ตอนที่ 2

นัยน์ตาคมกริบสีสนิมของไทโรน คาร์ตันหนึ่งในมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของโลกหรี่แคบเล็กลงด้วยความประหลาดใจ เมื่อหนึ่งในข่าวพาดหัวใหญ่ของหนังสือพิมพ์แนวหน้าของอเมริกาซึ่งเชื่อมั่นในความเป็นจริงได้ถึง 90% รายงานว่า...

‘นิโคล และโทมัส บราวน์ ประกาศตัดขาดความสัมพันธ์ทุกกรณีกับ นางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณี ผู้เป็นลูกติดของอดีตสามีคนที่สามของนางนิโคล บราวน์ สืบเนื่องจากโทมัส บราวน์จับได้ว่านางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณีแอบนำข้อมูลซึ่งเป็นความลับสุดยอดของยูไนเต็ด บราวน์ไปขายให้กับบริษัทคู่แข่ง เพื่อนำเงินไปเที่ยวเตร่ ดังนั้นตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป นางสาวพุดแก้ว รัตนเศรณีไม่ใช่คนของตระกูลบราวน์อีกต่อไป ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน’

คิ้วเข้มที่พาดผ่านดวงตาคมกริบไม่ผิดจากพญาเหยี่ยวเลิกสูง สมองผุดภาพใบหน้าหวานละมุนของพุดแก้วขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

“นางฟ้า...”

ไทโรนเผลอตัวพึมพำออกมา ก่อนจะรีบสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่ความลุ่มหลงน่าละอายนั้นออกไปจากสมอง

ผู้หญิงคนนี้น่ารังเกียจ หล่อนดูไร้เดียงสา แววตาหวานๆ คู่นั้นดูตื่นกลัวตลอดเวลา แต่มันก็แค่การเสแสร้ง การแสดงเพื่อดึงดูดราชสีห์หนุ่มเช่นเขาเท่านั้น หล่อนเป็นนางมารร้าย ผู้หญิงที่เป็นหายนะสำหรับผู้ชายทรงอำนาจเช่นเขา

“ฉันไม่มีวันหลงกลพวกเธอหรอก”

ว่าแล้วไทโรนก็โยนหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะทำงานไม้ตรงหน้า และพูดกับคนสนิทสองคนที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ห่างออกไปที่ฝั่งประตู

“นายคิดว่าข่าวในหนังสือพิมพ์นี่ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แดนนี่”

บอดี้การ์ดร่างสูงในชุดสูทสีดำทะมึน ก้าวเดินมาหยุดตรงหน้าผู้เป็นนาย พลางหยิบหนังสือพิมพ์ที่ถูกโยนเอาไว้ขึ้นไปอ่าน ก่อนจะรีบตอบ

“ธุรกิจค้าอาวุธเป็นธุรกิจที่มีการแข่งขันกันสูงมาก ผมว่า...”

แดนนี่หยุดพูดนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นสายตาสีสนิมจ้องมองมาอย่างต้องการคำตอบ

“ผู้หญิงคนนี้อาจจะทรยศจริงๆ ก็ได้ครับ ไม่อย่างนั้นโทมัส บราวน์คงไม่กล้านำเรื่องฉาวโฉ่แบบนี้ออกมาป่าวประกาศแน่”

ไทโรนแค่นยิ้ม ภาพพุดแก้วที่เคยเสมือนนางฟ้าในสมองค่อยๆ ถูกแทรกด้วยภาพของนางมารร้ายน่าสะอิดสะเอียน

“แล้วนายล่ะ เฮ็นรี่”

แดนนี่ส่งหนังสือพิมพ์ให้กับเพื่อนร่วมงานที่รูปร่างใหญ่โตบึกบึนไม่แพ้กัน เฮ็นรี่ก้มอ่านไม่กี่วินาทีก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ

“ผมก็คิดเหมือนกับแดนนี่ครับ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เชื้อสายของตระกูลบราวน์ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เธอจะทรยศครับ”

“แต่ฉันกลับไม่คิดเหมือนพวกนายนะ แดนนี่ เฮ็นรี่”

ดวงตาคมกริบสีสนิมมืดลึกอ่านไม่ออก รอยยิ้มหยันแต้มที่สองมุมปากสวยจัด

แดนนี่กับเฮ็นรี่มองสบตากัน ก่อนที่เฮ็นรี่จะเป็นคนเอ่ยถามออกไป

“ทำไม... คุณไทถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ”

คนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ลุกขึ้นยืน และเดินอ้อมโต๊ะออกมา แดนนี่กับเฮ็นรี่ที่เรียกว่าตัวใหญ่ยักษ์แล้วแต่ไทโรนกลับดูสูงและบึกบึนกว่า

“ก็เพราะว่าวงการค้าอาวุธมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ดังนั้นสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็นความจริงก็ได้”

“คุณไทคิดว่านี่เป็นแผนของพวกตระกูลบราวน์หรือครับ”

ไหล่กว้างแสนบึกบึนของหนุ่มหล่อนามว่าไทโรน คาร์ตันไหวน้อยๆ ก่อนจะก้าวเดินด้วยความสง่างามตรงไปที่ประตูห้องทำงาน

“อีกสิบนาทีประชุมลับของเจนเนรัล คาร์ตันจะเริ่มขึ้น พวกนายไปสมทบกับคนของเรา ยืนเฝ้าที่หน้าห้องประชุม แม้แต่มดสักตัวก็ห้ามไม่ให้เล็ดลอดเข้าไป เข้าใจใช่ไหม แดนนี่ เฮ็นรี่”

“รับทราบครับ คุณไท”

แดนนี่และเฮ็นรี่น้อมรับคำสั่งพร้อมเพรียงกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะรีบก้าวยาวๆ ไปดันประตูไม้แกะสลักให้เปิดกว้างออก และไทโรนก็ก้าวเดินออกไปด้วยท่าทางสง่างามเช่นเคย สองบอดี้การ์ดมองตามร่างของผู้เป็นนายไปด้วยความชื่นชม