เมียสั่งทางออนไลน์

อินทิรา สาวสายตาสั้นแว่นตาหนาเตอะ กำลังเก็บของลงกล่องกระดาษทีละชิ้นด้วยความเศร้าใจ ปฏิทินตั้งโต๊ะ รูปวิวท่องเที่ยว ๑๒ เดือน กล่องปากกาที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิดจากอดีตแฟนหนุ่ม ตุ๊กตาประดับดุ๊กดิ๊กสีสดใส ๖ ตัว สมุดบันทึกเล่มโปรด ๔ เล่ม นาฬิกาตั้งโต๊ะแบบวินเทด ๑ อัน ถ้วยกาแฟใบสวยทรงโต ๑ ใบ และต้นกระบองเพชรที่เลี้ยงดูกันมานานกว่า ๓ ปีอีก ๑ ต้น เธอมองไปรอบๆ อย่างใจหาย ไม่น่าเชื่อว่า ๔ ปีที่เธอทำงานที่นี่ แจ๊คพอตจะมาลงที่เธอ เมื่อบริษัทเลย์ออฟพนักงานออกจากงานในช่วงเศรษฐกิจตกต่ำจะมาลงที่เธอ พร้อมกับเพื่อนแผนกอื่นๆ นับ ๑๐๐ คน

ฝ่ายบุคคลแจ้งเธอว่า ต้องการลดปริมาณคนทำงานลง เพราะสมัยนี้มีเทคโนโลยีเข้ามาทดแทนแล้ว จึงสามารถลดกำลังคนได้ พวกเขาเสียใจที่จะปลดพนักงานที่ไม่จำเป็นออก พนักงานที่ไม่จำเป็น คำนี้ทำเอาอินทิราเจ็บอยู่ในใจลึกๆ เพราะดีกรีเกียรตินิยมอันดับ ๑ อย่างเธอ กลับมาไร้ค่าที่บริษัทแห่งนี้อย่างไม่รู้ตัว

หญิงสาวหอบกล่องกระดาษของตัวเองลงลิฟท์เป็นคนสุดท้าย..เพราะเอ้อระเหย ล่ำลาเพื่อนฝูงอยู่นาน ทุกคนต่างแสดงความเสียใจกับเธอ แต่เธอดูรู้ว่าเขาดีใจที่พวกเขายังอยู่ เธอต่างหากที่ไม่มีค่าพอกับที่นี่ ทำอย่างไรได้ล่ะ ดวงคนเรามันคงถูกกำหนดมาอย่างนี้

******

อินทิรากลับมาถึงห้องเช่าอย่างล้าแรง เธอวางกล่องกระดาษแห่งความทรงจำเอาไว้ หันมองที่หัวเตียงมีกรอบรูปคว่ำหน้าไว้ เธอเดินไปหยิบมันขึ้นมามองด้วยความรู้สึกโหยไห้ แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็รินอาบแก้มด้วยความสะเทือนใจ นี่มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอหรืออย่างไร แฟนทิ้ง ตกงาน เงินไม่มี ค่าเช่าห้องติดค้าง...เกียรตินิยมอันดับ ๑ ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย

การใช้ชีวิตของเธอ มันช่างโง่อย่างบัดซบ เงินเก็บจากการทำงานของเธอ อดีตแฟนหนุ่มของเธอขอยืมไปดาวน์รถ เขาบอกว่าจะได้มีรถสวยๆ พาเธอไปเที่ยวในวันหยุด เธอยินยอมให้ไปเพราะความรัก แรกๆ เขาก็พาเธอเที่ยวอย่างหวานชื่น กระทั่งช่วงหลังๆ เขาบอกว่างานหนัก อยากพักผ่อน บางเดือนเขายังมาหยิบยืมเงินเพื่อผ่อนรถ จนในที่สุดเขาก็หายไป โดยที่เธอติดต่อไม่ได้ ทำให้เธอต้องกระเบียดกระเสียร จนบางเดือนต้องติดค้างค่าเช่า แล้วตอนนี้เงินงวดสุดท้ายที่ได้มา เธอต้องนำไปใช้จ่ายค่างวดรถที่ติดค้างในฐานะผู้ค้ำประกัน และส่วนหนึ่งจ่ายค่าเช่าห้องที่ติดค้าง แล้วยังหนี้ผ่อนบ้านจัดสรรในต่างจังหวัดของพ่อกับแม่อีก แน่นั่นถือเป็นหนี้ที่เธอเต็มใจช่วย

ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป!!

อินทิราถอดแว่นแล้วปาดน้ำตาทิ้ง พยายามบอกตัวเองให้เข้มแข็ง เธอเปิดโน๊คบุ๊คตัวเก่งของเธอออกมา สวมแว่นหนาเตอะแล้วกวาดตาดูเฟสบุ๊คเป็นอันดับแรกว่ามีใครทักทายเธอบ้าง ในวันที่แสนจะอ้างว้างอย่างนี้

สู้ๆ นะ / เข้มแข็งนะ/ คนเก่งเดี๋ยวก็ได้งานใหม่จ้า/ ทำงานปวดหัว มีผัวดีกว่า/

เม้นท์ล่าสุดเชียร์ให้เธอมีแฟนแล้วแต่งงานดีกว่า สวยๆ อย่างเธอ หาผู้ชายรวยก็นั่งสบายๆ ชิวๆ อยากไปไหนก็ได้ไป เธอได้แต่ยิ้มในใจ เธอคงสวยมาก มากจนถูกผู้ชายทิ้งมาไม่รู้กี่คน ถ้ามันหาได้ง่ายอย่างนั้นก็ดีน่ะซิ

ตึ๊ง!!!

เสียงไลน์ทักเข้ามาในโทรศัพท์มือถือ

“เป็นไงแก ได้ข่าวตกงาน ผัวทิ้ง”

“ตกงาน แฟนทิ้งย่ะ”

เธอพิมพ์ตอบ ยิ้มทั้งน้ำตา

“ตกงาน หางานใหม่ แต่ผัวทิ้ง ทำไงดี”

“ยังไม่ได้มันเป็นผัวเลย มันทิ้งไปซะแล้วอ่ะดิ”

เธอส่งสติกเกอร์รูปร้องไห้ไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าจะฮามากกว่าเสียใจ

“โถๆๆๆ น่าสงสาร งั้นประกาศหาคู่เลย”

“วาร์ปมาที จะไปหาเดี๋ยวนี้”

อินทิราพิมพ์ตอบเพื่อนไปด้วยรอยยิ้มเศร้า อยากจะประชดชีวิตเสียจริงๆ ในนาทีนี้

“วาร์ปไปเลย....หาชู้ เอ๊ย คู่ทางแชท ไปเลยเพื่อน ถ้าผัวดีอย่าลืมฉันนะ”

อินทิราหัวเราะทั้งน้ำตา เมื่อเห็นเว็บที่ถูกส่งมา เมื่อเธอคลิ๊กเข้าไปปรากฏว่า มีรูปโป๊ของชายหนุ่มอยู่เต็มไปหมด อินทิราปิดแทบไม่ทัน ใจเต้นระทึกไปหมด

“ไอ้เพื่อนบ้า ส่งเว็บลามกมาให้ดูเสียได้”

อินทิราปิดโทรศัพท์และโน๊ตบุ๊ค ส่ายหน้าอย่างเศร้าๆ นาทีนี้ ยังไม่อยากดูคลิปโป๊ะ แม้ว่า ในยามปกติ เธอจะแอบเข้าไปดูบ้างก็เถอะ แต่คิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อน แม้จะทะลึ่งตึงตังไปบ้าง ก็คงอยากให้เธอหายเครียดกับความโชคร้ายที่ผ่านเข้ามา