ต้องรับไหว

ตอนที่3ต้องรับให้ไหว

    เหมันต์รู้สึกว่าถูกเธอตอดรัดจนตัวเองก็ปวดหนึบ หากว่าไม่ขยับสักทีเขาเองก็แย่

    “อย่าขยับนะคะ”  

    “ไม่ขยับจะเสร็จได้ไงคุณ”  

    ร่างสูงจัดการจับมือที่ถูกมัดของเธอตรึงไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขาเหนือศีรษะ และมันทำให้อกคู่สวยตรงหน้าเด่นขึ้นเหมือนท้าทายให้เขาชิมมันอีก

    “ผมเป็นคนที่ชอบความรุนแรงมาก ๆ คุณต้องรับให้ไหว”

    “บอส... คะ”

    พิยดาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก 'ครั้งแรกของเธอก็เจอคนแบบนี้เลยหรือ'

ปึก

    “โอ๊ยยย อื้อออ เจ็บ”

    “อ่าส์ ซี๊ดดด”

    “ช่วยเบากับพายกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ”

    “ไม่รับปาก”

    ถึงจะพูดอย่างนั้นออกไปแต่กระนั้นสะโพกสอบก็ไม่ได้ตะบี้ตะบันกระแทกเข้าไปอย่างทีแรก เขายั้งแรงไว้เกือบครึ่ง

    ปึก ๆ  ร่างสูงตัดสินใจดันตัวตนเข้าในร่องรักบริสุทธิ์ทีเดียวมิดลำ จะเบาหรือแรงเธอก็ต้องเจ็บอยู่แล้ว

    “ร้องไห้เลยเหรอคุณ”

    “ฮือ ลองมาโดนทำบ้างมั้ยล่ะคะ”

    “เป็นความคิดที่ดี”

พรึ่บ  เพียงเสี้ยววินาทีร่างบอบบางก็ถูกพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน พิยดาหน้าตาเหรอหราอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อริมฝีปากของเขางับเข้าที่ยอดอกของเธออย่างพอดิบพอดีพอดี แล้วเธอควรทำอะไรต่อในเมื่อส่วนนั้นยังเจ็บไม่น้อยลงเลย

    เหมันต์ใช้มือประคองสะโพกของหญิงสาวให้ขยับเขยื้อนบนลำกายของตัวเองอย่างเอาแต่ใจแม้ว่าเธอจะร้องบอกว่าเจ็บจนแทบจะทนไม่ได้ก็ไม่ได้ทำให้เขาปราณี

ตับ ๆ ๆ ๆ

    “อ๊ะส์ อื้อออ”

    “ซี๊ดดด อ่าส์ อื้มมม” 

    มัวแต่เพลิดเพลินกับหน้าอกคู่สวยเลยทำให้เหมันต์ลืมที่จะเอาแก่นกายออกมาพ่นน้ำรักด้านนอกของหญิงสาว พอได้สติก็ปล่อยหมดทุกหยาดหยดเสียแล้ว

    “ผมปล่อยใน”

    “คะ?”

    “ผมปล่อยใน คุณต้องกินยาคุมฉุกเฉิน”

    “ตะ..แต่ตอนนี้จะตีสองแล้วนะคะ จะไปหาได้จากที่ไหน”

    ร่างสูงเงียบไปครู่หนึ่งพิยดาจึงพลิกตัวลงนอนข้างๆเขา เธอมองข้อมือของตัวเองที่แดงแจ๋เพราะถูกเข็มขัดรัดไว้ก่อนจะยู่หน้าออกมาปกปิดความอาย

    “แกะออกให้พายด้วยค่ะ”

    “ผมว่าจะทำต่ออีกสักรอบ”

    “ไม่เอาแล้วนะคะ พายเจ็บ”  

    ดวงตาของเธออ้อนวอนที่มองมาเหมือนลูกแมวตัวน้อย ๆ ทำให้เหมันต์ยอมปลดมันออกให้เธอในที่สุด และเมื่อเป็นอิสระเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นปิดร่างกายทันที

    “ดึกแล้ว ทำไมไม่นอนกับผม”

    “คือ...”

    “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ยังทัน”

    “คะ?”

    “ยาคุมกินตอนเช้าก็ทัน เช้าค่อยกลับ”

.....

    คนที่ข่มตาลงนอนได้คงเป็นเขาเพียงคนเดียว พิยดาเผลอตัวทำเรื่องที่ไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่งเพราะเขาเป็นเจ้านาย เธอไม่เคยคิดให้เกิดความสัมพันธ์แบบนี้กับเจ้านายเลยสักนิด ร่างบางมองดูเวลาที่หน้าจอมือถือตอนนี้ก็เป็นเวลาตีห้าเข้าไปแล้ว เธอรีบไปก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาพร้อมสติดีกว่า

.....

    “ยัยพาย เพิ่งกลับหรอ”

    สองเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องหยุดชะงัก ถ้าเธอเดินเร็วกว่านี้อีกนิดเดียวคงไม่ต้องเจอพี่ชายจอมสอบสวน

    “ค่ะ พี่จะไปไหนแต่เช้าคะ”

    “จะลงไปทำอาหารไว้รอแกนั่นแหละ แล้วกลับยังไงเจ้านายแกมาส่งหรือเปล่า”

    “ชะ.. ใช่ค่ะ คุณเหมันต์มาส่ง ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

    ร่างบางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อปลีกตัวออกมาจากสายตาของพี่ชายได้ เขาดุมาก ๆ และก็รักเธอมาก ๆ ด้วย เปรียบเสมือนแม่คนหนึ่งก็ว่าได้

    พิยดาทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่จัดการทำความสะอาดร่างกายและแกะยาคุมฉุกเฉินกินเรียบร้อย ทุก ๆ สัมผัสของเขายังตรึงอยู่ในใจของหญิงสาว ผู้ชายคนแรกคือเจ้านายของตัวเองหรอกหรือนี่ แล้วตื่นมาเขาจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม