่งคำกล่าว...ค่าอาหารบางมื้อของคุณ อาจจะเป็นค่าเทอมของเด็กคนหนึ่ง ที่สามารถเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาและครอบครัวให้ดีขึ้นมาได้ ดังนั้น...อย่าได้ลังเลที่จะมอบโอกาสดีๆ หรือต่อยอดอนาคตให้กับเด็กๆ เหล่านั้น

ใช่! ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหูของเขามาตลอดทางที่นั่งรถกลับมาบ้าน คลิปวีดิโอที่ถ่ายทอดให้เห็นอีกด้านหนึ่งของสังคมที่ถูกละเลย มันจุกแน่นอยู่ในอก และมันทำให้เขาตระหนักถึงโอกาสที่ตัวเองสามารถหยิบยื่นให้กับเด็กๆ เหล่านั้น

“ผมว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ เวทีใหญ่ การชกจะได้ขาวสะอาด” คมสันออกความเห็น ขณะเดินตามผู้เป็นนายเข้าไปข้างในบ้าน

“อืม! หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่เราก็ต้องมีแผนสำรองเผื่อเอาไว้” ไดอิจิ บอกหลังจากที่นอนคิดทบทวนมาแล้วทั้งคืน

“ยังไงครับ?” คมสันเลิกคิ้วถามทันใด

“ก็...” ไดอิจิบอกแผนสำรองนอกรอบ เพราะไม่ว่ายังไง เขาก็เสียทั้งหุ้นในบริษัทและน้องสาวสุดที่รักไปไม่ได้

เช้าวันต่อมา...เมื่อวานหลังจากประชุมโปรโมตการชกเพื่อการกุศลร่วมกับไดอิจิเสร็จ หิรัญก็ต้องเป็นกรรมการห้ามศึกระหว่างขุนพันกับแม่ทัพ ที่โตจนหมา เอ๊ย! สุนัข เลียตูดไม่ถึง แต่ยังคงแกล้งกันไปมาเหมือนเด็กๆ

“กาแฟครับบอส” ชาญชัยวางแก้วกาแฟร้อนลงบนโต๊ะให้กับผู้เป็นนายที่เพิ่งจะตื่นนอน

“ขอบใจ เมื่อคืนสองคนนั่นกลับยังไง?” หิรัญหยิบแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาเป่า และจิบเบาๆ อย่างรู้สึกมึนๆ

“คุณขุนไปส่งคุณทัพกลับเพนต์เฮาส์ครับ” ชาญชัยรายงาน

“สองคนนี่ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย แต่สุดท้ายก็รักกันนะว่าไหม?” หิรัญออกความเห็น

“อืม...อาจจะเป็นเพราะมิตรภาพที่ยาวนานและเหนียวแน่นมั้งครับ” ชาญชัยเอ่ยชมพลางนึกไปถึงตอนที่ขุนพันหิ้วปีกแม่ทัพไปขึ้นรถ ก็ทำให้อดอมยิ้มออกมาไม่ได้

“คงใช่ ว่าแต่...ยูกิของฉันเป็นยังไงบ้าง จะกลับมาวันไหน?” หิรัญถามถึงนางฟ้าคนสวยด้วยสายตาเป็นประกาย หลังจากส่งคนไปแอบดูและตามถ่ายภาพของเธอมาเป็นระยะๆ เขาก็แทบจะอดใจรอที่จะได้พบตัวจริงไม่ไหว

“อาทิตย์หน้าครับ” ชาญชัยบอกกำหนดการที่ให้ลูกน้องไปตามสืบมา

“แกว่าฉันดูเป็นยังไงบ้าง?” หิรัญถามพร้อมกับหันซ้ายหันขวาให้ลูกน้องคนสนิทประเมินความหล่อของตน

“ผมว่าถ้าบอสตัดผมทรงใหม่ จะหล่อเว่อร์ แถมจะดูเด็กลงอีกหลายปีครับ” ชาญชัยบอกตามตรง แม้ว่าปกติแล้วเจ้านายของตนจะหล่อเหลาบาดจิตบาดใจสาวๆ อยู่แล้ว แต่หากจะจีบสาวแรกรุ่น ก็ควรต้องปรับลุคใหม่

“จริงเหรอ?”

“จริงครับ”

“โอเค งั้นแกโทรไปจองคิวที่ร้านตัดผมเลย ฉันจะไปในอีกสองชั่วโมง” หิรัญบอกก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไปอย่างอารมณ์ดี

“ครับบอส” ชาญชัยขานรับก่อนจะโทร. ไปจองคิวให้กับผู้เป็นนาย

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...สนามบินสุวรรณภูมิ

หลังจากที่ไดอิจิเอาแต่ฟิตร่างกายอย่างหนักตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา และแล้ววันสำคัญที่เฝ้ารอคอยก็มาถึง

“พระเจ้า! น้องสาวพี่สวยจัง” ไดอิจิอุทานด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับอ้าแขนรอรับน้องสาวสุดที่รัก ซึ่งเดินมากับไอโกะ บุตรสาวคนสนิทของบิดากับมารดา ซึ่งเสียชีวิตไปในการลอบสังหารครั้งนั้น (อายุกับอาซามิ)

“สวัสดีค่ะพี่ชิโร่” อาซามิยกมือไหว้พี่ชายก่อนจะเข้าไปกอดอย่างดีใจ เพราะไม่ได้เจอกันมานาน แม้จะวิดีโอคอลคุยกันบ่อยๆ ก็ตาม แต่มันก็ไม่เหมือนได้กอดกันแบบนี้

“สวัสดีครับ เดินทางเหนื่อยไหม?” ไดอิจิกอดตอบพร้อมกับโยกตัวน้องสาวที่สวยสะพรั่งเต็มตัวไปมาเบาๆ อย่างคิดถึง

“นิดหน่อยค่ะ” อาซามิตอบก่อนจะค่อยๆ ดันตัวออกอย่างรู้สึกเขินนิดๆ ที่เห็นใครๆ ต่างพากันจ้องมองมายังเธอกับพี่ชาย

“สวัสดีค่ะคุณชิโร่” ไอโกะยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“สวัสดี” ไดอิจิรับไหว้ด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะหันไปชวนน้องสาว “เรากลับกันเถอะ พี่ให้ป้าออมทำเมนูโปรดรอเราเพียบเลย”

“จริงเหรอคะ” อาซามิถามอย่างดีใจ เพราะอยากจะกินฝีมือของแม่ครัวที่บ้านมานาน

“จริงสิ” ไดอิจิพยักหน้ารับก่อนจะควงแขนของน้องสาวให้ออกเดินไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

อาซามิรีบหันไปพยักหน้าให้เพื่อนรักออกเดินไปด้วย “มาเร็วไอโกะ”

“อืม” คนถูกเรียกขานรับ ก่อนจะรีบออกเดินตามไปติดๆ ท่ามกลางการดูแลรักษาความปลอดภัยของเหล่าบอดี้การ์ด 5-6 คน

ด้านคนที่ยืนอยู่บนชั้นสาม ละสายตาจากกล้องส่องทางไกล แล้วถึงกับฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี ที่เห็นนางฟ้าคนสวยเดินทางกลับถึงประเทศไทยโดยสวัสดิภาพ

“ให้ตายสิ! สวยขึ้นเป็นกองเลย” หิรัญเอ่ยพลางยกกล้องส่องทางไกลขึ้นดูอีกครั้ง แม้ว่าจะเห็นแค่เพียงแผ่นหลังของเธอ เขาก็ยังอยากจะมองอยู่ดี

“เอ่อ...ผมว่าเราไปกันเถอะครับบอส คนหันมามองกันเต็มเลย” ชาญชัยเอ่ยชวน เมื่อเห็นสาวๆ เริ่มหันมามองอย่างสนใจและบางคนก็ล้วงมือถือมาถ่ายรูปไปบ้างแล้ว แม้ว่าเจ้านายของตนจะไม่ใช่ดาราหรือนายแบบดัง แต่ก็รวยและหล่อกว่าพระเอกเบอร์ต้นๆ ของประเทศ

“โอเคๆ ไปโรงยิมกัน” หิรัญบอกก่อนจะออกเดินนำไปอย่างอารมณ์ดี

“ครับ” ชาญชัยเดินตามไปพร้อมกับลอบถอนหายใจอย่างรู้สึกเพลียๆ ไม่รู้ว่าเรื่องราวระหว่างผู้เป็นนายกับไดอิจิจะไปลงเอยกันที่ตรงไหน รู้เพียงแค่ว่า...ตอนนี้โลกทั้งใบของผู้เป็นนายมันได้กลายเป็นสีชมพูไปแล้ว