10 ขอโทษ

"หยุดนะ!! ถ้าคุณล่วงเกินฉันแม้แต่นิดเดียวละก็.."

"ละก็อะไร คุณจะทำอะไรผมได้จิลลา โดนผมรวบไว้ขนาดนี้" เมคาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากให้จิลลา

"ฉันก็จะหนีคุณไปให้ไกลๆ เลยไง "

"คุณไม่กล้าหรอก เพราะครอบครัวของคุณอยู่ในกำมือของผม ถ้าคุณอยู่ไม่ถึงสามปีผมก็จะไม่ใช้หนี้ให้ครอบครัวคุณ"

และนี่คือพันธะที่ผูกให้จิลลาต้องอยู่กับเมคาเธอไม่มีทางเลือกได้เลย เบื้องลึกที่พ่อแม่ของเมคายอมให้แต่งงานด้วยนั้นก็เพราะที่จะต้องการให้จิลลามาจัดการเมคาให้อยู่หมัด ให้เมคาเลิกเที่ยวเลิกซื้อผู้หญิงมากิน แต่ทุกอย่างที่จิลลาทำก็เพราะคำว่า ทดแทนบุณคุณล้วนๆ

"ฮึกกก ปล่อย!!" จิลลาน้ำตาไหลพรากเมื่อเมคาซุกไซร้ไปตามคอระหงของเธอราวกับโหยหาเรื่องนี้เอามากๆ

"จิลลา.." เมคาเอ่ยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นจิลลาร้องไห้ออกมา ตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอเลยสักครั้ง และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น เมคาเข้าใจมาตลอดว่าจิลลาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งเอามากๆ แต่วันนี้เขากลับคิดอีกแบบนึง น้ำตาของเธอมันกำลังบ่งบอกถึงความอ่อนแอที่เธอกักเก็บมันมาตลอดโดยไม่ให้ใครรู้

"ปล่อยฉัน!!" จิลลาดิ้นจนหลุดจากพันธะของเมคาก่อนจะรีบดึงเสื้อที่หลุดลุ่ยมาปกปิดหน้าอกตัวเองไว้

"ผะ..ผมขอโทษผมไม่คิดว่าคุณจะกลัวขนาดนี้" เมคาพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด เมื่อเห็นจิลลานั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณกรุณาอย่าเอาฉันไปเปรียบ ออกไปจากห้องฉัน"

"..." เมคาเงียบ

"ออกไป!! ฉันบอกให้ออกไป"

"ผะ...ผมไปแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะ" เมคายอมเดินออกจากห้องไป จิลลารีบวิ่งไปล็อคประตูทันทีเพราะกลัวว่าเมคาจะเข้ามาอีก

"ฮึกก....ฮื่อ..."จิ ลลาฟุบลงนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงนอน ชีวิตของเธอถูกบังคับทุกอย่าง รวมถึงการเลือกคู่ชีวิตของเธอ

ตั้งแต่เด็กจนโตจิลลาเป็นคนที่เก็บกดเอามากๆเพราะเธอถูกบังคับโดยที่ไม่มีสิทธิ์พูดหรือขัดแย้งอะไรได้เลย เธอคิดตลอดมาว่าชีวิตของเธอมันไม่เคยมีค่าอะไรกับใครเลย เพราะเธอนั้นก็เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ใครก็สามารถที่จะทำอะไรก็ได้