เมียวิศวะ

Hongtae talks.

“กระผมอินทัชขอรับคุณชนฐิดาเป็นภรรยา

และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย

เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

“ดิฉันชนฐิดาขอรับคุณอินทัชเป็นสามี

และขอสัญญาว่า จะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย

เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่”

เสียงหวานแหววเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผมพูดประโยคเช่นเดียวกันนั้นจบลง 

แขกเหรื่อในงานต่างพากันยิ้มหน้าชื่นตาบานไม่เว้นแม้แต่ป๊าและแม่ที่นั่งน้ำตาปริอยู่ในระยะสายตามองเห็น

คงจะมีแต่ผมเท่านั้นที่ได้แต่ยืนฝืนยิ้มอยู่คนเดียว 

'ข้าแต่พระบิดา เจ้าผู้ทรงสถิตเหนือฟ้าสวรรค์ ลูกขอสารภาพบาปที่เกิดจากการกระทำผิดของลูกในเวลานี้ ลูกได้เอ่ยคำสัตย์อันเป็นเท็จต่อทุกคนรวมถึงตัวเอง แต่ลูกทำเพื่อความสบายใจและยุติความวุ่นวายทั้งหมด มาเพื่อรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองได้กระทำผิดต่อเธอคนนี้ ขอพระเจ้าทรงพระเมตตาอภัยบาปแก่ลูก...'

"พี่ฮ่องเต้ พี่ฮ่องเต้ เฮียเต้!" เสียงของผู้หญิงในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดเรียกให้ผมหลุดจากความภวังค์ เมื่อถึงพิธีสวมแหวน ยิ่งตอกย้ำว่าความเป็นอิสระของชีวิตผมได้ถูกทำลายลงอย่างเป็นทางการแล้ว

"..."

เราทั้งคู่สลับสวมแหวนขนาดพอดีนิ้วนางข้างซ้ายให้กัน ก่อนที่เสียงปรบมือจากแขกที่มาร่วมแสดงความยินดีจะดังขึ้น

เสียงปรบมือที่ใครๆต่างเห็นเป็นเรื่องน่ายินดีแต่สำหรับผมมันเหมือนเป็นเสียงโห่ร้องที่จะบอกว่ากำลังจะตกลงไปสู่เหวลึกแล้ว

ตั้งแต่นี้ต่อไปผมไม่ใช่ฮ่องเต้คนเดิมอีกแล้วแต่เป็น...ไอ้ฮ่องเต้ที่มีเมียตั้งแต่เรียนปีสอง!!

"ขอบคุณนะเฮียเต้ ชารักเฮียน้า~"

"...อือ"

หลายวันต่อมา

"เฮีย!! ตื่นได้แล้ว ต้องไปช่วยชาเก็บของไปคอนโดนะ!!" เสียงแหลมใสที่ชวนให้หลอนหูดังขึ้นอยู่ปลายเตียงเล่นเอาผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นรัวเพราะกำลังหลับสบายอยู่ในห้วงลึก

น่ารำคาญชะมัด

"ถ้าเฮียไม่ลุกขึ้นมาชาจะขึ้นไปนอนด้วยเดี๋ยวนี้เลย" 

พรึ่บ! 

เป็นคำขู่ที่ได้ผลเมื่อไอ้เด็กข้างบ้านพ่วงฐานะเมียใหม่ป้ายแดงของผมมันทำท่าจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงจริงๆ แต่ก่อนที่ยัยกัญชาจะได้ทำอะไรผมก็รีบลุกพรวดขึ้นมาทันที

"เลิกยุ่งกับเฮียได้มั้ยวะ!" ผมขมวดคิ้วยุ่งสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงไปยืนอยู่ห่างๆ 

"ทำไมต้องกลัวชาขนาดนั้นด้วย นี่เมียเฮียนะ"

"เหอะ ฉันไม่ไว้ใจคนที่มันปล้ำฉันตอนเมาแบบเธอหรอก"

เรื่องของเราก่อนแต่งงานมันเป็นความทรงจำอันโหดร้ายมากสำหรับผม และยิ่งหลังแต่งงานก็เหมือนมันจะยิ่งโหดร้ายมากขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อนเท่า

"แต่ใบชาเป็นเมียเฮียนี่ ทำไมต้องกลัวด้วย"

"เกลียด ไม่ใช่กลัว"

"ปากร้าย ชาเสียใจนะ" 

เหอะ เสียใจเหรอ คนที่เสียใจควรเป็นผมไม่ใช่ยัยนี่! ผู้หญิงที่พรากทุกอย่างไปจากผมแม้กระทั่งความรักที่กำลังหวานชื่นกับน้องเพลง รุ่นน้องที่กำลังจะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและผมมีแผนว่าจะขอเธอเป็นแฟนในอีกไม่ช้า

สุดท้ายต้องมากลายเป็นแบบนี้เพราะพลาด...ท่า ให้ยัยนี่แค่นิดเดียว

"ไปไกลๆปะ ของก็ไปเก็บเองฉันไม่ว่างต้องรีบไปมหาวิทยาลัย" ผมเสยผมที่ยุ่งเหยิงขึ้นไปอย่างลวกๆ โน้มตัวลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเช็คดูความเคลื่อนไหวของเพื่อนและน้องเพลง ผู้หญิงที่คุยกันมานานเกือบปี

แต่ตอนนี้กลับต้องตีตัวออกห่างและไม่กล้าบอกความจริงอันน่าสลดที่ว่า...ผมแต่งงานอย่างถูกต้องกับเด็กรุ่นน้องที่บ้านอยู่ติดกันนี้

"ไม่ได้นะ ชาต้องขนข้องไปคอนโดเฮียแล้วชาจะไปยังไง" คนตรงหน้ายังคงโวยวายไม่เลิก สองสามวันมานี้การตื่นนอนแต่ละเช้ามันช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อเหลือเกิน อยากจะหลับแล้วฝันถึงน้องเพลงไปยาวๆ 

"เรื่องของเธอ"

"ได้ ชาจะไปฟ้องพ่อว่าสามีชามันไม่ช่วยอะไรเลย"

"น่ารำคาญ" ผมขมวดคิ้วยุ่งโยนมือถือลงบนเตียงจนมันกระเด็นกระดอนไปอีกสองสามตลบ "จะไปอาบน้ำเก็บของมารอหน้าบ้านเลย"

พูดจบผมก็หันหลังเดินหนียัยนั่นเข้ามาในห้องน้ำทันทีอย่างไม่สนใจปล่อยให้บ้าไปคนเดียวเถอะ

end talks.