1

ครามหรี่ตามองเลขาคนใหม่ที่มารดาหามาให้ไม่วางตา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหล่อนเป็นว่าที่เมียของเขาหรือพูดอีกนัยคือว่าที่ลูกสะใภ้ของท่าน

ผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหาผัวต้องแร่มาให้ผู้ชายถึงที่เขาไม่มีทางเอามาเป็นเมียตบเมียแต่งอย่างแน่นอน แต่ถ้าเอาเล่นๆ

ถ้าเธอง่ายเขาก็จะสนองให้จนสำลักเลยล่ะ

เพียงดาราอึดอัดกับสายตาของเจ้านายคนใหม่ เธอทั้งทำตัวไม่ถูก ทั้งไม่อยากทำงานนี้เลยหากไม่เพราะมารดา

ท่านกำลังป่วยและเธอก็ยังมีน้องสาวอีกคนต้องส่งเสียเลี้ยงดู บ้านที่เคยร่ำรวย ธุรกิจที่เคยเฟื่องฟูมีปัญหาหลังจากบิดาจากไปแล้วมารดารักษามันเอาไว้ไม่ได้จนมีหนี้สินมากมาย

คุณครีมสุดาเลยยื่นมือเข้ามาช่วยแลกเปลี่ยนกับที่เธอต้องมาทำงานกับลูกชายของท่าน

ครามเป็นผู้ชายที่ดูเย็นชาชวนอึดอัด สายตาดุคมที่ตวัดมามองทำให้เธอไม่เคยกล้าสบตาเขาได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

การทำงานที่ผ่านพ้นมาหนึ่งสัปดาห์มีแค่ความรู้สึกอยากหนีกลับบ้าน แต่งานหายากเต็มที เธอไม่กล้าสละเรือกระโดดลงน้ำแล้วว่ายขึ้นฝั่งคนเดียว ทิ้งภาระทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง หนีไปคนเดียวแล้วทิ้งครอบครัวที่รักเอาไว้เบื้องหลัง

“คุณเพียง”

“คะ?”

เธอสะดุ้งเงยหน้าขึ้นสบตาคนเรียก ก่อนจะหลบวูบเมื่อเจอเข้ากับสายตาคมดุคู่นั้น

“คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า”

“เอ่อ... ขอโทษค่ะ”

“นี่มันเวลางานนะคุณ ไม่ใช่เวลานั่งคิดถึงผู้ชาย”

เขาแดกดัน เพียงดาราใบหน้าเหลอหลา เธอไม่ได้คิดถึงผู้ชายอย่างที่เขาพูดออกมาเสียหน่อย

“เห็นผู้ชายในบริษัทล้อมหน้าล้อมหลังคุณทุกวัน ก็ดีนะเอาความสวยเข้าล่อ มีคนเลี้ยงข้าวไม่ต้องซื้อกินเองให้เปลืองเงิน”

เพียงดาราเม้มปากเล็กน้อย แต่ไม่เถียง เธอต้องอดทนเลยไม่ปริปากอันใด

ดูเหมือนคนที่หงุดหงิดหนักกว่าเก่าจะเป็นคราม เขาคิดว่าที่เธอไม่เถียงเพราะเขาพูดถูกทุกอย่าง เธอเลยเถียงไม่ออก

“ตอนบ่ายเราต้องไปพบลูกค้ากัน คุณเตรียมตัวด้วย”

เขากระแทกเสียงใส่ เพียงดารารีบรับคำตระเตรียมเอกสารทุกอย่าง พอถึงเวลาเขาก็เดินมาบอกก่อนจะเดินตัวปลิวออกไป เธอต้องวิ่งตามเขาออกไปแทบไม่ทัน

“อุ๊ย!”

หญิงสาววิ่งมาชนเข้ากับร่างสูงที่หยุดกึกจนแทบล้มหงายหลัง เขามองด้วยดวงตาดุเข้ม เธอเขยิบหนีก้มงุด

“ไม่มีตาหรือไงคุณ”

คนปากร้ายที่ชอบจิกกัดหาเรื่องเธอเอ่ยถาม

“ขอโทษค่ะ”

“อยู่กับผมนี่มันเป็นยังไง ทำท่าทีเหมือนไม่อยากอยู่ด้วย เวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นผมเห็นคุณระริกระรี้เสียจริง”

เขาเดินเข้าหาสีหน้าดุดัน เพียงดาราถอยหนี ก้มงุดไม่กล้าสบตา

“เพียงขอโทษค่ะถ้าทำให้คุณไม่พอใจ”

“เหอะ!”

เขาทำเสียงในลำคอ ตวัดสายตามองเธออย่างไม่ใคร่พอใจนัก

รถยนต์คันหรูที่แล่นมาจอดทำให้เพียงดาราถอนใจอย่างโล่งอก เธอรีบเดินไปนั่งตรงหน้าคู่กับคนขับ ปล่อยให้เจ้านายนั่งอยู่ด้านหลังคนเดียว เขาจะได้ไม่หงุดหงิดใจที่เห็นหน้าเธออีก

“นี่คุณเพียง มานั่งตรงนี้”

เสียงดุเข้มของครามทำให้เพียงดาราระล่ำระลักเปิดประตูรถวิ่งลงไปนั่งด้านหลังกับเขา

“พอเห็นผู้ชายก็วิ่งแร่ไปเสนอหน้านั่งคู่กันเลยนะ คนขับรถของผมมีลูกมีเมียแล้ว คุณไม่ต้องฝันเฟื่องไปหรอก”

เพียงดาราอ้าปากค้างตาโตกับประโยคจิกกัดของเขา แอบค่อนขอดเขาในใจว่าชาติที่แล้วเขาต้องเกิดเป็นไก่แน่ๆ ถึงได้จิกกัดเก่งแบบนี้

“ไม่ต้องแช่งผมหรอก ยังไงก็ไม่ถึงเพราะคนคิดไม่ดี แช่งคนอื่นก็ได้ตัวเอง”

เธอคร้านจะเถียงกับคนอย่างเขา เลยเงียบเสีย ครามนึกหงุดหงิดในใจไม่น้อยที่เธอมักยอมรับกลายๆ ว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริงโดยการเงียบ

ไม่รู้ทำไมแค่เห็นหน้า เขาก็อยากหาเรื่องเธอตั้งแต่แรกพบสบตา

ใช่... ที่เขาอยากหาเรื่องเธอก็เพราะว่าเขาอยากจะทำให้เธออยู่ไม่ได้ ทนไม่ได้ชิงลาออกไปเอง โดยที่มารดาทำอะไรไม่ได้เพราะเธอไม่อยากทำงานกับเขา

เพียงดารานั่งสวดมนต์ในใจให้ถึงที่หมายโดยไว แล้วฝันของเธอก็เป็นจริง พอถึงที่นัดหมายเธอแทบจะถลาลงจากรถในทันที ครามเห็นท่าทีของเธอก็หงุดหงิดใจอีกรอบ

เขาบอกตัวเองว่าไม่ชอบขี้หน้าเธอเอาเสียเลย เพราะเธอมักทำให้เขาหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจ