เร่ารัก ตอน ท่านอ๋องหรือจะเอา

ปี ค.ศ. 2425 วิทยาศาสตร์เจริญไปอย่างเรโวลูชั่นผสานอีโวลูชั่นแบบก้าวกระโดด มนุษยชาติผลิตพลังงานจากปฏิกิริยานิวเคลียร์ซึ่งควบคุมได้เรียกว่าพลังงานแอสทรอน พลังงานล้ำยุคในกระสวยยานอวกาศเพื่อสำรวจทุกพื้นที่ในกาแล็กซี่

ไม่เพียงเท่านั้น เดี๋ยวนี้ไม่ต้องวุ่นวายตามข่าวยูเอฟโอ เพราะเพื่อนบ้านต่างดาวนั้นมีจริง ยังมาเยือนโลกทำสัญญาแลกเปลี่ยนมวลชีวพลังงานต่อกัน ส่งเสริมพัฒนามนุษยชาติให้ใช้พลังงานแอสทรอนได้เหมือนดาวอื่น กว่าโลกมนุษย์จะรู้จักพลังงานแอสทรอน ต่างดาวก็พัฒนาแอสทรอนเวอร์ชั่น 13 แล้ว ช่างล้าหลังสิ้นดี แต่ก็ยังดีกว่าไม่พัฒนาเลย

เอลลี่ พัฒนศิริกุล ชไวน์เซอร์ คือแพทย์หญิงประจำกองทัพอากาศ เธอสังกัดตำแหน่งหัวหน้าหน่วยแพทย์ฉุกเฉิน บิดาของเธอคือศาสตราจารย์ดอกเตอร์เคลวิน ชไวน์เซอร์ ศาสตราจารย์ชาวอเมริกัน มาได้กับแม่ของเธอที่เมืองไทย เธอถูกแม่บังคับใช้นามสกุลแม่เพราะอ้างว่าเป็นนามสกุลผู้ดีเก่า

เอลลี่ เดินเข้ามาในตึกสูง พ่อของเธอจับเธอมาใส่ชุดทอด้วยวัสดุพิเศษน้ำหนักเบาแนบเนื้อทุกสัดส่วน พร้อมยื่นกระเป๋าแปดมิติให้

"พ่อคะหนูไปสำรวจกาแล็กซีอันโดรซัลซ่าแค่สองวันเองนะคะ ได้ข่าวว่าวิทยาการทางการแพทย์ของดาวซัลล่าก้าวหน้ามากถึงขนาดทำเซลล์อวัยวะเลียนแบบได้เหมือนมาก ไม่ต้องเพาะเลี้ยงจากเชื้อของคนค่ะ"

"เอากระเป๋าแปดมิติไปด้วย พ่อใส่ให้ทุกอย่างตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ อ่อ พ่อใส่ดิลโด้เก้านิ้วกับไข่สั่นให้หนูด้วย เผื่อหนูอยากใช้บนยานอวกาศ"

"พ่อคะชุดหนูมันรัดจิ๋มขนาดนี้จะให้มีเวลาถอดใช้ได้ไงคะ" เอลลี่แหวใส่พ่อ

"พ่อรู้ว่าหนูขาดไอ้นั่นไม่ได้" พ่อคิดว่าลูกสาวติดท่อนเอ็น เลยบริการลูกสาวด้วยการยัดเยียดอุปกรณ์บำบัดความหงี่ให้ แต่พ่อของเธอไม่รู้ว่าเธอยังเวอร์จิ้นจนใยแมงมุมแทบขึ้นจิ๋ม

"หนูอายุ 18 แล้วนะคะ ไอคิวฉลาดระดับทอปของประเทศ เทียบการศึกษาสอบจนจบดอกเตอร์ทางการแพทย์แล้วด้วย ทำไมหนูจะขี่กระปู๋ไม่ได้คะ"

"พ่อไม่ได้ห้ามหนูขี่กระปู๋ แต่หนูยังโสด จะเอากระปู๋ไหนมาขี่" พ่อรู้ว่าลูกสาวเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าในข้อหาร้ายแรงคือหรรมเล็ก (หรรมคือคำอวตารของอวัยวะเพศชายที่เขียนด้วย ห บวกกับสระอำ)

"เออ จริงด้วยค่ะ หนูทฤษฎีแน่นมากค่ะ แต่หนูยังเวอร์จิ้นอยู่"

"เอาล่ะ เอากระเป๋าพลังงานแอสทรอนไปสามกระเป๋าเลย" พ่อยื่นกระเป๋าบรรจุพลังงานแอสทรอนให้ถึงสามกระเป๋า

"พ่อคะ นี่มันพลังงานสำหรับใช้ได้ห้าแสนคนเลยนะคะ เอาไปหลอดเดียวก็พอค่ะ"

"ไม่เป็นไร ลูกพ่อต้องพร้อม"

"เข้าไปในยานก่อนนะคะ กระปู๋ที่พ่อให้รุ่นใหม่รึเปล่าคะ รุ่นเก่าหนูเคยใช้แล้ว เสียวไม่สุดค่ะ"

"อันนี้พ่อผลิตใหม่ วางใจได้ว่าผิวสัมผัส อุณหภูมิ รสสัมผัสเหมือนของจริงที่สุด ตรงหัวเอ็นจะตึงๆ หน่อยนะ เวลาเลียจะเหมือนของจริงที่สุด"

"ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ หนูเคยอมของแฟนเทียบกับกระปู๋เทียมที่พ่อพัฒนาก็เหมือนนะคะแต่เหมือนไม่สุด" เอลลี่ติชมการพัฒนากระปู๋เทียมที่พ่อประดิษฐ์ขึ้น ความจริงมันก็เหมือนมากที่สุดละแหละ แต่เธอต้องเบรคพ่อไว้ให้พ่อทำรุ่นใหม่ออกมาขายให้พวกสาวโสดไว้แก้เงี่ยน ทำให้เหมือนของจริงที่สุด ปรับความยาวได้ มีความอุ่นเหมือนของจริง ผิวสัมผัสเรียกว่าเริ่ด

"หัวหน้าจะไปรึยังครับ ยานพร้อมแล้ว" พันโทศิริศักดิ์ กระซิบถามเอลลี่

สมัยนี้ใครสอบได้ก็เลื่อนขั้น ไม่มีระบบซีเนียร์บ้าบออะไรทั้งนั้น ตามความสามารถ ไม่ใช่ตามเส้นสายหรือตามอายุเหมือนสมัยเต่าล้านปียุค 2000 เมื่อหลายร้อยปีก่อน

"อ่อค่ะ คุยกับพ่อเสร็จพอดี"

พันโทศิริศักดิ์กลอกตาไปมา เรื่องที่หัวหน้าหน่วยคุยกับพ่อของเธอมีแต่เรื่องกระปู๋ปลอม กับเรื่องพลังงานอีกนิดหน่อย

"หอมพ่อหน่อยค่ะ แล้วจะรีบกลับมา เหงาก็เย่อกับตุ๊กตายางรุ่นใหม่ล่าสุดไปก่อนนะคะ" จุ๊บ เสียงเธอหอมแก้มพ่อ

"เดินทางปลอดภัย รีบกลับมานะ พ่อจะหาแฟนใหม่ให้"

"ขอใหญ่ๆ นะคะพ่อ"

"โอเค" พ่อให้สัญญาว่าจะหาแฟนใหญ่ เอ๊ย แฟนใหม่ให้เอลลี่

หลังจากเธอถูกเทกลางอากาศเพราะมัวแต่ใช้กระปู๋เทียมที่พ่อให้จนไม่ยอมใช้กระปู๋จริงของแฟน เธอให้เหตุผลว่าของแฟนเล็กเกินไปเลยไม่กล้าใช้

แฟนเธอเสียความมั่นใจจนดื่มเหล้าไปหลายขวดแล้วไปตีหม้อกะหรี่ชั้นปลายแถว เธอจึงบอกเลิกทันที แฟนเธอก็เลิกทันทีเช่นกัน พร้อมด่าเธอว่า เชิญอยู่กับจู๋ปลอมไปเถอะ

เอลลี่เดินขึ้นยานอวกาศ เสียบพลังงานแอสทรอนหนึ่งหลอดเข้าในช่องจ่ายพลังงาน ยานลอยขึ้น เธอมองเห็นคุณพ่อโบกมือหยอย ๆ อยู่ด้านล่าง เธอร้องไห้ออกมานิดนึง เป็นครั้งแรกที่จะได้จากคุณพ่อไปถึงสองวัน เธอติดพ่อมาก พ่อก็ติดเธอมากเช่นกัน

เอลลี่ควักอาหารแคปซูลออกมากิน เม็ดเดียวอยู่ได้เป็นเดือนพร้อมคุณสมบัติบำรุงผิว ผิวของเธอใสเหมือนตุ๊ดเทคยา ดวงตาสีเทาอ่อน ผิวขาวผ่อง นมตู้มคัพอี เอวคอดกิ่ว สูงเพรียวเกือบร้อยเจ็ดสิบ ก้นงอนน่ากระแทก ขาก็เรียวยาว ส่วนจุ๋มจิ๋มก็สีชมพูไร้ขน เธอเลเซอร์ทั่วตัว ต่อขนตาด้วยเทคโนโลยีล้ำหน้าปลูกถ่ายขนตาให้ยาวจนงอนเช้ง ปากฉีดฟิลเลอร์ ทำหน้าจนเป๊ะทุกองศาเรียกว่าใบหน้าสวรรค์สร้างศัลยกรรมส่งจนเลอเลิศสมกับเป็นลูกสาวของนักวิทยาศาสตร์ระดับโลก

ยานอวกาศบินขึ้นบนท้องฟ้า ยานกลมแบนสีเงินทำจากวัสดุพิเศษเป็น‘แอโรกราไฟต์' เวอร์ชั่น 10 น้ำหนักเพียง 0.2 มิลลิกรัมต่อตารางเซนติเมตร หรือเบากว่าอากาศ 6 เท่า และเบากว่าอะลูมิเนียมถึง 15,000 เท่า แต่มีความแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อ

ยานอวกาศบินเข้าสู่กาแล็กซี่อันโดรซัลซ่าด้วยความเร็วแสงผ่านทางรูหนอน (wormhole) เป็นเส้นทางลัดข้ามจักรวาล ซึ่งเกิดจากการบิดเบี้ยวพับตัวของปริภูมิ-เวลา (space-time) เอลลี่เพิ่มความเร็วยานเป็นระดับสูงสุด เพิ่มพลังแอสทรอนจนหมดหลอด

ยานอวกาศสั่นสะเทือนดังครืด ผู้ติดตามทั้งสองคือพันโทศิริศักดิ์หรือโทบี้กับชิษพงศ์หรือชิทตี้ ถึงกับนั่งตัวสั่นติดเก้าอี้ในยาน พวกเขาหลับตาปี๋ภาวนาถึงอะไรก็ได้เพราะในยุคปี ค.ศ.2425 มนุษยชาติไร้ศาสนาไปแล้ว ยึดถือแต่วิทยาศาสตร์เท่านั้น

ยานอวกาศผ่านรูหนอนไปอย่างรวดเร็วด้วยทักษะการขับยานของเอลลี่ มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นที่ส่วนท้ายของยาน ระดับความเร็วบนจอกลับเพิ่มขึ้นรวดเร็วจนน่าตกใจ แต่ระยะทางกับทิศที่มุ่งไปมันกลับกลายเป็นหลายพันปีก่อน

"ว๊ากกก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันขับยานมาเป็นร้อยครั้งแล้ว ตอนนี้ไอ้ยานบ้านี่มันจะพาพวกเราไปไหน"

ตูมมมมมมมม!

เสียงยานอวกาศตกกระทบพื้นเมื่อหลุดออกจากรูหนอน ส่งผลให้เกิดประกายไฟอย่างดาวหางพร้อมหลุมขนาดใหญ่ในป่าทึบทางเมืองด้านตะวันออกในเขตการปกครองของอ๋องสามอู๋เจี้ยนหง

ม้าเร็วรีบมาดูที่เกิดเหตุในเมืองเหอหนานแล้วรีบกลับไปรายงานท่านอ๋อง

"พบสิ่งประหลาดรูปร่างกลมแบนขนาดใหญ่ในหลุมดาวหางพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง"

"แล้วพบสิ่งอื่นอีกหรือไม่"

"พบแม่นางผู้งดงามกำลังนอนสลบอยู่พร้อมกับพวกอีกสองคน ไม่รู้มาจากเมืองใด ทั้งหมดกระเด็นออกมาสิ่งประหลาดนั้น"

"เอาตัวคนพวกนั้นมาให้ข้า"

"พ่ะย่ะค่ะ"

องครักษ์ฝีมือดีร่วมร้อยคนเร่งเดินทางไปที่เกิดเหตุเพื่อพาตัวสตรีผู้งดงามกับพวกอีกสองคนมาพบท่านอ๋องสาม

เอลลี่ลืมตาตื่นมาท่ามกลางเสียงจิ้งหรีดร้อง น้ำค้างพร่างพรม อากาศเย็นสบาย แสงจันทร์สาดส่องพร้อมอากาศบริสุทธิ์ เธอไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์แบบนี้ นึกว่ามีแต่เรื่องเล่าในหนังสือนิทานสำหรับเด็ก

เธอเงยหน้าขึ้นจากหลุมขนาดใหญ่ ปีนขึ้นไปยืนบนยานอวกาศ มองเหล่าองครักษ์ที่กำลังล้อมรอบยืนดูเธอ ส่วนโทบี้กับชิทตี้ปีนขึ้นมายืนข้างเธออย่างทุลักทุเล ได้ยินเสียงคนคุยกันจอแจบนปากหลุม

เอลลี่ฟังไม่ออก ภาษาจีนโบราณบ้าบออะไรเนี่ย เธอควานมือลงไปในกระเป๋าแปดมิติ หยิบขนมสื่อสารออกมากิน กินแล้วมีความสามารถยิ่งกว่ากูเกิลแปลภาษา สามารถเข้าใจทุกภาษาทั่วโลกรวมถึงโลกโบราณไปถึงภาษาก่อนคริสตกาลและอื่น ๆ

"พวกเจ้าต้องไปพบท่านอ๋องสาม"

"ไม่ไปแล้วจะทำไม" เอลลี่ตะโกนขึ้นไป

"ไม่ไปดี ๆ ก็ต้องจับไป"

"ก็มาดิคร้าบ มาจับเลย"

องครักษ์ใช้วิชาตัวเบาร่อนกายลงมาจากปากหลุมขนาดใหญ่ เอลลี่คว้าปืนพลังงานแอสทรอนขึ้นมา ปรับไปที่โหมดจับสัตว์ใหญ่

ปัง! เสียงปืนดังขึ้นนัดเดียว ลูกกระสุนคำนวณอัตโนมัติตามจำนวนคน ต่างพุ่งเข้าใส่ร่างองครักษ์ราวสิบคน เหมือนเชือกเหนียวที่มองไม่เห็นยิงออกจากปืน ร่างขององครักษ์ต่างชักดิ้นชักงอลงที่พื้น

เอลลี่ยิ้มขึ้นมุมปาก เปิดระดับพลังงานที่เข็มขัด เธอดึงลากร่างองครักษ์ทั้งสิบไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ปากหลุม คนขับรถม้าถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว

ผู้ติดตามทั้งโทบี้กับชิทตี้เปิดระดับพลังงานที่รองเท้ากระโดดทีเดียวก็พ้นปากหลุมขึ้นมาบนรถม้าที่มีร่างองครักษ์กองรวมกันอยู่

"ไปหาอ๋องสามสิ" เอลลี่สั่ง

"ขอรับ" คนขับรถลากเทียมม้าพาเอลลี่กับพวกมุ่งหน้าไปยังตำหนักอ๋องสาม

องครักษ์อีกเกือบแปดสิบคนได้แต่มองตาปริบๆ แม่นางคนนี้มีอาวุธประหลาด พวกเขายังไม่อยากชักดิ้นชักงอเหมือนองครักษ์กลุ่มนั้น ไหนๆ นางก็ยินยอมไปพบอ๋องสามแต่โดยดี พวกเขาได้แต่ขี่ม้าตามไปอย่างหวาดๆ