โปรยปราย

“จำได้ไหมคะว่าใบไม้เคยถามว่าพี่โรมทำยังไงให้อีตาเสี่ยจอมโหดนั่นยอมลามือง่ายๆ”

“เสี่ยไหน อ้อ.. เสี่ยเฉลิมชัยน่ะเหรอ”

“ใช่ค่ะ.. ไหนพี่โรมบอกว่าถ้าใบไม้เป็นเมียจริงๆ แล้วจะบอกไงคะ”

“ก็ไม่ได้ทำไรมาก แค่บอกว่า ถ้ามึงไม่อยากไอ้จู๋หายรายได้หดเท่าจิ๋มมดก็อย่ามาเสือกยุ่งกับที่ของเมียกู..”

โรมิโอบอกพร้อมกับท่าทางขึงขังดุดันน่ากลัว เรือใบไม้หัวเราะขบขันกับท่าทางของเขาจนน้ำตาเล็ด

“จริงหรือคะ ทำแบบนี้จริงๆ หรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ ไอ้เสี่ยนั่นกลัวจู๋หายจะตายไป อีกอย่างพี่ก็หล่อเร้าใจจนมันไม่กล้าหือ คงแพ้ความหล่อของพี่ด้วยแหละ” โรมิโอไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจพร้อมกับทำหน้าเก๊กหล่อให้เธอดู

“โอเคค่ะ ถ้าพี่โรมบอกอย่างนั้นก็ตามนั้น”

เธอพูดไปหัวเราะไปไม่หยุด และไม่ใส่ใจอะไรอีกเพราะเรื่องมันผ่านไปแล้วและจบลงด้วยดีเธอก็ไม่อยากรื้อฟื้นอะไรอีก

“ทีนี้ เอาเมียได้ยัง..” เรือใบไม้แกล้งทำท่าคิดหนักไม่ยอมตอบเสียที

“นะครับให้ผัวเอาเหอะ ผัวหิวแล้ว..”

คำขอตรงไปตรงมาพร้อมร่างแกร่งขึ้นทาบทับมือร้ายกาจก็ปลดเปลื้องชุดนอนลายน่ารักออกอย่างรวดเร็ว ไม่นานเธอกับเขาก็เปลือยเปล่าเท่าเทียมกัน