2

ยี่สิบนาทีต่อมา...Dylan Constructions

ทันทีที่รถซุปเปอร์คาร์ของผู้ป็นนายแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบริษัท ชาญชัยที่มาถึงก่อนเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว ก็รีบตรงดิ่งเข้าไปถามอย่างร้อนใจ กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นระหว่างทาง “เกิดอะไรขึ้นครับบอส”

“แกเอาเมมโมรี่การ์ดในกล้องหน้ารถของฉันไปเปิดดู แล้วหาว่าผู้หญิงที่เดินตัดหน้ารถฉันเป็นอะไรกับไดอิจิ” หิรัญสั่งการก่อนจะเดินแกมวิ่งตรงไปยังลิฟต์ของผู้บริหาร แล้วกดขึ้นไปยังชั้นบนสุด เพราะเหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีที่ต้องเข้าร่วมการประชุม

ชาญชัยมองตามจนกระทั่งผู้เป็นนายหายเข้าไปในลิฟต์ จึงเดินไปถอดเมมโมรี่การ์ดที่กล้องหน้ารถออก จากนั้นก็เดินไปยังห้องทำงานของตนแล้วเสียบเมมโมรี่การ์ดเข้ากับโน้ตบุ๊ก

ทันทีที่เห็นหญิงสาวซึ่งสวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ชาญชัยก็ถึงกับช็อกไปทันใด เพราะหญิงสาวคนดังกล่าวคือน้องสาวสุดที่รักของ...ไดอิจิ บรรจงวิเศษ เจ้านายของอดีตเพื่อนสนิทตน

“ฉิบหายแล้วสิ!” คนที่ทำงานกับเสี่ยใหญ่สายเปย์มาร่วมสิบปี รู้ดีว่าหากหิรัญได้ลองสนใจสิ่งใดแล้ว จะต้องได้สิ่งนั้นมาครอบครอง แต่สิ่งที่ผู้เป็นนายกำลังสนใจอยู่ในตอนนี้ มันคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะให้มันเกิดขึ้น เพราะไดอิจิคือคู่แข่งทางการค้าและเป็นเหมือนไม้เบื่อไม้เมาที่ฟาดฟันกันมาหลายปี จนทำให้เขากับอดีตเพื่อนสนิทอย่างคมสัน ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยทักทายกัน เพราะกลัวว่า ผู้เป็นนายจะขุ่นเคืองใจ

สามชั่วโมงต่อมา...

หลังจากที่ประชุมเสร็จ หิรัญล้วงมือถือมาเปิดดูก็เห็นรูปที่คนสนิทส่งเข้ามาในแชตไลน์ จึงรีบกดต่อสายหาอีกฝ่าย เพราะอยากจะรู้ว่าหญิงสาวที่ทำให้หัวใจของตนเต้นผิดจังหวะคือใคร

[ได้เรื่องหรือยัง?]

[ครับ! เธอชื่อ ยูกิ อาซามิ เป็นน้องสาวของคุณชิโร่]

[น้องสาวของชิโร่?] หิรัญเอ่ยทวนอย่างไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง

[ใช่ครับ! แล้วสาเหตุที่ไม่มีใครรู้ว่าคุณชิโร่มีน้องสาว ก็เพราะว่า อีกฝ่ายหวงคุณยูกิสุดๆ เลี้ยงดูมาแบบไข่ในหิน เข้าเรียนโรงเรียนประจำ ปิดเทอมก็อยู่แต่บ้าน ไม่เคยพาไปออกงานหรือพาไปไหนมาไหนด้วยเลยสักครั้ง]

[สวยออกขนาดนั้น เป็นฉันก็หวง] หิรัญบอกอย่างไม่แปลกใจ

[โธ่! บอสครับ ผมมองไม่เห็นทางจะไปต่อเลย] คนสนิทเอ่ยเตือนอย่างเป็นกังวล กลัวว่าเรื่องราวจะจบไม่สวย เพราะผู้เป็นนายของตนไม่กินเส้นกับไดอิจิมาแต่ไหนแต่ไร

[อะไรที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม] หิรัญบอกด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

[แต่ตอนนี้คุณยูกิเธอยังเรียนอยู่นะครับ]

[จะจบเมื่อไหร่]

[อีกสองปีครับ]

[นานจัง!]

[นั่นสิครับ เปลี่ยนเป็นนางแบบที่ชื่อแพมหรือมายาดูไหม ผมว่าน่าจะโอเคกว่า] คนสนิทรีบเสนอทางเลือก

[มันคนละแบบกัน แกไม่เข้าใจหรอก]

[ผมเข้าใจครับ! แบบที่ง่ายกับแบบที่จะมีปัญหาตามมาไม่จบไม่สิ้น เพราะคุณชิโร่คงไม่มีทางยกน้องสาวให้กับบอสแน่]

[มันต้องมีสักวิธีแหละน่า] หิรัญกดวางสายของคนสนิทอย่างไม่สนใจคำเตือน แล้วเปิดดูรูปของนางฟ้าคนสวยต่อ พร้อมกับคิดหาวิธีที่จะได้เธอมาเชยชม

2 ปีต่อมา...(ปัจจุบัน)

ไดอิจิ บรรจงวิเศษ เป็นประธานใหญ่บริษัท บรรจงวิเศษ กรุ๊ป อายุ 38 ปี สูง 189 ซม. หน้าตาคมเข้มหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ถูกเลขาเก่าหักหลังโดยการยุให้ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ เทขายหุ้นทั้งหมดร่วม 40% ให้กับคู่แข่งทางการค้าอย่าง หิรัญ ซานเตียนโน่ ซึ่งเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่สมัยที่ยังเรียนอยู่ต่างประเทศ กระทั่งกลับมาไทย แล้วได้พบปะกันตามงานเลี้ยงต่างๆ ก็ยังไม่วายแซะกันผ่านสื่อไปมาอยู่หลายครั้ง จนใครต่อใครต่างก็เดาได้ว่าไม่กินเส้นกัน

[สรุปแกจะรับข้อเสนอไหม?]

ปลายสายเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หลังยื่นข้อเสนอให้ขึ้นชกมวยบนเวทีใหญ่ที่มีผู้ชมทั่วทั้งประเทศ หากอีกฝ่ายชนะ จะยอมขายหุ้นคืนให้

[แกพูดว่าอะไรนะ] ไดอิจิถามย้ำอย่างรู้สึกชาไปทั้งหน้า ที่อยู่ๆ คู่อริก็โทร. มาหาพร้อมกับยื่นข้อเสนอที่ฟังดูแล้วทะแม่งๆ หูชอบกล

[ฉันจะขายหุ้น 40% คืนให้โดยมีข้อแม้ว่าแกจะต้องขึ้นชกกับฉันบนสังเวียนและชนะ]

[แล้วถ้าฉันแพ้ล่ะ]

[ฉันจะยกหุ้นให้ฟรีๆ แต่น้องสาวแกต้องมาอยู่ในความดูแลของฉัน]

[ทำไมต้องลากยูกิเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย] ไดอิจิถามกลับอย่างไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายบังอาจดึงน้องสาวของตนเข้ามาอยู่ในเกม

[แกไม่มีสิทธิ์มาตั้งคำถามกับฉัน] คนที่ถือไพ่เหนือกว่าตอกกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆ

[ทำไมจะไม่มี แกลากน้องสาวของฉันเข้ามาเกี่ยวทำไม] ไดอิจิถามอย่างโมโห แม้ลึกๆ จะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสนใจน้องสาวอยู่ แต่มันบ้ามาก! ที่จะยอมทุ่มเงินหลายร้อยล้านเพื่อกว้านซื้อหุ้นในบริษัทของตน

[สรุปแกจะตกลงไหม? หรือว่ากลัวจะต่อยแพ้ฉัน] คนที่กำลังจะโดนต้อนให้จนมุม รีบเบี่ยงประเด็น

[ไอ้รัญ อย่างฉันเนี่ยนะจะกลัวแก ที่ฉันอยากรู้คือ...]

[งั้นก็ตกลงตามนี้] ปลายสายเอ่ยจบก็วางสายไปทันที

“ไอ้เชี่ย” ไดอิจิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เกิดมาไม่เคยเจอะเจอใคร ไร้มารยาทขนาดนี้มาก่อน พูดกันยังไม่เคลียร์ก็วางสายใส่หน้าคนอื่นไปดื้อๆ

“เสี่ยรัญว่าไงบ้างครับบอส” คมสันอยากรู้ว่าเสี่ยใหญ่เจรจาอะไรกับเจ้านายของตน

“มันจะขายหุ้น 40% คืนให้ ถ้าฉันต่อยมันชนะ” ไดอิจิบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเครียดหนัก กับปัญหาครั้งใหญ่ของชีวิตที่กำลังเผชิญหน้า

“แล้วถ้าบอสแพ้...” คมสันถามค้างไว้อย่างรอประเมินสถานการณ์

“มันยกหุ้นให้ฟรีๆ” ไดอิจิบอกพลางกลอกตา

“งั้นก็ดีน่ะสิครับ” คมสันบอกอย่างดีใจ

“ดีกับผีน่ะสิ มันจะให้ยูกิไปอยู่กับมันด้วย” ไดอิจิระเบิดออกมาอย่างแค้นเคืองใจ กับเหตุผลที่แท้จริงของคู่อริ

“...” คมสันได้ฟังก็นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน ที่หิรัญได้เจอกับน้องสาวของเจ้านาย ‘บ้าจริง! นี่เสี่ยแอบชอบคุณยูกิตั้งแต่ตอนนั้นหรือเปล่าวะ’

“พ่อมันก็ดูเป็นคนดี ทำธุรกิจโปร่งใสมาตลอด แต่ทำไมไอ้เชี่ยนี่ถึงได้ชาติชั่วนักก็ไม่รู้ ผู้หญิงอื่นมีตั้งเยอะแยะ มาสนใจน้องสาวฉันทำไม”

“ทางเดียวที่มีก็คือ...บอสจะต้องชนะเสี่ยรัญให้ได้ครับ”

“อืม! เรื่องนั้นไม่ยากหรอก แต่แกก็รู้ว่าถ้าไอ้รัญได้สนใจอะไรแล้ว มันจะไม่ยอมหยุดง่ายๆ” ไดอิจิรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก หากสู้กันซึ่งๆ หน้า ตนไม่กลัว เชื่อว่าสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้อยู่แล้ว

“ผมจะให้บอดี้การ์ดตามติดคุณยูกิแบบไม่ให้คลาดสายตาเลยครับ” คมสันบอกเสียงเข้ม

“ดี! แล้วไอ้หนอนบ่อนไส้นั่นล่ะ ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน” ไดอิจิถามหา ‘สมิธ’ เลขาตัวดีที่ขายความลับในบริษัทของตน แถมยังยุแยงให้ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ เทขายหุ้นให้หิรัญ

“เห็นว่าแอบพาเมียน้อยไปเที่ยวที่ญี่ปุ่นครับบอส” คมสันบอกอย่างแค้นใจแทนผู้เป็นนาย

“หึ! งั้นต้องเตรียมต้อนรับมันสักหน่อยแล้วสิ” ไดอิจิยกยิ้มมุมปากขึ้นนิดที่อีกฝ่ายเลือกสถานที่ตายได้เหมาะเจาะ

“สั่งมาได้เลยครับบอส ผมจะตามไปจัดการมันเอง” คมสันเตรียม รับคำสั่ง แต่ทว่า...อยู่ๆ ก็มีรถแล่นเข้ามาจอดและเหยียบเบรกเสียงดังสนั่น บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนขับได้เป็นอย่างดี

“ใครมาวะ” ไดอิจิขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย

คมสันที่ชะโงกหน้าไปดู ทันทีที่เห็นว่าใครก้าวออกมาจากรถ ก็รีบรายงานผู้เป็นนาย “คุณบันลือมาครับบอส”