ตอนที่ 6

คุณพระนายทองเป็นคนหนุ่มรูปงาม ใบหน้าคมเข้ม เครื่องหน้าชัด โดยเฉพาะดวงตาพราวระยับนั้นมีแววเจ้าชู้ยักษ์ แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบเจ้าพนักงานรถไฟหลวงซึ่งเป็นสีกากีกลัดกระดุมทอง 7 เม็ด ต่างจากเสื้อราชปะแตนที่เป็นสีขาวกลัดกระดุม 5 เม็ด ทั้งที่รูปงามเยี่ยงนี้แต่กลับไม่คิดจะตบแต่งหญิงใดเป็นเมีย ก็ควรแล้วที่คุณหญิงชบาจะกลัดกลุ้ม

“ผมไหว้ครับคุณป้า คุณแม่”

แม่ส้มจีนรับไหว้พลางกล่าว “ไหว้พระเถอะจ้ะพ่อคุณ”

“จะไหว้พระได้อย่างไรเล่าครับ ตรงนี้ไม่มีพระ ผมไหว้คุณป้า”

แม่ส้มจีนอึ้งไปเพียงนิดก่อนจะขำ เมื่อคุณหญิงชบาเอ็ดลูกชายอีกรอบ

“พ่อทองนี่ น่าตีนักเชียว ไม่อายคุณป้าเลยหรือไร” คุณหญิงพูดพลางตีฝ่ามือบนต้นแขนลูกชายดังเพี๊ยะ

“โอย... ไม่น่าแล้วมังครับคุณแม่ คุณแม่ตีผมแล้ว”

ทองทำท่าโอดโอยเจ็บเกินพอดีก่อนจะซบใบหน้าหล่อกับต้นแขนอิ่มของผู้เป็นแม่

“ว่าแต่คุณแม่กับคุณป้า วางแผนจะจับผมคลุมถุงชนหรือครับ” ดวงตาคมเข้มหยอกเย้ามองแม่และมองคุณป้าแม่สื่ออย่างรู้เท่าทัน

“อุ้ย! ใครจะกล้าล่ะจ๊ะพ่อคุณ ป้าน่ะรู้กิตติศัพท์เหล่าเทวดานางฟ้าดี จะยอมให้คลุมถุงคงจะยาก ก็คงจะมีแค่พระวิจิตรดุริยางค์เพียงคนเดียวเท่านั้นกระมังที่ยอมให้คลุมถุงกับคุณหนูบุษบา นอกนั้นป้าก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใคร หรือว่าคุณพระนายจะยอมอีกคนล่ะจ๊ะ”

แม่ส้มจีนเอ่ยสัพยอก ด้วยบุตรชายคุณหญิงชบาดูราวจะเข้าใจสิ่งที่คุณหญิงชบาต้องการเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดเย้าหยอกแม่เชื้อให้สนุกเล่น

“ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าคุณป้าจะหาคุณหนูที่มีคุณสมบัติตามที่ผมต้องการได้หรือเปล่าน่ะครับ”

คุณหญิงชบาจ้องหน้าแม่ส้มจีนอย่างไม่อยากจะเชื่อหูว่าลูกชายจะพูดง่าย และเมื่อแม่ส้มจีนพยักหน้า คุณหญิงชบาก็ถามต่อ “อย่างนั้นก็แปลว่า ถ้าคุณป้าท่านหาได้ พ่อทองจะยอมใช่หรือไม่”

“คุณแม่... รีบตีขลุมเลยนะครับ”

“ว่าได้รึ พ่อทองน่ะลื่นเหมือนปลาไหล แม่สบช่องแล้วแม่ก็ต้องเข้าน่ะสิ พ่อทองจะว่ายังไงเล่า ตอบแม่มาซะดีๆ ถ้าหากคุณป้าท่านหาได้อย่างที่พ่อทองต้องการ พ่อทองจะยอมใช่รึไม่”

ใบหน้าหล่ออมยิ้มราวพบเรื่องถูกใจ รู้ว่าแม่ต้องการสะใภ้ แต่เขาจะไม่จนมุม

“ไม่ยอมดอกครับ นอกจากว่าผมจะถูกใจหล่อน และหล่อนก็ถูกใจผมด้วย แต่ผมเห็นด้วยนะครับหากคุณป้าจะนัดแนะคุณหนูให้มาพบกับผมในงานฤดูหนาว เพราะไม่ว่าผมจะพึงใจหล่อนหรือว่าหล่อนพึงใจผม ก็จะไม่เป็นข้อครหาทางฝ่ายหญิง ลางทีทั้งผมและหล่อนอาจพบคนที่ถูกใจในงานก็ย่อมได้”

แม่ส้มจีนหันไปยิ้มให้คุณหญิงชบา เพราะเรื่องราวมีเค้าว่าจะไปได้ดี แต่ก็ยังแยบถาม “แล้วมีคุณหนูเรือนไหนที่คุณพระนายถูกใจไหมล่ะจ๊ะ ป้าจะได้ไปลองเทียบเคียงดู”

“คุณป้าคงจะเหนื่อยทีเดียวครับ เพราะผมถูกใจทุกคนที่เข้าใกล้ ถ้าเรียกยืนเรียงแถวได้คงยาวขนาบทางรถไฟตั้งแต่พระนครยันแปดริ้วโน่นล่ะครับ”

คนหนุ่มพูดไปยิ้มไป เพราะใจประหวัดไปถึงเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแล้ว ทว่าคนสูงวัยได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

คุณหญิงชบาและแม่ส้มจีนมองตามเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ขอตัวเข้าไปในบ้าน เพื่อผู้ใหญ่จะได้พูดคุยธุระกันได้ตามสบาย

“เป็นอย่างนี้แหละค่ะคุณพี่ แล้วจะไม่ให้ฉันห่วงได้อย่างไรกัน พ่อทองเจ้าชู้เหลือเกิน” คุณหญิงชบาพูดเสียงเนือยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“แต่ฉันไม่คิดอย่างคุณหญิงนะคะ”

“อ้าว... ทำไมเล่าคะคุณพี่ แล้วคุณพี่คิดอย่างไร”

“ก็คราแรกที่ได้ฟังคุณหญิงเล่ากับกิตติศัพท์ที่ฉันได้รู้มาบ้าง ฉันก็ว่าคุณพระนายทองคงจะเจ้าชู้ประตูดินจริงอย่างที่คนเขาร่ำลือ แต่พอมาเจอตัว ฉันว่าไม่นะคะ”

“ไม่อย่างไรคะคุณพี่”

“ก็แหม... คุณหญิงคะ ผู้ชายเจ้าชู้ที่ไหนเล่าคะ จะออกตัวว่าเจ้าชู้ แบบคุณพระนายเนี่ยไม่เรียกว่าเจ้าชู้ดอกค่ะ ต้องเรียกว่ายังไม่เจอคนที่ใช่มากกว่า”

“คนที่ใช่...”

“ค่ะ คนที่ใช่ คนที่อยากให้เป็นแม่ของลูก ดูไปแล้วคุณพระนายก็ถอดแบบท่านเจ้าคุณมาไม่ผิดเพี้ยนเลยนะคะ ผู้ชายแบบนี้ คุณหญิงน่าจะทราบว่ารักลูกรักเมียแค่ไหน”

คุณหญิงชบาสีหน้าดีขึ้นเมื่อนึกถึงท่านเจ้าคุณผู้เป็นสามีเมื่อครั้งแรกที่พบหน้า ในยามนั้นหล่อนไม่ปลงรักด้วยโดยง่าย เพราะท่านเองก็มีกิตติศัพท์เรื่องเจ้าชู้ไม่เบา แต่เมื่อพานพบกันหลายครั้ง คุณหญิงจึงรู้ว่าไม่ใช่ เป็นตามคำที่แม่ส้มจีนพูดทุกอย่าง ‘แค่ยังไม่พบคนที่ใช่’ ท่านเจ้าคุณครานั้นด้วยรูปหล่ออัธยาศัยดีจึงทำให้ดูเป็นชายเจ้าชู้ประตูดินไปเสีย

“แต่ฉันก็ยังไม่วางใจดอกค่ะคุณพี่ จนกว่าพ่อทองจะพบคนที่ใช่ คุณพี่ช่วยฉันด้วยนะคะ พ่อทองเปิดช่องให้แล้ว จะต้องมีคุณหนูสักเรือนสิคะที่พ่อทองจะปลงใจ”

“อย่างนั้นสัปดาห์หน้าฉันจะมาแจ้งข่าวนะคะ วันพรุ่งต้องไปแปดริ้ว กว่าจะกลับก็อีกหลายวัน”

“ฝากความคิดถึงถึงแม่สายพิณด้วยนะคะ ลูกๆ คงโตกันหมดแล้ว”

“ลูกชายทั้งสี่คนน่ะโตเอาการเอางานแยกโรงสีจากเถ้าแก่ไปหมดแล้วค่ะ จะเหลือก็แค่แม่คนเล็กที่โตแต่ตัว”

“แม่สายพิณมีลูกสาวด้วยหรือคะ ฉันคิดว่ามีแค่ลูกชายสี่คนเสียอีก”

“มีค่ะ ลูกหลง ห่างจากลูกชายคนเล็กเป็นสิบปี เถ้าแก่ก็เลยทั้งรักทั้งหลง และที่ฉันต้องลงไปแปดริ้ว ก็เพราะแม่สายพิณส่งโทรเลขให้ลงไปรับลูกสาวหล่อนมาอยู่ด้วย”