บทนำ

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าบูทหนังกระทบกับพื้นกระเบื้องเมื่อยามเจ้าของสะบัดเท้าก้าวเดินไปตามโถงใหญ่ภายในสนามบิน เรียกความสนใจจากผู้คนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นชายหนุ่มหรือหญิงสาวให้หันมองไปที่เจ้าของเสียงรองเท้านั้นเป็นตาเดียว ด้วยใบหน้าที่สะสวยตามแบบฉบับสาวลูกครึ่ง และทรวดทรงที่สมบูรณ์แบบกว่าเด็กในวัยเดียวกัน ส่งผลให้เด็กสาวตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนที่เผลอจ้องมองเธอ

"อากาศเมืองไทยร้อนเป็นบ้าเลย ปวดหัวชะมัด" เฟรย่าคือชื่อของเธอ นี่คือการกลับมาเหยียบประเทศบ้านเกิดเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีของเธอ นับตั้งแต่ที่ย้ายไปเรียนไฮสคูลที่ต่างประเทศ เฟรย่าคิดในใจว่าอากาศประเทศไทยมันไม่เป็นมิตรกับผิวขาวผ่องของเธอเอาซะเลย

เด็กสาวทำหน้าเซ็งเมื่อเดินออกมาสัมผัสกับไอแดดยามบ่ายที่ร้อนระอุ เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเดินไปยังรถลีมูซีนคันหรูที่จอดรออยู่ไกลพอสมควร ซึ่งเป็นรถของลูกน้องพ่อเธอ ที่เธอโทรเรียกให้มารับ

"พาเฟรไปโรงพยาบาลที่ใกล้กับสนามบินหน่อยสิ เฟรปวดหัว" ทันทีที่ก้าวขึ้นมาสัมผัสกับความเย็นสบายภายในรถลีมูซีนสุดหรู เด็กสาวก็ออกคำสั่งเสียงอ้อนกับลูกน้องของพ่อ

"ครับ" เธอยิ้มหวานเป็นการขอบคุณเมื่อลูกน้องหนึ่งในสี่ก้มศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะปรับเบาะที่นั่งลงเล็กน้อยเพื่อเอนหลัง ขณะที่สายตาทอดมองตึกรามบ้านช่องตามท้องถนนในยามที่รถเคลื่อนผ่าน ทุกอย่างดูแปลกตาสำหรับเธอ แต่คงไม่ยากเกินกว่าจะปรับตัว เด็กสาวคิดอย่างนั้น

"นี่มันโรงพยาบาลหรือดงมดเนี่ย คนเยอะเป็นบ้าเลย เฮ้อ~ ถ้ามีหมอส่วนตัวก็คงดีนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งรอคิวเหมือนคนอื่น" ดวงตากลมโตฉายแววไร้เดียงสากวาดมองรอบๆหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งอย่างนึกเบื่อหน่าย เมื่อเห็นผู้คนจำนวนมากเดินเข้านอกออกในเป็นว่าเล่น ความน่ารักของเธอที่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัวเป็นเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามที่ได้จ้องมองเป็นอย่างดี แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความไร้เดียงสานั้นมันมีิอะไรซ่อนอยู่มากมาย

"โรงพยาบาลซะใหญ่โต ไม่มีตู้กดบัตรอัตโนมัติสักตู้เลยเหรอ แย่จัง คงต้องให้คุณพ่อมาบริจาคเงินซื้อตู้กดบัตรให้นะเนี่ย" เฟรย่าพึมพำคนเดียว ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่งเพื่อหาตู้กดบัตรคิว แม้อากาศยามบ่ายของประเทศไทยจะไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนชอบอากาศหนาวอย่างเธอนัก แต่เด็กสาวก็คลี่ยิ้มหวานให้ใครหลายๆคนที่มองมาที่เธออย่างให้ความสนใจ

ปึก!

"โอ๊ย!" เพราะมัวแต่บริหารเสน่ห์จึงไม่ทันระวังว่ามีผู้คนมากมายกำลังเดินสวนกันไปมา เฟรย่าอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่อเผลอเดินชนกับท่อนแขนแกร่งของใครบางคนเข้าอย่างจัง ร่างกายทำงานเร็วกว่าสมองประมวลผลด้วยการยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดรัดเจ้าของท่อนแขนนั้นไว้ เหมือนว่าเขาคนนั้นก็คงไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันจึงกอดประคองเธอไว้

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

"..." เด็กสาวค่อยๆ เงยหน้ามองเจ้าของเสียงทุ้มมีเสน่ห์ ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่งเอาเสียดื้อๆเมื่อได้สบสายตากับดวงตาน่าหลงใหลคู่นั้น ใบหน้าหล่อเหลาแบบนั้น...เหมือนเคยเห็นในนวนิยายเลยแฮะ

"ชานนท์ ริชาร์ด" เธออ่านชื่อบนเสื้อกาวน์ของเขาพลางยิ้มหวานกว่าครั้งไหน

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มเจ้าของชื่อถามย้ำอีกครั้ง เขาปล่อยมือออกจากรอบเอวของเธอ แต่เหมือนว่าเธอจะจริงจังกับการกอดเขามากเกินไป

"นามสกุลเพราะจังเลยนะคะ" เด็กสาวส่งยิ้มไร้เดียงสา ซึ่งชานนท์ก็มองว่ามันน่ารักดี แต่น่าเสียดายที่เธอคนนี้ยังเด็กเกินไปสำหรับเขา

"ถ้าไม่เป็นอะไรหมอขอตัวก่อนนะครับ" ชานนท์แกะท่อนแขนของเด็กสาวออกอย่างมีมารยาท แต่แทนที่เธอจะหลีกทางให้ เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มกลับยังยืนยิ้มแป้นอยู่ที่เดิม

"ชานนท์ ริชาร์ด...นามสกุลเพราะมากๆจนหนูอยากขอใช้นามสกุลด้วยเลยค่ะ"

"..." นี่เธอเป็นเด็กประเภทไหนกันเนี่ยถึงกล้ามาพูดจากับผู้ใหญ่อย่างเขาแบบนี้ ชานนท์นิ่งอึ้งไปกับคำพูดและท่าทางทีเล่นทีจริงของเด็กสาว แต่เธอกลับหัวเราะคิกคักราวกับขบขันนักหนา

"หมอมีงานต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ" เขารีบเดินเลี่ยงออกไป ไม่ใช่เพราะหวั่นไหวกับคำพูดของเด็กอย่างเธอ แต่เพราะมีงานต้องทำจริงๆต่างหาก

"หนูปวดหัว รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะไม่สบาย ช่วยตรวจอาการให้หนูหน่อยได้ไหมคะ" เฟรย่ารีบวิ่งตามไป เธอชะโงกหน้าถามราวกับรู้จักกับชานนท์มาหลายปี

"หมอเป็นสูตินรี ไม่ได้ทำหน้าที่นั้นครับ"

"แล้วถ้าจะให้คุณหมอตรวจให้ต้องทำยังไงเหรอคะ" นายแพทย์หนุ่มลอบถอนหายใจเบาๆ เขาหยุดฝีเท้าแล้วหมุนตัวกลับไปหาเธอ

"หมอมีหน้าที่รักษาคนไข้ที่ตั้งครรภ์ หรือมีปัญหาเกี่ยวกับช่องคลอดและภายในครับ"

"แต่หนูโสด ยังไม่มีแฟน ทำยังไงดีคะ" เธอเอียงคอไปมาพลางทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะอมยิ้มออกมา "รบกวนคุณหมอมาเป็นพ่อของลูกหนูก่อนได้ไหมคะ"