ตอนที่ 5

คนตัวใหญ่สะบัดมือหนาหนักออกจากมือเรียวบางและทำให้อณัศยาเซไปด้านหลัง หากนั่นก็ไม่ทำให้หญิงสาวเจ็บแสบได้เท่ากับคำพูดดูแคลนที่เขาใช้มันเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ

“คุณทศ...แยมไม่เคยเป็นอย่างที่คุณคิด”

“แล้วคุณเป็นแบบไหน!” เขาตวาดกลับ “ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงหิวเงินที่จ้องฉวยโอกาสสูบเลือดสูบเนื้อจากคนอื่น หรือว่าเป็นพวกหน้าด้านที่มีความสุขเวลาเห็นชีวิตคนอื่นพังพินาศ!”

“คุณทศ...คุณกำลังพูดในสิ่งที่พวกเราไม่ได้เป็น ตลอดเวลาที่ผ่านแยมไม่ได้มีความสุขกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยนะคะ”

“นี่คุณกำลังแก้ตัวให้แม่ของคุณหรือกำลังแก้ต่างให้ตัวเองกันแน่ ผู้หญิงที่เคยทำเรื่องต่ำทรามแล้วคิดจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้หญิงดี ๆ คิดว่าน่าเชื่อถือที่ตรงไหน!”

อณัศยาเจ็บจุกกับทุกคำเหยียดหยามอันเผ็ดร้อนที่ทศรัสมิ์สาดใส่ให้เจ็บปวด น้ำใสคลอเต็มหน่วยตาของหญิงสาว เขาไม่ใช่แค่เกลียดชังเธอกับมารดาแต่ความเคียดแค้นนั้นฝังแน่นเข้าไปถึงกระดูกเลยทีเดียว ร่างบางรวบรวมกำลังอีกครั้งก่อนพูดขึ้น

“คุณทศ...ถ้าคุณเกลียดแยมกับแม่ พวกเราก็ยินดีที่จะไปจากชีวิตของคุณ ทนายพิธานบอกแม่ก่อนมาที่นี่ว่าคุณลุงธนาดลทำพินัยกรรมมอบทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลให้คุณทศ ขอให้สบายใจเถอะนะคะ แยมกับแม่จะไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น คุณทศจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืน”

“แต่มันทดแทนกันไม่ได้กับโลกของผมที่มันล่มสลายไปแล้ว โลกที่เหลือแต่ซากปรักหักพังมีแต่ความสิ้นหวังและความเจ็บปวด ผมไม่อยากได้หรอกนะไอ้ทรัพย์สินมหาศาลพวกนั้น หัวใจต่างหาก...คุณจะคืนหัวใจของแม่ผมที่แตกสลายไปแล้วกลับมาได้หรือเปล่า!”

อณัศยานิ่งอึ้ง ในความนึกคิดอึงอนไปด้วยความปวดร้าวที่อีกฝ่ายไม่อาจมองเห็น ทำไมเธอจะไม่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอไม่เคยมีความสุขที่เห็นคนที่ตัวเองรักต้องทุกข์ใจ แต่ตอนนี้ทศรัสมิ์ไม่ได้รักเธออีกแล้ว คำพูดสิ้นเยื่อขาดใยนั้นคือประจักษ์พยาน คงเหลือแต่ความผูกพันที่ยังฝังลึกอยู่กับเธอเท่านั้น คิดได้แค่นี้น้ำตาก็ไหลริน

“คุณทศ...”

“ผมไม่มีวันปล่อยพวกคุณ!”

ชายหนุ่มเสียงกร้าว แววตาขุ่นเข้มราวกับสุมด้วยไฟที่กำลังจะผลาญเผาหัวใจของหญิงสาว อณัศยามือเย็นเฉียบ เธอเคยเห็นด้านที่อบอุ่นของทศรัสมิ์ หากแต่ด้านมืดที่สำแดงออกมาให้เห็นวันนี้มันช่างน่ากลัวอย่างที่เธอคาดไม่ถึง ร่างบางก้าวถอยและหันหลังให้แต่แล้วต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงดุดันของชายหนุ่มดังขึ้น

“จำเอาไว้อณัศยา...ว่าวันหหนึ่งคุณกับแม่ของคุณต้องอยู่ในโลกที่พังพินาศเหมือนที่ผมกับแม่ของผมเคยอยู่มาก่อน!”

ร่างแน่งน้อยไม่รอฟังและก้าวออกมาทั้งน้ำตา หากแต่คำคาดโทษนั้นยังอื้ออึงในหู หญิงสาวกลับเข้าไปที่ศาลาฟังสวดอภิธรรมแต่แล้วก็ต้องรีบยกมือขึ้นปากรอยน้ำตาบนแก้มเมื่อเห็นมารดาเดินตรงเข้ามาแล้วถามขึ้น

“แยม...ไปไหนมาน่ะลูก”

“หนูไปเดินเล่นแถวนี้น่ะค่ะ นี่แม่จะไปไหนเหรอคะ?”

ลีลาพลิกข้อมือดูเวลาบนนาฬิกาฝังเพชรสักครู่ก่อนตอบ

“แม่ว่าจะกลับแล้วล่ะ”

“อ้าว...แล้วแม่ไม่คอยพบคุณทศก่อนหรือคะ นี่ก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่เลย”