เล่นของ(ใหญ่)

‘ชมจันทร์’ แหงนมองบ้านไม้หลังเก่าตรงหน้า ริมฝีปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตามุ่งมั่นสำรวจสภาพเท่าที่พอจะเห็น เพราะอยากแน่ใจว่ามีคนอยู่จริง ไม่ใช่บ้านร้าง

กว่า 1 กิโลเมตรที่หล่อนเดินเข้ามาตามท้องร่องสวน จนรองเท้าส้นสูงของหล่อนเปื้อนไปด้วยดินด้วยโคลน สุดท้ายต้องถอดแล้วเดินเท้าเปล่า แม้จะเจ็บยามเนื้อฝ่าเท้าสัมผัสดินแข็ง แม้จะลื่นเป็นบางช่วงให้หล่อนขยะแขยงแต่หล่อนก็ยังมุ่งหน้าไม่คิดจะถอยหลังกลับ เพราะมาไกลถึงขนาดนี้ หล่อนต้องเดินหน้าต่อ

ตลอดเส้นทางคดเคี้ยวตามแผนที่อย่างหยาบซึ่ง ‘นายหน้า’ เขียนมาให้นั้น หล่อนต้องขับรถออกจากกรุงเทพฯ มากว่า 100 กิโลเมตร จากนั้นก็ต้องหาฝากรถไว้ที่ท่าเรือ และต่อเรือหางยาวเข้ามาในคลองคดเคี้ยว

ระยะทางนั้นหล่อนไม่รู้เลยว่าไกลแค่ไหน แต่ระยะเวลาเกือบ 20 นาทีที่ผ่านมานั้น หล่อนนั่งตัวเกร็งอยู่ในเรือ เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้นั่งเรือลำเล็กติดเครื่องยนต์วิ่งบนผิวน้ำอย่างเร็วจี๋จนหล่อนสั่นไปทั้งร่าง แต่ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน หล่อนก็ต้องทน

ไม่ว่าจะเป็นแรงลมที่พุ่งมาปะทะใบหน้า ละอองน้ำสีขุ่นที่กระเซ็นใส่หน้าใส่เนื้อตัวหล่อนตลอดเวลา หรือจะเป็นกลิ่นโคลนกลิ่นเลนที่กระเด็นมาถูกตัวยามที่เรือเข้าใกล้ตลิ่ง และต้องทนกับสภาพบ้านนอกสองฝั่งข้างทางที่ไร้ความเจริญตาเจริญใจสุดๆ ทั้งหมดนั้นหล่อนก็ทนมาจนถึงท่าเรือปลายทาง

แต่เมื่อเรือถึงท่าตามแผนที่ หล่อนก็ยังต้องเดินไปตามเส้นทางที่คนเรือชี้บอก ดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีป้ายบอกทางปักอยู่ตามแยกต่างๆ แม้ว่าป้ายนั้นจะเหมือนป้ายปักตามหลุมศพที่เห็นอยู่ในละครก็ตาม แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรชี้เป้า และตอนนี้หล่อนก็มาถึงแล้ว สถานที่ที่หล่อนต้องมา เพราะไม่มีที่ใดจะพึ่งพาได้อีก ที่นี่แหละที่หล่อนจะฝากความหวังสุดท้ายเอาไว้

“ตำหนักอาจารย์เดช”

ชมจันทร์พึมพำอ่านตัวหนังสือสีขาวออกเหลืองซึ่งถูกเขียนไว้บนแผ่นไม้เก่าตีปะไว้ด้านหน้าเรือน ก่อนจะหลุบสายตามองขั้นบันไดที่ต่อลวกๆ จากท่อนไม้ที่คงตัดจากแถวนี้ หล่อนถอนใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหานายหน้าอีกครั้ง

หล่อนรู้จักที่นี่ก็เพราะมีนายหน้าแนะนำ อาจเรียกว่าความบังเอิญหรือไม่ก็โชคชะตานำทางให้หล่อนเห็นโฆษณางานบริการของสถานที่แห่งนี้

‘เสริมเสน่ห์ผัวรักผัวหลง’ นั่นคือการบริการที่นายหน้าบอก พร้อมการันตี ‘ถ้าไม่สัมฤทธิ์ผลไม่คิดเงิน’

โฆษณาผ่านเข้ามาในเว็บไซต์ที่หล่อนดูอยู่พอดี ภาพยันต์สีทองดูแวววาวอยู่ในพื้นสีดำ ทำให้หล่อนสัมผัสปลายนิ้วลงไป จากนั้นหล่อนก็พบว่านั่นเป็นแอพพลิเคชั่นที่พาให้หล่อนพบกับนายหน้า

แม้จะแปลกใจปนทึ่งที่ #หมอเสน่ห์2018 มีระบบการติดต่อที่ล้ำสมัย แต่จะแปลกอะไร เพราะขนาด ‘ภาคิน’ สามีหนุ่มรูปหล่อของหล่อน ยังซื้อบริการสาวไซด์ไลน์ผ่านแอพฯ ได้ แล้วหมอผีหมอเสน่ห์จะมีแอพฯ บ้าง ก็คงไม่แปลก และเรื่องที่ทำให้หล่อนเดือดร้อนจนต้องมาที่นี่ก็เป็นเพราะแอพฯ เจ้าปัญหา

ภาคินสามีของหล่อนซื้อบริการสาวไซด์ไลน์จนติด

‘ใช่’ เขาติดใจนักศึกษาสาวที่มาขายบริการจนสลัดเมียคู่ทุกข์คู่ยากอย่างหล่อนทิ้งไม่ไยดี ทั้งๆ ที่เขากับหล่อนคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย จนเรียนจบถึงได้แต่งงานกัน เขามาช่วยบริหารธุรกิจเครื่องหนังส่งออกของครอบครัวหล่อน จนกิจการเจริญก้าวหน้าสร้างผลกำไรให้หล่อนมหาศาล

เรียกว่าชีวิตหล่อนมีความสุขสุดๆ แต่ก็แค่ 10 ปีเท่านั้น เพราะย่างเข้าสู่ปีที่ 11 ความรักของหล่อนก็ขม หล่อนไม่ได้สัมผัสคำว่า ‘ความสุข’ นานแล้ว

อาจผิดที่หล่อนชะล่าใจ เพราะเพื่อนฝูงก็เตือนแล้วไม่ให้ปล่อยสามีไปซื้อกิน แต่หล่อนเหนื่อยกับการทำงาน และเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายที่อาจมีหาเศษหาเลยบ้าง หล่อนจึงปล่อยเขาให้ซื้อ ดีกว่าไปหากินของฟรีแล้วกลายเป็นห่วงพันคอ ซื้อกินเป็นครั้งๆ ให้จบไป แค่มีเงินอยากกินแบบไหน วันไหนก็ได้