บทที่เก้า ...งานเข้า (๒)

“ไปๆ ไปกินข้าวเถอะ” แตะหลังรุ่นน้องแล้วเดินไปทานข้าวที่โต๊ะกลางของสตูดิโอปล่อยให้รุ่นพี่เคลียร์กันเอาเอง งานเข้าแบบไม่รู้ตัวก็ขอให้ผ่านไปด้วยดีแล้วกัน พี่ดินเอาตัวรอดเป็นอยู่แล้วเขาเชื่อมือพ่อปลาไหลเหรียญทอง

“ซื้อมาจากไหนคะน่าตาน่าทานทั้งนั้นเลย” ถามเสียงหวานกวาดตามองอาหารแล้วยิ้มที่ดูอย่างไรก็ไม่จริงใจสักนิด

“ทำเองค่ะ แต่พอดีทำมาพอทานแค่สองคน” อยากลุกขึ้นปรบมือให้ภรรยาเหลือเกินทำเอาณดาหน้าหดลงแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้

“พี่กิ่งคะ ตักข้าวให้ณดาด้วยนะคะว่าจะลองชิมอาหารของแฟนพี่ดิน” หันไปสั่งผู้จัดการส่วนตัวแล้วนั่งเท้าคางมองหน้าสองสามีภรรยา พยายามข่มอารมณ์อิจฉาเอาไว้แต่แววตาก็ปิดไม่มิด

“แต่งงานกันกี่เดือนแล้วคะ”

“จะเข้าสามเดือนแล้ว” พสุธาตอบอย่างภูมิใจเพราะตอนแรกคิดว่าจะล่มตั้งแต่ช่วงไปฮันนีมูนด้วยซ้ำพอผ่านมาได้ขนาดนี้ก็เบาใจไปได้ เขาโอบกระชับภรรยามากขึ้น

“แหม อีกไม่นานก็คงเลิกใช่ไหมคะพี่ดินคบใครทีไรไม่เคยเกินสามเดือนเลย” ถ้าใจกล้าเธอจะถลาเข้าไปตบปากบางนั้นแรงๆ สักสองสามที ปากช่างเป็นมงคลเสียเหลือเกินไม่ต่างกับพสุธาที่คิดเหมือนภรรยาแต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น

“ที่บ้านไม่สอนเรื่องมารยาทการพูดหรือคะว่าแบบไหนน่าฟังหรือแบบไหนดูไร้การอบรม” มาแบบนิ่มๆ แต่ทิ่มใจคนฟังแบบนี้แหละดาริกาผู้อยู่เหนือหญิงทุกคนของพสุธา ใบหน้าหวานไม่มีแววเยาะเย้ยแต่แค่คำพูดและแววตาว่างเปล่าก็ทำให้นางแบบสาวดิ้นเร่าๆ อยากพุ่งเข้าไปตบแต่ต้องรักษาชื่อเสียงไว้จึงทำเพียงกัดฟันข่มอารมณ์

“ล้อเล่นน่ะค่ะ หวังว่าพี่ดาวคงไม่คิดจริงจัง”

“คิดสิคะ พูดจาแบบนี้พี่ตีความได้ว่าคงอยากให้พี่กับดินเลิกกันแต่เสียใจด้วยนะคงอีกนานพอดีเราผูกพันกันเกินกว่าจะเชื่อคำพูดพล่อยๆ ของคนอื่นค่ะ” ไม่รู้ฤทธิ์เสียแล้ว เธอไม่ถนัดใช้กำลังแต่หากให้ใช้วาจาก็ขอให้บอกพร้อมเสมอ

“โอ้โฮ เจ็บปวด” กระซิบเบาๆ ข้างหูเธอก่อนจะยิ้มออกมา พอดีกับที่จานข้าวของณดาวางไว้ตรงหน้าเธอจึงได้เปลี่ยนเรื่องทั้งที่ใจคับแค้นอยากให้ดาริกาเจ็บช้ำบ้าง

“ข้าวมาพอดี ขอชิมหน่อยนะคะว่าฝีมือพี่ดาวเป็นอย่างไร”

“เชิญค่ะ” เปิดทางให้อีกฝ่ายชิมก่อนแล้วตนเองก็ลุกขึ้นจากตักสามีเพื่อหาเก้าอี้มานั่งใครจะไปทนนั่งตักเขาแล้วกินข้าวได้บ้างน่าอายจะตายแค่นี้ก็โดนเม้าธ์จนพรุนไปหมดแล้ว พสุธายอมปล่อยแต่โดยดี อมยิ้มมองดาริกา

“ปากแบบนี้น่าจับมาจูบจริง” จากที่เคยคิดว่าจะเกิดเรื่องก็พลันโล่งอกเพราะท่าทีของภรรยาไม่ได้โกรธเคืองแต่อย่างใด

“เรายังมีเรื่องต้องเคลียร์กันอยู่นะ” ตอบกลับเสียงเบาขณะนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกที่ทีมงานหามาให้ พสุธาหน้าหดลงแล้วตักข้าวกินทั้งยังแบ่งข้าวใส่จานให้ภรรยาอย่างน่าอิจฉา

“อร่อยดีนะคะ ต้มยำรสชาติจัดจ้านแต่พี่ดินไม่ค่อยชอบไม่ใช่หรือคะ” ยังไม่วายหาเรื่องอีกจนดาริกาอยากถอนหายใจออกมาดังๆ

“ใครบอกว่าไม่ชอบ ชอบมากที่สุดเลยต่างหาก” เห็นแววว่าตนเองจะซวยเลยรีบตอบรวดเร็ว

“อ๋อ คงชอบจริงแหละค่ะตอนณดาเสิร์ฟให้บนเตียงยังกินไม่ยั้งเลย ทำเอาณดาเหนื่อยแทบแย่” แต่คนจะซวยตอบอย่างไรก็ไม่พ้น ณดามองภรรยาของเขาแล้วยักคิ้วให้คิดว่าตนเองเหนือกว่าจนดาริกาต้องกำหมัดแน่นระงับอารมณ์ท่องพุทโธในใจ

“ก็อย่างว่าแหละค่ะ คนเราจะกินทิ้งกินขว้างก็ไม่แปลกในเมื่อไปเสนอให้เขาขนาดนั้น ไม่รู้จักอายบ้างหรือไง พี่สงสารพ่อแม่จริงเลยเลี้ยงมาเสียดิบดี” ที่จริงอยากว่าคนของตัวเองด้วยซ้ำแต่ก็ไม่มีสิทธิ์เพราะตอนนั้นเขากับเธอเป็นแค่เพื่อนกันจะใช้สถานะไหนไปหึงหวงจึงทำได้เพียงตอกกลับในตอนนี้

“พี่ดาว!” นางแบบสาวสวยตบโต๊ะเสียงดังลุกขึ้นจะเข้าไปหาเรื่องจนผู้จัดการต้องเข้ามาห้ามโดยดึงแขนเธอเอาไว้

“จำไว้ด้วยนะคะว่าพี่ดินเคยเป็นแฟนณดามาก่อนและที่เราเลิกกันเพราะณดาบอกเลิก พี่ดินยังรักณดาส่วนพี่ก็แค่คนเข้ามาอีกไม่นานก็เลิกกัน ขอให้เลิกโดยเร็วแล้วกัน” ก่อนไปไม่วายทิ้งระเบิดให้เสียลูกใหญ่จนตากล้องหล่อนิ่งค้างไม่กล้าหันไปมองภรรยา

“วันนี้ณดาไม่มีอารมณ์ถ่ายแล้วค่ะ” คำพูดนั้นทำเอาผู้ช่วยช่างภาพวิ่งไปหาเธอโดยเร็วไม่เว้นแม้พสุธาที่ขาไปก่อนสมองเสียอีก งานนี้จะปล่อยให้พังไม่ได้เพราะกว่าจะมีคิวก็อีกหนึ่งสัปดาห์ซึ่งหนังสือฉบับนี้มีกำหนดวางแผนอีกสองสัปดาห์ถ้าถ่ายและส่งงานไม่ทันมีหวังแย่แน่

“ไม่ได้นะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้” ยืนดักหน้าเธอเอาไว้ใบหน้าหล่อเคร่งขรึมเริ่มเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะผลกระทบไม่ใช่แค่เขาคนเดียวแต่ยังมีทีมงานที่ต้องมาพลอยเดือดร้อนไปด้วย

“ทำไมจะไม่ได้ค่ะ ณดาเป็นนางแบบจะถ่ายหรือไม่ถ่ายก็ได้มันเป็นความพอใจของณดา” ร่างบางกอดอกมองอย่างผู้ที่เหนือกว่าพลางชำเลืองไปที่ดาริกาซึ่งนั่งหน้านิ่งอยู่บนโต๊ะกินข้าว ไม่ว่าอย่างไรพสุธาก็ต้องเลือกมาหาเธอก่อนผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว

“แต่มันก็เป็นหน้าที่ของคุณที่ต้องทำงานให้เสร็จเหมือนกัน”

“ไม่ค่ะ ณดาไม่ทำเดี๋ยวไปคุยกับคุณดนุพลให้หาคนใหม่มาแทนก็ได้ ณดาไม่ซีเรียสกับเงินแค่ไม่กี่แสนหรอก” งานวงการบันเทิงก็แค่งานอดิเรกเท่านั้นเพราะบ้านเธอมีธุรกิจใหญ่โตใช้เงินเล่นโดยไม่ทำงานยังได้

“แต่ถ้าพี่ดินอยากให้ณดาถ่ายแบบก็ได้นะคะ” มองเขาแล้วยิ้มออกมาแต่กลับเย็นยะเยือกไปทั่วแผ่นหลัง รอยยิ้มที่ดูน่ากลัวราวปีศาจ

“แต่พี่ดินต้องไปกินข้าวกับณดาเย็นนี้” ตอนนี้รักหรือไม่รักเธอก็ไม่อาจแยกความรู้สึกตัวเองออกขอแค่ได้หักหน้าผู้หญิงหยิ่งยโสคนนั้นเป็นพอ ไม่สนว่าจะผิดศีลธรรมหรือใครจะมองอย่างไรเพราะเธอก็ไม่เคยดีในสายตาใครอยู่แล้ว

“ไม่” ปฏิเสธเสียงแข็งจนทีมงานเริ่มมองหน้ากันว่าควรทำอย่างไรดี

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นณดาก็กลับ พี่กิ่งไปค่ะ” หันไปเรียกผู้จัดการซึ่งยืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงเรียกของดาริกา

“เดี๋ยวก่อน” ร่างบางลุกจากเก้าอี้เดินมายืนข้างพสุธา ณดาหันมายิ้มหวานให้ราวกับนางเอกสาวผู้แสนบริสุทธิ์

“ว่ายังไงคะพี่ดาว” ไม่ว่าจะมองอย่างไรเธอก็ถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้ก็แค่ต้องรอภรรยาอนุญาตให้สามีตนเองไปกินข้าวกับเธอ

“เธออายุเท่าไหร่” คำถามชวนงงออกจากปากดาริกาซึ่งเธอก็ตามไม่ทัน

“ถามทำไมคะ”

“ผู้ใหญ่ถามก็ตอบ” ดาริกาคาดคั้นทางสายตาทำให้นางแบบสาวตอบด้วยความไม่เต็มใจ

“ยี่สิบสี่ค่ะ” ได้ยินแล้วก็กอดอกมองรุ่นน้องตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าจนคนมองรู้สึกหน้าชาเพราะสายตาที่อีกคนใช้คือดูถูกอย่างเห็นชัด

“อายุก็โตพอเป็นผู้ใหญ่แล้วมันไม่ทำให้เธอมีความรับผิดชอบได้มากกว่านี้เลยหรือ การทำอะไรตามใจตัวเองไม่คำนึงถึงคนอื่น ทีมงานเขามาตั้งแต่กี่โมงเสร็จแล้วก็ต้องคอยจัดไฟเซตฉากเตรียมของเป็นชั่วโมง แล้วเธอจะทำตามใจบอกยกเลิกแค่เพราะผู้ชายที่เธอทิ้งเขาไปอย่างนั้นหรือ” คำพูดยาวเหยียดทำเอาณดาหน้าชา บางคำก็ฟังไม่ทันแต่ประมวลผลได้อย่างรวดเร็วว่าด่าเธอเต็มๆ

“อย่ากรี๊ดนะ” เมื่อเห็นนางแบบจะอ้าปากร้องก็ชี้หน้าทันที

“สงสารพ่อแม่บ้างเลี้ยงมาดิบดีลูกมาดิ้นเร่าๆ ตามผู้ชายแบบนี้ ฉันให้เวลาคิดสามนาทีถ้าคิดได้ก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมถ่าย อย่ามาทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต” สาบานได้เลยว่าตั้งแต่โตมาไม่มีใครกล้าด่าเธอยาวแบบนี้ มีแค่ผู้หญิงหน้าจืดคนนั้นคนเดียวที่บังอาจแล้วทำไมเธอต้องยอมทำตามด้วย

“ถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอกเรื่องนี้ถึงนักข่าวแน่ เธอคงไม่รู้ว่าฉันมีเพื่อนเป็นนักข่าวเยอะแค่ไหน เงินนิดหน่อยก็ทำให้นางแบบอย่างเธอตกกระป๋องได้ไม่ยาก” พสุธาที่ยืนอึ้งก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นภรรยาหันหน้าเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารด้วยท่าทีราวนางพญา

“เอายังไงคะน้องณดา” ผู้จัดการเข้ามาถามเสียงเบา

“ก็ถ่ายต่อสิคะ ยืนบื้ออะไรอยู่ไปดูชุดให้ณดาสิ” หันไปแหวใส่ผู้จัดการเสียงดังแล้วเดินกระแทกเท้าเข้าห้องแต่งตัวไม่วายมองไปที่ดาริกาอย่างคาดโทษ แต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะสนเพราะกำลังนั่งทานอาหารด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ดาวจ๋า” รังสีรอบตัวเธอแม้แต่พสุธาก็ไม่กล้าเข้าใกล้ ดูพร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ

“วันนี้ขอบคุณมากนะ” นั่งลงข้างกายภรรยาแล้วบอกเสียงอ่อนหวานหวังให้เธอหันหน้ามาสบตาแต่ดูท่าจะไม่ได้ผลเพราะดาริกายังคงทานข้าวด้วยใบหน้านิ่งๆ

“ถ้าไม่ได้เธอแย่แน่เลย”

“ก็ถ้าฉันไม่มาคงดีกว่านี้ นายคงไปกินข้าวกับเขาแล้ว” โดนเข้าไปหนึ่งดอกทำเอาเหงื่อตกเลย พสุธายิ้มแล้วเข้าไปโอบกอดหวังให้เธออารมณ์ดีแต่กลับโดนมองตาเขียวรีบเอามือออกแทบไม่ทัน

“ไม่ๆ ไม่ไปจ้ะ ใครจะไปฉันก็จะรีบกลับบ้านไปหาเธอ ไปกอดเมียดีกว่า” ใครว่าพสุธาลื่นเป็นปลาไหลตอนนี้แม้น้ำไหลผ่านสบายก็ท่าจะไม่รอด ภรรยาดูจะไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

“อย่างนั้นหรือ” พยักหน้าจริงจังจนคอแทบหลุด ดาริกาไม่ว่าอะไรนอกจากเลื่อนจานข้าวไปให้เขา

“เดี๋ยวถ่ายต่อแล้วกินข้าวเถอะ” แม้ไม่มีประโยคบอกว่าหายโกรธแต่ก็รับรู้ได้ว่าดาริกาไม่ได้โกรธมากมาย

ร่างสูงยิ้มกว้างกินข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย แม้จะมีอาการกลืนไม่ลงจากเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่บ้างแต่เมียเข้าใจทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีแล้ว

“หนูเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ดินดูรักเมีย ที่แท้ก็กลัวเมียนี่เอง” ทีมงานกลุ่มหนึ่งมองสองสามีภรรยาจากที่ไกลๆ ก็รับรู้ได้ถึงความเป็นนางพญาของดาริกาพร้อมทั้งมองที่ตากล้องเจ้าเสน่ห์ก็พบว่าออดอ้อนเมียหนักมาก ทั้งยังดูเกรงใจอีกด้วยก็ไม่แปลกดูจากเหตุการณ์เมื่อครู่เมียพี่ดินเอาเรื่องเหมือนกันแต่เป็นแบบผู้ดีจนมีแต่คนชื่นชม

“อย่าพูดไป เป็นกูก็กลัวเล่นด่ายาวแบบผู้ดีใส่ยายณดาขนาดนั้น ยอมเมียพี่เขาจริงๆ” ช่างผมสาวประเภทสองว่าขึ้นแล้วกอดอก

“พี่ดินไม่รอดแน่ๆ จากนี้ถ้าไปเจ้าชู้ที่ไหนได้ตายแบบศพไม่สวย”

“ไม่ก็โดนตัดจู๋ให้ปลาฉลามกิน สยองแทน”

“คนแบบพี่ดินต้องเจออย่างนี้ แต่ก่อนเจ้าชู้ดีนักตอนนี้พูดไม่ออกเลย” ทุกคนเห็นด้วยเพราะพสุธามีหญิงมาหาไม่เว้นวัน ถ่ายแบบไปหยอกล้อนางแบบไป บางคนพี่ท่านก็ได้ไปรับประทานตื่นเช้ามาหน้าผ่องมีความสุข มาเจอแบบ ดาริกาหน้าหดเหลือสองนิ้ว ดวงโดนนารีปราบโดยแท้