คุณปู่เมียแล้ว

ภูดิษฐ์รู้สึกไม่พอใจเอามากๆที่ปู่ของเขารับคนอื่นมาเป็นหลานสาวอีกคน แถมยังให้เข้ามาอยู่ในเรือนหลังใหญ่ร่วมกับพวกเขาอีกด้วย ทั้งที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวเขาสักนิด นอกจากเป็นแค่นางพยาบาลจนๆคนหนึ่งเท่านั้น ซึ่งเขาคิดว่าเธอคงใช้มารยาทำตัวน่าสงสารเพื่อมาหลอกล่อให้ปู่เขาติดกับแน่ๆ

"อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร..?"

เขามายืนดักรอเธอที่โถงบันไดเพื่อจะบอกให้เธอรู้ว่าเขารู้ความมารยาของเธอทุกอย่าง

"สาหรอคะ..สาไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นคะ"

"เธอคิด ฉันรู้ว่าเธอคิด.."

"แล้วสาคิดอะไรละคะ คุณพูดอะไรสาไม่รู้เรื่อง"

"เธอคิดจะมาเอาสมบัติของคุณปู่ฉันใช่ไหมละ เธอคงทำตัวน่าสงสารใช้มารยาหลอกล่อปู่ฉันจนท่านติดกับรับเธอเข้ามาเป็นหลานสาวอีกคน อย่าฝันนะว่าปู่ฉันจะหน้ามืดยกสมบัติให้คนนอกอย่างเธอ..ฝันไปเถอะ"

"สาไม่เคยคิดที่อยากจะได้สมบัติของคุณปู่เลยนะคะ แค่ท่านกรุณารับสามาเป็นกลานสาวอีกคน และก็ให้สาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้สาก็พอใจมากแล้วค่ะ.."

"ให้ฉันเชื่อหรอ ไม่มีทาง."

"คุณไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ.."

"งั้นเธอก็รับปากมาซิ ว่าเธอจะไม่เข้ามายุ่งกับสมบัติครอบครัวฉันแม้แต่สตางค์แดงเดียว.."

"ค่ะ สารับปาก ว่าสาจะไม่ยุ่งกับสมบัติของครอบครัวคุณเด็ดขาด..พอใจหรือยังคะ.?"

"ดี..จำคำพูดของตัวเองเอาไว้ด้วยก็แล้วกัน.."

เขาพูดตรอกใส่หน้าเธอจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไปด้วยความสบายใจ 

ปล่อยให้สริสายืนกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด 

....

ห้องนอนของคุณปู่ 

"คุณพ่อเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ..?"

ภูวนาทลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวไพศาลสืบสกุลเดินเข้ามาในห้องนอนของผู้เป็นพ่อ แล้วมานั่งลงข้างๆเตียงเขา

"เรื่องงานที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง..?"

"ทุกอย่างโอเคครับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คุณพ่อไม่ต้องกังวลนะครับ ผมจะดูแลบริษัทของเราให้ดีที่สุดให้เหมือนกับที่คุณพ่อดูแลอย่างดีมาตลอด.."

"แล้วเจ้าภูละมันได้เข้าไปที่บริษัทบ้างไหม..?"

"เอ่อ..คือ.!"

"มันมัวแต่เที่ยวเตร่ไปวันๆไม่รู้จักทำงานทำการ แกจะปล่อยมันไว้แบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ ถ้าวันหนึ่งแกเป็นอะไรไปใครจะมาดูแลบริษัทต่อจากแกห่ะ.."

"ผมจะรีบจัดการตาภูให้ครับ."

"คนอย่างตาภูถ้าไม่รู้จักคิดได้เองมันไม่ตั้งใจทำหรอกก็คงทำแค่ส่งๆไปวันๆ เพราะมีพ่อกับแม่อย่างพวกแกคอยให้ท้ายแบบนี้ไง ต่อไปบริษัทที่ฉันสร้างขึ้นมาก็คงได้เจ๊งกันพอดี.."

"..."

"เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง.."

"คุณพ่อจะจัดการยังไงหรอครับ..?"

ผู้เป็นพ่อมองหน้าลูกชายนิ่งๆแล้วก็เปลี่ยนเรื่องคุยเป็นถามเรื่องของสริสาขึ้นมาแทน จนภูวานาททำหน้างง 

"แกคิดยังไงที่พ่อรับหนูสาเข้ามาเป็นหลานสาวอีกคน.?"

"หนูสาก็เป็นเด็กดี กตัญญู แล้วก็เป็นเด็กที่น่ารักคนหนึ่งนะครับ ผมเข้าใจครับว่าคุณพ่อคงเอ็นดูหนูสามากๆ จึงอยากรับเธอมาเป็นหลานสาวอีกคน.."

"ถ้าวันหนึ่งพ่อไม่อยู่แล้ว แกรับปากกับพ่อได้ไหมว่าแกจะไม่ทอดทิ้งหนูสากับแม่ของเธอ.."

"คุณพ่อ..อย่าพูดแบบนี้ซิครับ."

"พ่อต้องพูดเพราะพ่อรู้ตัวเองดีว่าพ่อคงอยู่กับแกได้อีกไม่นาน แต่พ่ออยากได้คำยืนยันจากปากของแก..ว่ายังไง..?"

"ครับ ผมรับปากว่าจะดูแลหนูสาและก็แม่ของเธออย่างดี.."

"ดีมาก..หลังจากนี้พ่อจะได้สบายใจ ขอบใจแกมาก"

....

2 อาทิตย์ผ่านไป 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"คุณปู่คะ ตื่นได้แล้วค่ะสายแล้วนะคะ.."

ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนของคุณปู่ในตอนเช้าเพราะรู้สึกว่าเวลามันผิดไป ปกติคุณปู่จะไม่นอนตื่นสายขนาดนี้นี่นา

"..."

"คุณปู่คะ.."

"..."

คุณปู่นอนแน่นิ่งไปไม่ขยับเลย ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆตัวท่าน 

"คุณปู่คะ.."

"..."

ไม่มีเสียงตอบรับจากคุณปู่เลย และมันก็ทำให้ฉันเริ่มใจคอไม่ดีจนเริ่มมีน้ำตาคลอออกมาเองโดยอัตโนมัติ 

"คุณปู่คะ..ตื่นเถอะค่ะสายแล้วนะคะ..อึกๆๆ"

ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าท่าน..

"คุณปู่ยังไม่ตื่นหรอสา..?"

"อาจารย์หมอคะ..คุณปู่..อึกๆๆๆ..."

พ่อของหมออัศนัยที่ต้องเข้ามาดูอาการของพ่อตาทุกวันเป็นปกติ เดินเข้ามาในห้องก็เห็นสีหน้าของสริสาที่ดูแปลกๆ เขาจึงรีบวิ่งไปดูพ่อตาที่เตียงอย่างไว 

"คุณปู่.."

"อึกๆๆ...อาจารย์หมอคะ.."

"สา..เรียกรถพยาบาลเร็ว.."

"ค่ะอาจารย์

......

โรงพยาบาล 

"เป็นยังไงบ้างคะคุณ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง?"

อาจารย์หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าเศร้าๆ จนทุกคนพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณแม่ของพี่หมอก็ปล่อยโฮออกมาทันที

"คุณพ่อ อึกๆๆๆ..."

"คุณอาครับ คุณปู่..?"

"อาเสียใจด้วย คุณพ่อท่านเสียแล้วภู.."

.....

หลังจากนี้สริสาจะเป็นยังไงนะ