ตอนที่ 10

“มิได้ขอรับคุณอา แต่แม่คนโตกับแม่คนกลางก็เห็นท่าจะเป็นสาวเทื้อเสียแน่นอนแล้ว หากแม่บุษบาต้องเป็นสาวเทื้ออยู่เรือนอีกคน กระผมก็ห่วงลูกขอรับ หากสิ้นกระผม ลูกๆ จะอยู่กันเช่นไร เรือนที่ขาดผู้ชายดูแล ไม่มีลูกหลานรายล้อม ไม่มีสกุลใดมาเกื้อมาหนุน คงขาดคนยำเกรงเสียแน่ ยิ่งบ้านเมืองเปลี่ยนแปลงไม่หยุด กระผมก็ยิ่งห่วงลูกขอรับ นี่หากแม่บุษบาได้ออกเรือนไป กระผมก็จะมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่า อย่างน้อยที่สุด แม่บุษบาก็ต้องมีลูกหลานไว้คอยดูแล และแม่บุษบานั้นก็รักแม่พิกุลกับแม่ประยงค์มาก กระผมคงวางใจว่าพี่น้องจะดูแลกันได้ กระผมคงได้ตายตาหลับล่ะขอรับ”

“ก็จริงอย่างที่พ่อพุดพูด บ้านเรือนขาดผู้ชายใครเล่าจะยำเกรง และทางสกุลนั้นก็ไม่ได้ขี้เหร่เลย ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าพ่อพุดยินดีให้ทางคุณสร้อยมาดูตัวแม่บุษบาใช่รึไม่”

“กระผมไม่อยากทำให้ลูกลำบากใจขอรับ เพราะตั้งแต่แม่พิกุลกับแม่ประยงค์ กระผมก็ไม่ได้อนุญาตให้ใครมาดูตัวเลยสักครั้ง คืนพรุ่งนี้แม่บุษบาก็จะไปที่โรงละครพร้อมแม่พิกุล กระผมใคร่รบกวนคุณอาช่วยเรียนคุณหญิงสร้อยเธอว่า ขอให้คุณหญิงมาดูตัวแม่บุษบาที่โรงละครเถิดขอรับ เพราะหากคุณหญิงไม่ยินดี กระผมก็จะได้ไม่ต้องมีเรื่องใดให้ลูกต้องขุ่นใจเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่พ่อพุดว่านั่นแหละ”

ถ้อยคำสนทนาที่ไม่ได้ยินแต่ก็รู้ว่าทั้งคุณพ่อและคุณย่าน้อยต่างเคร่งเครียด นั่นยิ่งทำให้แม่ประยงค์ใคร่รู้ แต่จะด้วยทางใดเล่าถึงจะรู้ได้

“ดูอันใดอยู่รึแม่ประยงค์”

“อุ้ย! คุณพี่ มาเงียบๆ น้องตกใจหมด”

“ก็พี่เห็นน้องแอบดู อ้อ... แอบดูคุณย่ากับคุณพ่อดอกรึ”

“คุณพี่อย่าเอ็ดไปค่ะ น้องก็แค่อยากรู้ว่าท่านคุยอะไรกัน ทำไมเคร่งเครียด”

“อยากรู้ก็เข้าไปถามสิ”

“ถามได้หรือคะ”

“ได้สิ โน่นแน่ะ คุณพ่อท่านเรียกแล้ว”

พิกุลพยักพเยิดหน้าไปในทิศทางของศาลากลางสวน ทำให้ประยงค์หน้าเจื่อน เมื่อหันไปมองก็พบว่าผู้เป็นพ่อกวักมือเรียกให้เข้าไปหา

เจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามาในตึกใหญ่ชะงักเพียงนิดเมื่อเห็น ‘อิ่ม’ และ ‘นวล’ เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นด้านใน นัยน์ตาของสองสาวแดงก่ำดุจผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ และแค่เห็นหน้า ทั้งสองสาวก็ถลาเข้ามาทรุดร่างลงนั่งกอดขาเขาไว้คนละข้างทันที

“คุณพระเจ้าขา ช่วยอิ่มด้วย”

“คุณพระเจ้าขา ช่วยนวลด้วย”

สองสาวแย่งกันพูด เกลือกหน้าฉ่ำน้ำตากับกางเกงสีกรมของเขาจนขึ้นเป็นด่างดวง

“เดี๋ยวก่อน อิ่ม นวล นี่ร้องไห้กันทำไมเล่า”

ศรถามแต่ทั้งสองสาวไม่พูด กลับกอดขาพร้อมเกลือกหน้าซับน้ำตากับกางเกงเขาไม่เลิก

“ถ้าไม่พูดก็ปล่อยขาฉัน ฉันจะขึ้นตึก ว่ายังไงอิ่ม นวล”

ศรชักจะเหลืออด เขาไม่ชอบคนอ้ำอึ้งไม่พูดไม่จา จะเอาอะไร อยากได้อะไรก็ไม่พูด เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ เพราะนั่นจะทำให้เขาเบื่อ และถ้าเบื่อเขาก็จะปลด

ศรปรายตามองบ่าวสาวรุ่นทั้งสองคนที่เขาเลี้ยงดูไว้เป็นเมียโดยสมัครใจ ส่ายหน้าก่อนจะถามอีกครั้งและถ้าครั้งนี้ไม่มีใครตอบ วันพรุ่งก็จะสั่งให้ปลดทั้งสองคนทันที

“ว่ายังไง จะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไร”

น้ำเสียงนิ่งทำให้อิ่มและนวลรีบคลายแขนที่กอดรัดขาแน่น แต่ไม่ยอมปล่อย “ปล่อยขาคุณพระเดี๋ยวนี้!”

ทว่าน้ำเสียงเฉียบขาดที่ดังมาก่อนตัวก็ทำให้ทั้งสองคนรีบปล่อยมือทันทีก่อนจะกระเถิบกายไปนั่งจนชิดติดผนัง

“จะมานั่งพิรี้พิไรอะไรกันอีก”

เสียงของแม่ที่ดังขึ้นก่อนร่างอวบอัดตามวัยจะเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมบ่าวติดตาม ศรรู้ทันทีว่าสาเหตุที่อิ่มและนวลร้องไห้คร่ำครวญคงมาจากแม่นั่นเอง

“มีอะไรกันหรือครับคุณแม่”

“มี แต่แม่จัดการเรียบร้อยแล้ว เอ็งสองคน จะไปไหนก็ไป ไปสิ!”

คุณหญิงสร้อยตวาดซ้ำ ดวงตากราดเกรี้ยวจนแทบจะแผดเผามองบ่าวสองนางที่ยินยอมพร้อมใจมาเป็นนางเล็กๆ ของลูกชาย เมื่อนังอิ่มกับนังนวลยังรีรอคล้ายกับว่าพ่อศรจะช่วยเหลืออะไรได้อีก นั่นยิ่งทำให้คุณหญิงเดือด หันไปสั่งคนติดตามให้ลากนังสองคนออกไปนอกบ้าน

“ลากมันออกไป”

“หยุด” ศรยั้งบ่าวไม่ให้เข้าไปหาสองสาว หันกลับไปหาเหตุจากมารดา

“คุณแม่ครับ นี่มันอะไรกันครับ สองคนนี่ทำอะไรให้คุณแม่ขุ่นใจ ถึงต้องรุนแรงกันแบบนี้”

“ขุ่นใจรึพ่อศร ขุ่นสิ แม่ขุ่นมากด้วย ขุ่นใจที่นังสองคนนี่มันบังอาจมาวางกร้ามอวดเบ่งกับคนอื่นว่าเป็นเมียลูก แม่ไล่มันสองคนออกแล้ว จะไปอยู่เรือนไหนก็ไป แต่เรือนพระวิจิตรฯ ไม่รับ เพราะแม่จะไม่ยอมอีกแล้ว จะไม่ปล่อยให้นังพวกนี้มาเสวยสุข”

คุณหญิงสร้อยหันไปจ้องนังอิ่มนังนวลที่ก้มหน้าหัวหด พลางตวาดลั่น “เอามันออกไป!”

“คุณแม่ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ”

“ทำไมจะไม่ได้ ก็พ่อศรผิดคำพูด”

“ผิดยังไงครับ คุณแม่อยากให้ผมมีเมีย ก็นี่ไงขอรับ ‘เมีย’ ผมก็มีแล้ว”

ดวงตาคมเข้มมองไปยังอิ่มกับนวล และนังสองคนก็ทำสายตาหวานซึ้งประหนึ่งว่าเขาพิศวาสเสียนักหนา นั่นทำให้ศรต้องส่ายหน้าปรายตาไปทางอื่น เพราะขนาดอยู่ต่อหน้าแม่ นังสองคนก็ยังไม่วายจะแสดงอาการ แต่เมื่อเห็นท่าทีจะกินเลือดกินเนื้อของแม่ ศรก็ต้องหาทางเลี่ยงไปให้พ้น