เลห์ร้ายเมียลับมาเฟีย

บทนำ

“ปล่อยๆ พวกคุณเป็นใครกัน”ณ.บนชายหาดเกาะแห่งหนึ่งหญิงสาวร่างบางวิ่งหนีชายชุดดำ 3 คน จนเธอหกล้มและพยายามถอยหนี ยังไม่ยอมให้กับพวกเขาได้ถูกเนื้อต้องตัวจนกระทั่งเธอเดินถอยหลังจนถึงน้ำทะเลที่ซัดเข้าฝั่ง ดวงตาคู่น้อยนั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเนื้อตัวของเธอเริ่มสั่นเครือเกรงกลัวจนผวา

“ถ้ายังไม่อยากตาeก็มานี่”ชายชุดดำคนแรกพุ่งตัวตรงเข้าหาเธอ มือหนาของเขาคว้าจับเข้าที่ข้อแขนฉุดกระชากดึงพยายามให้เธอลุกขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะดื้อรั้นยังคงยื้อไม่ให้ชายชุดดำนั้นจับตัวเธอได้

“ไม่ ฉันไม่รู้จักพวกคุณ”เธอส่ายหน้าไปมาหยดน้ำตาไหลรินจนอาบแก้มขาวทั้งสองข้าง

“คุณลริน คุณต้องไปกับพวกผมถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว”

“ไม่ ใครชื่อลรินฉันไม่ใช่ชื่อนี้”เธอร้องไห้ทั้งน้ำตา ชื่อของเธอไม่ใช่ชื่อนี้ใช้ชุดดำทั้ง 3 คนหันมองหน้ากันงงในคำพูดของเธอ

“หรือว่าเธอความจำเสื่อม??"

เขาอีกคนหนึ่งในสามนั้นเอ่ยขึ้นมา ในขณะที่เขาทั้งสามคนนั้นกำลังคุยกันลรินจึงใช้โอกาสนี้วิ่งหนีพวกเขาอีกครั้ง

เฮ้ย~หยุดนะเว้ย

เมื่อพวกเขาหันมาเห็นว่าเธอนั้นกำลังวิ่งหนีจึงชี้นิ้วตะโกนสั่งให้เธอหยุดจนดังลั่นทั่วชายหาด ด้วยความโชคดีมีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากโขดหิน เขาดูน่าเกรงกลัวใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขน ในขณะที่เธอวิ่งหนีพวกชายชุดดำทั้ง 3 คน เธอนั้นไม่ทันได้มองด้านหน้าจึงทำให้พุ่งชนเขาคนนั้น

ปึก!!

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วยพวกเขาจะจับฉัน”ชายหนุ่มรูปหล่อที่เดินออกมาจากข้างหินใหญ่นั้นเผยรอยยิ้มออกมาและจับแขนของเธอทั้งสองข้างไว้

“นาย!!"

1 ใน 3 คนเอ๋ยเรียกเขาว่านาย ลรินจึงรีบหันมองหน้าเขาที่จับตัวเองนั้น

“นายอะไรของพวกมึงไปซะก่อนที่กูจะแจ้งตำรวจ”เขาชี้นิ้วเอ่ยไล่ตะคอกเสียงดังให้ชายชุดดำทั้ง 3 รีบไป

“ฮื่อๆ ขอบคุณๆ”เธอคิดว่าตัวเองนั้นพ้นขีดอันตรายแล้วเพราะว่าชายชุดดำที่ตามเธอมานั้นรีบวิ่งหนีไปตามที่เขาตะคอก เธอจึงทรุดตัวนั่งลงที่พื้น ร้องไห้จนตัวโยก

“ทำไมเธอถึงหนีพวกมัน”เขายืนกอดอกมองเธอและเอ่ยคำถาม

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้เลยมันเกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกมันถึงเรียกฉันว่าลริน”เสียงร้องไห้และเสียงสะอึกสะอื้นพยายามเอ่ยบอกกับเขามันแทบจะออกมาไม่เป็นเสียงและฟังไม่รู้เรื่อง

“ไม่รู้ๆ กรี๊ด!!!''

พรึ่บ~

ร่างบางกรี๊ดออกมาเสียงดังก่อนที่จะหมดสติลงไปบนชายหาดเขานั่งยองๆมองตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพของลรินในตอนนี้เธอเหมือนกับสาววัยแรกแย้มตามบ้านทั่วๆไป ข้างศีรษะนั้นมีรอยบาดแผลยังมีผ้าก๊อซพันไว้อยู่ เขามองร่างกายของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและส่ายหน้าไปมา

“หึเธอรอดกลับมารับเวรรับกรรมเหรอลริน ฉันนี่แหละจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่ทำให้เธอตาeทั้งเป็นอีกรอบ”มือหนาจับเข้ายังปลายคางของเธอและเสียงกรามของเขานั้นขบเข้าหากันจนดังก้องบ่งบอกถึงความร้ายกาจและเกลียดชังหญิงสาวตรงหน้า

“นายครับ”ชายชุดดำทั้ง 3 คน ที่เขาเอ่ยไล่นั้นวิ่งกลับมาที่แท้ พวกเขาคือลูกน้องของชายหนุ่มรูปงามคนนี้

“เอาตัวของเธอไปขึ้นเรือกลับฝั่ง กูต้องพาเธอไปจัดการอะไรบางอย่างก่อนที่เธอจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้”เขาเอ่ยสั่งให้ลูกน้องอุ้มลรินไปที่เรือส่วนตัวเพื่อกลับเข้าฝั่ง

“ครับท่านรอง”