ตอนที่ 4 รสจูบห่วย ๆ

04

--------------

คนตัวเล็กสาวเท้าตามทางฟุตบาท ปล่อยให้อารมณ์โมโหสงบนิ่ง นึกไม่ถึงเลยว่าความสัมพันธ์ของเธอและพี่ชายจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้

จุดที่ยากที่จะสานความเป็นพี่น้องกันอีก เพราะไม่มีพี่น้องคู่ไหนที่เขาลงโทษด้วยรสจูบที่แทบจะกลืนกินกันแบบนั้นหรอก นอกจากคนที่จิตใจตกต่ำทำได้แม้กระทั่งน้องสาวตัวเอง!

“ไอ้พี่บ้า” คัพเค้กกัดฟันแล้วด่าทอถึงคนที่มีอิทธิพลต่ออารมณ์เธอตอนนี้มากที่สุด ก่อนจะล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาบอดี้การ์ดประจำตระกูล

ทันทีที่ปลายสายกดรับ...

“มารับฉันตามโลเคชั่นที่ส่งไป ด่วนที่สุด” เอ่ยจบก็ตัดสายทิ้งแล้วเดินเข้าร้านกาแฟ รอเวลาตามตามที่สั่งออกไป

อีกด้าน

บรึ้นนน~ รถสปอร์ตหรูเร่งเครื่องออกจากจุดนั้นทันที เคนตะไม่คิดจะลงไปตามคนตัวเล็กที่วิ่งเตลิดไปไกล

“เอาแต่ใจตัวเองชะมัด” มือหนาฟาดบนพวงมาลัย เจ็บใจที่ไม่สามารถพาคนตัวเล็กกลับบ้านได้

ทว่า...

“ทำไรลงไปวะ!!” ก่อนจะนึกถึงสิ่งที่เขาลงโทษคัพเค้กอย่างลืมตัว มือหนาเลื่อนขึ้นมาขยี้ผมด้วยอารมณ์บางอย่างหวังเรียกสติให้ลืมรสจูบนั้น

“ยัยเค้กนี่” จู่ๆ สายตาก็ไปปะทะเข้ากับรถตู้คันหนึ่งที่กำลังเลี้ยวเข้าไปในคฤหาสน์ เดาได้ทันทีว่าในนั้นมีใคร ว่าแล้วเคนตะเร่งเครื่องแซงปาดหน้ารถอีกคันทันทีเพื่อที่จะเข้าไปในคฤหาสน์

เอี๊ยดดด~

“ขอโทษครับคุณหนู” บอดี้การ์ดเหลียวหน้ามาบอกคนตัวเล็ก

“รถใครอ่ะ” คัพเค้กไม่ทันได้มอง เอ่ยถามออกไป

“คุณเคนตะครับ”

“ฟู่~” คัพเค้กพ่นลมหายใจทันที ยังไม่ทันทำใจได้ เธอก็ต้องมาเจอเขาอีกแล้วเหรอ

เมื่อรถตู้เข้าไปจอดดที่ประจำของลานจอดรถ คนตัวเล็กตวัดขาลงจากรถเหลียวหน้ามองซ้ายมองขวา

“ดีที่รู้ตัว ไม่เสนอหน้ามาตอนนี้” คัพเค้กพึมพำคนเดียวก่อนจะหันไปหาบอดี้การ์ดที่ยืนเปิดประตูรถให้ “ไปเอารถให้ฉันด้วย” มือบางส่งกุญแจให้ร่างสูงแล้วรีบเข้าไปในบ้านเพื่อขึ้นไปห้องนอนตัวเอง

ตึก!

ตึก!

หมับ!

ปึง!

“พี่เคน” คัพเค้กเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ถือวิสาสะลากเธอเข้ามาในห้องของเขาในจังหวะที่เธอเดินผ่านหน้าห้อง

“เรายังคุยกันไม่จบ หนีลงจากรถทำไมหะ” เคนตะเท้าสะเอวถามอย่างเดือดดาล

“คุยบ้าไรของพี่เคน ใครเขาคุยกันแบบนั้น”

“แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาตบและด่าฉัน!!” เขาตะคอกสุดเสียง

“แต่พี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาจูบเค้กเหมือนกัน” ทว่าคัพเค้กเองก็ตะคอกกลับเช่นกัน

ทั้งคู่จ้องตาอย่างไม่ยอมแพ้เพราะต่างก็คิดว่าตัวเองไม่ผิด

“หวงตัว!?” เคนตะสาวสาวเข้าใกล้เรื่อยๆ

“...” คัพเค้กถอยหลังจนหลังแนบชิดติดฝาผนัง

“ไม่ใช่จูบแรกของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องเสียดายขนาดนั้นก็ได้”

“ถึงจะไม่ใช่จูบแรก แต่เค้กก็ไม่อยากได้รสจูบห่วยๆจากพี่เคน!!”

หมับ!

“ห่วยงั้นเหรอ” เคนตะบีบไหล่มนเข้าหาตัวอย่างแรง

“อืม ห่วยจนเค้กกลัวฝันร้ายเลยล่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยสมเพชพร้อมแบะปากใส่เคนตะ

“เตรียมตัวฝันร้ายได้เลย ยัยเค้ก” ว่าแล้วก็โน้มลงไปประกบปากบางทันที

ทว่า...

สัมผัสครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกเพราะคนที่เป็นฝ่ายรุกกลับไม่ใช่เคนตะ แต่เป็นเรียวลิ้นเล็กของคัพเค้กที่แทรกซึมเข้าไปตวัดหยอกล้อกับเรียวลิ้นใหญ่ ทั้งขบทั้งเม้มและดูดจนเคนตะชะงัก มือบางเลื่อนขึ้นไปคล้องคอพร้อมทั้งกดศีรษะเคนตะให้เข้าใกล้ จนเคนตะต้องเลื่อนมือขึ้นไปแกะมือบางออกจากคอแล้วเป็นฝ่ายถอดริมฝีปากออกเอง

“หึ คิดว่าจูบเป็นคนเดียวรึไง” คัพเค้กแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะหมุนตัวเอื้อมมือเปิดประตู “จำไว้ว่าคนอย่างพี่สั่งสอนคนอย่างเค้กไม่ได้หรอก”

ปึง! บานประตูปิดลงสนิท ร่างสูงยืนนิ่งอึ้งคิดไม่ถึงว่าน้องสาวตัวดีจะใจกล้าได้ถึงเพียงนี้

“เธอคิดผิดแล้วล่ะ คัพเค้ก!!” เพราะรอยจูบเมื่อกี้กระตุ้นร่างกายเขาได้เป็นอย่างดี ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะนับถือเขาเป็นพี่ชาย เขาเองก็ไม่เคยเห็นคัพเค้กเป็นน้องสาว แล้วถ้าเขาจะสั่งสอนผู้หญิงสักคนให้อยู่ในโอวาท...เด็กอวดดีอย่างคัพเค้กไม่มีทางเอาชนะเขาได้แน่นอน...