เล่ห์พยาบาทไฟปรารถนา

ประกายวาววามที่ส่องความเจิดจรัสออกมาจากสร้อยคอแพลตินัมประดับเพชรในกล่องอัญมณีสีนิลสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตสุกใสสีน้ำตาลอ่อนบนเรียวหน้ารูปไข่ที่ไล้เมคอัพอย่างเฉิดฉายใต้กรอบผมซึ่งถูกมวยมุ่นและตรึงไว้ด้วยดอกคามิลเลียสีขาวบริสุทธิ์

เจ้าสาวแสนสวยนั่งส่องกระจกบานใหญ่ขณะพิศดูตนเองในชุดแต่งงานสีงาช้างแต่งด้วยผ้าลูกไม้ คอเสื้อคว้านกว้างเผยให้เห็นเนินอกพองามรำไรหากก็ดูไร้จริตยั่วยวนกลับชวนมองให้ใหลหลงในความดึงดูดใจนั้น

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ได้รับการเลือกสรรมาอย่างดีสำหรับ ปรายฟ้า นิรกิจจากร บุตรสาวบุญธรรมเพียงคนเดียวของ นรา นิรกิจจากร เจ้าของโรงแรมระดับห้าดาวสุดหรู ดิ เอเมอรัล ซิตี้ โฮเต็ล ซึ่งติดอันดับท็อป ไฟว์ หรือหนึ่งในห้าโรงแรมชั้นนำของเมืองไทย

“ปราย...เรียบร้อยหรือยังลูก”

สาวสวยวัยยี่สิบสามปีซึ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ไม่นานหันไปตามเสียงนุ่มลึกของชายวัยกลางคน ผิวขาว รูปร่างสันทัดในชุดสูทสุดเนี้ยบที่เดินเข้ามาถึงตัวเธอและวางมือลงบนไหล่บางอย่างถนอม

“ปรายลูกพ่อ...คืนนี้หนูเป็นเจ้าหญิงที่สวยที่สุด นี่ถ้าแม่ของหนูยังอยู่ เขาคงปลื้มใจมากทีเดียว”

นรากล่าวชื่นชมบุตรสาวบุญธรรมซึ่งเขาเป็นผู้อุปการะเลี้ยงดูมาแต่เยาว์วัยหลังจากที่มารดาของปรายฟ้าซึ่งเป็นน้องสาวของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุพร้อมด้วยสามีไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว นราทุ่มเทความรักให้หลานสาวตัวน้อยอย่างเต็มกำลังทรัพย์กระทั่งเธอเติบโตงดงามราวดอกไม้บานสะพรั่ง ปรายฟ้าไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้บิดาต้องอิดหนาระอาใจ

เธอปฏิบัติตนต่อเขาเสมอบิดาผู้ให้กำเนิด และการเข้าพิธีวิวาห์กับ ก้องกาจ รัฐกิจเธียรชัย บุตรชายเศรษฐีซึ่งเป็นนักธุรกิจผู้สนิทสนมกับนราก็หาได้เป็นข้อยกเว้นสำหรับเธอในการแสดงความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณแม้ในส่วนลึกเธอมิเคยรักหรือคาดหวังในตัวผู้ชายคนนั้นมากไปกว่าพี่ชายคนหนึ่งก็ตาม

“มา...พ่อจะสวมเครื่องเพชรให้ทูนหัวของพ่อเองนะจ๊ะ”

ว่าแล้วชายวัยกลางคนก็บรรจงหยิบเครื่องบรรณาการอันสุกสกาวสวมใส่ลงบนลำคอเรียวระหงของหญิงสาว ปรายฟ้าไล้ปลายนิ้วลงบนอัญมณีที่ทอประกายบนผิวเนียนผุดผาดก่อนเอ่ยกับบิดา

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ...มันสวยมากจริง ๆ “

“นี่เป็นของขวัญที่พ่ออยากให้ลูก เพราะผู้หญิงจะสวยที่สุดในวันแต่งงาน และวันนี้ปรายก็สวยที่สุดสำหรับพ่อ”

ใบหน้าหวานยิ้มบาง ๆ สิ่งใดที่เป็นความสุขของนราเธอก็ย่อมเป็นสุข แม้มิใช่ความเต็มใจเธอก็ยินดีสละได้เพื่อบิดา นราพลิกข้อมือมองนาฬิกาบอกเวลาจวนหนึ่งทุ่มก่อนจะพูดขึ้น

“พ่อจะล่วงหน้าไปโรงแรมก่อน เดี๋ยวจะให้ย้งขับรถพาลูกตามไป ตอนนี้แขกอาจจะเริ่มทยอยมา พ่อจะไปดูความเรียบร้อยสักนิด”

กล่าวจบชายวัยกลางคนจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่หญิงสาวนั่งมองบานประตูที่ปิดลงพร้อมด้วยรอยยิ้มที่คลายจางไปด้วย ปรายฟ้าบอกกับตัวเองว่าชีวิตการแต่งงานกับก้องกาจ หนุ่มหล่อลูกชายนักธุรกิจซึ่งเป็นที่หมายปองของสาว ๆ อาจไม่มีผลกระทบใด ๆ ต่อชีวิตของเธอ หลังจากแต่งงานแล้วเธอก็คงเป็นแม่บ้านให้ผู้ชายที่เธอรู้จักกับเขาในฐานะบุตรชายของเพื่อนบิดา ชีวิตของเธอก็เรียบง่ายไม่เคยหวือหวาเช่นนี้มาตลอด

หญิงสาวแสนสวยอย่างปรายฟ้าไม่เคยผูกรักสมัครหัวใจเป็นแฟนใครมาก่อนหน้า แค่เข้าพิธีวิวาห์และปฏิบัติตนในฐานะภรรยาคนหนึ่งก็อาจเพียงพอแม้ปราศจากความรักในส่วนลึกที่ก็ยังนึกกังขากับความรู้สึกนั้นก็ตาม

เข็มนาฬิกาเดินมาหยุดลงตรงเวลาทีเธอต้องเดินทางจากบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ไปยังโรงแรมอันเป็นสถานที่จัดเลี้ยง ปรายฟ้าก้าวขึ้นรถเก๋งคันหรูพร้อมคนขับรถที่บิดาจัดเตรียมไว้ให้ก่อนเดินทางออกจากรั้วบ้านตรงไปยังโรงแรมเพื่อเข้าพิธีแต่งงานกับก้องกาจเจ้าบ่าวของเธอ

“คุณปรายครับ...ผมขอแวะเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ”

นายย้งซึ่งเป็นคนขับรถที่บ้านมานานเอ่ยขออนุญาตจากเจ้าสาวซึ่งนั่งบนเบาะด้านหลังและเธอก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ รถเก๋งคันงามแล่นเลี้ยวเข้าไปจอดในบริเวณปั๊มน้ำมันที่มีรถวิ่งเข้าออกตลอดเวลาก่อนที่คนขับจะเปิดประตูลงไปทำธุระส่วนตัว

ปรายฟ้ามินึกสนใจอันใดได้แต่นั่งมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างที่คนยังพลุกพล่านไปมา แสงไฟยามค่ำคืนลอดผ่านฟิล์มสีดำสนิทบนกระจกรถเข้ามาภายในขณะหญิงสาวปลดปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไป

“นายย้ง...ช่วยซื้อน้ำแร่ให้ปรายหน่อยค่ะ ปรายหิวน้ำ”