Episode 6 ซาลาเปา

“เหอะ! จะมาไม้ไหนอีกละหรือว่าเรียกร้องความสนใจว่างั้น?”

“บอกเลยนะว่าฉันไม่ได้รู้สึกเสียดายหรือเสียใจหรอกนะออกจะดีใจถอนจริงไหมละ?” เขาพูดจบที่ไม่ว่าใครได้ยินก็อาจจะเสียใจ... แต่นั่นไม่ใช่กับเราเพราะเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนตรงหน้า

“ไม่เลย...ฉันไม่ได้เรียกร้องความสนใจคุณพ่อของฉันกำลังคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่ของนายเพราะงั้นเรื่องของเรามันจบลงแล้ว นายจะไม่รำคาญฉันอีกแล้วเพราะฉันจะไม่วิ่งตามและรักนายแล้ว...”

“...!”

“เรื่องของเรามันจบแล้วจริง ๆ ออกัส ไปรักคนที่นายอยากรักเถอะวันนี้ที่ฉันมาเพราะแค่อยากจะบอกกับด้วยตัวเองเท่านั้น” พรึ่บ! เราลุกออกจากโต๊ะเพื่อจะกลับ ในเมื่อเรื่องที่เราอยากพูดก็พูดไปหมดแล้วเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อให้เสียเวลา

หมับ!

“ก็ดีเพราะฉันเบื่อที่ต้องเป็นคู่หมั้นนางมารร้ายอย่างเธอแล้วเหมือนกัน!”

ปึก! เขาเดินตามออกมานอกร้านก่อนจะจับข้อมือของเราเอาไว้แน่นจนเรารู้สึกเจ็บ... แต่เราจะมันไม่แสดงความเจ็บปวดออกไปเด็ดขาดและเหมือนเขาจะไม่พอใจมากที่เราไม่ยอมร้องออกมาก่อนจะผลักเราออกมาอย่างแรง

“อ๊ะ!” ต้องล้มแน่เลย >.< เราหลับตาปี้เพื่อรอรับความเจ็บในการล้มไปที่พื้น หมับ!

“ไม่หน้าตัวเมียไปหน่อยเหรอวะ?” เสียงที่เราไม่ยินมานานเขารับตัวของเราไว้อีกแล้ว

“เหอะ! แล้วมึงเสือกอะไรด้วย?” ออกัสถามไซมอนด้วยคำหยาบคาย

“กูก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกแต่ยัยนี่พึ่งออกมาจากโรงพยาบาลมึงจะรุนแรงเพื่ออะไรวะ?!” ไซมอนจับเราไปยืนด้านหลังของเขา

“ทำไม? มึงสนใจในตัวนางมารนั่นเหรอ?”

“แต่มึงต้องทำใจหน่อยนะเพราะไม่รู้ว่าไปมั่วใครมาบ้างแล้ว..” เพี๊ยะ! มันเป็นสิ่งที่เราไม่คิดว่าจะทำเลยในชีวิตนี้... คือการทำร้ายคนอื่นแต่ผู้ชายตรงหน้าเป็นคนที่เรียกว่าพระเอกของเรื่องจริงเหรอถึงจะเกลียดแค่ไหนแต่แบบนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?

“ฉันเคยชอบนายมากนั่นเป็นเรื่องจริงและฉันก็ไม่เคยยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...เพราะฉะนั้นอย่ามาดูถูกฉัน” เราพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นเรามั่นใจว่าโยเกิร์ตคนก่อนไม่มีทางไปยุ่งวุ่นวายกับผู้ชายคนอื่นแน่นอน แต่ว่าเธอเป็นคนสวยจึงไม่แปลกที่จะผู้ชายเข้าหาและเธอไปไหนมาไหนเพียงเพราะต้องการประชดคู่หมั้นตัวเองเท่านั้น

“จะไปไหน?” หมับ! ไซมอนตามมาถามเรา

“ยะยังไม่รู้...”

“ยัยบื้อเอ๊ย! ว่าแต่เธอถอนหมั้นกับมันแล้วเหรอ?” ไซมอนถามแน่นอนสิเขาต้องถามเพราะเขาเข้าหาเราเพราะต้องการให้เราร่วมมือด้วยเพื่อทำลายออกัสแต่ตอนนี้เรากลับถอนหมั้นซะแล้ว

“ใช่ ก็ฉันไม่ได้รักเขาแล้วนี่น่า”

“แน่ใจนะไม่ว่าเปลี่ยนใจ?”

“ฉันไม่ใช่คนที่มีหัวใจโลเล...และอีกอย่างหยุดสิ่งที่นายคิดจะทำซะมันจบไม่สวยเท่าไรหรอก” เราพูดเตือนออกไปหลังจากที่รับรู้นิดหน่อยว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร...

“รู้เหรอหืมว่าฉันคิดจะทำอะไร?” เขาโน้มตัวมาหาเราหน้าของเราใกล้กันมากจนเราต้องเอนหลังหนี นะหน้าจะใกล้เกินไปแล้ว -////- บัดสียิ่งนัก!

“มะไม่รู้” ปึก! เราดันอกเขาออกไปที่นี่ผู้คนมากมายทำไมเขาทำอะไรไม่ระวังตัวเอาซะเลย

“ไม่รู้แล้วกล้ามาเตือนเหรอ?”

“กะก็นายไม่ถูกกับออกัสนิและที่มาหาฉันก็เพราะอยากให้ฉันร่วมมือด้วยไม่ใช่หรือไง?”

“ก็ใช่...แต่เธอฉลาดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่?” แหนะ! ยื่นหน้ามาใกล้เราอีกแล้ว

“ถะถอยออกไปชายหญิงไม่ได้เป็นอันใดกัน..อยู่ใกล้กันมันไม่งาม” เราเผลอพูดศัพท์ของบ้านเมืองเราออกไป

“หึ! ใช้คำโบราณซะด้วย แต่ว่านะไม่มีใครสนใจหรอก...” ยิ่งพูดก็ยิ่งเข้ามาใกล้

“ไซมอน!”

“อะไรเรียกเสียงดัง...” เขาพูดก่อนจะมองที่ข้อมือของเราและเอาไปจับทำไมคนที่นี่ชอบแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงนักนะ!

“...มันทำขนาดนี้เลย?”

“ฉันไม่เป็นไรหรอก..อ๊ะ!” เราร้องตกใจเมื่อไซมอนจูงมือเราไป...ไปไหนไม่รู้ -_-

“จะพาฉันไปไหน?”

“หายาทา” เขาพูดก่อนจะมาหยุดที่ร้านแหล่งหนึ่งมันเขียนว่าร้านขายยา

“รออยู่ที่นี่เดี๋ยวฉันมาและถ้าออกมาไม่เจอ...”

“ฉันไม่ไปไหนหรอก” ปึก! เราพูดก่อนจะทิ้งตัวลงที่เก้าอี้หน้าร้าน

“หึ เด็กดี..” เขายื่นมือมาลูบของเราก่อนจะเดินเข้าร้านยาไป 0//////0

“ทะทำอะไรของเขากัน?”

เรานั่งรอสักพักไซมอนก็เดินออกมาพร้อมยาละมั้งตอนอยู่โรงพยาบาลเราก็ได้รู้จักยามากมายทั้งยาทายาเม็ดซึ่งมันก็มีวิธีการใช้ของมันนั่นแหละ

“เอามือมาดิ”

“ฉันทาเองได้...” หมับ! เราแย่งไปจับยาในมือของไซมอน

“อย่าดื้อตอนนี้โยเกิร์ต” เขาแย่งกลับคืนไปก่อนจะลงมือทายาให้เราทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับมือเบาชะมัดเลย

“มือเบาจัง” เราพูดเบา ๆ

“ฉันเคยทาบ่อย ๆ เมื่อก่อน...” แววตาของไซมอนเศร้าลงนิดหน่อยเราเลยพยายามก้มไปมองเพราะรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้สิ

“ทำไมถึงแค้นออกัสนักเหรอ?” เราถามออกไปเพราะในนิยายบอกเพียงว่าไซมอนกับออกัสเป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะแข่งอะไรไซมอนมักแพ้เสมอแม้บางอย่างเราจะสงสัยก็ตามแต่เนื้อเรื่องของนิยายก็ดำเนินให้พระเอกชนะเสมอ

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ต้องแค้นมากแค่ไหนนะถึงขนาดยอมเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงที่จริงครอบครัวทางบ้านไซมอนทั้งรวยและมีอำนาจมากกว่าแต่เขาก็ยังจะทำร้ายและทำลายออกัสอยู่เสมอ

“แล้วที่เข้าหาฉันเพราะอยากให้ทำอะไรเหรอ?”

“ตอนนี้เธอไม่มีความจำเป็นแล้ว...” ปึก! เขาโยนถุงยาให้เราหลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว

“ฉันไม่อยากให้นายทำไม่ดีนะ มันอันตราย” ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อไหมแต่เราแค่อยากบอกกับเขาเท่านั้นชีวิตคนเราอย่างเอาไปทิ้งกับอะไรแบบนั้นเลย...

“เป็นห่วงฉันขึ้นมาหรือไงเมื่อก่อนฉันอะไรทำไอ้กัสเธอนั่นแหละที่โมโหแทนมันเสมอ” เขาจิ้มนิ้วมาที่หน้าผากของเรา

“ก็จริงแต่นั้นมันเมื่อก่อนตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว..” เปลี่ยนทั้งวิญญาณเลยละ

“เหอะ! ฉันไม่เชื่อเธอ”

“ดื้อที่สุด!”

“เธอว่าใครฮะโยเกิร์ต?!”

“นายนั่นแหละไซมอนนนน อืออออ” เขาเอามือมาจับแก้มของเราก่อนจะยืดออก

“หมั่นไส้วะแก้มอย่างกับซาลาเปา” เขาพูดแต่นั่นทำให้เรางง

“ซา..ลา..เปา?”

“อย่าบอกนะว่าไม่รู้จัก?” เขาขมวดคิ้ว

“ระรู้จัก! แค่กำลังคิดว่าเหมือนตรงไหนต่างหาก!” ซาลาเปามันเป็นแบบไหนนะ? หน้าตาของมันเหมือนคนเลยเหรอ?

“เหมือนตรงที่มันนิ่ม ๆ ขาว ๆ น่ากัด น่ากินไง?”

“กะกินเหรอ0_0”

“มะมันกินได้?”

“นี่!ไหนว่ารู้จักไงเธอโตมาแบบไหนวะเนี่ย” กะก็ที่อยุธยามันไม่มีนิ มีแต่ฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด

“กะก็ได้! ฉันไม่รู้จักพอใจหรือยัง?!” เราตอบไปอย่างหงุดหงิดเราไม่ชอบเวลาเราไม่รู้เรื่องอะไร

“หึ มานี่”

“ปะไปไหน?” เขาโดนเราอีกแล้ววว ไม่น้า~~

“ปะปล่อยอย่าโดนตัวฉันนะ! ไซมอนมันไม่งามมมมม~” เราพยายามแกะมือของเขาออกแต่มันไม่ออก

“จะพาไปกินซาลาเปา”

“จริงเหรอ*0*”

“อืม”

.

.

เดินมาสักพักก็มาถึงร้านที่เรียกว่าซาลาเปาละมั้ง

“เอาไส้อะไรเธออะ?” ไซมอนถาม

“มะมันมีอะไรมั้งเหรอ?” เรามองไปที่เจ้าก้อนขาว ๆ อวบ ๆ ก่อนจะจับแก้มตัวเองอย่างสงสัย

“มองอะไรขนาดนั้นแม่หนู?” คนขายถามเรา

“นะหน้าหนูเหมือนเจ้าก้อนนี่เหรอ?” เราถามออกไปไซมอนต้องมั่วแน่ ๆ

“อืม...ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่นะ ฮ่า ๆ” คนขายพูดก้อนจะหัวเราะแสดงว่ามันเหมือนจริง ๆ เหรอเนี่ย >.<

“รีบเลือกเร็ว!” ไซมอนเร่งแต่เราไม่รู้นิว่ามันมีอะไรบ้าง

“เอาเหมือนนายแหละ” แบบนี้แหละง่ายสุด

หลังจากนั้นไซมอนก็สั่งสิ่งที่เรียกว่าซาลาเปามาก่อนจะเดินออกมานอกร้าน

“กินซะมองมันอยู่ได้” ไซมอนพูดเพราะเราเอาแต่มองมัน...มันเหมือนเราตรงไหนนะ?

“อ่ำ...อื้อ! อร่อยอะ*0*” พอกินเข้าไปมันนิ่ม ๆ นุ่ม ๆ อร่อยดี^^

“ก็ดี...แต่ฉันขอกินของเธอมั้งดิ”

“อะไรละกินของตัวเองดิ-0-” มันก็เหมือนกันนั่นแหละจะมาแย่งทำไมก็ไม่รู้

“อะไรวะฉันคนซื้อนะอย่ามาหวงดิ” ก็จริงที่เขาจ่ายเงิน

“อ่ะ!” เรายื่นของตัวเองไปตรงหน้าไซมอน

งับ!!

“นี่!!!” เราถอยหลังนี่ทันทีเพราะไซมอนเขางับแก้มเรา!!!!!!!

“โทษทีคิดว่าซาลาเปาเห็นว่ามันเหมือนกัน”

“ไม่เหมือน!!”