ตอนที่ 5

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

“ฮัลโหล...เป็นไงบ้างไอ้เกลอ” โต๋ส่งเสียงดังเข้ามาก่อน ตัวตามมาทีหลัง สองสาวเพื่อนสนิทในห้องอีกสองคนเดินตามหลังชายหนุ่มเข้ามาด้วย

ภารันย์ยิ้มกว้างทันทีที่เห็นทั้งสามคน

“จะมาทำไมให้ยุ่งยาก” เล็กเอ่ยขึ้น

“จะบ้าเหรอ ทำไมพูดแบบนี้ พวกเราอุตส่าห์ดั้นด้นมานะเนี่ย”

สายธารวางของในมือลงบนโต๊ะ เดือนเด่นเข้าไปนั่งลงใกล้ ๆ พร้อมกับหยิบด้ายสายสิญจน์ที่เตรียมมาจากบ้าน มัดข้อมือให้กับภารันย์

“เพี้ยง หายไว ๆ นะ” เธอทำท่าเป่าคาถา

“ขอบใจนะ” ภารันย์ยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย

“เฮ้อ...มาเห็นสภาพแกแล้วค่อยโล่งใจหน่อย” โต๋ทรุดนั่งลงใกล้ ๆ จับแขนเพื่อนรัก แววตาฉายไปด้วยความยินดี

“อยู่กับใคร” หมูแดงสอดส่ายสายตามองไปทั่ว ๆ

“คุณยาย... เพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง”

“อ้าว... แล้วใครนอนเฝ้า” โมเมถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

“ยายเม เดี๋ยวนี้ยุคไหน ใครเขาให้ญาติมานอนเฝ้าหลังขดหลังแข็ง มีพยาบาลย่ะ มีเงินก็จ้างเข้าไป” คำพูดของหมูแดงทำให้ภารันย์สะท้อนในหัวใจ

เขาสงสารคุณยายท่านก็แก่มากแล้ว จึงไม่ยอมให้คุณยายนอนเฝ้า แม้ท่านจะให้เด็กในบ้านมาเฝ้า เขาก็ไล่กลับให้เหตุผลว่า มีพยาบาลวิชาชีพดูแลอยู่แล้ว

“จริง ๆ คนที่คุณยายส่งมาแต่ละคน กรนเสียงดังทั้งนั้น เลยไล่กลับหมด” ทุกคนจึงหัวเราะออกมาพร้อม ๆ กัน

“งั้นคืนนี้พวกเราอยู่เป็นเพื่อนนายนะ” หมูแดงยิ้มกว้าง

“กรนดังไหม” ภารันย์หยอกเพื่อน

“ย่ะ ฉันจะกรนให้หูนายมันแตกไปเลย”

ทุกคนต่างหัวเราะในท่าทางของหมูแดงอีกครั้ง

“หมอให้กลับไปเรียนได้เมื่อไหร่” โมเมถามด้วยความตั้งใจ

“คงไม่ใช่เทอมนี้แหละ คุณยายน่ะสิ สั่งนักหนา ไม่ยอมให้ไปเรียนท่าเดียว แต่หมอก็เป็นห่วงอยู่นะ รอดูอาการอีกสักระยะ”

“อื้อ...” ทุกคนพยักหน้า

สาเหตุการช้ำในมันต้องอยู่ในความดูแลของแพทย์อย่างเคร่งครัด เพราะไม่รู้ว่าเขามีอาการตรงไหนที่มากน้อย

แต่ที่สำคัญ หลานชายสุดที่รักของคุณม่านฟ้า นางคงไม่ปล่อยให้ภารันย์คลาดสายตาเป็นแน่

“จริง ๆ ให้พวกเราคอยส่งเลคเชอร์ก็ได้” โมเมแสดงเจตจำนง เพราะยังไงก็ไม่อยากให้ภารันย์พักการเรียน

“อย่าเลย ไม่อยากให้คุณยายเป็นห่วง แค่นี้ก็หูชาแล้ว”

“เอายังงั้นเหรอ” โต๋ที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

“อะ ๆ... แล้วใครจะมาเป็นคู่จิ้นให้กับยายโมเมล่ะทีนี้” หมูแดงทำแซว

“คู่จิ้นอะไรกัน” โมเมปฏิเสธ แต่หน้าตาก็ออกแดง

ภารันย์ยกมือของเขาข้างที่ไม่หักขึ้นแตะที่ศีรษะของโมเมและขยี้เบา ๆ

สายตาของโต๋ที่มองคนทั้งคู่มากไปด้วยความรู้สึก จริง ๆ เขาแอบชอบโมเมแต่ไม่กล้าสารภาพ เพราะคิดว่าเล็กและโมเมมีใจให้แก่กัน ยิ่งเห็นกับตาวันนี้อีก เขาก็ยิ่งมั่นใจ

หมูแดงสังเกตเห็นสายตาของโต๋ที่มองโมเมมากกว่าเพื่อนอยู่บ่อย ๆ มองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจเช่นกัน

“ที่โรงพยาบาลนี้มีอะไรกินมั่งนะ” เสียงหมูแดงทำลายบรรยากาศตึงเครียด ทุกคนจึงหันมามองเธอเป็นตาเดียว

“โธ่ยายหมูสมชื่อ” โต๋ว่าให้

“โรงพยาบาลนะ ไม่ใช่ฟู้ดคอร์ต”

“แสดงว่านายโต๋ นายเนี่ยไม่รู้อะไร กินอาหารที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยเท่ากินอาหารที่โรงพยาบาล เอาข้อดีข้อเดียวนะ อาหารถูกหลักโภชนาการ แล้วนายจะไม่ปวดท้องด้วย”

“อ้าว ถ้าเกิดฉันเป็นโรคกระเพาะล่ะ”

“อันนี้ไม่อยู่ในเงื่อนไขนี้ย่ะ”

“หรา...” สองคนทำท่าโต้เถียงกัน

โมเมจึงรีบห้ามทัพ

“สั่งมากินเหอะ โมเมก็หิวเหมือนกัน” เธอตรงไปหยิบเมนูยื่นส่งไปให้หมูแดง เธอจึงยิ้มแก้มแทบปริ

“แล้วเล็กล่ะ” หมูแดงหันไปมองภารันย์ด้วยความเป็นห่วง

“เอาเหอะ เรากินของโรงพยาบาล นี่ก็ใกล้แล้ว เดี๋ยวคงมีคนเอามาเสิร์ฟ”

พูดไม่ทันไร ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะเปิดเข้ามา

“อาหารของคุณภารันย์ค่ะ” พนักงานยกเข้าไปวางไว้ที่โต๊ะ

โมเมรีบเดินเข้าไปขยับโต๊ะ แล้วหมุนเตียงให้ภารันย์นั่งสะดวกขึ้น ก่อนจะเปิดอาหารแล้วป้อนข้าวให้เขากิน คุยกันกะหนุงกะหนิง

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของหมูแดง และโต๋

“เสียใจไหม” หมูแดงถามขึ้นมาเบา ๆ

โต๋หันมามองใบหน้าของหมูแดงแบบเอาเรื่อง

“จุ้น...”

“ย่ะ...” เธอทำหน้าแบบไม่พอใจออกไปเช่นกัน

“ก็นายมีโอกาสแล้วนะ ตอนที่นายเล็กป่วย ทำคะแนนสิ”

“ยายเจ๋อ...”

“จะว่าเสือกอะดิ... ก็แล้วแต่ ตามใจนะ อกหักมันไม่ตาย แต่มันทรมาน...” เธอเน้นเสียงข้างหลังลากยาว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ เขา

โต๋จิ้มนิ้วชี้ลงไปที่กลางหน้าผากของหมูแดง

“ขอบใจ แต่คราวหน้าไม่ต้องแส่”

หมูแดงทำหน้าย่นเข้าใส่ มองโต๋และทำปากยื่นยาวออกมาแบบไม่พอใจ สะบัดหน้า ปัดมือไปที่หน้าผาก

“คนอุตส่าห์หวังดี”

“ขอบใจ แล้วไง” โต๋ทำหน้าแบบเดียวกันมองจ้องตากลับไม่ลดละ

“สองคนนั้นยังไง ชอบทะเลาะกันจริง ๆ ไม่เบื่อหรือไง” โมเมทำเสียงดัง

“ก็...” หมูแดงทำท่าจะฟ้อง โต๋รีบเอามือของเขามาปิดปากเสีย ๆ ของยายหมูแดง

“ฉันไม่ได้จะพูดเรื่องนั้นสักหน่อย”

“ไม่พูดมากนั่นแหละจะดีที่สุด ยายหมูจุ้นจ้าน” พูดจบ โต๋ก็รีบเดินไปหาทั้งสองคน ปล่อยให้หมูแดงอารมณ์ขุ่นอยู่คนเดียว

“ทำปากเก่ง ปากแข็งไปเหอะ ชิ...” เธอพูดอยู่คนเดียว

ความรักถ้ามันลงตัวไปหมดสิแปลก คนหนึ่งรักคนหนึ่ง คนหนึ่งแอบรักอีกคนหนึ่ง แล้วคนที่ปากเก่งเป็นห่วงแต่คนอื่น ก็แอบชอบคนคนนั้นอยู่เช่นกัน

‘ฉันก็ชอบนายนะโต๋’

หมูแดงพูดกับตัวเองในใจ