4

เขาเดินไปหยิบเช็กมาเซ็น ก่อนจะยื่นให้ เธอไม่รับเขาเลยยัดใส่มือให้เธอ

เพียงดารารู้สึกหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าอย่างรุนแรง

“เงินก็เหมือนขนมหวาน เอาไปเถอะถือว่าเป็นค่าสึกเหรอ”

ครามมองร่างน้อยที่เดินสะโหลสะเหลออกจากห้องไปอย่างงุนงงอีกครั้ง ก่อนจะเหยียดปากคิดในใจว่า เธอคงพอใจกับเงินที่เขาให้เลยไม่โวยวายยอมเดินออกไปง่ายๆ

เธอออกมาจากห้องก็ปาเช็กเงินสดของเขาทิ้งไว้ตรงนั้นก่อนจะเดินลากขาออกไปจากคอนโดฯ ของเขา ไม่สนใจดูด้วยซ้ำว่าจำนวนเงินนั้นมันเท่าไหร่กัน

เพียงดาราโทรไปหาน้องสาว โกหกอีกฝ่ายคำโตว่าเมื่อคืนไปงานเลี้ยงแล้วดึกเลยนอนค้างหอเพื่อนที่ทำงาน แล้วแบตฯ ก็หมดเธอเลยไม่ได้โทรหาเพราะดึกมากแล้ว

“พิมพ์กับคุณแม่เป็นห่วงพี่เพียงมากนะคะ โล่งไปที คิดว่าถ้ายังติดต่อไม่ได้จะไปแจ้งความว่าพี่หายไป”

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ พี่ปลอดภัยดีไม่ได้เป็นอะไร”

เพียงดาราอยู่คุยกับน้องสาวอีกครู่ใหญ่ก็วางสาย เธอคิดอะไรขึ้นมาได้ก็เลยแวะร้านยา

พอไปถึงร้านยานี่สิ เธออึกอักอ้ำอึ้งจนพูดไม่ออก

เอาไงดี เธอหน้าแดงตัวชา ไม่กล้าเอ่ยปาก

“รับยาอะไรดีคะ”

เภสัชกรเอ่ยถาม สีหน้าสงสัยเมื่อเห็นลูกค้ายืนอึกอักอยู่ตรงหน้า

เพียงดารากำถุงยาคุมฉุกเฉินในมือแน่น เธอมองมันเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด

เธอยังมึนๆ อึ้งๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่จะโวยวายให้เจ้านายปากร้ายใจร้ายรับผิดชอบเธอไม่กล้าหรอก พูดออกไปจะโดนเขาหัวเราะเยาะเอาน่ะสิ เธอเมาเอง ถือว่าไม่รักษาตัวเอง จะไปโวยวายให้เขารับผิดชอบได้อย่างไรกัน

หญิงสาวถอนใจเบาๆ เธอคงไม่กล้าไปทำงานที่นั่นอีก แต่เธอก็ไม่มีงานอื่นสำรองด้วยสิ เงินเดือนก็ยังไม่ได้ เธอรู้สึกปวดหัวกับสิ่งที่กำลังตัดสินใจ

เพียงดารานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเย็น ก่อนจะกลับบ้าน หญิงสาวจัดการยื่นใบลาออกโดยฝากเพื่อนร่วมงานไปยื่นให้เจ้านายของเธอ

เธอไม่กล้าสู้หน้าเขาและไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วย ผู้ชายที่ชอบดูถูกผู้หญิงแบบนั้นไม่ควรเข้าใกล้เป็นที่สุดและเพื่อไม่ให้มารดาและน้องสาวสงสัย รุ่งเช้าเธอจึงออกจากบ้าน ทำเหมือนไปทำงานดังเช่นทุกวัน แม้ใจจะรู้อยู่แล้วว่ายังไงมารดาและน้องสาวก็ต้องรู้ในสักวัน แต่เธอก็จะยังไม่บอกท่านตอนนี้ รอให้เธอได้งานใหม่ก่อน

ครามมองใบลาออกของเลขาสาวตรงหน้าอย่างงุนงง เขาไม่คิดว่าเธอจะลาออกหรือนี่คือแผน

ไหนจะเช็กที่เขาให้อีก เธอปามันทิ้งไว้หน้าห้อง

กล้ามากนะเพียงดารา!!!

เธอคิดจะให้เขาไปง้อละสิ ไม่มีทางเสียหรอก

แม้จะคิดเช่นนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมจรดปากกาลงไปบนกระดาษจนแล้วจนรอด

เอาเป็นว่าเขาจะยังไม่อนุมัติ รอให้เธอเล่นตัวเสียให้พอก่อน ซมซานกลับมาของานทำเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน งานเดี๋ยวนี้หายากจะตายไป แถมเงินเดือนที่มารดาของเขาอนุมัติให้เธอก็เยอะมากพอสมควร เธอจะหางานสบายที่เงินเดือนสูงแบบนี้ได้จากที่ไหนอีก

ครามกลับไปนอนบ้าน เขาอยากรู้ว่ามารดาจะพูดกับเขาว่าอย่างไร แต่สิ่งที่มารดาทักทายเขาคือคำพูดทั่วไปแล้วท่านก็ขอตัวออกไปงานการกุศล สิ่งนั้นทำให้ชายหนุ่มแปลกใจไม่น้อย

สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดคือจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเพียงดาราตลอดอาทิตย์

เธอจะฟันเขาแล้วทิ้งใช่ไหม!!!

ไม่มีทางเสียหรอก!!!

“คุณแม่ครับ เลขาที่คุณแม่หาให้ผม เธอชิงลาออกไปแล้วนะครับ”

ในที่สุดคนที่อดรนทนไม่ไหวเป็นครามนั่นเอง เขาพูดกับมารดาในเช้าวันใหม่ขณะนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน

“ตายแล้ว!!!”

คุณครีมสุดาอุทาน ครามเงยหน้ามองมารดาก่อนจะพูดต่อ เขาคาดเอาไว้แล้วเชียวว่าท่านต้องทำเป็นไม่รู้ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ

“เสียใจด้วยนะครับที่แผนการของคุณแม่ล่มไม่เป็นท่า ผู้หญิงคนนั้นเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หนักไม่เอา เบาไม่สู้ พอทำงานเหนื่อยหน่อยก็ชิงลาออกไปซะก่อน”

“แผนการอะไร”

คนถามทำหน้างุนงง ครามยกยิ้มมุมปากคล้ายรู้ทันมารดา

“ก็แผนการจับคู่ไงครับ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ทันคุณแม่นะครับ”

“แผนการบ้าบออะไรของแก แม่ไม่เห็นรู้เรื่อง ที่แม่ให้เขามาทำงานกับเราเพราะบ้านเขาเป็นหนี้เราอยู่ แกเองก็ขาดเลขาเพราะคนก่อนลาคลอดไม่ใช่เหรอ แม่เขาน่ะเพื่อนเก่าแม่ แม่ก็เลยอยากช่วย จนๆ แบบนั้นใครจะเอามาเป็นลูกสะใภ้กัน ลูกสะใภ้ของแม่ต้องสมน้ำนมเนื้อฐานะเท่าเทียมกัน ไม่ใช่ผู้หญิงจนๆ เป็นหนี้ท่วมหัวแบบนั้น”