บทที่ 1 ทะลุมิติมาเป็นอะไรอีกละเนี่ย?

จวนเซวียนชินอ๋อง

"เร็วเข้า รีบมาช่วยหลานสาวของข้า หากนางเป็นอะไรไป ข้าจะโบยพวกเจ้าและขายทิ้งเสียให้หมด!"

เสียงเอะอะโวยวายของอวี้หลิง พระชายาเอกของจวนชินอ๋องทำให้บ่าวไพร่ที่ได้ยินไม่กล้าชักช้ารีรอเพราะเกรงว่าจะถูกไม้โบยฟาดลงกลางหลัง ต่างคนรีบวิ่งวุ่นไปช่วยเหลือมู่หลานเฟิน หลานสาวสุดที่รักของอวี้หลิงอย่างไม่รีรอ

"รีบๆหน่อยสิ ตายแล้ว หลานเอ๋อร์ของป้า สวรรค์คุ้มครองแท้ๆ!"

อวี้หลิงที่เห็นว่ามู่หลานเฟินถูกช่วยขึ้นมาได้อย่างปลอดภัยแล้วก็เบาใจเป็นอย่างมาก นางรีบสั่งให้คนประคองมู่หลานเฟินที่ตอนนี้ตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำกลับเรือนและตามท่านหมอมาตรวจดูอาการของหลานสาวอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้เห็นกับตาว่าหลานสาวของตนปลอดภัยดีแล้ว อวี้หลิงก็วางใจลงได้ นางให้คนเฝ้ามู่หลานเฟินเอาไว้ให้ดี ส่วนตนก็กลับมาพักที่ห้องนอน ก่อนจะทิ้งกายนั่งลงบนเตียง แม้ตอนนี้นางจะมีอายุมากขึ้นแล้ว แต่ทว่าใบหน้ายังคงงดงามอ่อนเยาว์ เรือนกายสะโอดสะองเหมือนหญิงสาววัยแรกรุ่น ไม่แปลกใจเลยที่เซวียนชินอ๋องจะหลงใหลในตัวนางถึงขนาดแต่งตั้งขึ้นมาเป็นพระชายาเอกคนใหม่โดยไม่สนใจคำทัดทานของพี่ชายที่เป็นฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย

อวี้หลิงมีชาติกำเนิดไม่ได้ดีนัก ครอบครัวของนางเป็นเพียงตระกูลคหบดี แม้จะร่ำรวยเพียงใดแต่ในเมืองหลวง พ่อค้าก็คืออาชีพที่ผู้คนมักดูแคลน แต่เพราะนางใช้มารยาสารพัดวิธีจึงสามารถก้าวเข้ามาในฐานะพระชายาเอก ทำให้เซวียนชินอ๋องทิ้งคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับอดีตพระชายาผู้ล่วงลับว่าจะไม่แต่งสตรีใดเข้าเรือนอีก ช่างยอดเยี่ยมไม่เบา!

หลังจากแต่งเข้ามาได้ไม่นานนางก็ให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่งนามว่าเซวียนเจ๋อ เดิมทีนางวางแผนจะให้เซวียนเจ๋อได้รับตำแหน่งซื่อจื่อผู้สืบทอดต่อจากบิดา แต่ก้างชิ้นใหญ่ของนางก็คือเซวียนซานหลาง บุตรชายที่เกิดจากพระชายาเอกคนก่อน เด็กคนนั้นดวงแข็งนัก นางหาทางทำลายเท่าใดกลับไม่เป็นผล ซ้ำยังเติบใหญ่ขึ้นมาเป็นคนที่มีนิสัยดุดันแข็งแกร่ง ที่สำคัญเซวียนเจ๋อบุตรชายของนางยังรักใคร่พี่ชายคนนี้ยิ่งชีพ ไม่สนใจฟังคำยุยงของนางเลยแม้แต่น้อย

เมื่อแผนแรกไม่ได้ผล อวี้หลิงจึงคิดจะใช้แผนสองนั่นก็คือแผนสาวงาม นางจึงรับมู่หลานเฟินหลานสาวของตนที่กำพร้าบิดามารดาเข้าจวนมาเลี้ยงดู หวังให้มู่หลานเฟินมอมเมาเซวียนซานหลางจนเขาหลงใหล จากนั้นก็ยุยงให้เขากลายเป็นพวกไม่เอาไหน หลงใหลสุรานารีทำแต่เรื่องชั่วช้า เมื่อเซวียนซานหลางไร้ซึ่งคุณสมบัติที่ดีของการเป็นซื่อจื่อผู้สืบทอดก็จะต้องถูกผู้คนครหาและถูกปลดออกจากตำแหน่งซื่อจื่อในที่สุด

แต่มันกลับไม่ได้ผล ซ้ำร้ายมู่หลานเฟินหลานสาวคนโง่ของนางยังซื่อบื่อทำแผนการพังพินาศแล้วยังพลัดตกน้ำจนล้มป่วย ทำให้นางต้องเสียเงินจ่ายค่าหมอช่างสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจริงแท้!

ยิ่งคิดอวี้หลิงก็ยิ่งโมโห แต่ทำได้เพียงกล้ำกลืนโทสะลงคอไปเพียงเท่านั้น

ด้านมู่หลานเฟินที่พลัดตกน้ำไปนั้น ไม่นานนักนางก็ได้สติฟื้นคืนกลับมา เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียง โดยมีสาวใช้คอยดูแลไม่ห่าง นางค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะมองไปโดยรอบ และถอนหายใจออกมาอย่างสิ้นหวัง

ให้ตายเถอะ ครั้งนี้ทะลุมิติมาที่ไหนอีกละเนี่ย!

มู่หลานเฟินหลับตาลง พลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

เมื่อสองปีก่อนนางยังใช้ชีวิตอยู่ในโลกอนาคตเป็นนักศึกษาปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย เดิมทีคิดว่าอนาคตคงสดใสราบรื่นแต่ผู้ใดจะรู้ไม่นานนางได้เกิดล้มป่วยและตายจากโลกปัจจุบัน ก่อนจะทะลุมิติไปเป็นขันทีหนุ่ม อยู่ในร่างนั้นได้ไม่นานก็ถูกโบยจนตายเพราะไปล่วงรู้ความลับของหมัวหมัวคนหนึ่งเข้า เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนเองทะลุมิติไปเกิดเป็นสุนัขของฮ่องเต้หนุ่มผู้หนึ่ง เดิมทีก็มีชีวิตสุขสบายดี แต่นางดันไปกัดขาพระสนมที่เขาโปรดปราน เขาจึงโยนนางออกมาจากตำหนัก นางพลัดตกบ่อน้ำและสิ้นใจตายในทันที เดิมทีคิดว่าคงจะหมดเวรหมดกรรมแล้ว แต่ใครจะรู้ว่านางจะได้ไปเกิดในครอบครัวหนึ่ง ที่ีบิดาเป็นหวูโจ้วผ่าศพ นางได้ติดตามบิดาไปทำงานตอนที่ต้องมีการผ่าศพ จึงได้เรียนรู้เรื่องพวกนี้มาไม่น้อย

จากนั้นไม่นานนางก็ป่วยตายอีกครั้ง เดิมทีคิดว่าคงหมดเวรหมดกรรมแล้ว ไม่คาดคิดว่าพอตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะไปอยู่ในร่างของบุตรชายที่เพิ่งเกิดในจวนแม่ทัพใหญ่ นางใช้ชีวิตอยู่ในร่างทารกจนเติบโต ร่ำเรียนวรยุทธ์สุดท้ายได้เป็นแม่ทัพใหญ่ต่อจากบิดา แต่ทว่ากลับตายในสนามรบ

ครั้งนี้ยังทะลุมิติมาที่ใดอีกเล่า?

นางทะลุมิติมาเป็นตัวอะไรอีกละเนี่ย!

โอย น่าปวดหัวชะมัด มันจะมีใครซวยเท่านี้อีกหรือไม่ที่ทะลุมิติซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนาง!

มู่หลานเฟินยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว ก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเล็กน้อยเพราะรู้สึกปวดไปทั่วทั้งตัว สาวใช้น้อยที่ได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจรีบเข้ามาช่วยดูแลนางและไปรายงานพระชายาเอกอวี้หลิงทันที

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ ให้ตายเถอะบ่าวตกใจแทบแย่!"

มู่หลานเฟินหันไปมองสตรีน้อยนางนั้น ในความทรงจำของร่างนี้บอกนางว่า สาวใช้น้อยตรงหน้ามีนามว่าลั่วเหมย เป็นสาวใช้ประจำตัวของนาง มู่หลานเฟินทิ้งกายลงนอนก่อนจะเอ่ย

"นี่ข้าเป็นอะไรไป"

ลั่วเหมยรีบห่มผ้าให้เจ้านายพลางเอ่ยตอบ

"คุณหนูพลัดตกน้ำเจ้าคะ ไม่ใช่สิ เดิมทีคุณหนูคิดจะทำให้ตัวเองตกน้ำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากซื่อจื่อ แต่ผู้ใดจะรู้ นอกจากซื่อจื่อจะไม่ช่วยแล้ว ยังปล่อยให้ท่านจมน้ำไปอีก ช่างใจดำยิ่งนัก!"

"ซื่อจื่อหรือ?"

"เจ้าค่ะ คุณหนูจำไม่ได้หรือเจ้าคะ"

มู่หลานเฟินขมวดคิ้วมุ่น มารดามันเถอะ นี่นางทำกรรมอะไรมากัน ครั้งนี้ถึงได้ทะลุมิติมาเป็นดาวยั่ว!

ซ้ำร้ายผู้ชายเขายังไม่ชายตาแลอีกต่างหาก

โอยสวรรค์ มันจะบัดซบเกินไปแล้ว!

ลั่วเหมยที่เห็นว่าเจ้านายมีท่าทางคล้ายกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนจะร้องไห้ก็นึกสงสารเป็นอย่างมาก ยังไม่ทันที่นางจะได้เอ่ยปลอบใจ ก็ได้ยินเสียงของพระชายาเอกอวี้หลิงเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"ตื่นแล้วหรือมู่หลานเฟิน ข้าคิดว่าเจ้าจะนอนข้ามวันข้ามคืนตายไปเสียแล้ว ไม่ได้เรื่อง แค่ยั่วยวนบุรุษคนเดียวยังทำไม่ได้ เลี้ยงเสียข้าวสุกเสียจริง!"

มู่หลานเฟินหรือ?

เหตุใดชื่อนี้มันเหมือนชื่อจริงๆของนางในชาติปัจจุบันก่อนจะทะลุมิติซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยล่ะ?

มู่หลานเฟินหันไปมองก่อนจะพบกับสตรีวัยกลางคนนางหนึ่งที่มีใบหน้างดงาม รูปร่างก็อรชรอ้อนแอ้นกำลังเดินเข้ามาหานาง ความทรงจำของร่างเดิมฉายชัดอีกครั้ง

สตรีตรงหน้าคือป้าแท้ๆของนาง มีนามว่าอวี้หลิง เป็นพระชายาเอกของเซวียนชินอ๋อง

อวี้หลิงปรายตามองหลานสาวก่อนจะเอ่ย

"รีบๆหาย จะได้จัดการตามแผนการที่วางเอาไว้ เจ้าจะต้องทำให้เซวียนซานหลางหลงใหลเจ้าจนโงหัวไม่ขึ้น มอมเมาเขาซะ ชวนเขาทำเรื่องชั่วช้า เขาจะได้ถูกปลดจากตำแหน่งซื่อจื่อ เซวียนเจ๋อพี่ชายของเจ้าจะได้สืบทอดตำแหน่งแทน ส่วนเจ้าก็จะได้เงินจากข้าเป็นค่าตอบแทน"

มู่หลานเฟินเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็พอจะประติดประต่อเรื่องราวได้ทันที ที่แท้นางทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่มีชื่อเหมือนกับตน เมื่อมองไปที่กระจกซึ่งวางอยู่ไม่ไกลก็พบว่าเจ้าของร่างนี้มีใบหน้าเหมือนกับนางไม่ผิดเพี้ยน ที่สำคัญยังรับบทนางร้าย ทำงานให้ป้าแท้ๆหวังจะโค่นล้มตำแหน่งของบุรุษที่ชื่อเซวียนซานหลางคนนั้นอีกด้วย

มารดามันเถอะ จะมีสักชาติมั้ยที่นางทะลุิติมาสุขสบาย!

มู่หลานเฟินปรายตามองอวี้หลิงป้าแท้ๆของตน ก่อนจะเอ่ย

"คนป่วยอยู่ท่านยังจะให้ข้าไปยั่วบุรุษ หากท่านอยากให้แผนการสำเร็วโดยเร็วก็ไปยั่วยวนเองสิ ข้าจะนอน!"

อวี้หลิงถึงกับปากอ้าตาค้าง ไม่คิดเลยว่าหลานสาวตัวดีจะกล้าเถียงนางเช่นนี้ ด้วยโทสะที่มี นางจึงพุ่งเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากตัวของมู่หลานเฟิน และกระชากตัวหลานสาวขึ้นมา

"เจ้ากล้าเถียงข้าหรือ ห๊ะ! ข้ามีบุญคุณกับเจ้า พ่อแม่เจ้าป่วยตายไปนานแล้ว หากข้าไม่รับเจ้ามาเลี้ยงดูเจ้าคงตายอยู่ข้างถนนไปนานแล้ว แต่เจ้ากลับเถียงข้า นังหลานเนรคุณ!"

"โอย! แล้วใครใช้ให้ท่านเก็บเอาข้ามาเลี้ยงเล่า นี่ป้ามหาภัย ถ้าจะเอาข้ามาเลี้ยงเพื่อสนองความชั่วร้ายของตัวเองแบบนี้มันไม่นับเป็นบุญคุณหรอกนะ!"

"หรานหร่าน นังเด็กบ้านี่"

แม้ปากจะด่าแต่อวี้หลิงกลับไม่กล้าลงมือทุบตีมู่หลานเฟินจริงจังเลยสักครั้ง อย่างไรนางก็ไม่มีลูกสาว และลึกๆในใจก็รักและเอ็นดูมู่หลานเฟินอยู่ไม่น้อย อวี้หลิงทำได้เพียงระงับโทสะ ก่อนจะเอ่ยอย่างใจเย็น

"กินยาซะ แล้วนอนพัก เย็นวันนี้เซวียนซานหลางจะกลับมาจากไปตรวจงานราชการ เจ้าจะต้องไปเอาใจเขา ยั่วยวนเขาทุกทาง หากกล้าขัดคำสั่งข้า อย่าหวังว่าจะได้กินข้าวเย็น"

เอ่ยจบอวี้หลิงก็เดินจากไป มู่หลานเฟินถอนหายใจออกมา พลางครุ่นคิดในใจ

ช่างเถอะ นางไม่อยากอดข้าว ตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน!

เวลาล่วงเลยมาจนถึงยามเย็น ในที่สุดเซวียนซานหลางก็กลับมาถึงจวน

ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถม้า ท่าทางของเขาผึ่งผายองอาจ เหล่าสตรีในเมืองหลวงต่างให้สมญานามเขาว่าเทพเจ้าแห่งต้าหลาง เพราะเซวียนซานหลางมีใบหน้าที่หล่อเหลายิ่งนัก โดยเฉพาะนัยน์ตาดอกท้อของเขาที่งดงามทรงเสน่ห์ดึงดูดผู้ที่ได้พบเห็น อีกทั้งจมูกยังโด่งคมสัน ริมฝีปากบางเฉียบ ยามที่ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากช่างดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจอย่างบอกไม่ถูก สตรีน้อยในเมืองหลวงต่างหลงใหลเคลิบเคลิ้มจนเก็บเอาไปนอนฝัน

เซวียนซานหลางไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาอย่างยั่วยวนของเหล่าสตรีน้อยพวกนั้น เขาก้าวเดินเข้ามาในจวนอย่างไม่รีบไม่ร้อน จวนชินอ๋องตกแต่งอย่างงดงามและหรูหรา ตามทางเดินมีแปลงดอกไม้หลากหลายสายพันธ์ปลูกเอาไว้ ให้ความรู้สึกสบายตาเป็นอย่างมาก

"ซื่อจื่อ ท่านกลับมาแล้วหรือ จะให้บ่าวเตรียมน้ำร้อนเลยหรือไม่ขอรับ"

ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งรีบเข้ามาต้อนรับเซวียนซานหลางและเอ่ยกับเขาอย่างนอบน้อม เขาคือพ่อบ้านเฉิง พ่อบ้านเฉิงเป็นหัวหน้าคนงานและทำงานรับใช้จวนชินอ๋องมาหลายสิบปีแล้ว

เซวียนซานหลางหันมามองพ่อบ้านเฉิง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ได้ ว่าแต่พ่อบ้านเฉิง เหตุใดวันนี้ที่จวนดูเงียบนัก สองป้าหลานตัวปัญหาไปไหนเสียล่ะ"

พ่อบ้านเฉิงเมีื่อได้ยินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เซวียนซานหลางฟังอย่างไม่มีตกหล่น เมื่อชายหนุ่มได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนจบก็ยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน ก่อนจะส่งเสียงเหอะออกมา

ยามเช้าก่อนออกจากจวน เขาพบกับมู่หลานเฟิน สตรีนางนั้นมักจะหาทางยั่วยวนเขาสารพัดวิธี มีหรือเขาจะดูไม่ออกว่าเป็นแผนการของอวี้หลิงที่อยากจะให้เขาถูกปลดจากตำแหน่งซื่อจื่อใจจะขาด ไม่ได้ด้วยเล่ห์นางก็เอาด้วยกล ส่งหลานสาวมายั่วยวนเขา แต่สตรีโง่นางนั้นกลับซื่อบื่อโง่เขลา คิดจะใช้วิธีแกล้งตกน้ำมาล่อลวงเขาให้เขาช่วยนางจากนั้นก็จะทำทีว่าเขาลวนลามนางในน้ำ แต่เขารู้ทัน จึงปล่อยให้นางดำผุดดำว่ายในสระน้ำไปเสีย!

แต่ไม่คิดว่านางจะดวงแข็ง ยังไม่ยอมตายง่ายๆ!

เซวียนซานหลางคร้านจะสนใจอีก เขาเดินกลับเรือนของตน หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ออกมาเดินรับลมที่สวนด้านหลังจวนชินอ๋อง

ที่นี่คือบ้านเกิดของเขา มีความทรงจำมากมายปรากกฎเด่นชัด หลังจากมารดาตายจากไป เขาก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างอดทนอดกลั้น อดทนทุกอย่างจนผ่านมาได้ เอาตัวรอดจากแม่เลี้ยงที่คิดจะทำร้ายเขาไม่เว้นวัน ท่านพ่อเองก็ไม่ได้สนใจเขาเท่าใดนัก ซ้ำยังหลงลืมคำสัญญาที่เคยให้เอาไว้กับท่านแม่อีกด้วย

การมีชีวิตเติบโตมาจนถึงป่านนี้ เขาต้องผ่านความยากลำบากมาไม่น้อย ความยากลำบากแสนเข็ญเหล่านั้นเปรียบเสมือนอาจารย์ที่สั่งสอนให้เขากลายเป็นคนเข้มแข็ง ขัดเกลาเขาจนกลายเป็นดาบที่ถูกลับจนคมกริบ

ในขณะที่เซวียนซานหลางกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็ได้ยินเสียงหวานใสของสตรีน้อยนางหนึ่งเอ่ยเรียกเขา

"พี่ซานหลาง"

เซวียนซานหลางหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นมู่หลานเฟินนั่นเอง

สตรีนางนี้ตามติดเขาแจ พยายามทำให้เขาหลงกลนางสารพัด ถึงขนาดจะแก้ผ้าต่อหน้าเขานางก็ทำมาแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ยามที่นางเห็นว่ามีสตรีมาเข้าใกล้เขาก็จะลงมือตบตีสตรีเหล่านั้นอย่างไม่ไว้หน้า ท่านพ่อของเขาเพราะหลงภรรยาใหม่จึงพลอยให้ท้ายมู่หลานเฟินไปด้วย

ด้านมู่หลานเฟินนั้นก่อนหน้านี้นางถูกป้าใจดำทั้งฉุดทั้งลากให้ลุกขึ้นมาแต่งตัว จากนั้นก็เอาจานที่มีขนมกุ้ยฮวายัดใส่มือนาง บอกว่าตอนนี้เซวียนซานหลางกลับมาแล้ว ให้นางรีบเอาขนมไปเอาใจเขาอย่าได้ชักช้า

ชั่วชีวิตที่ผ่านมามู่หลานเฟินเคยเอาใจบุรุษเสียที่ไหน แต่เพราะนางไม่อยากอดข้าวจึงจำต้องทำตามคำสั่งของอวี้หลิง

ลั่วเหมยจัดแจงตระเตรียมให้นางทุกอย่าง เมื่อมาถึงที่หมายนางจึงพยายามดัดเสียงเล็กเสียงน้อยเรียกชื่อของบุรุษคนนั้น นางเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา ชายหนุ่มผู้นี้ตัวสูงมาก อีกทั้งยังผึ่งผายน่าเกรงขาม แต่ไม่รู้ว่าหน้าตาจะหล่อเหลาสักเพียงใด

ทันทีที่เซวียนซานหลางหันกลับมามองนาง มู่หลานเฟินก็เหมือนตกอยู่ในภวังค์

เขารูปงามมากจริงๆ อีกทั้งยังมีเสน่ห์ชวนมองไม่เหมือนใคร ทั้งน่าดึงดูดและน่าค้นหาอย่างประหลาด

แต่นัยน์ตาดอกท้อคู่นั้นกลับฉายแววเย็นชาและไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก

"มีสิ่งใดก็รีบพูดมา ข้าไม่ได้มีเวลาว่างมากนัก"

มู่หลานเฟินพลันหลุดออกจากภวังค์ นางยิ้มตาหยี ก่อนจะยื่นจานขนมกุ้ยฮวาไปตรงหน้าเขา

"พี่ซานหลางกลับมาเหนื่อยๆ น้องทำขนมมามอบให้ท่าน ชิมสักหน่อยสิเจ้าคะ"

เซวียนซานหลางเมื่อได้ยินก็ยกยิ้มมุมปาก มู่หลานเฟินที่เห็นอย่างนั้นก็เหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง เขาหล่อเหลาเอาการจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าของร่างเดิมจะหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้

เซวียนซานหลางเดินเข้ามาใกล้มู่หลานเฟิน เพราะเขาสูงกว่านางมาก ทำให้มู่หลานเฟินต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขา ความสูงของนางตอนนี้อยู่เพียงแค่ระดับอกของเขาเท่านั้น

ให้ตายเถอะพี่ชาย ช่วยย่อตัวลงมาหน่อยได้หรือไม่ คอข้าจะหักแล้ว!

อยู่ๆเซวียนซานหลางก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆมู่หลานเฟิน ก่อนจะกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของนางด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

"หากไม่อยากตายก็หยุดการกระทำต่ำช้าของเจ้าเสีย ถ้ายังดื้อดึงดันไม่ฟัง แม้แต่ศพเจ้าข้าก็จะทำลายทิ้งจนไม่เหลือซาก!"

เอ่ยจบเขาก็เดินจากไป อีกทั้งก่อนจากยังยกมือปัดจานขนมกุ้ยฮวาในมือมู่หลานเฟินร่วงลงไปบนพื้นอย่างไม่ไยดี มู่หลานเฟินส่งเสียงเหอะออกมา ก่อนจะมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไปพลางยกมือขึ้นเท้าสะเอว

อะไรกัน ถึงกับขู่ฆ่ากันเลยเหรอ!

"ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ เหตุใดต้องโยนมันทิ้งด้วย พวกไม่เห็นคุณค่าของอาหาร ชีวิตนี้คงไม่เคยอดอยากสินะ ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าหิวตายสักวัน!"

เอ่ยจบนางก็ก้มลงไปหยิบขนมกุ้ยฮวาที่ตกพื้นขึ้นมาเช็ดๆและเอาเข้าปากเคี้ยวจนแก้มตุ้ย นางเคยผ่านการอดอยากมาในชาติก่อนๆย่อมรู้คุณค่าของอาหารเป็นอย่างดี

"คุณหนู เหตุใดจึงหยิบขนมที่ตกพื้นมากินเล่าเจ้าคะ!"

ลั่วเหมยที่เห็นว่ามู่หลานเฟินเก็บของร่วงพื้นขึ้นมากินก็กรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก มู่หลานเฟินไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอก ปากข้าทนทานต่อเชื้อโรค”

ลั่วเหมย “....”

มู่หลานเฟินเคี้ยวขนมไปพลางก็ครุ่นคิดไปพลาง

เซวียนซานหลางผู้นี้อย่าไปล่วงเกินจะดีกว่า เขาเหมือนจะรู้ทันในสิ่งที่ป้ามหาภัยของนางคิดจะทำ นางยังไม่อยากตายศพไม่สวย!

มู่หลานเฟินคร้านจะสนใจแล้ว นางจึงเดินกลับเรือน โดยไม่รู้เลยว่าเซวียนซานหลางแอบมองตนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เขาได้ยินทุกคำพูดและการกระทำของนางทุกอย่าง ชายหนุ่มย่นหัวคิ้วพลางครุ่นคิดในใจ

ให้ตายเถอะมู่หลานเฟิน ตอนเจ้าตกน้ำคงถูกปลาในสระกินสมองเข้าไปเป็นแน่ ท่าทีจึงดูเหมือนคนสติไม่สมประกอบเช่นนี้!