บทที่ 1. ความลับของป๊ะป๋าขาโหด...

“นั่นไง ก็ปากแบบนี้กิริยาแบบนี้ มึงจะไม่ให้กูห่วงได้ไงวะ กับข้าวก็ทำไม่เป็นพูดจาหมาก็ไม่ฟังแบบนี้..”

กำนันไผ่ส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจกับลูกสาวคนเดียวที่ทั้งรักทั้งหวง จะโทษว่าลูกสาวเขากระด้างหยาบคายก็คงจะไม่ถูกนักเพราะมันล้วนแล้วแต่มาจากสภาพแวดล้อมที่ทั้งบ้านมีแต่ผู้ชาย ยิ่งหลังจากที่ในฝันภรรยาของเขาจากไปเมื่อสิบห้าเจ็ดปีก่อน ก็ยิ่งไม่มีผู้หญิงคนไหนมาคอยอบรมสั่งสอนลูกสาวของเขา ทั้งลุงเผ่าที่มีแต่ลูกชายสองคนและอยากได้ลูกสาวก็ยิ่งรักยิ่งหลงหลานสาวที่รักอยากได้อะไรก็ทูนหัวทูนเกล้าให้ และลูกชายทั้งสองของลุงเผ่าคือ เผ่าพล และ เผ่าภูมิ ก็รักน้องมากตามใจกัน สอนกันแต่เรื่องทโมนผาดโผน

มีแต่ผองหล้าเท่านั้นที่ดีหน่อยไม่ชวนหลานสาวเล่นพิเรนทร์ แต่รายนั้นสอนเรื่องวิถีชีวิตลูกผู้ชาย เรื่องเพศเรื่องสิ่งที่ผู้หญิงควรรู้เกี่ยวกับผู้ชาย ฝันงามจึงปราดเปรียวฉลาดเฉลียวทันคนและแก่นแก้วแก่นกะโหลกทั้งยังลามกผิดแผกจากสตรีทั่วไป นั่นล่ะทำให้เขาปวดหัวหนักมาก

“เออน่า หลานสาวกูทั้งสวยและรวยมากขนาดนี้ใครไม่เอาก็โง่แล้ว”

“แต่กูสงสารคนที่จะมาอยู่กับมันล่ะมากกว่า”

“พี่ไผ่ก็คิดมากน่า มี ชื่นใจ อยู่ก็พอสอนเรื่องผู้หญิงๆ กันได้อยู่ไม่ใช่หรือ แน่ะพูดถึงก็มาพอดี เป็นไงบ้างแม่ชื่นใจสบายดีไหมจ๊ะ”

เสี่ยผองหันมายิ้มหวานทำตาเล็กตาน้อยให้ ชื่นใจ ผู้เป็นน้องเมียของกำนันไผ่

“สบายดีค่ะคุณผอง..”

ชื่นใจ หญิงสาววัยสามสิบหกปีและจะอายุสามสิบเจ็ดในอีกไม่กี่วันซึ่งเธอเกิดวันเดียวกับฝันงาม ชื่นใจเป็นหญิงสาวสวยเรียบร้อยแม้ไม่ได้มีใบหน้าที่สวยงามโดดเด่นออกจะดูแสนธรรมดาเหมือนสาวชาวบ้านทั่วๆ ไป แต่รอยยิ้มหวานๆ และน้ำเสียงอ่อนโยนกิริยามารยาทอ่อนช้อยงดงามและทำอาหารอร่อยมากทำให้เธอมีเสน่ห์ไม่น้อย แต่ชื่นใจยังไม่มีแฟนหรือคนรักเพราะ...

“มาอ่อยเสร็จก็กลับไปได้แล้ว มาทำชมดชม้อยชายตาอยู่ได้เห็นแล้วอยากอ้วก จะไปไหนก็รีบไปเลยไป..”

เสียงดุๆ ของผู้มีศักดิ์เป็นพี่เขยดังลั่นราวฟ้าผ่า ชื่นใจสะดุ้งน้อยๆ แล้วรีบออกไปหลังจากวางถาดกับแกล้มเรียบร้อยแล้ว

“มึงนี่ยังไงวะไอ้ไผ่ กูไม่เห็นแม่ชื่นเขาจะเป็นอย่างเอ็งว่าสักนิด ตั้งแต่เด็กสาวจนขึ้นคานกูก็ยังไม่เห็นแม่ชื่นใจส่งสายตาหวานฉ่ำให้ใคร มีแต่มึงนี่ล่ะหาเรื่องแม่ชื่นอยู่ได้” ผู้เป็นพี่ใหญ่เอ่ยขึ้นแล้วส่ายหน้าช้าๆ รู้สึกชังฝีปากน้องชายขึ้นมาตงิดๆ

“ก็รึไม่จริง เห็นไอ้ผองมาทีไรเสนอหน้ามาทุกที คงอยากจะจับไอ้ผองเป็นผัวสิท่า แกก็เหมือนกัน ผู้หญิงมีเยอะแยะก็เลือกๆ หน่อยไม่ใช่คลำไม่มีหางก็เอา”

“อะไรของพี่กูวะเนี่ย.. บ้าไปแล้ว”

เสี่ยผองเกาหัวแกรกๆ อย่างไม่เข้าใจที่ตนโดนพี่ชายด่าเสียอย่างนั้นแค่ทักทายชื่นใจนี่นะ...

“ไปๆ กลับไปได้แล้ว อารมณ์ไม่ดีแล้ว มึงรีบกลับไปเดี๋ยวนี้เลยไอ้ผอง”

“อ้าววว ทำไมอย่างงี้ล่ะพี่”

“พี่ด้วยไอ้เผ่า ไปเลย กลับบ้านใครบ้านมันกูปิดบ้านยกเลิกวงแล้วเว้ย..” กำนันไผ่ขึงขังไล่พี่น้องกลับบ้านหน้าตาเฉย

“กูว่าแม่งวัยทองว่ะ ไปก็ได้วะ ไปต่อกันในเมืองดีกว่าไอ้ผอง..” เสี่ยเผ่าหันมาบุ้ยใบ้กับน้องชายคนเล็ก

“โอเคพี่ ไปกัน เบื่อขี้หน้าพวกขี้หวง ระวังเถ้อออ..”

“ระวังอะไรวะไอ้ผอง มึงพูดดีๆ พูดไม่เข้าหูกูถีบตกเรือน..”

“นั่นล่ะ ก็เป็นเสียอย่างนี้ไอ้งามมันถึงเป็นอย่างที่เห็นไง พิมพ์เดียวกันเป๊ะ แล้วเสือกมาว่าหลานสาวกู..”

เสี่ยเผ่าผู้รักหลานสาวมากว่าเข้าให้แล้วกอดคอน้องชายคนเล็กเดินขึ้นรถไปด้วยกัน ปล่อยให้คนที่โดนสวนกลับยืนฟึดฟัดอยู่คนเดียว

“เออ.. ฉันผิดตลอดแหละ ใครจะถูกเหมือนพวกมึงวะ..”

ร้องตามรถของพี่ชายที่ขับออกไปแล้วหันไปมองกับแกล้มที่มีผัดเผ็ดไก่บ้านหน้าตาหน้ากินกับถั่วทอดและข้าวเกรียบทอดแล้วยิ้มบางๆ คนเดียวก่อนจะรีบเก๊กหน้าเคร่งขรึมมองซ้ายมองขวาเหมือนระแวงใครจะมาเห็นท่าทางของตนเมื่อครู่...