ตอนที่ 2

ดวงตาคมกริบสีทองอร่ามวาววับน่ากลัว กรามแกร่งที่มีไรหนวดสีเขียวขึ้นประปรายขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกอย่างรุนแรง

“ฉันจะต้องทำให้นายรู้จักรสชาติของคำว่า ‘พ่ายแพ้’ บ้าง เดนนิส โอซิล”

มาร์คอสคำรามในลำคอด้วยความคลั่งแค้น ทั้งชิงชังอแมนด้า ทั้งขัดเคืองใจเดนนิส โอซิล ที่พวกนั้นบังอาจยัดเยียดความพ่ายแพ้ใส่มือมาโดยที่เขาไม่ต้องการ

“เกมนี้ยังอีกยาว... เดนนิส โอซิล”

หนุ่มหล่อปานเทพปั้นแต่งอาฆาตอยู่ภายในอกด้วยความเจ็บแค้น หากทุกอย่างมันเป็นไปตามกติกาเขาคงไม่แค้นจนจุกอกแบบนี้หรอก คนตัวโตเกินหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานไม้ราคาแสนแพง ตวัดตาสีทองมองเศษโทรศัพท์มือถือราคา 4 แสนเรียลบราซิล (Real) ด้วยความขัดเคืองใจ ก่อนจะเอื้อมมือใหญ่ไปกระชากกระบอกโทรศัพท์พื้นฐานขึ้นมาแนบหู นิ้วใหญ่กดต่อหาบุคคลเป้าหมายทันที และเมื่อคู่สนทนารับสายหนุ่มหล่อสุดเซ็กซี่แห่งปีก็รีบออกคำสั่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ผมต้องการรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับ เดนนิส โอซิล เจ้าของโอซิล กรุ๊ป ไม่เว้นแม้แต่เรื่องบนเตียง... เอ่อ แล้วผมต้องการโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ เอาขึ้นมาให้ผมในอีก 15 นาทีข้างหน้า...”

เมื่อคู่สนทนารับคำด้วยความนอบน้อมแล้ว มาร์คอสจึงกระแทกกระบอกโทรศัพท์ลงกับแป้นตามเดิม แม้ทุกอย่างที่คิดเอาไว้ในหัวจะได้กระทำลงไปแล้ว แต่กระนั้นมันก็ยังไม่สามารถฉุดรั้งโทสะให้ลดต่ำลงมาได้เลย

ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านถึงเพียงนี้นะ ก็แค่ไม่ได้โปรเจ็คยักษ์อย่าง สเตท โอเชี่ยนวัน แค่นั้นเอง

ก็เสียหน้ายังไงล่ะ

ความคิดหนึ่งในสมองร้องตอบออกมา และนี่มันก็เป็นคำตอบของการกระทำทุกอย่างของเขาได้เป็นอย่างดี ใช่ เสียหน้า เสียหน้าเป็นอย่างมาก คนอย่างมาร์คอสไม่เคยรู้จักคำว่า ‘ปราชัย’ มาก่อนเลยตั้งแต่ลืมตาดูโลก แต่เดนนิส โอซิล กับอแมนด้าทำให้เขาต้องลิ้มรสชาติของมัน และคอยดูเถอะว่าเขาเอาคืนอย่างสาสมแน่

ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังราคาแพงสีดำของตัวเองอีกครั้ง ช่วงขากำยำในกางเกงขายาวเนื้อดีเดินอ้อมโต๊ะทำงานออกมา มุ่งหน้าตรงไปหยุดยืนอยู่บานกระจกกันกระสุนขนาดใหญ่ วิวเบื้องล่างของนครเซาเปาโลชัดเต็มสองตา แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถทำให้มาร์คอสอารมณ์เย็นลงได้เลย ชายหนุ่มยังคงร้อนระอุดั่งไฟ และมันคงไม่ดับลงง่ายๆ แน่หากคนที่ทำให้เขาเจ็บใจมันยังอยู่เย็นเป็นสุข

กรุงเทพมหานคร, ประเทศไทย

เป็นเช้าที่แสนน่าเบื่อสำหรับ พเยีย ศุภกานต์ กำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อผลพวงของรถติดซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกรุงเทพมหานครทำให้หล่อนต้องมาทำงานสายเป็นครั้งที่สองในสัปดาห์เดียวกัน ทั้งๆ ที่ไม่ได้นอนดึกดื่น แต่เจ้านาฬิกาปลุกเส็งเคร็งดันเกิดมาถ่านหมดเอาเสียนี่

หญิงสาวเจ้าของฉายาเชยขั้นเทพถอนใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความวิตกกังวลกับภาพลักษณ์ของตัวเองในสายตาของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อ กลัวเขาจะมองหล่อนเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ และขับไล่หล่อนออกจากตำแหน่งเลขาหน้าห้อง

ซึ่งหล่อนยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้... ไม่มีทางหรอก หล่อนไม่มีทางยอมอยู่ห่างจาก เดนนิส โอซิล เจ้านายรูปหล่อที่ตัวเองแอบปลื้มอย่างแน่นอน

มือสีขาวสะอาดที่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อสูทสีน้ำตาลที่หญิงสาวสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในเอาไว้ยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายขึ้นมาตามไรผมออก พยายามทำสูดลมหายใจเข้าออกให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อลดจังหวะโครมครามของหัวใจตัวเองให้ช้าลง

ปลีน่องที่โผล่ออกมาจากกระโปรงสีทึบยาวเลยหัวเข่าลงมาคืบกว่าขยับจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิดออก แต่ด้วยความรีบร้อนทำให้หญิงสาวชนเข้ากับเจ้าหน้าที่การเงินคนหนึ่งที่เดินสวนออกมาพอดี และเมื่อแว่นสายตาอันใหญ่ร่วงหล่นลงกับพื้น ความพร่ามัวก็เข้ามาเยือนในทันทีเพราะพเยียสายตาสั้นมาก

หญิงสาวรีบทรุดตัวลงควานหาแว่นตาของตัวเอง แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ

“อยู่ไหนนะ...”

พึมพำออกมาด้วยความร้อนใจ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมๆ กับแว่นตาที่ถูกสวมเข้ามาใส่บนใบหน้าของหล่อนตามเดิม

และเมื่อการมองเห็นกลับมาชัดเจนดังเดิม สิ่งแรกที่พเยียเห็นก็คือ เดนนิส โอซิล นั่งบนส้นเท้าอยู่ตรงหน้าของหล่อนนี่เอง

“เจ้านาย...!”

เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันนะ แล้วเมื่อกี้นี้เขาคงเห็นความซุ่มซ่ามของหล่อนเข้าแล้วแน่ๆ เลย โอ้... สวรรค์นี่หล่อนยังดูแย่ในสายตาของพ่อเดนนิสรูปหล่อปานเทพคนนี้ไม่พออีกหรือนี่

“คุณมาทำงานสายหรือพเยีย...”

“เอ่อ...”

พยายามทำหน้าทำตาให้เป็นปกติ แต่ก็ห้ามแก้มสาวที่ระเรื่อขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกขัดเขินยิ่งนักเมื่อถูกมือใหญ่ของเดนนิสแตะเบาๆ ที่ต้นแขนและประคองให้หล่อนลุกขึ้นยืน ท่าทางของชายหนุ่มดูเฉยชาและบอกให้รู้ว่าช่วยเหลือตามมารยาทเท่านั้น แต่กระนั้นหล่อนก็อดใจเต้นแรงไม่ได้อยู่ดี

“ช่างเถอะ เพราะผมก็สายเหมือนกัน”

เดนนิส โอซิล มองเลขาสาวสุดเชยของตัวเองด้วยความเอ็นดู พเยีย ศุภกานต์ไม่เคยแต่งหน้ามาทำงานเลยแม้แต่ครั้งเดียว และก็ไม่เคยถอดเสื้อผ้าพรางหุ่นของตัวเองของเลยแม้แต่ครั้งเดียวเช่นกัน ทำงานด้วยกันมาเกือบห้าปี แต่ถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าภายในชุดตัวโคร่งของเจ้าหล่อนนั้นซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง

“ไปเถอะไปทำงานกันดีกว่า เดี๋ยวสิบโมงมีประชุมใหญ่...”

“ประชุมใหญ่หรือคะ วันนี้ไม่มีนี่คะ หรือว่าพเยียจะจำผิด...”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลของเลขาสาวสุดเชยทำให้หนุ่มหล่ออย่างเดนนิส โอซิลต้องรีบแก้ไขความเข้าใจผิดออกมา

“เนื่องจากเราสามารถแย่งโปรเจ็คยักษ์จากคู่แข่งตัวฉกาจอย่าง มาร์คอส คิงดอม มาได้สำเร็จ ผมจึงต้องการหารือกับทุกคนน่ะ...”

“เราได้งานหรือคะเจ้านาย...”

สาวน้อยร้องออกมาด้วยความดีใจ เพราะตอนแรกทางเจ้าของงานมีทีท่าว่าจะไปจ้างทาง มาร์คอส คิงดอม แทน โอซิล กรุ๊ป ของเดนนิส สร้างตึกระฟ้ามูลค่าเม็ดเงินลงทุนจำนวนกว่าแสนล้านเหรียญสหรัฐ แต่สุดท้ายงานยักษ์นี้ก็มาตกอยู่ในมือของโอซิล กรุ๊ป จนได้ แม้จะไม่รู้ว่าเดนนิสทำยังไงถึงสามารถแย่งงานใหญ่นี้มาจาก มาร์ลอส โรเจอริโอ ได้ก็ตาม

“ใช่ สเตท โอเชี่ยนวัน เป็นของเรา...”

เดนนิสโปรยยิ้มทรงเสน่ห์ให้กับเลขาสาวสุดเชยของตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดรออยู่ หญิงสาวรีบก้าวตามร่างสูงใหญ่เฉียดร้อยเก้าสิบเซนติเมตรของเดนนิสเข้าไปในลิฟต์ติดๆ

บรรยากาศเงียบเชียบเพราะเจ้านายหนุ่มหล่อของหล่อนไม่ได้ชวนคุยอะไรออกมาอีก ทำให้พเยียมีโอกาสได้ลอบมองชายหนุ่มถนัดตามายิ่งขึ้น

เดนนิส โอซิล ลูกครึ่งไทย-เยอรมันคนนี้หล่อมากเลยในสายตาของหล่อน และพเยียก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเลยว่าในสายตาของผู้หญิงทั่วโลกก็ต้องมองเหมือนกับหล่อนกันทุกคน

ก็แม้ใบหน้ารูปสี่เหลี่ยมในกรอบผมสีดำตัดอย่างประณีตจะดูกระด้างไปบ้าง แต่ปากคอคิ้วคางที่สมบูรณ์แบบนั้นทำให้ชายหนุ่มหล่อเลิศมากในปฐพีนี้ ดวงตาสีฟ้าจัดหวานซึ้งด้วยแพขนตายาวงอน จมูกโด่งงองุ้มแบบผู้ดี แนวกรามแกร่งกระด้างมีไรหนวดสีเขียวขรึมตลอดเวลา บ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นเป็นคนที่หนวดขึ้นเร็วมากแค่ไหน และที่ติดตราตรึงใจที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นริมฝีปากสีสดบางเฉียบ มันดูเซ็กซี่และอันตรายในเวลาเดียวกัน

ให้ตายเถอะ... นี่หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่นะ เดนนิสเป็นเจ้านายของหล่อน และเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทางกับหล่อนในแง่ชู้สาวเลยสักครั้งเดียว ก็หล่อนไม่ใช่เหรอที่เป็นคนจัดตารางให้กับผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงกับเขาน่ะ

สาวน้อยถอนใจแล้วถอนใจอีกกับสิ่งที่ตัวเองคิด ใช่ หล่อนแอบชอบ แอบปลื้มเดนนิส โอซิลคนนี้มากมาย แต่ระยะห่างที่เว้นเอาไว้มันก็สามารถทำให้หล่อนอยู่ใกล้ชิดกับเขามาได้ถึง 5 ปีโดยไม่ได้แสดงพิรุธใดๆ ออกไปให้เขารู้เลยแม้แต่นิดเดียว

และหล่อนก็ควรจะรักษาระยะห่างนี้เอาไว้ชั่วนิรันดร์...

“หน้าผมมีอะไรติดหรือพเยีย...”

เสียงนุ่มที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงเตือนว่าประตูลิฟต์กำลังจะเปิดทำให้สาวน้อยตื่นจากภวังค์ทันที แก้มสาวระเรื่อขึ้นมา สมองรีบหาคำแก้ตัวที่ดูน่าเชื่อถือที่สุดทันที

“เอ่อ...”

“ว่าไง หน้าผมมีอะไรติดอยู่...” เขาไม่ใช่แค่คาดคั้นทางน้ำเสียง แต่เขายังจ้องเขม็งมองหน้าหล่อนมาตรงๆ อีกต่างหาก

“เอ่อ... พเยีย... พเยียเห็นผมเจ้านายยุ่งๆ น่ะค่ะก็เลยมองนานไปหน่อย”

คนตัวโตไม่ตอบ แต่กลับระบายยิ้มแปลกๆ ออกมา จากนั้นเขาก็ก้าวยาวๆ เดินออกไปจากลิฟต์ด้วยท่าทางแสนสง่างาม พเยียเป่าปากด้วยความโล่งอก ก่อนจะรีบวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว