ถูกชะตา

“กูถามว่าพวกมึงแหกปากอะไรกัน!” เสี่ยถามด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าลูกน้องเอาแต่ยืนอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบคำถาม

“ก็ยัยสองแม่ลูกดิครับเสี่ย มันยืนยันจะขอพบเสี่ยให้ได้ แต่พวกผมไม่ยอม”

“มาหาฉัน?” เสี่ยทวนถามอีกครั้ง ก่อนจะมองไปยังโฉมกับหนึ่งที่ยืนอยู่

เมื่อเห็นว่าเสี่ยกำลังมองมาทางเธอกับลูก โฉมจึงคว้าแขนลูกสาวให้วิ่งตามเธอมาหาเสี่ยในทันที

“เสี่ยคะ ได้โปรดช่วยฉันหน่อยได้ไหม?”

“......”

“นะคะเสี่ย ฉันไหว้ล่ะค่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่โฉมยังนั่งคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างหมดหนทาง เพราะเสี่ยเป็นความหวังสุดท้ายของเธอที่เหลืออยู่ หลังจากที่เอาลูกสาวไปตะเวนเร่ขายหลายที่แต่ไม่มีคนเอา จะเหลือก็แต่ที่นี่เป็นที่สุดท้าย

“ลากมันออกไป หรือถ้ามันไม่ยอมกลับไปดีๆ ก็จัดการมันซะ อย่าให้มันมาส่งเสียงรบกวนกู!” เสี่ยพูดด้วยความรำคาญใจ แล้วเดินหันหลังออกไปแบบไม่ใยดี ความหวังที่เหลืออยู่ของโฉมต้องพังลงแบบไม่เป็นท่า

“ได้ยินที่เสี่ยบอกแล้วใช่ไหม รีบออกไปสิ”

“ไม่ไป ฉันไม่ไป!”

หมับ! ร่างของโฉมลอยขึ้นเหนือพื้น เมื่อถูกชายฉกรรจ์จับเหวี่ยงลงที่พื้นอีกครั้ง ในขณะที่เธอกำลังจะวิ่งตามชายหนุ่มเข้าไปด้านใน แต่ไปได้ไม่ทันไรก็ถูกจับเหวี่ยงออกมาเสียก่อน

“ว้ายยยยย พวกแกจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” โฉมร้องตะโกนโวยวายเมื่อชายฉกรรจ์พวกนั้นตั้งท่าจะพากันมารุมทำร้ายเธอ

“หยุดนะ อย่าทำอะไรแม่ฉัน!” หนึ่งเอ่ยก่อนจะผลักชายพวกนั้นออกไป เพื่อช่วยแม่ของเธอที่ล้มอยู่

“อย่าเพิ่งไปค่ะเสี่ย ฉันมีข้อตกลงอยากคุยกับเสี่ย”

“......” เมื่อได้ยินในสิ่งที่โฉมเอ่ย เสี่ยจึงหยุดเดินแล้วหันหลังกลับไปมองยังต้นตอของเสียง

“แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงได้กล้ามาต่อรองกับคนอย่างฉัน!?”

“เอ่อ...คือว่าฉัน...” โฉมมีท่าทางเลิ่กลั่ก เมื่อได้สบตากับชายหนุ่ม ไม่พูดเพียงเท่านั้น แต่เขายังเดินเข้ามาหาเธอที่ยืนอยู่ จนโฉมต้องก้าวถอยหลังหนีไปทางด้านหลัง

“ลากมันออกไป!”

“ฉันมีลูกสาวมาขายให้เสี่ยค่ะ” สิ้นประโยคคำสั่งของชายหนุ่ม โฉมตะโกนร้องบอก เมื่อเห็นว่าลูกน้องของเสี่ยกำลังจะเดินมาหิ้วปีกเธอออกไป

“ว่าไงนะ?” แน่นอนว่าพอได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มถึงกลับหยุดชะงักไปในทันที เขาทวนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ฉันมีลูกสาวมาขายให้เสี่ย”

“คิดว่าคนอย่างฉันเป็นคนที่จะมาพูดเล่นด้วยได้อย่างงั้นเหรอ?” เสี่ยมองโฉมเพียงนิด ก่อนจะเดินเข้าหา พร้อมกระชากคอเสื้อของเธออย่างแรง

“นี่แกอยากตายจริงๆ ใช่ไหม”

“ฉะ...ฉันพูดจริงค่ะเสี่ย”

“แม่!” หนึ่งจ้องมองผู้เป็นแม่อย่างไม่เชื่อ เธอไม่เคยคิดเลยว่าแม่ของเธอจะกล้าทำกับเธอถึงขนาดนี้

“ลูกสาวของฉันชื่อหนึ่ง อายุ20หน้าตาสะสวย เสี่ยต้องชอบแน่ๆ ค่ะ” โฉมกระชากแขนหนึ่งอย่างแรง เพื่อให้เดินเข้ามาหาชายหนุ่ม

“.....” ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่แม่บังเกิดเกล้าเพิ่งเสนอขายให้เขามาหยกๆ

“สวัสดีเสี่ยสิหนึ่ง” โฉมสะกิดบอกลูกสาวเมื่อเห็นว่าเสี่ยกำลังจ้องมองลูก สาวของเธอแบบไม่วางตา

“แม่!”

“ทำตามที่ฉันบอก! สวัสดีเสี่ยเดี๋ยวนี้!”

“สะ...สวัสดีค่ะเสี่ย” ร่างบางยกมือไหว้ จำใจทำตามคำสั่งของแม่อย่างห้ามไม่ได้ มันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก เธอคิดมาเสมอว่าเรื่องขายลูกกินมันมีแต่ในละครน้ำเน่า ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกับตัวในชีวิตจริง

“เป็นไงคะ ลูกสาวของฉันสวยถูกใจเสี่ยไหม?”

“ยัยหนึ่งมันเก่ง ทำงานบ้านได้แทบทุกอย่าง อีกอย่างลูกสาวของฉันก็ยังไม่เคยเรื่องอย่างว่า ถ้าเสี่ยรับมันไว้ เสี่ยจะไม่เสียดายเงินแน่นอนค่ะ”

“เสี่ยเขาไม่สนใจลูกสาวป้าหรอก ฉันว่าป้าอย่าเสียเวลาดีกว่านะ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ย เพราะว่านายของเขาไม่เคยคิดจะสนใจผู้หญิงคนไหน ถ้าเกิดว่าไม่ได้ถูกชะตากันจริงๆ แล้วก็เป็นอย่างที่ลูกน้องเขาบอก เสี่ยไม่ได้สนใจในตัวหนึ่งเลยแม้แต่น้อย

“แต่....”

“ออกไปได้แล้วป้า มาทางไหนกลับไปทางนั้น!”

พลั่ก! เธอทั้งสองถูกผลักจนเซถลาออกไป ทำให้ข้าวของในกระเป๋าหกหล่นกระจัดกระจายลงตามพื้นเต็มไปหมด

“โอ้ยยย แกมาทำฉันทำไม ฉันเจ็บนะ ดูสิ! ข้าวของหกหมดแล้ว” โฉมร้องโวยวายเสียงดัง

“รีบกลับกันเถอะแม่” หนึ่งก้มเก็บข้าวของที่หล่นกระจายอยู่ตามพื้นใส่กระ เป๋าจนหมดก่อนจะคว้าแขนผู้เป็นแม่ให้เดินตามออกมา แต่ทว่า...ชายหนุ่มกลับเรียกเธอไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว!”

“คะเสี่ย?” โฉมยิ้มกว้างรีบหันขวับไปหาชายหนุ่มด้วยความดีใจ ความหวังที่จะขายลูกกินของเธอเริ่มกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง

“จะขายมันเท่าไหร่?”

“เสี่ยสนใจมันแล้วหรอคะ ฉันขายหะ...ห้าแสนค่ะเสี่ย” ผู้เป็นแม่รีบตอบกลับทันที เพราะเธออยากได้เงินจำนวนนี้ไปใช้หนี้บ่อนที่ติดไว้ ถ้าเกิดว่าเธอหามา คืนไม่ทันเขาต้องส่งคนมาฆ่าเธอแน่ๆ

“แม่จะขายหนึ่งเหมือนผักเหมือนปลาแบบนี้ไม่ได้นะ!” หนึ่งเอ่ยทั้งน้ำตา ตอนนี้มันมีแต่ความกลัว

“กูไม่ได้หมายถึงมึง!” เสี่ยตอบกลับ

“เอ่อ...แล้วสะ...เสี่ยหมายถึงใคร?” โฉมถามด้วยความไม่เข้าใจ เพราะตรงนี้ก็มีแค่เธอกับลูกที่ยืนอยู่ ถ้าเขาไม่ได้สนใจหนึ่งแล้วเสี่ยจะสนใจใคร หรือว่าเสี่ยอาจจะสนใจเธองั้นหรอ พอคิดได้ดังนั้นโฉมถึงกลับยิ้มกว้างออกมา

“คนนี้ชื่ออะไร?” เสี่ยเอ่ยถาม พร้อมกับชี้ไปที่รูปของหญิงสาวผมสั้นเหมือนเด็กมัธยม ที่มีหน้าตาจิ้มลิ้มให้กับโฉมดู มันคือรูปถ่ายของลูกๆ เธอทั้งสามคน

“ชะ...ชื่อสองค่ะ เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของฉันเอง” โฉมตอบด้วยความงงงวยเพราะไม่รู้ว่าเสี่ยไปเอารูปถ่ายของลูกๆ เธอมาจากไหน

“ฉันอยากได้คนนี้ แกจะขายเท่าไหร่?”

“ไม่ได้หรอกค่ะเสี่ย ยัยสองมันอายุแค่19เอง เอาไว้อีกสักสามสี่ปีได้ไหม

คะ?”

“กูถามว่ามึงจะขายเท่าไหร่ กูจะเอาคนนี้!”

“......”