บทที่ 1-2

เรื่องของฉัตรพระอินทร์ทำให้คนเป็นพี่เครียดพอสมควร วันรุ่งขึ้นจึงโทรไปปรึกษาวิชุดาแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากยืมเงินเนื่องจากละอายใจ รายนี้อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานจนคนเป็นหัวหน้ารู้สึกผิดสังเกต คาดคั้นถึงได้รู้ว่ากำลังประสบปัญหาเรื่องเงิน

ความจริงหล่อนเองก็ไม่ค่อยชอบนิสัยฟุ้งเฟ้อของฉัตรพระอินทร์สักเท่าไหร่ แต่ติดที่ตัวเองนั้นเอ็นดูช่ออัญชันเพราะเห็นว่าเป็นเด็กนิสัยดีมีมานะ ซึ่งต่างกับน้องสาวราวฟ้ากับเหว ด้วยความสงสารและเห็นใจ วิชุดาจึงรับปากว่าจะช่วยเท่าที่สามารถช่วยได้ ช่ออัญชันจึงได้แต่อึ้งจนน้ำตาไหลเพราะซาบซึ้งในความเมตตาของหญิงสาวเจ้าของร้านอาหาร

ตั้งแต่เกิดเรื่องพันตำรวจเอกแสนก็ไม่กลับไปนอนที่บ้านเลย หอบเสื้อผ้าและเครื่องแบบมานอนค้างที่บ้านพักข้าราชการของเพื่อนสนิท บ้านที่นานๆ ทีเจ้าของจะกลับมาพักสักครั้ง จนช้องนางเริ่มระแวง คิดว่าเขาคงจะตัดหางปล่อยวัดนางแน่ ทว่าเริ่มมีความหวังเมื่อฉัตรพระอินทร์โทรมาแจ้งว่าช่ออัญชันจะช่วย แต่รายนี้ต้องทำตามที่ขอคือโทรไปเจรจากับผู้ช่วยเสี่ยธีร์เพื่อผ่อนผันระยะเวลาเนื่องจากติดปัญหาการรวบรวมเงิน

ก่อนวางสาย คนเป็นแม่ขอให้ฉัตรพระอินทร์คุยกับช่ออัญชันให้เกลี้ยกล่อมบิดาเรื่องกลับบ้าน เพราะรายนั้นตั้งแต่บอกว่าจะช่วยก็เงียบหายและไม่กลับมาให้นางเห็นหน้าอีกเลย จนทุกวันนี้นางต้องอยู่โดดเดี่ยวลำพัง ไหนจะกลัวสารพัดกลัว กลัวถูกทอดทิ้งก็กลัว กลัวว่าเจ้าหนี้จะตามล่าก็กลัวอีก

เป็นอันว่าช้องนางตัดสินใจไม่รับข้อเสนอของเสี่ยธีร์ ตอนนางบอกผู้ช่วยของเสี่ยไปวันนั้น เขาเองก็ดูเหมือนจะอึ้งที่นางกล้าปฏิเสธ ทว่าเมื่อโทรแจ้งผู้เป็นนาย กลับได้คำตอบว่าเขาต้องการเจรจากับช้องนางเป็นการส่วนตัว

วันนี้แล้วที่เขานัดให้นางมาพบยังโรงแรมในเมือง หญิงกลางคนใคร่รู้นักว่าเสี่ยธีร์จะรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ครั้งนี้ช่ออัญชันถูกขอร้องให้มาด้วย เพราะฉัตรพระอินทร์ไม่อยากมาเจอหน้าคนพวกนี้ อีกทั้งช้องนางกลัวว่าคนของเสี่ยจะตุกติกวางแผนจับตัวฉัตรพระอินทร์ไปจึงให้อยู่รอฟังข่าวที่บ้าน เดือดร้อนพี่สาวต้องลางานมาเป็นเพื่อนแม่เลี้ยง เพราะไม่อยากให้นางมาคนเดียว

แต่ปรากฏว่าเมื่อถึงเวลาจริงๆ กลับเป็นผู้ช่วยหุ่นผอมแห้งคนเดิมที่ออกมาเจรจาแทน จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสได้พบหน้าเสี่ยธีร์ เหมือนเขาจงใจจะกลั่นแกล้ง เจตนาทำให้เสียเวลาเสียความรู้สึก ลูกหนี้อย่างช้องนางชักหงุดหงิด เพราะสุดท้ายฝ่ายนั้นก็ไม่ได้เลื่อนระยะเวลาใช้หนี้ให้ แถมยังประชดประชันฝากผู้ช่วยมาอีก ว่านางมีเวลาเหลือตั้งหนึ่งอาทิตย์กว่าจะถึงกำหนดใช้หนี้

“เหมือนเขาตั้งใจจะบีบเรายังไงยังงั้นเลยนะคะ” ช่ออัญชันออกความเห็น ช้องนางเองก็รู้สึก นางหอบเอาสีหน้างอง้ำเดินออกจากโรงแรม

ระหว่างนั้นมีกลุ่มคนเดินสวนเข้ามาสี่ห้าคน ซึ่งคนท้ายนางจำได้ว่าคืออาเขต สีหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่มลายหายไปทันที อีกฝ่ายก็คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอช้องนางที่นี่

ทั้งคู่หยุดทักทายกันเล็กน้อยตามประสาคนรู้จัก ก่อนรองนายกอบจ. หนุ่มจะมองเลยมายังหญิงสาวที่ยืนทำหน้าตาสงสัยอยู่ข้างคู่สนทนา คนเป็นแม่เลี้ยงรีบแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน อดีตนักการเมืองหนุ่มรีบยกมือรับไหว้ตอนฝ่ายหญิงกล่าวทักทายตน

“สวัสดีครับ วันก่อนตอนคุยกับท่านผู้กำกับฯ ยังพูดถึงอยู่เลย พอดีบริษัทที่น้องช่อทำงานด้วยน่ะเป็นบริษัทของเพื่อนพี่เอง” เขาเปิดบทสนทนาด้วยรอยยิ้มเป็นกันเอง น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังและไม่มีท่าทีขัดเขิน

ดูจากภายนอกอาเขตเป็นหนุ่มที่มีหน้าตาและรูปพรรณสัณฐานดี แต่งกายในชุดข้าราชการสีกากีแลภูมิฐานและโดดเด่นกว่าสมาชิกคนอื่นที่เดินผ่านไป ช่ออัญชันยิ้มระคนแปลกใจที่เขาทำเหมือนรู้จักเธอมาก่อน ผิดกับเธอที่ยังประหม่าเพราะเพิ่งเคยเจอตัวจริงของเขาเป็นครั้งแรก

“ระเหรอคะ...” เจ้าตัวละล่ำละลักตอบแล้วเงียบไป เป็นเหตุให้รองนายกอบจ. หนุ่มรู้สึกขำและเอ็นดูอยู่ในที

“ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะครับ เอ่อ ขออนุญาตเรียกแทนตัวเองว่าพี่นะครับจะได้แลเป็นกันเองหน่อย” อาเขตหัวเราะเสียงเบา สายตาสบประสานกับคู่สนทนาตลอดเวลา พูดจบเขาหันมองหน้าช้องนางเชิงขออนุญาต ทว่าคนเป็นแม่ก็ไม่ติดขัดอะไร กลับดูจะปลาบปลื้มด้วยซ้ำที่เห็นชายหนุ่มให้ความสนิทสนมด้วย

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปประชุมก่อนนะ ผมไปก่อนนะครับคุณช้อง ไว้เราคงได้เจอกันอีก” พูดพลางยกมือไหว้ล่ำลา ไม่ลืมที่จะหันมายิ้มกับช่ออัญชันที่ยืนเยื้องไปด้านหลังอีกครั้ง หากคราวนี้สังเกตว่าฝ่ายหญิงดูจะผ่อนคลายขึ้น

ช่ออัญชันยกมือไหว้ลาเขาอย่างมีมารยาท พร้อมยิ้มให้น้อยๆ อย่างมีอัชฌาสัยไมตรี

คล้อยหลังชายคนดังกล่าว ช้องนางยังยิ้มไม่หุบเพราะดูเหมือนจะยิ่งปลาบปลื้มอดีตนักการเมืองหนุ่มรายนี้ขึ้นไปอีก

“นี่ถ้าเกิดคนที่มาขอยัยฉัตรเป็นคุณเขตนี่ล่ะก็นะ แม่จะไม่หนักใจเลย เผลอๆ จะรีบหาฤกษ์แต่งให้ด้วยซ้ำ” นางบ่นลอยๆ ซึ่งช่ออัญชันได้ยินแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคิดว่านางน่าจะพูดเล่น แต่ที่ไหนได้ ช้องนางไม่ได้คิดแค่นั้น

ระหว่างเดินลงมาตามทางลาดด้านหน้าของโรงแรม นางเริ่มมีความคิดว่าจะทำอย่างไรให้ฉัตรพระอินทร์ได้มีโอกาสรู้จักกับรองนายกอบจ. หนุ่มรายนี้ เผื่อว่าทั้งคู่เกิดถูกอกถูกใจกันขึ้นมา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นได้ อนาคตนางก็จะได้หมดห่วง