30

หญิงสาวนอนพลิกไปพลิกมา พยายามจะหลับให้ได้ตามที่พี่หมอกำชับมาแต่ยังไงก็ไม่หลับ เพิ่งจะสองทุ่มใครจะหลับตาลง...อืม...แอบดูซีรีส์เกาหลีดีกว่าหรือจะดูคอนเสิร์ตดี...สมาร์ทโฟนเครื่องโปรดถูกหยิบขึ้นมาใช้งานทันที

ก๊อก...ก็อก....ก็อก

เสียงเคาะประตูทำให้บุ้งกี๋ชะงักมือที่กำลังจะไถสมาร์ทโฟนเครื่องโปรด......คิดสองจิตสองใจระหว่างรีบลุกไปเปิดประตูหรือว่าจะแกล้งหลับดีเพราะมัวแต่คิดจนกระทั่งเสียงหน้าประตูเงียบหายไป และเมื่อไปเปิดดูก็ไม่มีใครอยู่แล้วจริง ๆ หล่อนจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนอย่างเสียดาย......เฮ้อ......มัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละกินแห้วจนได้........หญิงสาวนอนลงอย่างไม่ใส่ใจว่าด้านไหนเป็นหัวนอนหรือปลายเท้าและเปิดซีรีส์ดูอย่างเซ็ง ๆ

กุญแจสำรองถูกนำมาไขประตูห้องนอนของหญิงสาว....หมอทัพพ์ก้าวเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วงเกรงว่าคนป่วยจะเป็นลมเป็นแล้งหลังจากที่เขาตั้งใจเคาะประตูเพื่อถามไถ่อาการยัยตัวยุ่งก่อนจะนอน แต่ในห้องกลับเงียบกริบไร้เสียงตอบรับทำให้เขาต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย

ชายหนุ่มยืนกอดอกอยู่ข้างเตียงค้ำศีรษะคนที่นอนในท่าขวางเตียงและคงกำลังเพลิดเพลินกับการดูซีรีส์จึงไม่รู้ตัวว่ามีใครมาเยือน

“สนุกมากไหม.....”ถามเสียงเข้มเพราะอารมณ์เริ่มเดือดปุด ๆ ขาดไม้เรียวอย่างเดียวเท่านั้นแหละตอนนี้ มันน่าตีจริง ๆ อุตส่าห์กำชับแล้วให้พักผ่อนถ้าเขาไม่เข้ามายัยตัวแสบคงจะนอนดึกแน่นอน

“มากค่ะ...อ๊ะ ! พี่หมอ”บุ้งกี๋เผลอตอบตามความเคยชินก่อนจะแหงนมองตามเสียงแล้วก็ต้องตกใจ เหมือนเด็กที่แอบทำผิดแล้วโดนจับได้คาหนังคาเขา หรือจะเรียกว่าหลักฐานคามือก็ไม่ผิด....หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่งพับเพียบถอยจนชิดหัวเตียงอย่างรวดเร็ว

“ฉันจะลงโทษเด็กดื้อยังไงดีนะ” หมอทัพพ์ทำเสียงดุ ข่มขวัญเอาไว้ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงบนเตียงเคียงข้างกับจำเลยสาวที่นั่งสงบเสงี่ยมอย่างคนที่มีความผิด

ส่วนบุ้งกี๋ที่นั่งนิ่ง ๆ นั้นหล่อนไม่ได้กลัวอย่างที่ชายหนุ่มเข้าใจ แต่กำลังหวั่นไหวอย่างแรงกับ......กางเกงนอนขายาวสีกรมท่ากับเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวที่เขาใส่มานั้นมันสร้างความปั่นป่วนให้กับหญิงสาวเพราะกล้ามอกตึงแน่นกับกลิ่นหอม ๆ ของพวกครีมอาบน้ำแชมพูสระผมรวม ๆ แล้วรู้สึกดีเป็นบ้าเลย........

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย นั่งดี ๆ” มือใหญ่ผลักศีรษะที่เอนเข้าหาทำท่าจะซุกซบหลบเลี่ยงความผิดเห็น ๆ

“พี่หมออย่าดุนะคะ หนูไม่พร้อม” บุ้งกี๋ไม่รู้ตัวว่าแสดงอาการแบบนั้นไปได้อย่างไร

“อะไรคือไม่พร้อม?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว สายตาจ้องเขม็งอยู่ที่พวงแก้มแดงระเรื่อ

“ง่วงมากกกกกก.....” นอกจากบอกเป็นคำพูดยังปิดปากหาวเพื่อยืนยันว่าง่วงจริงแล้วยังถือโอกาสนอนหนุนตักหน้าตาเฉย จะดุกันได้ลงคอก็ให้รู้ไป….

หมอทัพพ์ฮึ่ม ๆ ในลำคอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อยัยเด็กแสบนอนหลับตาพริ้ม เขาใช้นิ้วเขี่ยแก้มใส ๆ ลากไล้ผ่านกรอบหน้าไล่มาตามสันจมูกโด่งพองามแล้วหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ปลายนิ้วคลึงเบา ๆ ก่อนจะดันพรวดเดียวเข้าไปในปาก จนเจ้าตัวแกล้งหลับต่อไปไม่ไหวลุกขึ้นสำลักกระอักกระไอจนน้ำหูน้ำตาไหล

“อื้อ....อึก.....พี่หมออ่ะอย่าแกล้งกันดิ.....”หญิงสาวเบนหน้าหนีนิ้วร้ายก่อนจะหันมามองค้อนคนขี้แกล้ง มิหนำซ้ำ เขายังจะนอนลงประสานฝ่ามือไว้ที่ท้ายทอย หัวเราะหล่อนเสียงดังลั่นดวงตาพราวระยับอย่างขบขันเต็มที่

“ทำไมถึงไม่ยอมนอน”

“หนูนอนไม่หลับนี่คะ” บุ้งกี๋ทำหน้ายู่ ก่อนจะทอดตัวลงนอนเคียงข้างร่างสูงก่อนจะทำใจกล้าพาดแขนเรียวผ่านลำตัวของเขาพลางแหงนหน้ามองอีกฝ่ายเมื่อเห็นยังนิ่งเฉยหล่อนจึงซุกศีรษะเข้ากับต้นแขนแอบสูดดมกลิ่นหอม ๆ เข้าไปเต็มปอด….

“หาเรื่อง...เดี๋ยวก็ไม่ได้นอน”

“พี่หมอไม่ใจร้ายกับคนไข้หรอก หนูรู้”

“แล้วไม่รู้เหรอว่าคนไข้ดื้อ จะโดนอะไร......”

“ก็นอนให้หนูกอดแบบนี้ไงคะ....หื้มมมม...ชื่นจายยยยย”หญิงสาวแกล้งซุกหน้าเข้าหาสูดความหอมเอากำไรอีกฟอดใหญ่

“ยัยเด็กแก่แดด” หมอทัพพ์ยิ้มเอ็นดู ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลี่คลุมทั้งสองร่างพร้อมกับขยับท่าทางให้นอนสบายกันทั้งคู่…สงสัยว่าคืนนี้ คนที่นอนไม่หลับจะเป็นตัวเองเสียมากกว่า เขาแก้ปัญหาโดยพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองออกจากเรือนร่างนุ่มนิ่มซะ จะได้ไม่เผลอรังแกคนป่วยเข้า...........หมอทัพพ์ครุ่นคิดเรื่องที่บุ้งกี๋โดนขังไว้ในห้องเก็บของ.....ถึงแม้กล้องวงจรปิดจะเสียแต่มันน่าจะมีร่องรอยอื่น ๆ ทิ้งไว้บ้าง.....