6 ขืนใจ NC

“มีใครอยู่ข้างนอก เข้ามาหน่อยสิ” สุดเขตตะโกนลั่นห้องด้วยความเมา อารมณ์ของชายหนุ่มตอนนี้เหมือนน้ำเดือดสักร้อยองศา เพราะภาพที่เขาเห็นวันนี้คือเซลีน่าอดีตหญิงสาวคนรักนั้นควงแขนมากับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง เขากำลังจะเข้าไปทัก แต่ดันเหลือบไปเห็นแหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างซ้าย

“คุณแม่กลับมาหรือยัง” ชายหนุ่มถามสาวใช้ที่เข้ามาเป็นคนแรก

“ยังค่ะ คุณหญิงไปงานเลี้ยงกับคุณลดาวัลย์ ๆ ค่ะ

สาวใช้หมายถึง คุณลดาวัลย์มารดาของสิริภัทร ซึ่งอยู่บ้านตรงกันข้ามกับเขา

“คุณแม่บอกหรือเปล่า ว่าจะกลับเมื่อไหร่”

“คุณผู้หญิงสั่งไว้ว่าอีกสองวันถึงจะกลับค่ะ”

“ช่างเถอะ จะไปไหนก็ไป” สุดเขตไล่อย่างรำคาญ ชายหนุ่มเพิ่งจะนึกได้ว่ามารดาของเขาไปงานเปิดโรงแรมใหม่ที่เชียงใหม่พร้อมกับมารดาของสิริภัทร

“เดี๋ยวก่อน” เขาเรียกเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

“ไปเชิญคุณสิริภัทรที่บ้านตรงข้ามมาพบฉันด้วย บอกว่าต้องมาให้ได้ ถ้าไม่มาฉันจะไปหาเขาเอง” สุดเขตเน้นเสียงคำว่าต้องมา ให้มันรู้กันไปว่าสิริภัทรจะกล้าขัดใจเขา

“ค่ะ” สาวใช้รับคำแล้วรีบเดินออกไปทันที

“คุณภัทรค่ะ คุณสุดเขตบ้านตรงกันข้ามมาบอกว่าให้คุณภัทรไปพบด่วนค่ะ” สาวใช้ของบ้านสิริภัทรเข้ามารายงาน หญิงสาวกำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เธอหันไปมองอย่างแปลกใจ ร้อยวันพันปีชายหนุ่มไม่เคยให้คนมาตามหล่อนไปหา แล้วนี่เกิดเป็นอะไรขึ้นมา หรือว่าไม่สบาย สิริภัทรคิดอย่างเป็นห่วง

“ไปบอกคุณสุดเขต ว่าเดี๋ยวสักครู่ฉันจะไป” สิริภัทรพูดแล้วไม่นานหญิงสาวก็รีบออกจากบ้านไป

“พี่เขตอยู่ไหน” หญิงสาวถามเมื่อเห็นว่าที่บ้านนั้นเงียบหมดเหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่

“อยู่ข้างบนค่ะ คุณสุดเขตบอกว่าถ้าคุณภัทรมาแล้วให้ขึ้นไปพบค่ะ” สาวใช้คนเดิมรายงาน

“แล้วมีนละ ไปไหน” สิริภัทรถามถึงเพื่อนของเธอมีนาน้องสาวของชายหนุ่มที่จู่ ๆ เกิดอยากจะตามตัวหล่อนขึ้นมา

“คุณมีนหลับไปแล้วค่ะ”

“อืม ไปเถอะ เดี่ยวฉันขึ้นไปหาคุณสุดเขตเอง” สิริภัทรเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนหญิงสาวจำได้ว่าห้องนอนของสุดเขตนั้นอยู่ทางปีกตึกทางขวาซึ่งแยกจากห้องมารดาต่างหาก ส่วนเพื่อนเธอมีนานอนห้องที่อยู่อีกฟากหนึ่ง

“พี่เขตคะ อยู่หรือเปล่า” สิริภัทรเคาะประตูห้องของชายหนุ่มอย่างลังเล ก็ปีกทางขวามีห้องเดียวเท่านั้นคงเป็นห้องนี้แหละ หญิงสาวคิดในใจ เงียบ...ไม่มีเสียงตอบ หรือว่าสุดเขตหลับแล้ว ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ในเมื่อเขาเป็นคนสั่งให้คนไปตามเธอมาเองแสดงว่ามีเรื่อง เอ...หรือว่าเขาจะไม่สบายจริงๆ

“พี่เขต” หญิงสาวเปิดประตูห้องแง้มเล็กน้อยแล้วเรียกชายหนุ่มอีกครั้ง มันคงเป็นการไม่ดีแน่ถ้าเธอจะเข้าห้องโดยที่เจ้าห้องยังไม่อนุญาต

“พี่เขต อยู่หรือเปล่าคะ” สิริภัทรถามอีกครั้ง แต่ก็ได้รับความเงียบเป็นคำตอบเช่นเดิม หญิงสาวเริ่มเดินเข้าไปในห้องแล้วสอดส่ายสายตาท่ามกลางความมืดเพื่อหาสวิตช์ไฟ แสงจากพระจันทร์ด้านนอกสาดกระทบเข้ามาทำให้เธอเห็นสิ่งที่ต้องการอยู่ทางซ้ายมือ มือเรียวของสิริภัทรกำลังเอื้อมไปเพื่อเปิดมัน

แต่มีวงแขนเข็งแรงสอดเข้ามากอดเอวหญิงสาวไว้เสียก่อน พร้อมกับเสียงปิดประตูห้องและเสียงล็อคกลอนดังกริ๊ก

“อื้อ!!!..ช่วยด้วยยย!!.....” เสียงของสิริภัทรขาดไปเมื่อคนที่อยู่ด้านหลังนั้นใช้มืออีกข้างปิดปาก แล้วหมุนร่างบางให้กลับมาเผชิญหน้า

“พี่เขต” สิริภัทรหลุดเสียงออกมาแผ่วเบาอย่างคาดไม่ถึง

“อย่าส่งเสียง” สุดเขตพูดเหมือนคำรามใส่สิริภัทรซึ่งกำลังพยายามปลดมือแข็งแรงของชายหนุ่มออกจากปาก

“ปล่อยภัทรเดี๋ยวนี้พี่เขตจะทำอะไร” สิริภัทรอ้อนวอนในเมื่อเธอกำลังอยู่ในสภาพที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเสียเปรียบชายหนุ่มตรงหน้าอย่างมาก

“เงียบ” สุดเขตตะคอกพร้อมกับเอามือออกจากปากหญิงสาว เขามั่นใจว่าสิริภัทรคงไม่ร้องให้คนช่วย

“พี่เขตไปกินเหล้ามาเหรอคะ” สิริภัทรถามโดยพยายามเพราะกลิ่นเหล้าโซยเต็มตัวของชายหนุ่ม

“แล้วไง อย่าพยายามทำตัวให้ดูไร้เดียงสาไปหน่อยเลย แม่สาวน้อย ยังไงคืนนี้เธอก็ไม่รอดมือพี่อยู่ดี” สุดเขตพูดอย่างมีเลศนัย ดวงตาคมเข้มกวาดตามองร่างบางตรงหน้าอย่างเก็บรายละเอียดแบบไม่ให้มีส่วนไหนหลุดรอดจากสายตาของเขาไปได้

ชายหนุ่มฉกริมฝีปากนาบกับริมฝีปากอิ่มที่กำลังสั่นระริกของหญิงสาว เขาบรรจงจูบอย่างผู้ที่ชำนาญประสบการณ์มากกว่า มือใหญ่เลื่อนมาแตะแผ่นหลังของสิริภัทรแล้วรั้งร่างบางเข้าใกล้จบแนบชิดกับร่างของเขา สัมผัสของชายหนุ่มที่เธอรักและผูกพัน ทำให้สิริภัทรเผลอตัวตอบสนองเขาตามธรรมชาติ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นจูบแรกของเธอก็ตามที

“อื้อ!!!..ปล่อยภัทรนะ” หญิงสาวผลักร่างของชายหนุ่มออกก่อนที่จะเผลอตัวไปมากกว่านี้ สุดเขตเซไปเล็กน้อยเพราะไม่ทันตั้งหลัก แล้วฝ่ามือเล็กๆ ก็ตบลงมาเต็มแรง จนใบหน้าคมเข้มหันและปรากฏรอยนิ้วขึ้นมา

“ตบพี่ทำไม” สุดเขตกระชากข้อมือของสิริภัทรก่อนที่เธอกำลังจะวิ่งไปที่ประตู เขาผลักหญิงสาวให้ล้มลงบนเตียงนอนหนานุ่มแล้วตัวเองก็ทาบทับลงมาโดยใช้เข่าล็อกเข่าของอีกฝ่าย และใช้มือทั้งสองข้างล็อคข้อมือบางไว้แน่น

“ภัทรรักพี่ไม่ใช่เหรอ?” สุดเขตพูดใส่หน้าหญิงสาว แล้วก้มลงจูบริมฝีปากเรียวสวยอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มใช้วิธีเรียกความรัญจวนใจจากเธอออกมา สิริภัทรกลั้นสะอื้นเอาไว้ แต่รสเค็มของน้ำตาตรงริมฝีปากนั้นทำให้สุดเขตถอนริมฝีปากออกแล้วผงกศีรษะขึ้นมอง จูบทั่วเรือนร่างงดงามเปล่งปลั่งของวัยแรกสาว สิริภัทรนั้นทั้งดิ้น ทั้งทุบ ทั้งตี แต่ชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน

“ภัทรไม่ต้องการแบบนี้ พี่เขตปล่อยภัทรนะคะ” สิริภัทรอ้อนวอนเธอหวังว่าคำพูดของเธอนั้นจะช่วยเรียกสติของเขากลับมาได้บ้าง

“ปล่อยเหรอ ปล่อยเธอให้โง่สิ ไหนว่ารักพี่ไง”

“ความรักของภัทรที่มีให้พี่ไม่ใช่แบบนี้” หญิงสาวเถียง

“คนรักกันเขาก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ เพราะเธอคนเดียวสิริภัทรที่ทำให้เซลีน่าทิ้งพี่ไป เธอรู้ไหมตอนนี้เขาหมั้นแล้ว พี่หมดโอกาสในตัวเขาอีกแล้ว สะใจเธอพอใจเธอหรือยัง..ห๊า” สุดเขตดึงกระโปรงให้พ้นจากตัวจนร่างบางนั้นเปลือยเปล่า

“พี่กำลังเมา อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”

“จะดิ้นไปทำไม ให้พี่ชื่นชมภัทรสักครั้งจะเป็นไรไป” คำพูดของสุดเขตทำเอาสิริภัทรช็อกเหมือนว่าหัวใจของเธอนั้นหล่นหายไปอยู่ที่ใดก็ไม่รู้ ‘นี่หรือผู้ชายที่เธอ’

“ออกไปนะ” เธอผลักเขา แต่เหมือนผลักหินผา เขากดทับ เธอเอาไว้ทั้งตัว ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้ สีหน้าของเธอทั้งหวาดหวั่นทั้งกลัวเกรงคนที่ แรงเยอะกว่า

“มาหาถึงที่จะดีดดิ้นทำไมกันเล่า” คำพูดของเขายิ่งทำให้สิรภัทรเคืองเขาหนักขึ้นไปอีก เธอไม่ใช่เขานี่นา จะได้ทำใจยอมมีอะไร ด้วยได้ง่ายๆ แบบไม่ต้องคิดอะไร

“ภัทรไม่ยินยอม พี่ข่มเหงภัทร”

“อย่าโกหกตัวเองเลย” เขาไม่แน่ใจว่าเธอจะไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่ เขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคิดว่าทุกคนเหมือนกันหมด มายาสาไถยชอบปั่นหัวผู้ชายเล่น พอเจอผู้ชายคนใหม่ก็โผเข้าหา โฉบถลาบินเข้าหาไม่สนใจของเก่าที่ทิ้ง อย่างไร้เยื่อใย สิรภัทรหวีดร้องเสียงหลงเมื่อร่างบางโดนกดทับลงบนที่นอนหนานุ่ม

เธอผวาอีกรอบเมื่อเขาใช้เชือกมัดมือเธอเอาไว้ติดกับหัวเตียง เขาทำเหมือนเธอเป็นทาสรองรับอารมณ์ของเขาหรืออย่างไรกัน

“ปล่อยภัทรนะคะ..ภัทรขอร้อง” เธอยอมรับว่าเสียงสั่นเพราะ หวาดหวั่นกับการกระของเขาเหลือเกิน ยิ่งดวงตาของเขาทำให้เธอแข้งขาอ่อนแรงไปหมด

“ไม่ต้องกลัวภัทรได้ร้องสมใจแน่” เขาพูดหน้าตาย ทำเหมือนตัวเอง ต้องปฏิบัติกับเธอแบบนี้ทุกวัน ทุกเวลาที่ต้องการ แล้วเธอก็ต้องมารองรับอารมณ์ ของเขาเหมือนนางบำเรอ

“ปล่อยภัทรนะ มัดภัทรทำไม คนใจร้าย คนป่าเถื่อน คนไร้หัวใจ” สิรภัทรพยายามดึงมือให้หลุด แต่ไม่หลุด แถมยังเสียดสีจนเจ็บ

“ไม่อยากเจ็บตัวก็นิ่ง ๆ เอาไว้” เขาพูดแล้วซุกไซ้ซอกคอขาวผ่อง สิรภัทรกรีดร้อง แต่สุดท้ายเสียงนั้นก็กลายเป็นเสียงอู้อี้ ในลำคอ เธอเบิกตากว้างเมื่อเขากระชากทีเดียวกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอก็หลุดออกจากกัน ส่วนท่อนล่างกระโปรงเธอไม่มีอยู่แล้ว

“ไม่เอาแบบนี้ คนหื่นกาม”

เธอกรีดร้องอย่างตกใจกับความป่าเถื่อนของเขา ไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหน มาต่อว่าเขาดี แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเสียงด่าว่าอะไรของเธอเลย สิรภัทรอัดอั้นตันใจจนแทบจะกรีดร้องให้ลั่น แต่เธอกลับครางเสียงโหยเมื่อเขาแยกขาเธอออกจนกว้าง แล้วซุกซบใบหน้าลงไปยังเนินสาวหอมกรุ่น ตวัดลิ้นลามเลียกับสัดส่วนนั้น อย่างแนบชิด เธอหน้าแดงจัด ดิ้นเร่า ๆ แต่เขากดขาเอาไว้ ลิ้นสากทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง อยากจะต่อต้าน อยากจะปฏิเสธ แต่ความเสียวซ่านจากชิวหาร้อนรุ่ม ทำให้เธอเผลอครางอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง