ตอนที่ 2 | อนาวิน

เวลา 21:30 น.

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานั่งดื่มอยู่ท่ามกลางไฟแสงสีและสาวสวยมากมายที่เดินวนเวียนมาอ่อยมายั่วแทบทุกวินาที แต่เขากลับนิ่งและไม่แม้แต่จะชายตามองผู้หญิงพวกนั้น

เพราะเขา... มีคนที่รักอยู่ในใจอยู่แล้ว

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะ?”

เสียงของภควัตเจ้าของโรงงานผลิตรถยนต์ยี่ห้อดังที่สุดในประเทศถามเพื่อนรักด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมเพื่อนของเขาต้องทำหน้าตาเหมือนคนเบื่อโลก ทั้งๆ ที่ควรจะมีความสุข ให้สมกับคนกำลังจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวหน่อย

“เปล่า”

อนาวินตอบเสียงเรียบขณะที่สมองคิดอะไรเต็มไปหมด แต่เรื่องที่คิดล้วนแต่เป็นเรื่องของแฟนสาวของเขาทั้งนั้น

“มีปัญหากับแฟนเหรอ?”

ภัควัตถามออกไปตามความรู้สึกที่น่าจะเป็นไปได้ เพราะคนฉลาดรอบรู้ไปเสียทุกเรื่องอยากอนาวินไม่มีทางมีปัญหาเรื่องงานแน่ๆ

“ฟู่ว~” อนาวินพ่นลมหายใจออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยใจ บอกตามตรงว่าเขาเองยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ระหว่างเขากับพิมพ์ดาวมีปัญหาอะไรกัน

หลังจากที่เขากับเธอไปเดทกันครั้งก่อน เธอก็เงียบหายไป โทรหาก็ไม่รับสาย ไลน์ไปก็ไม่ตอบและที่เขาใจร้อนกับเรื่องนี้ก็เพราะผู้ชายที่เข้ามาทักเธอตอนที่เขากับเธอกำลังเดินเข้าไปในร้านอาหาร เขาดูออกว่าทั้งสองคนเป็นมากกว่าคนรู้จักกัน เพราะแฟนสาวของเขาฮอตเหลือเกินในกลุ่มผู้ชาย

“เล่าให้ฉันฟังก็ได้นะ เผื่อจะช่วยอะไรได้”

ภควัตพูดออกไปด้วยท่าทางไม่จริงจังนัก เพราะไม่อยากให้เพื่อนซีเรียสแต่ทุกคำพูดที่ออกไปล้วนแต่เป็นความจริงใจทั้งนั้น

อนาวินตัดสินใจเล่าทุกอย่างระหว่างเขากับแฟนสาวที่เพิ่งจะคบกันให้เพื่อนฟังทุกอย่าง

“ถ้าเป็นอย่างที่นายเล่ามา มันไม่มีอะไรน่าหนักใจเลยสักนิด”

ภัควัตพูดออกไปตามประสบการณ์อันโชกโชน และความรู้ที่เก็บเกี่ยวมาจากสาวๆ ที่เคยควง ซึ่งปัญหาของอนาวินมันเล็กนิดเดียว

“นายคิดอย่างนั้นเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ… ฉันคิดว่าเธออาจจะกำลังงอนนายอยู่”

ภควัตพูดไปตามที่คิดและประมวลผลจากสิ่งที่อนาวินเล่าให้ฟัง ถึงผู้หญิงจะเป็นเพศที่เข้าใจยาก แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับผู้ชายมากประสบการณ์อย่างภควัตจะเข้าใจ

“งอน?”

อนาวินยิ่งงงไปกันใหญ่ เธอจะงอนเขาเรื่องอะไร ในเมื่อเธออยากได้อะไรเขาก็ตามใจซื้อให้เธอทุกอย่าง

“นายไม่รู้หรือไงว่าผู้หญิงเป็นเพศที่คิดเยอะ มโนเก่งเป็นที่หนึ่ง การที่นายไม่ยอมแตะต้องตัวเธอเลยทั้งๆ ที่เป็นแฟนกัน มันทำให้เธอคิดว่านายไม่ได้จริงจังกับเธอ หรือบางที… เธออาจจะคิดว่านายรังเกียจเธอก็ได้”

การสันนิษฐานของภควัตทำให้อนาวินฉุกคิดขึ้นมาทันทีหรือจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะทุกครั้งที่ไปด้วยกันเธอจะชอบมาคลอเคลียเขา แต่เขาก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้เพราะกลัวเธอจะเสียหาย ไม่ได้รังเกียจเธอแต่อย่างใด กลับกันเขากลับต้องการเธอจนแทบจะรอถึงวันแต่งงานไม่ไหว

ใช่แล้ว!!

เขาตั้งใจจะขอเธอแต่งงานหลังจากที่เขาจัดการปัญหาในบริษัทเสร็จ ถึงเขากับเธอจะคบหาดูใจกันได้ไม่นาน แต่เขามั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาตามหา

“ผู้หญิงทุกคนต้องการความชัดเจน แล้วนายก็ควรจะแสดงความชัดเจนให้เธอกับเธอซะ ถ้าไม่อยากเสียเธอไป” ภควัตบอกเพื่อนรักด้วยความหวังดี

..

บ้านอัครเทพ

ร่างบางก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ตั้งแต่วันที่พ่อจากไปเธอก็ต้องเข้าไปบริหารงานทุกอย่างแทนพ่อของเธอ ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยศึกษาเรื่องนี้เลย ช่วงแรกๆ เธอเกือบจะท้อ แต่โชคดีที่มีชานนท์ผู้ช่วยของคุณพ่อมาช่วยสอนงานให้ จนทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง

“กลับมาแล้วเหรอลูก”

เสียงของดารารายดังขึ้นมาจากชั้นบนของตัวบ้านหลังใหญ่ แต่จะเรียกว่าบ้านคงไม่ถูก เนื่องจากความใหญ่โตของบ้าน เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่า

ตึก!! ตึก!! ตึก!!

ดารารายรีบเดินมาหาลูกสาวด้วยท่าทางเอาอกเอาใจ แล้วยังช่วยถือกระเป๋าให้จนน่าหมั่นไส้ต่อสายตาของคนที่มองอยู่

“ลูกพิมพ์... ไปหาน้ำมาให้พี่พราวดื่มหน่อยสิลูก พี่ทำงานมาเหนื่อยๆ”

ดารารายหันไปบอกลูกสาวอีกคนที่นั่งเป้ปากอยู่บนโซฟาในมุมรับแขก แล้วยิ่งได้ยินแม่ใช้ไปเอาน้ำมาให้พี่สาวที่ไม่ได้สนิทกันเหมือนพี่น้องทั่วไปก็ยิ่งทำให้เธอไม่พอใจและเกิดความน้อยใจขึ้นมา เมื่อแม่เอาอกเอาใจพี่สาวและทำเหมือนเธอเป็นหมาหัวเน่า

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่อย่าไปใช้น้องเลย”

พราวฟ้าพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานตามฉบับของคนที่ถูกเลี้ยงมาแบบผู้ดี

“กลับมาแล้วเหรอลูก”

เสียงของพรพิศน้องสาวพิทักษ์พ่อของพราวฟ้า และเป็นคนเลี้ยงพราวฟ้ามาตั้งแต่แบเบาะ

“กลับมาแล้วค่ะคุณน้า พราวซื้อขนมไทยร้านโปรดของคุณน้ามาฝากด้วยนะคะ”

พราวฟ้าหันไปพูดกับคุณน้าของเธอด้วยท่าทางเป็นกันเอง ต่างจากเวลาที่อยู่กับแม่กับน้องที่ยังไม่สนิทกันเท่าที่ควร แต่พราวฟ้าก็เป็นคนเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่นานเธอคิดว่าคงจะปรับตัวได้

..

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ