บทที่ 2 ชีวิตมาเฟีย

บทที่ 2

ควันสีขาวพวยพุ่งออกจากปากหยักสีแดงคล้ำของชายหนุ่ม ลีวายแช่ตัวในอ่างอาบน้ำที่โรยด้วยดอกกุหลาบจำนวนมาก

"ยัยเด็กบ้า!" ลีวายสบถออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของเด็กสาวเมื่อกลางวัน ผมบ็อบสั้นสีน้ำตาลอ่อนขลับให้เธอดูเหมือนเด็กอายุสิบขวบ ดวงตากลมโตใสซื่อนั่นอีก ขนตายาวงอนเป็นแพ คิ้วโก่งสวยรับกับใบหน้าจิ้มลิ้มของเจ้าหล่อน ปากอิ่มสีชมพูอ่อนไร้การแต่งแต้มนั่น มันน่า....

"เฮ้ย! คิดบ้าอะไรวะกู" ลีวายสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออกไปจากหัว เขาจะไปนึกถึงเด็กคนนั้นทำไมกัน อาจจะเพราะเธอกวนประสาทเขาแน่ๆ ใช่ต้องใช่แน่ๆ ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง

ครืด~ ครืด~

โทรศัพท์สั่นอยู่บนอ่างล้างหน้า เขาเอื้อมหยิบก่อนจะกดรับ

"ฮัลโหล"

(เสี่ยครับ ที่บ่อนมีปัญหาครับนายให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ)

"ปัญหาอะไร"

(เหมือนเดิมครับเสี่ย มีพวกเล่นพนันแล้วไม่มีจ่าย)

"เท่าไหร่"

(5 ล้านครับเสี่ย)

"อืม จับมันไว้ก่อน เดี๋ยวกูไป"

ลีวายกดวางสายก่อนจะลุกจากอ่าง ร่างกำยำเดินไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะหยิบกุญแจรถคันหรูควงออกไป ใช้เวลาเพียงสิบห้านาทีก็มาถึงผับดังใจกลางเมือง ด้านในเป็นผับธรรมดา แต่ใครจะรู้ว่าเป็นแหล่งซ่องสุมพวกนักพนันที่อยู่ชั้นใต้ดินข้างล่าง มีทุกอย่างที่ผิดกฎหมาย

"มันอยู่ไหน" ลีวายเอ่ยถามมือขวาคนสนิทที่เฝ้าหน้าประตู 'มหานรก' ที่เรียกแบบนี้เพราะส่วนมากมักไม่มีใครได้เล็ดลอดออกไป ถึงออกมาได้ ก็มาแต่เพียงร่างไร้วิญญาณ

"ด้านในครับเสี่ย" ทิวเปิดประตูให้นายเข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูแน่นหนา ภายในเป็นห้องสีดำมืดสนิท มีเพียงแสงไฟกลางห้องอยู่หลอดเดียว กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ที่แห่งนี้สังหารคนมานักต่อนัก

"ยะ..อย่าทำอะไรผมเลยครับเสี่ย ผมยอมแล้ว จะหาเงินมาคืนให้นะครับเสี่ย ไว้ชีวิตผมด้วย" ชายวัยกลางคนคลานเข่าไปกอดขาชายหนุ่มไว้แน่น ตัวสั่นเท่าอย่างหวาดกลัว

"กูให้โอกาสมึงมานานมากแล้ว คิดว่ากูจะให้ต่อมั้ย?" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำเอาคนฟังเสียวสันหลังวาบ

"ผมมีลูกมีเมีย ไว้ชีวิตผมด้วยนะเสี่ย" ชายวัยกลางคนละล่ำละลักบอกอย่างกลัวตาย มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย

"ไอ้ทิว!" ทันทีที่เอ่ยเรียก มือขวาคนสนิทก็หยิบปืนวางไว้บนมือชายหนุ่มทันที ดวงตาชายวัยกลางคนเบิกกว้างพลางถอยกรูดอย่างหวาดกลัว

"จับมัน!" สิ้นคำสั่งการ์ดสองคนก็จับมันขึงไว้กับผนังไม่ให้ดิ้นหนีไปได้

ปัง!!

ควันพวยพุ่งออกจากปลายกระบอกปืน ก่อนที่ชายวัยกลางคนจะล้มลงไปกับพื้น เลือดกระเซ็นกระจายไปทั่วเมื่อลูกปืนยิงเข้ากลางหน้าผากอย่างแม่นยำราวกับจับวาง

"ลากศพมันไปทิ้ง!"

"ครับเสี่ย!" การ์ดสองคนลากศพมันออกไป ลีวายหยิบผ้ามาเช็ดเลือดที่กระเด็นเปื้อนนิดหน่อยอย่างใจเย็น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เสี่ยครับ!! แฮ่กๆ" การ์ดวิ่งมาหน้าตาตื่นพลางหอบหายใจเร็วถี่

"มีอะไร" ลีวายเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด

"มีคนโกง มันหนีไปทางด้านหลังแล้วครับเสี่ย!!" การ์ดชี้ไปด้านหลังผับที่มีคนหัวหมอโกงพนันแล้ววิ่งหนีไป

"พวกมึงก็ไปตามสิวะ!!" เขาผลายตามองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปยังห้องพัก นานเกือบครึ่งชั่วโมงการ์ดคนเดิมก็กลับมารายงานความคืบหน้า

"ว่าไง"

"มันหนีไปได้ครับเสี่ย" การ์ดก้มหน้าไม่กล้าสบตาคมของชายหนุ่ม

"บัดซบ!! ปล่อยมันหนีไปได้ยังไง!"

ผวั๊ะ!!

หมัดหนักต่อยลงที่แก้มสากของการ์ดทันทีที่พูดจบ เขาหงุดหงิดเป็นอย่างมาก มีเรื่องให้ปวดหัวทุกวัน

"ขอโทษครับเสี่ย"

"แล้วมันโกงไปเท่าไหร่" ลีวายยกขาขึ้นไขว้ห้าง พลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันออกมา

"โกงไปสองล้านครับเสี่ย กับหนี้ที่มันติดอยู่อีกสามล้านห้า"

"ให้มันได้แบบนี้สิ! พวกมึงไปลากคอมันมาให้ได้! จับเป็นเท่านั้น! กูจะสั่งสอนมันเอง" น้ำเสียงเย็นยะเยือกทำเอาคนฟังถึงกับขนลุก ชะตาชายคนนั้นไม่น่ารอด

"ครับเสี่ย!"

อีกด้านของหญิงสาว พัชชานั่งตบยุงตั้งแต่หัวค่ำ เธอรอปิดประตูบ้านอยู่เป็นประจำ เพราะบางทีพ่อเลี้ยงเธออาจเมามา

"ไปไหนของเขานะ" ปากอิ่มบ่นอุบอิบพลางตบยุงที่กัดตามตัวเต็มไปหมด ก่อนจะเห็นพ่อเลี้ยงเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาอย่างรวดเร็ว

"แฮ่กๆ~ โอ้ยเหนื่อย แฮ่กๆ"

"พะ..พ่อ วิ่งทำไมจ้ะ หรือพ่อหนีอะไร" พัชชาเอ่ยถามพลางชะเง้อมองทางที่พ่อเลี้ยงวิ่งมา ว่ามีใครตามมาหรือไม่

"เดี๋ยวกูตบเลยอีนี่! ไปเอาน้ำมา! คนยิ่งเหนื่อยๆ" เธอหลับตาปี๋เมื่อพ่อเลี้ยงง้างมือจะตบเธอ

"จ้ะๆ" พัชชารีบลุกไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาให้พ่อเลี้ยงดื่ม

"ปิดบ้านเลยนะ ล็อกให้แน่นๆ" พ่อเลี้ยงเอ่ยปากสั่งก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง แล้ววิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว พัชชาเกาหัวอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร เธอเดินไปปิดประตูบ้านก่อนจะดับไฟเข้านอน