**บทที่ 2**
คอนโดสูงกลางใจเมือง ฉันรีบสาวเท้าเดินตรงไปที่ลิฟต์ สองมือถือถุงพะรุงพะรัง ใช้เวลาไม่นาน ฉันก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของหนูดี ไม่จำเป็นต้องกดกริ่ง เพราะฉันรู้รหัสผ่านของประตูเป็นอย่างดี
“อ๊ะ..อื้อ อ๊า…” ฉันวางถุงอาหารพร้อมของกินอื่นๆ ลงบนโต๊ะ สองหูก็คอยฟังเสียงที่ดังออกมาจากห้องนอนของหนูดี “พี่ลันขา..เบาหน่อย อ๊าๆๆ อื้ม”
ขาของฉันสั่นจนแทบก้าวไม่ออกเมื่อได้ยินเสียงน้องสาวต่างสายแม่เรียกชื่อผู้ชายคนหนึ่ง ในใจก็คอยภาวนาขอให้อย่าเป็นอย่างที่ฉันคิด มือด้านขวาจับลูกบิดแล้วค่อยๆ หมุนมันเพื่อปลดล็อกประตูห้อง
“อ๊าาา หนูดี พี่จะเสร็จแล้วครับ..อ๊าา” เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วทั้งห้อง ผสมผสานกับเสียงเต้นของหัวใจฉัน ภาพตรงหน้าที่เห็น มันเหมือนคมมีดบาดลึกเข้ามาในหัวใจ โลกทั้งใบที่สดใส มันกำลังมืดลงไปในทันที “อ๊าา”
“อลัน!!” ฉันเรียกชื่อของคนรักเสียงดัง ทั้งสองคนตกใจผละออกจากกัน ตอนนี้ม่านน้ำตาของฉันมันกำลังทำงานอย่างหนัก “นายทำแบบนี้ได้ยังไงลัน ฮื้อๆๆ” ฉันตรงปรี่เข้าไปหาอลันพร้อมเอากำปั้นทุบลงไปที่ร่างกายของเขาอย่างไม่ออมแรง
“พอได้แล้วมายด์!!” เขาผลักฉันลงมากองอยู่บนพื้น ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บก้นกบ ยังเทียบไม่ได้กับความเจ็บที่เกิดขึ้นภายในอกด้านซ้าย
“ทำแบบนี้ได้ยังไง ลัน แล้วฉันล่ะ เธอก็ด้วยหนูดี นั้นแฟนของพี่เธอนะ เธอทำกับฉันได้ยังไง” เสียงร้องไห้ดังก้องไปทั่ว ฉันไม่รู้จะหาคำใดมาพูด ทำได้แต่ร้องไห้ สิ่งที่ทำให้ฉันเจ็บใจเป็นที่สุดคือ อลันไม่ได้สนใจฉันแม้แต่นิดเดียว เขาหันไปสวมกอดหนูดี ประคบประหงมเธอเหมือนกับไข่ในหิน
“พี่มายด์ หนูดีขอโทษ แต่หนูดีรักพี่ลัน พี่ลันก็รักหนูดี พี่มายด์อย่าโกรธพี่ลันเลยนะคะ มันเป็นความผิดหนูเอง” เธอพูดพร้อมร้องไห้ออกมา เป็นฉันไม่ใช่หรอที่โดนกระทำ แล้วทำไมเธอพูดเหมือนว่าฉันเป็นผู้ร้าย มาทำลายความรักของเขาสองคนซะได้
“มายด์ทำอะไรผิดลัน ทำไมถึงทำกับมายด์แบบนี้” ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา ฉันทำอะไรพลาดไปหรอ เขาถึงได้เป็นแบบนี้
“เธอไม่รู้ตัวหรือไงมายด์ เธอมันน่าเบื่อ ไม่เคยมีเวลาให้ฉัน จะไปไหนมาไหนก็ต้องนัดก่อนล่วงหน้า ฉันเป็นแฟนเธอนะ ไม่ใช่ลูกค้ามาขอติดต่อธุรกิจ วันนี้มาเจอแบบนี้ก็ดี เราเลิกกันสมายด์ เพราะตอนนี้ฉันรักหนูดี ไม่ใช่เธอ!!”
“......” ฉันพูดไม่ออก ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่ลำคอ เข้าใจแล้ว!! เหตุผลที่เขานอกใจฉัน มันก็แค่นี้เองสินะ ไม่ยุติธรรม!! ความสูญเสียมันเกิดขึ้นกับฉันอีกครั้ง รักมากเจ็บมาก เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจนี่สิ!!
ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยน้ำตา ใครจะมองก็ช่างมัน..
“โธ่เว้ย!!!...ไปตายที่ไหนก็ไป เลยไป๊ ไอ้คนเฮงซวย!!” เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณของลานจอดรถใต้ตึกคอนโดหรูใจกลางเมืองกรุง “ไอ้ผู้ชายเลว..ไอ้ผู้ชายเห็นแก่ตัว..ฮึก ฮื้อๆ ..”
ครืน ครืน
(มายด์ น้องเป็นยังไงบ้างลูก) เสียงของแม่เลี้ยงประภาพรดังขึ้นมาตามสาย ฉันไม่รู้จะตอบอะไรออกไป (มายด์เป็นอะไรลูก)
“ปะ เปล่าค่ะ” ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
(ไม่สบายเหรอลูก เสียงทำไมเป็นแบบนี้)
“ค่ะ แค่นี้ก่อนนะ น้องไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ มายด์กำลังกลับบ้าน เจอกันค่ะ” ฉันกดวางสายไป ก่อนที่จะนั่งร้องไห้อยู่ภายในรถ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ตลอดทางขับรถกลับบ้านฉันก็เอาแต่ร้องไห้เช่นเดิม
ฉันจอดรถมองเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ประตูรั้วบ้านถูกเปิดออก แต่ฉันก็ยังคงไม่ขยับรถไปด้านใน จนเสียงเคาะกระจกดังขึ้น ซึ้งก็ไม่ใช่ใครเป็นลุงคนสวนที่ทำงานที่บ้าน ฉันจึงขับรถเข้ามาในบ้าน
“มายด์ มาแล้วหรอลูก มาๆ เป็นยังไงบ้าง ไม่สบายหรือเปล่าทำไมสีหน้าเป็นแบบนี้” ฉันถูกดึงมานั่งที่โซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก ซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว “เอ่อ น้าจะแนะนำให้รู้จัก คุณแมน เป็นแฟนของน้า จะเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่วันนี้จ๊ะ”
“อะไรนะคะ!! คุณน้าจะเอาคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านทำไมไม่ถามหนูก่อนคะ” ฉันโพลงออกไปเสียงดัง ยอมรับว่าไม่พอใจ นี่คือบ้านของพ่อกับแม่ของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์เข้ามาอยู่ถ้าฉันไม่ได้รับอนุญาต
“มายด์ ถือว่าเห็นแก่น้า นะมายด์ ตอนนี้เราก็มีกันแค่สามคน เราคือครอบครัวไม่ใช่หรอจ้ะถ้าจะมี คนในครอบครัวเพิ่มก็ไม่เห็นแปลก ถ้าหนูกับน้องมีแฟนก็จะมีคนเพิ่มเข้ามาในครอบครัวเราเหมือนกันไงจ๊ะ"
“แต่มายด์ไม่ต้องการ ครอบครัว ที่น้องเอาแฟนพี่ไปทำผัวหรอกค่ะ”
O_O